Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. sądowy Marta Zdańkowska

przy udziale Prokuratora Mariusza Semeniuka, Artura Oleszka i Jolanty Niewęgłowskiej

przy udziale oskarżyciela I. P. z Urzędu Celnego w B.

po rozpoznaniu w dniach 18 listopada 2014 roku oraz 22 stycznia, 20 marca, 26 maja i 7 lipca 2015 roku sprawy A. S. (1) syna P. i Z. z domu B. urodzonego (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29-05-2014 r. w miejscowości N. gm. (...) przechowywał wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 73 kks, w postaci 720 litrów alkoholu etylowego bez oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, którego cel i przeznaczenie został zamieniony poprzez usunięcie środka skażającego, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatku akcyzowego w wysokości 36785,00 zł

to jest o czyn z art. 65 § 3 k.k.s.

o r z e k a

- oskarżonego A. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 3 k.k.s. i za czyn ten na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w związku z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 100 (stu) złotych;

- na podstawie art. 30 § 6 k.k.s. w związku z art. 29 pkt 4 k.k.s. i art. 30 § 2 k.k.s. orzeka wobec oskarżonego A. S. (1) środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa zabezpieczonych w toku postępowania dowodów rzeczowych w postaci zbrojonego pojemnika z tworzywa sztucznego o pojemności 1000 litrów z zawartością 720 litrów alkoholu, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/237/14 widniejącym na k.27 akt;

- na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w związku z art. 627 k.p.k. zasądza od skazanego A. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 1727,60 (tysiąca siedmiuset dwudziestu siedmiu ⁶⁰/100) złotych, w tym 1500 (tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty sądowej.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II K 663/14

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2014 roku w N., na posesji oznaczonej nr (...) należącej do J. S., funkcjonariusze Urzędu Celnego w B., powziąwszy informację, że mogą tam się znajdować wyroby bez oznaczenia ich polskimi znakami skarbowymi akcyzy, przeprowadzili przeszukanie pomieszczeń gospodarczych. W toku tej czynności, w garażu użytkowanym przez brata właściciela posesji A. S. (1), ujawnili pojemnik 1000-litrowy typu (...), w którym znajdowało się około 720 litrów alkoholu, który nie był oznaczony polskimi znakami skarbowymi akcyzy. Alkohol ten stanowił 95-porcentowy spirytus, który to zatrzymano na potrzeby prowadzonego postępowania, za pokwitowaniem. Wartość narażonego na uszczuplenie podatku akcyzowego wynosi 39.015 zł.

/ dowód: protokół przeszukania – k.2-4; notatka urzędowa z informacją o przestępstwie – k.1; wyjaśnienia oskarżonego A. S. – k.64v-65; zeznania świadka R. M. – k. 72; zeznania świadka T. K. – k. 72; zeznania świadka P. Ł. – k. 72; zeznania świadka A. A. – k. 71v; zeznania świadka W. J. T. – k.99v; zeznania świadka J. D. – k. 79-79v; zeznania świadka J. T. K. – k. 72v; zeznania świadka B. S. – k. 72v-73/

W toku prowadzonego postępowania właściciel wspomnianego pojemnika z alkoholem okazał dowód dostawy wyrobu chemicznego – rozcieńczalnika o nazwie B. (...) g-1. Próbki alkoholu pobranego z zabezpieczonego pojemnika poddano badaniom laboratoryjnym i stwierdzono, że jest to alkohol etylowy nieskażony. Próbka zawierała około 90 % alkoholu etylowego oraz izopropanol, trichlorometan i glikol propylenowy. Z uwagi na to, że zgodnie przepisami Ministra Finansów z dnia 16 września 2013 roku w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy oraz Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 25 czerwca 2008 roku w sprawie środków dopuszczonych do skażania alkoholu etylowego izopropanol stanowi skażalnik przebadano próbkę pod kątem jego zawartości, a także dodatkowo przebadano ją pod kątem zawartości bitrexu, który zgodnie z tymi rozporządzeniami w połączeniu z izopropanolem stanowi skażalnik. W wyniku badania stwierdzono zawartość bitrexu poniżej zakresu metody, co nie pozwoliło stanowczo stwierdzić, czy dany związek się w niej znajdował, czy też nie. W związku z powyższym dodatkowo przeprowadzono badanie pod kątem identyfikacji związków chemicznych powstających w wyniku usuwania bitrexu wobec uzasadnionego podejrzenia, że ów bitrex kiedyś tam był i w wyniku tego badania stwierdzono obecność związków, które powstają w wyniku działania podchlorynu sodu na bitrex, co oznacza, że alkohol ten poddano takim działaniom, by substancji tej się pozbyć poprzez jej rozłożenie na inne związki, które powodują, że dany alkohol nie jest gorzki; bitrex jest dodawany jako skażalnik, jako że jest uznawany za najbardziej gorzką substancję i najbardziej małe ilości tej substancji w alkoholu powodują, że nie da się go spożyć. Nie ma możliwości by doszło do samooczyszczenia z tej substancji.

