Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Teresa Mróz (spr.)

Sędziowie: SA Małgorzata Kuracka

SO (del.) Marcin Łochowski

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Pawłowska

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko m. (...) W.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

sygn. akt XXV C 1344/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) w W. na rzecz m. (...) W. kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI A Ca 860/14

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółdzielnia (...) w W. wniosła o zobowiązanie miasta (...) W. do złożenia oświadczenia woli o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej przy ul. (...) w W. stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) w obrębie (...) o powierzchni 938 m ^{( 2)}, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą nr (...) na rzecz powodowej Spółdzielni oraz nieodpłatnego przeniesienia własności budynku handlowo usługowego o pow. zabudowy 154 m ^{( 2)} oraz budynku niemieszkalnego o pow. zabudowy 14 m ^{( 2 )}z jednoczesnym nałożeniem na Spółdzielnię obowiązku ponoszenia opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu w wysokości 3% od wartości nieruchomości.

Pozwany miasto (...) W. wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że w latach 1957-1966 w W. istniała (...) Spółdzielnia (...) z siedzibą w W.. Była organizacją wojewódzką zrzeszającą oddziały funkcjonujące w dzielnicach w tym Oddział Ż.. W 1966 r. powstała (...) Spółdzielnia (...) z siedzibą w W. i też jako organizacja wojewódzka zrzeszała oddziały podzielone terytorialnie według dzielnic W.. Jednym z nich była (...) Spółdzielnia (...). Na podstawie Uchwały z dnia 15 grudnia 1982 r. Nadzwyczajnego Zgromadzenia Przedstawicieli (...) dniem 1 stycznia 1983 r. (...) Spółdzielnia (...) z siedzibą w W. została zlikwidowana. Dokonano podziału tego podmiotu na 14 samodzielnych spółdzielni. W wyniku tej reorganizacji powstały samodzielne Spółdzielnie na bazie materialnej dotychczasowych oddziałów. W wyniku tego podziału powstała również (...) Spółdzielnia (...), która została wpisana do rejestru spółdzielni pod nr (...), a następnie w 2002 r. do rejestru przedsiębiorstw pod nr KRS (...).

Jeszcze przed reorganizacją z 1982 r. w dniu 1 marca 1966 r. została wydana decyzja lokalizacyjna na budowę pawilonu handlowego przy ul. (...), skierowana do (...) Spółdzielni (...). W decyzji zastrzeżono, ze traci ona ważność w razie nieprzystąpienia do realizacji budowy pawilonu w ciągu trzech lat od wydania decyzji. W związku z wydaną decyzją lokalizacyjną został przygotowany projekt zagospodarowania pawilonu handlowego przez Biuro (...), które wchodziło w skład (...) Spółdzielnię (...). W dniu 1 marca 1967 r. projekt został zatwierdzony. Inwestorem centralnym był (...) Związek Spółdzielni (...), inwestorem naczelnym (...) Spółdzielnia (...) w W., inwestorem bezpośrednim (...) Spółdzielnia (...).

W dniu 10 maja 1967 r. została wydana decyzja w sprawie przekazania w użytkowanie terenu przy ul. (...) róg (...) na (...) Spółdzielnię (...). Ustalono wówczas opłatę roczną za to użytkowanie. Powódka korzystała z tego pawilonu po jego wybudowaniu, jak również po podziale w 1982 r. Spółdzielni.

W dniu 10 grudnia 1991 r. (...) złożyła wniosek o ustanowienie użytkowania wieczystego w dniu 10 grudnia 1991 r.

Na dzień wyrokowania wniosek w postępowaniu administracyjnym nie został rozpoznany.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy wskazał, że roszczenie powódki należało rozpatrywać w oparciu o przepis art. 204 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami odpowiadającemu obowiązującemu wcześniej art. 2c ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami, Dz. U. z 1990/79/464 z późn. zm., dodanym do tej ustawy na mocy ustawy z dnia 7 października 1992 r., Dz. U. z 1992/91/455, bądź art. 208 ust 2 ustawy.

Sąd podkreślił, że w obu przypadkach dla skutecznego żądania ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu niezbędne było posiadanie gruntu objętego żądaniem na dzień 5 grudnia 1990 r. i na dzień wejścia w życie niniejszej ustawy tj. na dzień 1 stycznia 1998 r.

