Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSR Bogusław Glinka

Protokolant: Joanna Bobrowska

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko L. K. (1)

o zapłatę kwoty 3 702,43 zł

I/  zasądza od pozwanego L. K. (1) na rzecz powoda (...) w W. kwotę 3 702,43 zł (trzy tysiące siedemset dwa złote czterdzieści trzy grosze) wraz z odsetkami liczonymi od kwot:

-

1740,62 zł odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 26 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty;

-

1961,81 zł odsetki ustawowe od dnia 26 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty,

II/  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 664,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III/  nakazuje pozwanemu uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwoty 53 zł tytułem brakującej opłaty sądowej, której nie miał obowiązku uiścić powód.

UZASADNIENIE

Powód (...)w W.w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie od pozwanego L. K. (2)kwoty 3 702,43 zł z odsetkami: ustawowymi od kwoty 1 068,31 zł od dnia 26.04.2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 98,69 zł od dnia 26.04.2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 324,55 zł od dnia 26.04.2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 470,26 zł od dnia 26.04.2013 r. do dnia zapłaty (łącznie 1 961,81 zł z odsetkami ustawowymi od 26.04.2013 r.)) oraz umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 1 740,62 zł od dnia 26.04.2013 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Na uzasadnienie żądania powód wskazał, że w dniu 11.07.2008 r. pozwany zawarł z (...) Bank S.A., będącym poprzednikiem prawnym (...) Bank S.A.w W., umowę kredytu nr (...), z którego pozwany się nie wywiązał. Wskazał, że następnie w dniu 01.06.2012 r. nastąpiło połączenie (...) Bank S.A.ze (...) Bank S.A., która po połączeniu zmieniła nazwę na (...) Bank S.A.Umowa została pozwanemu wypowiedziana, a w dniu 08.03.2012 r. powód nabył od Banku wierzytelność wobec pozwanego. Pozwany zawiadomiony o przelewie i wezwany do zapłaty nie spełnił świadczenia, wobec czego wniesienie pozwu, według powoda, jest konieczne i uzasadnione.

W dniu 29.05.2013 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, pod sygn. akt VI Nc-e (...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w całości. Od wskazanego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, wobec czego nakaz zapłaty utracił moc, a sprawa została przekazana do rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Dzierżoniowie.

Powód w zakreślonym terminie uzupełnił braki formalne pozwu w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. podtrzymując żądanie pozwu w niezmienionym zakresie, z tym, że w zakresie żądania dotyczącego zwrotu kosztów wniósł o zasądzenie ich zgodnie ze złożonym spisem kosztów w wysokości 664,85 zł.

Pozwany uzupełnił braki sprzeciwu, w którym nie zaprzeczył okolicznościom faktycznym pozwu, w szczególności zawarcia umowy pożyczki i przyznał, że jej nie spłacił, jednak powołał się na przedawnienie roszczenia i wniósł o oddalenie powództwa. Zarzucił także, że bank zbywca wierzytelności, wbrew treści art. 92c ustawy prawo bankowe, nie uzyskał zgody dłużnika na przelew, a także iż powód, jako fundusz sekurytyzacyjny, nie uzyskał jego zgody, jako dłużnika, na poddanie się egzekucji na rzecz tego funduszu, a także jako instytucja niebankowa nie może posługiwać się bankowym tytułem egzekucyjnym, który ponadto stracił ważność.

Powód w piśmie procesowym z dnia 20 stycznia 2015 r. zakwestionował wszystkie zarzuty pozwanego i podtrzymał żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.05.2008 r. pozwana zawarła z (...) Bank S.A. w W. umowę prostej pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 2 834,07 zł na okres 2 lat do 20.07.2010 r., oprocentowanej wg. zmiennej stopy procentowej równej 20,90% w stosunku rocznym ( (...) 39,74%), z tym że od przeterminowanego kapitału odsetki tzw. karne równe stopie WIBOR 3-M, powiększonej o 25 pp, przy czym nie mogły one przekraczać stopy maksymalnej, równej 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP. Pozwany we wskazanej umowie poddał się egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego oraz wyraził zgodę na przelew wierzytelności na rzecz osoby trzeciej (§§ 14 i 15 umowy).

Dowód: umowa nr (...)

