Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o emeryturę

na skutek apelacji Z. M.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 12 października 2011 r. sygn. akt IX U 1671/11

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 01 czerwca 2011 r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy Z. M. prawo do emerytury od dnia 13 maja 2011 r.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12.X. 2011 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu oddalił odwołanie wnioskodawcy Z. M. od decyzji ZUS z dnia 15 lipca 2011 r. na podstawie, której odmówiono wnioskodawcy prawa do emerytury wcześniejszej, nie wykazał bowiem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił, że wnioskodawca ur. 13.V. 1951 r. złożył wniosek o emeryturę. Łącznie wykazał 29 lat 3 miesiące i 14 dni pracy, w tym 5 lat 6 miesięcy i 4 dni w warunkach szczególnych. Od 10 lat pobiera zasiłek przedemerytalny. Urząd Wojewódzki we W. wystawił wnioskodawcy zaświadczenie o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych od 24.IV. 1973 r. do 30.IX. 1992 r.

W okresie od 24.IV. 1973 r. do 19.V. 1989 r. i od 1.IV. 1990 r. do 3.IX. 1992 r. wnioskodawca pracował fizycznie we (...)Zakładach (...). Pracował przy wydobyciu gliny i piasku do produkcji cegły, jako pomocnik maszynisty lokomotywki i jednocześnie kopacz piasku. Do 1975 r. pracował jako maszynista lokomotywki i kopacz piasku. W późniejszym okresie został maszynistą koparki i pracował tak do 30.IX. 1992 r.

W okresie od 20.V. 1989 r. do 31.VII. 1990 r. korzystał z urlopu bezpłatnego, a od 23.I.do 15.II. 1992 r. z zasiłku chorobowego.

Według kartotek zarobkowych w całym spornym okresie wnioskodawca był maszynistą koparki i przez 37 miesięcy otrzymywał dodatek „szkodliwy”. Słuchani świadkowie T. J. i A.C., zeznali, że wnioskodawca wykonywał pracę maszynisty koparki, ale żaden ze świadków nie przepracował dokładnie tego samego okresu co wnioskodawca.

W oparciu o dokonane ustalenia Sąd uznał odwołanie za nieuzasadnione.

Powołał się na przepisy art. 184 ustawy z dnia 17.XII. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.II. 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i przytoczył ich treść.

Sąd stwierdził, że wnioskodawcy można jedynie uwzględnić okres pracy 37 miesięcy (I. 1989 r.- IX. 1992 r.), gdy wykonywał pracę maszynisty koparki i otrzymywał dodatek „szkodliwy”. Jednak okres 3 lata i 1 miesiąc, łącznie z okresem już uznanym ( 5 lat 6 miesięcy i 4 dni), nie daje wnioskodawcy wymaganych ustawą 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Dokumenty zachowane w aktach osobowych nie dają podstaw do stwierdzenia, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy był maszynistą koparki. W pierwszym angażu podano, że wnioskodawca został zatrudniony w charakterze pomocnika maszynisty lokomotywki spalinowej.

Wydane przez Urząd Wojewódzki we W. zaświadczenie wykonywania przez wnioskodawcę prac w szczególnych warunkach w okresie od 24.IV. 1973 r. do 30.IX. 1992 r. nie ma odbicia w dokumentach osobowych wnioskodawcy, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w w/w okresie wykonywał on prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, jako maszynista koparki i ładowarki (maszynista robót ziemnych), tj. prace wymienione w wykazie A dział IV poz. 3 pkt 1 załącznika do resortowego zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.

Z twierdzeń odwołania wnioskodawcy wynika, że równocześnie z wykonywaniem pracy z pomocą lokomotywki, czy koparki, był on też kopaczem piasku. Zatem nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracy maszynisty koparki ważącej ponad 7 ton.

Apelacją powyższy wyrok zaskarżył wnioskodawca zarzucając naruszenie prawa procesowego i sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału.

Wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie odwołania. Wniósł też o dopuszczenie dowodu z zeznań dodatkowych świadków na okoliczność wymiaru, rodzaju i okresu jego pracy na stanowisku maszynisty koparek i ładowarek oraz z akt z Sądu Okręgowego we Wrocławiu sygn. IX2U 1613/02 na okoliczność treści orzeczenia i opinii.

Podniósł, że Sąd pominął, iż świadek T. J. pracujący na takim samym stanowisku jak wnioskodawca otrzymał wcześniejszą emeryturę ze względu na szczególne warunki pracy. W jego sprawie wydawana została opinia przez biegłego sądowego.