Zasadnicza różnica pomiędzy tymi przepisami wyraża się w tym, że roszczenie z art. 208 ust 2 przysługiwało do gruntów, które były w użytkowaniu wieczystym spółdzielni i innych jednostek organizacyjnych spółdzielni, lecz jednostki te zarówno w dniu 5 grudnia 1990 r. jak i w dniu 1 stycznia 1998 r. nie legitymowały się dokumentami o przekazaniu tych nieruchomości we władanie, wydanymi w formie prawem przewidzianej, przy czym chodzi o grunty niezbędne do prawidłowego korzystania z budynku.

Powódka jako podstawę swojego roszczenia wskazała przepis art. 204 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 204 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami odpowiadającemu obowiązującemu wcześniej art. 2c ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami, Dz. U. z 1990/79/464 z późn. zm., dodanym do tej ustawy na mocy ustawy z dnia 7 października 1992 r., Dz. U. z 1992/91/455), Spółdzielni, związkowi spółdzielczemu oraz innym osobom prawnym, które w dniu 5 grudnia 1990 r. były użytkownikami gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, przysługuje roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim budynków, innych urządzeń i lokali. Zawarcie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste następuje bez przetargu. Przeniesienie własności budynków, innych urządzeń i lokali następuje odpłatnie, chyba że obiekty te zostały wybudowane lub nabyte ze środków własnych spółdzielni, związków spółdzielczych oraz innych osób prawnych. Opłatę z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz cenę budynków, innych urządzeń i lokali ustala się według przepisów rozdziału 8 działu II, z wyłączeniem przepisu o obowiązku wniesienia pierwszej opłaty. Na poczet ceny zalicza się zwaloryzowane opłaty poniesione z tytułu użytkowania budynków, innych urządzeń i lokali.

Dla skutecznego dochodzenia roszczeń powódka winna zatem wykazać, że w dniu 5 grudnia 1990 r. była użytkownikiem gruntu będącego własnością Skarbu Państwa lub własnością gminy. Stwierdzenie tej okoliczności następuje na podstawie bądź jednego z dokumentów w postaci a) decyzji o przekazaniu w użytkowanie lub b) decyzji o naliczeniu lub aktualizacji opłat z tytułu użytkowania nieruchomości. Może być wykazane zeznaniami świadków.

Kwestie związane z wykazaniem podmiotu, który sfinansował wybudowanie budynków i innych urządzeń mają wpływ jedynie na to, czy przekazanie własności budynków nastąpi odpłatnie, czy nieodpłatnie(zasada jest odpłatność, chyba, że spółdzielnia wykaże spełnienie się warunków wskazanych wyżej).

Szczegółowe unormowanie w tym względzie zawiera Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998r w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu(Dz. U. Nr 23, poz. 120). Znajdują tu zastosowanie przepisy paragrafu 8- w których określono, jakie środki finansowe uznaje się za własne; paragraf 9 i 10 – określających, jakie dokumenty świadczą o pochodzeniu środków oraz obowiązku ich przedłożenia; paragraf 12- dotyczy sfinansowania częściowego budowy lub nabycia budynku oraz poniesienia nakładów na odbudowę, rozbudowę, modernizację i.t.p.

Sąd powołał się na wyrok z dnia 7 stycznia 1997 r. w sprawie sygn. akt ICRN 41/96- OSNIC 1997/5/59, w którym Sąd Najwyższy wypowiedział się, że nieodpłatne nabycie własności budynków i innych urządzeń oraz lokali przez spółdzielnie w trybie powyższej ustawy jest możliwe także wówczas, gdy nieruchomości budynkowe lub lokalowe zostały wybudowane lub nabyte ze środków własnych spółdzielni lub ich związków, których majątki na podstawie – przewidzianych w prawie spółdzielczym lub innych przepisach- przekształceń organizacyjno- prawnych zostały przejęte przez inne spółdzielnie lub ich związki.

Sąd Okręgowy podniósł, że najdalej idący zarzut pozwanego przedawnienia roszczenia jest skuteczny. Na uzasadnienie swojego stanowiska Sąd wskazał, że uwłaszczenie nie następowało z mocy samego prawa. Na wniosek spółdzielni następowało zawarcie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz przeniesienie własności budynków, lokali oraz innych urządzeń znajdujących się na tym gruncie. Stronami umowy były spółdzielnia oraz Skarb Państwa reprezentowany przez wojewodę lub gminę. Jeśli Skarb Państwa lub gmina uchylały się od zawarcia umowy, wówczas spółdzielni przysługiwało roszczenie o zobowiązanie Skarbu Państwa lub gminy do złożenia oświadczenia woli w trybie art. 64 k.c. i 1047 k.p.c.

Dochodzenie roszczenia przed sądem powszechnym nie było uzależnione od wyczerpania drogi postępowania wewnątrzadministracyjnego.