Pozwany zaprzestał spłaty rat pożyczki ( przyznane), wobec czego umowa została mu wypowiedziana, a Bank wystawił w dniu 11.09.2009 r. bankowy tytuł egzekucyjny nr (...)i wystąpił o nadanie mu sądowej klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 21.09.2009 r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie w sprawie o sygn. akt I Co (...) nadał powyższemu bankowemu tytułowi klauzulę wykonalności przeciwko pozwanemu. Wierzyciel pierwotny ((...)Bank) skierował sprawę do egzekucji, która została umorzona postanowieniem Komornika przy Sądzie Rejonowym w Ząbkowicach Śląskich M. K.z dnia 08.11.2010 r. z powodu bezskuteczności egzekucji.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny (...),

postanowienie o nadaniu klauzuli z 21.09.2009 r. I Co (...),

postanowienie o umorzeniu egzekucji Km (...),

Po zawarciu przez pozwanego umowy kredytowej i umorzeniu egzekucji przez komornika, nastąpiło połączenie najpierw (...) Banku S.A z (...) Bankiem S.A., który przyjął nazwę (...) Bank S.A. Następnie ten Bank połączył się ze (...) Bank S.A., która po połączeniu zmieniła nazwę na (...) Bank S.A. W dniu 08.03.2012 r. powód nabył wierzytelność wobec pozwanego.

Dowód: odpis pełny z KRS nr (...),

umowa przelewu wierzytelności z dnia 08.03.2012 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

Pozwany przyznał zawarcie umowy i swoją odpowiedzialność z umowy pożyczki. Podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczenia, który okazał się bezpodstawny, o czym niżej. Nadto podnosił zarzuty z art. 92c prawa bankowego, dotyczące braku jego zgody na przelew wierzytelności, na poddanie się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego i bezprawnego posługiwania się przez powoda bankowym tytułem egzekucyjnym, które okazały się nieuzasadnione. Pozwany podniósł także nie mający znaczenia zarzut odnoszący się do pozyskania jego danych osobowych i naruszenia jego dóbr osobistych.

Co do przedawnienia należy wskazać, że odpowiedzialność pozwanego wynika z zawartej umowy prostej pożyczki gotówkowej nr (...)zawartej z (...) Bank S.A., i nie kwestionowanej przez pozwanego wysokość należności, wynikającej z bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...), opartego na wyciągu z ksiąg rachunkowych (...) Banku S.A., któremu na rzecz Banku nadana została w dniu 21.09.2009 r. klauzula wykonalności przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie pod sygn. akt I Co (...), następnie została wszczęta przez Bank egzekucja przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Ząbkowicach Śląskich pod sygn. akt Km (...), która postanowieniem z dnia 08.11.2010 r. została umorzona z powodu bezskuteczności. Umowa przelewu z dnia 08 marca 2012 r. wierzytelność wobec pozwanego z umowy pożyczki została przez Bank przeniesiona na powoda. Pozew został wniesiony w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 26 kwietnia 2013 r. Nie doszło więc do przedawnienia roszczenia w żadnej części. Termin przedawnienia regulują przepisy art. 118 k.c. i art. 125 k.c., w tym dla świadczeń okresowych, jakimi są odsetki, które zawsze ulegają przedawnieniu trzyletniemu. Według art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia albo zaspokojenia roszczenia. Do czynności takich należą wymienione czynności pierwotnego wierzyciela w postaci złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz wszczęcie egzekucji. Według art. 124 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a w przypadku czynności dokonanych przed sądem lub organem egzekucyjnym, przedawnienie nie biegnie dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Skoro postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi zostało umorzone w dniu 08 listopada 2010 r., to w dacie wniesienia pozwu w niniejszej sprawie w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 26.04.2013 r. nie doszło do przedawnienia, po rozpoczęciu biegu terminu 3-letniego od nowa. Na żadnym etapie od powstania wierzytelności nie upłynął 3-letni okres bezczynności wierzyciela, uzasadniający zarzut przedawnienia. Z tych przyczyn zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego nie mógł odnieść skutku w postaci możliwości uchylenia się od zaspokojenia roszczenia w całości lub części.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego opartych na uchylonym z dniem 18 stycznia 2009 r. art. 92c prawa bankowego (obowiązującego jeszcze w chwili zawarcia umowy pożyczki), to zarzuty te są bezpodstawne. Po pierwsze w umowie pożyczki pozwany wyraził zgodę na przelew wierzytelności w trybie art. 509 k.c. na rzecz osoby trzeciej. Ponadto kwestie braku oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego i posługiwanie się przez powoda, jako taki fundusz, bankowym tytułem egzekucyjnym (BTE), mimo, iż nie jest bankiem, należy uznać za nieuzasadnione, bowiem powód nie wniósł przeciwko pozwanemu sprawy w trybie „uproszczonym” na podstawie BTE, lecz w procesie wykazując jedynie, iż postępowanie przeciwko pozwanemu toczyło się na podstawie BTE z wniosku banku pożyczkodawcy. Podnosząc te zarzuty pozwany pominął treść art. 326 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych, który zwalniał banki od obowiązku uzyskania zgody dłużnika na przelew wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w sytuacji, gdy kredytobiorca nie dotrzymał warunków udzielenia kredytu, a pozwany przyznał brak spłaty pożyczonej kwoty zgodnie z umową. Sytuację taką precyzyjnie wyjaśnia wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2012 r. II CSK 345/11

