Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Anna Zienkiewicz-Woźniak

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – bez udziału,

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 28 lipca 2015 roku

s p r a w y : T. K.

syna H. i R. z domu G.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 kwietnia 2015 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego T. K. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 178 a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178 a § 1 k.k. wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnastu) złotych każda;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego, środek karny w postaci zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat - przepis w brzmieniu obowiązującym na dzień 21 kwietnia 2015 roku;

III.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. zasądza od oskarżonego, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 100 /stu/ złotych - przepis w brzmieniu obowiązującym na dzień 21 kwietnia 2015 roku;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego w całości koszty sądowe w kwocie 190 złotych, w tym opłatę w kwocie 120 złotych.

Sygn. akt II K 742/15

UZASADNIENIE

Działając na podstawie art. 421 § 3 k.p.k. Sąd ograniczył treść uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej zaskarżonego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć. Wniosek Prokuratora dotyczący całości wyroku, w tej sytuacji nie jest wiążący dla Sądu.

Oskarżony T. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 178a §1 kk. W dniu 21 kwietnia 2015 roku spożywał alkohol, a następnie w J. na ul. (...) prowadził samochód osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 38, znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Uprzednie spożywanie przez oskarżonego alkoholu świadczy, iż kierując pojazdem miał ona świadomość, że jego zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa.

Brak było podstaw w niniejszej sprawie do kwestionowania wyników badania. Urządzenie, na którym badaniu poddany został oskarżony posiadało ważne, w dacie badania, świadectwo legalizacji. Brak było też jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować rzetelność zapisów dokonanych przez funkcjonariusza Policji w protokole przeprowadzonego badania.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod rozwagę znaczny ładunek społecznej szkodliwości, jakim cechował się czyn oskarżonego. W szczególności należało wziąć pod uwagę, że oskarżony prowadził pojazd w znacznym stopniu nietrzeźwości. W wydychanym przez oskarżonego powietrzu znajdowało się bowiem 0,83 mg/l alkoholu i w tym stanie prowadził samochód po ulicach miasta J. około godziny 1.45. Stworzyła tym samym potencjalne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla innych potencjalnych uczestników ruchu drogowego. Oskarżony powinien przewidywać następstwa jazdy po spożyciu alkoholu, a przede wszystkim nie powinien nigdy dopuścić do takiej sytuacji, że wsiadł do samochodu po spożyciu alkoholu. Tym bardziej, iż oskarżony musiał spożyć dużą ilość alkoholu - stężenie alkoholu w jego organizmie wynosiło 0,83 mg/l.

Natomiast jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod rozwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W tych warunkach jako współmierną do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zasadnym było wymierzenie kary uzgodnionej z prokuratorem w postępowaniu przygotowawczym wysokości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych każda. Sąd omyłkowo wskazał liczbę stawek dziennych 50 zamiast 80 stawek dziennych grzywny. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod rozwagę zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 33 § 3 k.k. warunki osobiste oskarżonego, jak również jego stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe na tej postawie ustalając wysokość jednej stawki dziennej na poziomie 15 złotych.

Z uwagi na fakt, że w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony był w stanie nietrzeźwości Sąd był zobligowany, na podstawie art. 42 § 2 kk, orzec wobec niej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Z uwagi na fakt, iż akt oskarżenia został wniesiony do Sądu przed dniem 1 lipca 2015 roku, możliwe było zastosowanie przepisu w dacie dokonania czynu i orzeczenie zakazu na okres 2 lat. Przepis ten był łagodniejszy w stosunku do aktualnie obowiązującego. Przesłanką stosowania tego środka karnego jest zagrożenie, które mogłaby w przyszłości spowodować oskarżona. Zakres, a także czas trwania tego środka zależny jest od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do uczestnictwa w ruchu. Ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności konkretnego wypadku, okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obwiązujących zasad bezpieczeństwa, na stopień jego poczucia odpowiedzialności. Decydującym jest tu także stopień zagrożenia dla ruchu ze strony sprawcy – im większe to spodziewane zagrożenie, tym dłuższy powinien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ratio legis środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega bowiem na tym, aby osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa ruchu, czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności z tego ruchu wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.04.2982 r. VKRIV 106/82, OSNPG 1982/8/108). Wobec powyższego uwzględniając stan nietrzeźwości oskarżonego, a jednocześnie iż oskarżony spowodował realne zagrożenie dla siebie i innych potencjalnych użytkowników drogi, którą się poruszał, Sąd uznał iż odpowiednio wychowawczym będzie orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Sąd orzekł też wobec oskarżonego, na podstawie art. 49 § 2 k.k. (w brzmieniu na dzień popełnienia przestępstwa) , środek karny w postaci świadczenia pieniężnego. Ustalając wysokość tegoż świadczenia Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego. Sąd przy tym zważył by rozstrzygnięcie to nie przekroczyło stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Kierując się tymi przesłankami Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 100 złotych.

W ocenie Sądu takie rozstrzygnięcie o karze oraz środkach karnych uświadomi oskarżonemu naganność jego czynu i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Orzeczona wobec oskarżonego kara oraz środki karne, zdaniem Sądu, uświadomią oskarżonemu konieczność przestrzegania obowiązujących zasad poruszania się po drogach publicznych. Natomiast w zakresie prewencji generalnej, rozstrzygnięcia te zaspokoją społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtowały świadomość prawną społeczeństwa. Przekonają wszystkich uczestników ruchu drogowego o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom.

Oskarżony w chwili obecnej pozostaje w zatrudnieniu za wynagrodzeniem około 1.300 zł miesięcznie, nie posiada majątku ruchomego i nieruchomego. Sytuacja majątkowa oskarżonego świadczy o tym, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych nie będzie dla niego zbyt uciążliwe. Z tego względu od oskarżonego zasądzone zostały na rzecz Skarbu Państwa, na podstawie art. 627 k.p.k. koszty sądowe w kwocie 190 złotych w tym, na podstawie art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, opłata w kwocie 120 zł.