Zgodnie z treścią art. 204 ust 5 powyższej ustawy, roszczenia z pkt 1 ustawy wygasły, jeśli wniosek o ustanowienie użytkowania wieczystego nie został zgłoszony do 31 grudnia 1996 r.

Zgodnie z treścią art. 208 ust 1 cyt. Ustawy, w brzmieniu po nowelizacji na podstawie ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz innych ustaw ( Dz. U. z 2000r Nr 6, poz. 70) roszczenie wygasało, jeśli wniosek o ustanowienie użytkowania wieczystego nie został zgłoszony do 31 grudnia 2000 r.

Skoro powódka złożyła wniosek o ustanowienie na jej rzecz użytkowania wieczystego w dniu 10 grudnia 1991 r., to należy uznać, że wniosek do organu złożyła w warunkach roszczenia niewygasłego.

Do dnia 12 stycznia 2011 2011 r. organ nie rozpoznał wniosku. Wobec powyższego powódka w dniu 12 stycznia 2011 r. złożyła pismo, w którym monitowała o rozpoznanie wniosku. Dopiero wówczas pismem z dnia 28 stycznia 2011 r. poinformowała wnoszącą o działaniach, które podejmuje w zakresie złożonego wniosku. Wobec dalszej bezczynności organu, powódka złożyła pismo w dniu 20.10.2011 r. Pismem z dnia 29 listopada 2011 r. organ poinformował wnoszącą, że jej wniosek będzie rozpoznawany na podstawie art. 204 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wnosząca została poinformowana, że przedstawione dokumenty nie są wystarczające dla weryfikacji skuteczności żądania, wskazano jednocześnie na dokumenty, które należy dostarczyć. Dodatkowe dokumenty powódka dostarczyła dopiero przy piśmie z dnia 3 stycznia 2012 r., pismem z dnia 16 stycznia 2012 r. organ poinformował o brakach, kolejne pismo z kolejnymi dokumentami powódka złożyła po kolejnych miesiącach, bo przy piśmie z dnia 12 września 2012 r. Wobec braku reakcji organu, spółdzielnia złożyła pismo w dniu stycznia 2013 r., w którym spółdzielnia zwróciła się z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie. Organ odpowiedział na pismo dopiero pismem z dnia 17 lipca 2013 r. i poinformował wnoszącą, że w dalszym ciągu przedłożone dokumenty nie są wystarczające dla oceny wniosku. Ponownie wskazał na dokumenty, które należy przedłożyć. Spółdzielnia nie kontynuowała uzupełniania braków w postępowaniu administracyjnym i w dniu 24 września 2013 r. złożyła pozew.

Sąd zwrócił uwagę, że załatwianie spraw w postępowaniu administracyjnym odbywa się według reguł określonych art. 35 i n. k.p.a. a zgodnie z treścią art. 35 k.p.a. na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a po wyczerpaniu tego trybu stronie służy skarga na przewlekłość organu do Sądu Administracyjnego.

Powódka nie podjęła czynności określonych w powyższym przepisie i do września 2013r nie zdecydowała się na wniesienie powództwa do Sądu.

Powództwo wniesione do Sądu we wrześniu 2013 r. w ocenie Sądu Okręgowego zostało zgłoszone w warunkach roszczenia przedawnionego. Roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego jest bowiem roszczeniem majątkowym i jak każde roszczenie majątkowe zgodnie z art. 117 k.c. przedawnia się z upływem lat 10.

Wymagalność i przedawnienie roszczenia przewidzianego w art. 204 ustawy ustala się przy zastosowaniu reguł określonych w art. 120 k.c. w związku z art. 455 k.c.

Zgodnie z art. 120 k.c., przedawnienie należy liczyć od daty, w której roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie staje się zaś wymagalne po wezwaniu pozwanej do spełnienia świadczenia.

W przedmiotowej sprawie powódka złożyła wniosek w dniu 10 grudnia 1991 r. Licząc od tej daty, jako daty wezwania, pozwana winna była spełnić świadczenie, to jest zawrzeć umowę, po upływie czasu niezbędnego dla zbadania zasadności żądania i przygotowania dokumentów wymaganych obwiązującymi przepisami. W ocenie Sądu takim niezbędnym czasem był okres 6 miesięcy. Oznacza to, że roszczenie stało się wymagalne z dniem 10 czerwca 1992 r. i uległo przedawnieniu na długo przed wniesieniem pozwu (11 lat).