„1. Przewidziane ustawie z 1997 r. - Prawo bankowe oświadczenie o poddaniu się egzekucji ma znaczenie przede wszystkim procesowe. Jego złożenie nie ma znaczenia dla istnienia wierzytelności z czynności bankowej, ani dla zidentyfikowania podmiotów, pomiędzy którymi ta wierzytelność istnieje, lecz jedynie umożliwia bankowi uruchomienie procedury zmierzającej do wyegzekwowania wierzytelności w sposób uproszczony, z pominięciem etapu postępowania rozpoznawczego.

2. Wobec niezrealizowania przez ustawodawcę zamiaru wyposażenia funduszy sekurytyzacyjnych w uprawnienie do wystawiania sekurytyzacyjnych tytułów egzekucyjnych, trzeba potraktować przewidziane w art. 92c ustawy z 1997 r. - Prawo bankowe wymaganie uzyskania od dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu jako sprowadzające się w istocie do wyrażenia zgody na przelew wierzytelności, od uzyskania której bank, zgodnie z art. 326 ust. 2 ustawy z 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, został zwolniony w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie. W art. 326 ust. 2 ustawy z 2004 r. o funduszach inwestycyjnych jest wprawdzie mowa ogólnie o dłużniku banku, jednak z regulacji tej nie można wyprowadzać wniosku, że chodzi wyłącznie o dłużnika banku będącego stroną czynności dokonanej z bankiem. Z zestawienia analizowanych przepisów z sobą i z art. 509 § 1 k.c., trzeba - przy uwzględnieniu zakazu rozszerzającej wykładni przepisów ustanawiających wyjątki od zasady - wyprowadzić wniosek, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu określonych w umowie, do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny nie jest wymagana zgoda ani dłużnika banku będącego kredytobiorcą, ani dłużnika banku z tytułu zabezpieczenia.”

Mając powyższe na względzie Sąd uwzględnił powództwo w całości (pkt I sentencji wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu (zawarte w pkt. II), Sąd oparł na przepisie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., ustanawiających odpowiedzialność strony za wynik procesu. Skoro zarzuty pozwanego, odnoszące się do przedawnienia roszczenia oraz skuteczności przelewu wierzytelności, okazały się nieuzasadnione, a pozwany przyznał okoliczności faktyczne pozwu i podstawę swojej odpowiedzialności, to obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Stosownie do art. 109 k.p.c. Sąd orzekł o wysokości należnych powodowi kosztów na podstawie przedłożonego spisu kosztów, w którym pełnomocnik powoda wyliczył należne koszty na sumę 664,85 zł.

Z kolei w pkt. III wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył pozwanego kosztami sądowymi, których powód nie miał obowiązku uiścić po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego. Koszty te stanowią kwotę 53 zł, jako różnica między opłatą uiszczoną 47 zł i należną 100 zł.

Mając powyższe ustalenia faktyczne i argumenty prawne na względzie Sąd orzekł jak sentencji wyroku.