/ dowód: sprawozdanie z badań laboratoryjnych – k. 18, opinia biegłych – k. 83-84/;

A. S. (1) ma 47 lat, jest osoba utrzymującą się z dochodów uzyskiwanych z prac dorywczych w kwocie około 1.400 zł miesięcznie, jest współwłaścicielem wraz z żoną posesji zabudowanej domem mieszkalnym, na której mieszka o wartości nieustalonej, samochodu marki A. (...) z 2004 roku - o wartości około 20 000 złotych i F. (...) z 1989 roku – o wartości około 3 000 złotych, oszczędności w kwocie 10 000 złotych, innego majątku większej wartości nie posiada. Jest on żonaty, ma dwie dorosłe córki w wieku 24 i 26 lat, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Był on karany w 2014 roku przez Sąd Rejonowy w Łukowie w sprawie II K 452/14 za przestępstwo z art. 65 § 3 k.k.s.

/ dowód : dane o karalności – k. 33, 68, 92-93; wyjaśnienia oskarżonego A. S. – k.64v-65 /

Oskarżony przesłuchany w toku przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których podał, że kupił ów pojemnik z rozcieńczalnikiem jako płyn do spryskiwaczy samochodowych. Miała zeń korzystać cała jego rodzina przez okres 8-10 lat i wydał na ten specyfik około 1.800 złotych.

Wyjaśnienia oskarżonego zawierają informacje niezbędne dla poczynienia ustaleń co do stanu faktycznego i są wiarygodne li i wyłącznie w tym zakresie, w jakim przyznaje się on do nabycia pojemnika z alkoholem, na co zresztą okazał dokumenty i potwierdzili to świadkowie. W pozostałej części, tj. w tym zakresie, kiedy twierdzi on, że kupił ów alkohol jako płyn do spryskiwaczy samochodowych dla całej rodziny, będąc równocześnie osoba utrzymującą się z prac dorywczych, której żona zarabia około 1.400 złotych są one nieprzekonujące w świetle wskazań doświadczenia życiowego: płyn do spryskiwaczy samochodowych nie jest bowiem produktem niezbędnym do codziennej egzystencji w takim stopniu, by osoba nie mająca stałego dochodu czyniła zeń zapasy na 8-10 lat, nie będąc równocześnie równie zapobiegliwą w innych sferach życia i takowych zapasów, np. produktów spożywczych o długim terminie przydatności do spożycia, nie czyniła. Jest to dość naiwna, a wręcz infantylna linia obrony, ukierunkowana na uniknięcie odpowiedzialności karnej, a ocena taka wydaje się tym bardziej uzasadnioną, że wymieniony był już karany za przestępstwo karno-skarbowe, kwalifikowane z art. 65 § 3 k.k.s. i był świadom, jakiego rodzaju odpowiedzialność się z tym wiąże. Ponadto – nie sposób pominąć i faktu, że oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i deklarował gotowość do dobrowolnego uiszczenia kary grzywny, zaś zmiany swego stanowiska na rozprawie nie potrafił przekonująco wytłumaczyć.

Wyjaśnienia te potwierdzenie znalazły w zeznaniach żony oskarżonego B. S. (2), a także J. K. – od którego A. S. (1) nabył rozcieńczalnik i jego szwagra J. D. (2) – co do tego, że alkohol ów stanowił własność oskarżonego i był jedynie przechowywany w jego garażu; pośrednio znalazły one także potwierdzenie w zeznaniach W. T., który sprzedał rozcieńczalnik (...) g-1 J. K.. Zeznania te, Sąd uznał za wiarygodne, albowiem żadne z nich nie odnoszą się do kwestii pozbawienia nabytego rozcieńczalnika substancji skażających, natomiast zarówno z zeznań J. D. (2), jak i B. S. (2) w sposób jednoznaczny wynika, że to wyłącznie A. S. (1) zajmował się tym płynem, co stanowi wyraźną poszlakę przemawiającą za tym, że to on właśnie (czy to osobiście, czy też z udziałem innych osób) pozbawił ów alkohol właściwości pozwalających uznać go za alkohol skażony.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadków funkcjonariuszy Policji T. K. (3), A. A. (2) oraz funkcjonariuszy celnych R. M. (2) i P. Ł. (2), którzy w ramach czynności służbowych ujawnili alkohol bez polskich znaków skarbowych akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego, które to zeznania są szczere, logiczne i spójne z pozostałymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami. Świadkowie ci przedstawili relacje z wykonanych czynności służbowych, a bezpośredni kontakt z nimi na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania szczerości i prawdziwości ich zeznań, bowiem byli oni – jako funkcjonariusze publiczni niezainteresowani określonej treści rozstrzygnięciem – profesjonalni i bezstronni.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się więc na zeznaniach świadków R. M. (2), P. Ł. (2), T. K. (3), A. A. (2), J. D. (2), B. S. (2), J. K. i W. T., częściowo na wyjaśnieniach oskarżonego A. S. (1), a ponadto - na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci notatki urzędowej stanowiącej informację o przestępstwie, protokołu przeszukania pomieszczeń, protokołu oględzin zabezpieczonego alkoholu oraz danych co do uprzedniej karalności oskarżonego, bowiem nie były one kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości. Odrębnego omówienia wymaga jednak opinia z przeprowadzonych badan laboratoryjnych, która w sposób jasny i nie budzący wątpliwości rozstrzygnęła, że zabezpieczony alkohol z uwagi na pozbawienie go tych cech, jakie posiada alkohol skażony, wynikających ze wskazanych przez biegłe przepisów, podlega rygorom odpowiedzialności karnej. Opinia ta jest opinią jasną, pełną, a strony podczas przesłuchania biegłych na rozprawie miały możliwość zadawania pytań i wyjaśnienia wszelkich, najdrobniejszych nawet wątpliwości, bowiem biegłe, z niezwykła cierpliwością tłumaczyły wszystkie okoliczności wykonanych badań i dokonane na ich podstawie ustalenia.