Zdaniem Sądu nie było podstaw do przyjęcia, że bieg terminu przedawnienia rozpoczął się z chwilą wpisania miasta (...) W. do księgi wieczystej jako właściciela. Na dzień składania wniosku o ustanowienie użytkowania wieczystego grunt będący przedmiotem sprawy stanowił własność gminy miasta (...) W. i fakt, że ostatecznie właścicielem na podstawie postanowienia o zasiedzeniu stało się miasto (...) W. nie zmienia sytuacji procesowej powódki. Gdyby powódka złożyła we właściwym terminie pozew przeciwko podmiotowi właściwemu w dacie zgłoszenia roszczenia, to dalsze przekształcenia nie mogłyby zniweczyć skutków pozwu zawisłego w czasie, kiedy roszczenie nie uległo przedawnieniu.

W ocenie Sądu Okręgowego powódka nie może przed uwzględnieniem zarzutu przedawnienia bronić się treścią art. 5 k.c. , który przewiduje, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Sąd podkreślił, że powoływanie się przez pozwanego na zarzut przedawnienia nie może być potraktowane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, choć niewątpliwie fakt znacznej przewlekłości postępowania po stronie organu miał miejsce. Jeżeli organ stał na stanowisku, że wnosząca nie spełnia warunków przewidzianych ustawą, to winien wydać decyzję merytoryczną, zaś, w przypadku uznania, że wniosek zawiera braki formalne, powinien również wydać decyzje o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. W każdym przypadku stronie otwierałyby się środki odwoławcze.

Niemniej jednak strona wnosząca również zaniedbała swoich interesów i nie podejmowała kroków w kierunku przymuszenia organu do wydania decyzji, nie zgłosiła też we właściwym terminie, mimo braku przeciwwskazań pozwu do Sądu. W ocenie Sądu nie można przyjąć, że organ swoim działaniem utwierdzał wnoszącą, że zamierza uwzględnić wniosek w celu doprowadzenia do przedawnienia roszczenia w postępowaniu cywilnym. Powodowa Spółdzielnia jest podmiotem funkcjonującym na rynku, wyposażonym w obsługę prawną, albo mogącym skorzystać z usług prawniczych w miarę potrzeb, zatem dbając o własne interesy winna przedsięwziąć wszystkie przewidziane przepisami kroki prawne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka. Zaskarżając wyrok w całości, zarzuciła Sądowi Okręgowemu art. 120 k.c. i art. 455 k.c. oraz art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych przez przyjęcie, że roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego stało się wymagalne po złożeniu wniosku przez spółdzielnię w dniu 10 grudnia 1991 r. plus sześć miesięcy, a więc 10 czerwca 1992 r. i ustalenie, że pozwany przed prawomocną decyzją Wojewody w sprawie komunalizacji gruntu przy ulicy (...) w W., a następnie wpisu prawa własności do księgi wieczystej miało prawną możliwość ustanowienia użytkowania wieczystego tego gruntu na rzecz powódki, a pozew wniesiony został po upływie terminu przedawnienia roszczenia. Powódka zarzuciła również naruszenie art. 5 k.c. przez przyjęcie, że zgłoszenie przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia było zgodne z zasadami współżycia społecznego.

W konkluzji apelacji powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powódki pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny aprobuje poczynione przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, jak również zgadza się z dokonaną przez ten sąd ocenę prawną zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Nie może ulegać wątpliwości, że roszczenie jakiego powódka dochodzi w niniejszym postępowaniu jest roszczeniem o charakterze majątkowym, a zatem ma do niego zastosowanie przepis art. 117 k.c. Kwestia ta nie rodzi sprzeciwu powódki zważywszy na podniesione w apelacji zarzuty. Wobec tego nie ma potrzeby przytaczania argumentów prezentowanych w orzecznictwie dla uzasadnienia powyższej tezy.

By przejść do oceny zasadności podniesionych w apelacji zarzutów należy podkreślić, że w przypadku zobowiązań o charakterze terminowym przyjmuje się, że wierzytelność jest wymagalna, jeśli nadszedł termin świadczenia, skoro od tej daty wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia. W przypadku zobowiązań bezterminowych, termin spełnienia świadczenia nadchodzi z momentem wezwania (art. 455 k.c.); gdy wezwanie nie następuje, dochodzi do swoistego "wymuszenia" początku wymagalności na zasadach określonych w art. 120 § 1 zdanie drugie k.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2014 r., V CSK 421/13). Zobowiązanie, które winno zostać przez dłużnika spełnione w związku ze złożeniem przez wierzyciela wniosku o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste ma charakter zobowiązania bezterminowego. Brak jest bowiem jakiegokolwiek uregulowania, z którego wynikałby termin, w którym wniosek uprawnionego winien zostać rozpatrzony.

Sąd Najwyższy w wyroku z 12 października 2011 r., II CSK 73/11 podkreślił, że wymagalność i przedawnienie roszczenia przewidzianego w art. 204 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) ustala się przy zastosowaniu reguł określonych w art. 120 w związku z art. 455 k.c. Na tę argumentację powołuje się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Powódka w apelacji podnosi zasadniczy argument świadczący, że termin przedawnienia w ogóle nie rozpoczął biegu, mianowicie okoliczność, że wówczas, gdy powódka występowała z wnioskiem o ustanowienie użytkowania wieczystego gmina nie była właścicielem nieruchomości będącej przedmiotem wniosku bowiem nie była jeszcze wydana, ani tym bardziej nie była ostateczna decyzja komunalizacyjna, powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca1993 r. (III CZP 64/93), w której sąd stwierdził, że gmina może oddać grunt w użytkowanie wieczyste dopiero wtedy gdy decyzja komunalizacyjna Wojewody stała się ostateczna.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego z takim stanowiskiem powódki nie można się zgodzić. Z treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. (ustawa komunalizacyjna) wprost wynika, że nabycie mienia ogólnonarodowego następuje z mocy prawa z dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. z dniem 27 maja 1990 r. Jednakże, stwierdzenie nabycia mienia z mocy prawa dokonuje się w drodze decyzji wydawanej przez wojewodę. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 powołanej ustawy, wojewoda wydaje decyzję w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa, w sprawie jego przekazania - w zakresie unormowanym ustawą. Decyzja komunalizacyjna ma charakter deklaratoryjny i potwierdza jedynie to, co nastąpiło z mocy prawa. Wskazać należy, że Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 grudnia 1992 r. sygn. akt III CZP 157/92 Lex nr 3931 wskazał, że choć "przepis art. 5 ust. 1 ustawy komunalizacyjnej wywołuje skutki cywilnoprawne (przejście prawa własności), następujące z mocy samego prawa z chwilą wejścia w życie ustawy, to z faktu, że stwierdzenie nabycia własności należy do wyłącznej kompetencji organu administracji wynika, iż do wylegitymowania się przez osobę, która powołuje się na takie nabycie własności nieruchomości, konieczne jest okazanie takiej decyzji. Umożliwia ona ukształtowanie stosunków cywilnoprawnych. Dopiero ona stwierdza bowiem autorytatywnie, że w odniesieniu do konkretnej gminy (podmiotu) powstały skutki określone w art. 5 ust. 1 in fine ustawy komunalizacyjnej. Jest to akt deklaratoryjny, w którym tkwi sui generis element konstytutywny, dopiero bowiem od chwili wydania takiej decyzji gmina może skutecznie powołać się na swoje prawo.".

Powyższe w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma wpływu na rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia. Okoliczność, że decyzja Wojewody stwierdzająca nabycie przedmiotowego gruntu z mocy prawa wydana została 19 listopada 2010 r. nie oznacza, że pozwanej nie przysługiwała własność gruntu w dniu 27 maja 1990 r. skoro decyzja ta ma charakter deklaratoryjny potwierdzający stan istniejący w dniu wejścia w życie ustawy komunalizacyjnej. Dokonany na podstawie takiej decyzji do księgi wieczystej wpis prawa własności na rzecz miasta (...) W. nie ma charakteru konstytutywnego. Nie można zatem zasadnie twierdzić, że dopiero z tym momentem powódka mogła domagać się zaspokojenia przez pozwanego jej roszczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego powódka nietrafnie powołuje się na naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisu art. 5 k.c. Zarzutu tego nie może skutecznie uzasadniać okoliczność zachowywania się pozwanej w sposób budzący zaufanie powódki jak również to, że pozwany nigdy wcześniej przed procesem nie powoływał się na przedawnienie roszczenia. Z dołączonej do akt sprawy korespondencji wynika, że dokumenty składane przez powódkę były dla pozwanej niewystarczające dla zakończenia postępowania. Natomiast zarzut przedawnienia strona może zgłosić dopiero w postepowaniu, w którym zgłoszone zostało konkretne roszczenie, dlatego też pozwany nie miał obowiązku podnoszenia tego zarzutu przed wszczęciem postepowania ani też ujawniania zamiaru jego podniesienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego znaczny upływ czasu od momentu upływu terminu do wniesienia powództwa również przemawia przeciwko uznaniu, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia sprzeczny jest z zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 98 k.p.c. stosownie do jego wyniku.