Bezpodstawnie Sąd nie uznał zaświadczenia wydanego 2.IV. 1998 r. przez Urząd Wojewódzki we W., w którym potwierdzono pracę wnioskodawcy w spornym okresie na stanowisku maszynisty koparek i ładowarek jedno i wielonaczyniowych, a tym samym, że pracował w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja jest zasadna.

Sąd I instancji nieprawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wydał rozstrzygnięcie niezgodne z przepisami prawa.

Wnioskodawca dochodził emerytury w oparciu o art. 184 ustawy z dnia 17.XII. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zmian.). Łącznie organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy na dzień 1.I. 1999 r. 29 lat 3 miesiące i 14 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 5 lat 6 miesięcy i 4 dni okresów pracy w szczególnych warunkach.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach – jak to wynika z zaskarżonej decyzji z dnia 15.VII. 2011 r. – zaliczono wnioskodawcy okresy od 6.X. 1992 r. do 13.X. 1996 r., od 18.XI. 1996 r. do 13.X. 1997 r. i od 12.XI. 1997 r. do 31.XII. 1998 r. Wyliczenie tych okresów daje 6 lat i 10 dni pracy, nie jak to wskazuje organ rentowy w zaskarżonej decyzji 5 lat 6 miesięcy i 4 dni. Należy też zauważyć, że wyliczając w decyzji z 15.VII. 2011 r. staż pracy w warunkach szczególnych, organ rentowy błędnie wskazuje, że uwzględnia wnioskodawcy jako pracę w warunkach szczególnych okres od 18.XI. 1997 r. do 13.X. 1997 r. Natomiast we wcześniejszej decyzji z 1.VI. 2011 r. podaje okres pracy prawidłowo od 18.XI. 1996 r. do 13.X. 1997 r. Zaskarżona decyzja zatem zawiera błędy w określeniu wysokości stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględnionego przez organ rentowy i w określeniu jej okresów.

Odnośnie spornego okresu pracy wnioskodawcy od 28.IV. 1973 r. do 19.V. 1989 r. i od 1.IV. 1990 r. do 30.IX. 1992 r., należy stwierdzić, że ponad wszelką wątpliwość udowodnił on, iż pracował w warunkach szczególnych w Zakładzie (...)w S. w charakterze maszynisty koparki, co najmniej w okresie od 1.I. 1979 r. do końca grudnia 1992 r. z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 20.V. 1989 r. do 31.III. 1990 r. i zasiłku chorobowego od 23.I. 1992 r. do 15.II. 1992 r.

Wyżej wymieniony okres pracy wnioskodawcy w charakterze maszynisty koparki został potwierdzony oryginałami kart pracy wnioskodawcy z jego akt osobowych, gdzie za cały okres pracy zajmuje on tylko jedno stanowisko pracy – maszynista koparki. Tego rodzaju sprzęt i praca na nim jest zaliczana do prac w warunkach szczególnych kwalifikowanych stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.II. 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zmian.), jako praca z Wykazu A działu V poz. 3 załącznika do w/w rozporządzenia. Dla takiej oceny nie jest istotne, czy wnioskodawca wykazał, aby otrzymywał w tym czasie dodatek tzw. „szkodliwy”. Rodzaj wykonywanej pracy bowiem, a nie wynagrodzenie za nią decyduje o charakterze pracy i jej kwalifikacje do prac w warunkach szczególnych.

Potwierdzenie pracy wnioskodawcy w w/w okresie w charakterze maszynisty koparki znajduje też odbicie w zeznaniach słuchanych świadków, a także w dokumencie – zaświadczeniu o wykonywaniu prac w szczególnych warunkach z dnia 2.IV. 1998 r. Urzędu Wojewódzkiego we W. – wydanym w oparciu o akta osobowe wnioskodawcy, gdzie uwidoczniono, że wnioskodawca pracował we Wrocławskim Przedsiębiorstwie(...)na stanowisku maszynisty koparek i ładowarek (maszynista robót ziemnych). Praca ta – jak słusznie zauważa wnioskodawca w apelacji – polegała właśnie na wykopie piasku koparką.

Prace w warunkach szczególnych wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na swoim stanowisku pracy, co odpowiada treści § 2 w/w rozporządzenia Rady Ministrów.

Wnioskodawca z okresem już uwzględnionym przez organ rentowy pracy w warunkach szczególnych ma co najmniej 15 lat takiej pracy i spełnia pozostałe warunki z art. 184 ustawy o FUS do przyznania mu dochodzonego świadczenia.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji, na mocy art. 386 § 1 kpc.