Sąd zważył, co następuje:

A. S. (1) oskarżony został o czyn z art. 65 § 3 k.k.s. i Sąd przypisał oskarżonemu czyn w postaci zarzuconej przez oskarżyciela publicznego.

Czyn zabroniony z art. 65 § 3 k.k.s. popełnia ten, kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63, art. 64 lub art. 73 k.k.s lub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu, przy czym jest to typ uprzywilejowany tego przestępstwa skarbowego ze względu na małą wartość kwoty podatku narażonego na uszczuplenie.

Jedną z ośmiu form zachowania sprawcy jest przechowywanie wyrobu akcyzowego, które oznacza jego przetrzymanie na żądanie czy za zgodą innej osoby, z jednoczesnym obowiązkiem zwrotu i nie ma tu znaczenia, czy czynność ta ma charakter odpłatny, czy też nie.

To przestępstwo skarbowe ma charakter powszechny, jego sprawcą może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Jest ono przestępstwem umyślnym, które może być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd stwierdził, iż oskarżony w dniu w dniu 29 maja 2014 roku w N., gminy i powiatu (...), województwa (...) przechowywał wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 73 k.k.s. w postaci 720 litrów alkoholu etylowego bez oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, którego cel i przeznaczenie został zamieniony poprzez usunięcie środka skażającego, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatku akcyzowego w wysokości 36.785,00 złotych, a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 65 § 3 k.k.s.

Jednocześnie wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności ją wyłączające.

Sąd za popełniony czyn, na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. i art. 23 § 1 k.k.s., wymierzył A. S. (1) karę grzywny w ilości 150 stawek dziennych, określając na podstawie art. 23 § 3 k.k.s. wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł. Nadto – kierując się dyrektywami zawartymi w art. 29 pkt 4 k.k.s. w związku z art. 30 § 2 i 6 k.k.s. Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w przepadku na rzecz Skarbu Państwa zabezpieczonych w toku postępowania dowodów rzeczowych w postaci zbrojonego pojemnika z tworzywa sztucznego o pojemności 1000 litrów z zawartością 720 litrów alkoholu, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/237/14 widniejącym na k.27 akt.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionemu przestępstwa skarbowego, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary, a w szczególności fakt uprzedniej karalności za tak samo kwalifikowane przestępstwo karno-skarbowe w stosunkowo niewielkim odstępie czasowym od czynu, będącego przedmiotem niniejszego postepowania.

Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że jego zachowanie pozostaje niezgodne z prawem, a mimo to na nie się zdecydował. Będąc uprzednio karany za przestępstwo z art. 65 § 3 k.k.s. był z pewnością świadom, że działanie takie jest działaniem bezprawnym i podlega odpowiedzialności, czemu zresztą dał wyraz w toku postępowania przygotowawczego, kiedy to przyznał się do stawianego zarzutu i zadeklarował uiszczenie kary grzywny, a czego później, na rozprawie wycofał się, nie umiejąc tego rozsądnie wytłumaczyć.

W ocenie Sądu kara grzywny orzeczona w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie jako kara o charakterze majątkowym - będzie ona realnie odczuwana przez sprawcę. Sprawca ten jest bowiem osobą bezrobotną, pozbawiona majątku i utrzymuje się jedynie z prac dorywczych, z których osiąga nieregularne dochody – dla takiej osoby kwota 15.000 zł (150 stawek po 100 zł każda) jest znaczącym obciążeniem i ma walor kary dolegliwej, acz nie nadmiernie surowej.

Z uwagi na aktualną sytuację majątkową oskarżonego, który jest bezrobotny i utrzymuje się jedynie z prac dorywczych, Sąd uznał, iż uiszczenie przez niego kosztów byłoby nadmiernym obciążeniem i dlatego na podstawie art. 113 § 1 i 2 k.k.s. w związku z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa.