Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na rzecz P. M. kwotę 1408 zł tytułem wyrównania jednorazowego odszkodowania za dalsze 2% uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 31 lipca 2012 r. (pkt. I), oddalił odwołanie wnioskodawcy w pozostałej części (pkt. II), zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt. III).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

W dniu 31 lipca 2012 r. wnioskodawca uległ wypadkowi pracy – doznał urazu dłoni.

Lekarz Orzecznik oraz Komisja Lekarska ZUS orzekli, że na skutek powyższego wypadku wnioskodawca doznał uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4 %, na podstawie pkt 136 a „tabeli uszczerbkowej”. Wnioskodawca doznał rany ciętej okolicy nadgarstka prawego po stronie grzbietowo – bocznej. Z powodu tego urazu przeprowadzono leczenia operacyjne i zachowawcze, które trwały do maja 2013 r. Przeprowadzona terapia doprowadziła do odtworzenia prawie 100 % funkcji prawej ręki (zarówno kciuka jak i nadgarstka). Pozostał przykurcz wyprostny stawu międzypaliczkowego kciuka wynoszący 15 – 20 stopni, który nieznacznie upośledza funkcję prawej ręki. Z tego powodu zasadne jest stwierdzenie 4 % uszczerbku na zdrowiu według punktu 136 lit. 1 tabeli uszczerbkowej.

Na skutek powyższego urazu u wnioskodawcy stwierdza się uszkodzenie ścięgna prostownika długiego kciuka ( (...)), prostownika krótkiego promieniowego nadgarstka ( (...)). Konieczny okazał się ponowny zabieg polegający na przeszczepieniu prostownika właściwego wskaziciela (...) na obwodową część ścięgna długiego prostownika kciuka ( (...)). Po zabiegu powstały dobrze wygojone blizny, niewielkie ograniczenie ruchu zginania I palca i słabienie ruchu prostowania II palca prawej ręki, okresowy zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. Z tytułu uszkodzenia kciuka wnioskodawca doznał 4 % uszczerbku na zdrowiu z punktu 136 a tabeli uszczerbkowej. Nadto z tytułu blizny i braku funkcji ścięgna (...), stwierdza się dysfunkcję palca wskazującego skutkującą 2 % uszczerbku na zdrowiu. W badaniu przedmiotowym stwierdza się bowiem, że ruch prostowania przeciw oporowi palca II prawej ręki jest słabszy w porównaniu z lewą kończyną. Uzasadnia to stwierdzenie 2 % uszczerbku na zdrowiu według pozycji 138 a tabeli stosowanego per analogiam. Dysfunkcja ta jest spowodowana koniecznością przeszczepienia ścięgna (...) w celu odtworzenia istotniejszej funkcji prostowania kciuka.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd Rejonowy oparł się na opinii pisemnej biegłego ortopedy A. W. oraz częściowo Z. P. (w zakresie uszczerbku dotyczącym uszkodzenia kciuka), uznając je za przydatne dla rozpoznania sprawy. W ocenie Sądu niezasadne były zarzuty wnioskodawcy zgłoszone w piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2014 r. Sąd podniósł, iż stwierdzenie przez biegłego W. większego ograniczenia ruchomości zgięciowej kciuka prawej ręki niż biegły Z. P. automatycznie nie skutkuje przyznaniem wyższego stopnia procentowego uszczerbku na zdrowiu, bowiem biegły dokonuje własnej oceny na podstawie całokształtu stanu klinicznego badanego, nie jest związany oceną poprzedniego biegłego. Zdaniem Sądu niezasadne były także sugestie strony powodowej wygłoszone w mowie końcowej, iż stwierdzenie ograniczenia o ½ zakresu ruchomości zgięciowej kciuka prawej ręki w porównaniu z kończyną symetryczną uzasadnia określenie uszczerbku w połowie skali procentowej dla danego uszczerbku, bowiem brak jest takiego kryterium (warunku) w odpowiednim punkcie tabeli uszczerbkowej. Sąd zważył, iż odnośnie oceny uszkodzenia palca II prawej ręki biegły dokonał oceny uszczerbku przy zastosowaniu punktu 138 per analogiam, a zatem nie był związany proponowaną tam dolną granicą procentowego uszczerbku na zdrowiu i mógł uszkodzenie to ocenić niżej niż przewiduje ten punkt tabeli. Sąd I instancji za niezasadny uznał także zarzut zgłoszony w punkcie 4 pisma, k. 142. Wskazał, iż biegli nie stwierdzili u wnioskodawcy „osłabienia funkcjonowania nadgarstka”, a zatem nie byli zobligowani do ustalenia uszczerbku na zdrowiu nawet przy zastosowaniu tabeli uszczerbkowej per analogiam. W opinii uzupełniającej, biegły W. wskazał, że nie stwierdzono deficytu siły prostowania ani zakresu ruchomości prawego nadgarstka.

W ocenie Sądu Rejonowego niezasadna okazała się również polemika organu rentowego z opinią biegłego A. W., zawarta w piśmie organu rentowego z dnia 30 grudnia 2014 r., gdyż biegły stwierdził w badaniu przedmiotowym dysfunkcję palca II prawej ręki, czego organ rentowy zdaje się nie kwestionować, zaznaczając jednocześnie w piśmie, że jest ona dyskretna. Sąd przyjął zatem za uzasadnione stanowisko biegłego A. W. uznające nieznaczny procent uszczerbku na zdrowiu z tego tytułu.

Za chybiony Sąd uznał także zarzut strony odwołującej się, iż biegły A. W. w swej opinii usztywniał stanowisko, nie uzasadniał go, ograniczając się do powołania się na własne doświadczenie zawodowe. Sąd wskazał, iż biegły w sposób szczegółowy opisał przebieg badania, powołał dokumentację lekarską, przeanalizował przebieg leczenia oraz zamieścił w opinii rozpoznanie i przypisał mu odpowiedni punkt tabeli uszczerbkowej. W opinii uzupełniające w sposób logiczny i rzeczowy odpowiedział na zarzuty odwołującego się. Natomiast ocena wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu w ramach granic wyznaczonych tabelą ma charakter subiektywny, lecz poparty doświadczeniem zawodowym biegłego. W tym zakresie, w ocenie Sądu Rejonowego, biegły zasadnie zatem powołał się na własne doświadczenie zawodowe. Sąd zważył, iż biegły spotykając się w praktyce zawodowej z przypadkami podobnymi do będącego przedmiotem sporu, właśnie na podstawie doświadczenia zawodowego ocenia natężenie danego uszczerbku, co ma przełożenie na określenie go w dolnej bądź górnej granicy skali procentowej. Również zgłaszane dolegliwości bólowe o charakterze subiektywnym biegły ocenia na podstawie doświadczenia zawodowego.

Reasumując Sąd I instancji podniósł, iż na skutek wypadku wnioskodawca doznał urazu dłoni. Po zastosowanym leczeniu operacyjnym i zachowawczym funkcja prawej dłoni została odtworzona niemalże w 100 %. Pozostały niewielkie deficyty w obrębie kciuka i palca II prawej dłoni. Zdaniem Sadu ocena uszczerbku łącznie na 6 % jest zatem adekwatna do stopnia naruszenia sprawności organizmu. Wniosek o przyznanie odszkodowania łącznie za 28 % uszczerbku na zdrowiu, jest w ocenie Sądu znacznie wygórowany, biorąc pod uwagę, że ustawodawca przewidział ustalenie uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku przy pracy maksymalnie na 100%.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że wniesione odwołanie zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd powołał przepis art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002 r., nr 199, poz. 1673 ze zm.) który stanowi, iż ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Wskazał, iż zgodnie art. 3. ust. 1 cytowanej ustawy za wypadek przy pracy uważa się nagłe - zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą. Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. W myśl zaś art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości 20 % przeciętnego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy zaznaczył, iż stosownie do treści par. 8 ust. 1, 2 oraz 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974) lekarz orzecznik ustala w procentach stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zwanej dalej „oceną procentową”, która jest określona w załączniku do rozporządzenia. jeżeli dla danego rodzaju uszczerbku ocena procentowa określa dolną i górną granicę stopnia uszczerbku na zdrowiu, lekarz orzecznik określa stopień tego uszczerbku w tych granicach, biorąc pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania. Jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej.

Sąd I instancji zważył na podstawie dokonanych ustaleń, iż na skutek wypadku przy pracy wnioskodawca doznał urazu dłoni prawej, co skutkuje obecnie uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 6 %.

Mając na uwadze treść art. 12 ust. 5 powołanej ustawy z dnia 30 października 2002 r. Sąd podniósł, iż do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 1- 4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji, o której mowa w art. 15.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy jednorazowe odszkodowania za dalsze 2 % uszczerbku na zdrowiu. Sąd wskazał, iż zgodnie z pkt 1 Obwieszczenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 marca 2013 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 31 marca 2014 r. kwoty jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, o których mowa w art. 12 i art. 14 ust. 1-4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zwanej dalej "ustawą", wynoszą - 704 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (art. 12 ust. 1 ustawy). W pozostałej części Sąd oddalił odwołanie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k. p. c. w związku z par. 2 ust. 1 i 2, par. 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Apelację od powyższego orzeczenia w zakresie pkt. II wniósł pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. oraz art. 278 § 1 w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego A. W. (2), w sytuacji kiedy treść pisemnej opinii wskazuje, iż zawiera ona braki oraz sprzeczności, których biegły nie wyjaśnił mimo wydania pisemnej opinii uzupełniającej, zaś w ramach bezpośredniego przesłuchania przed Sądem wątpliwości strony co do zagadnień opisanych we wnioskach dowodowych, musiałyby zostać przez biegłego rozstrzygnięte, zaś w sytuacji przeciwnej Sąd byłby uprawniony do powołania kolejnego biegłego.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zgodnie zaś z art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebna jest wiedza, wykraczająca poza zakres wiadomości przeciętnej osoby, posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która z racji wykształcenia i posiadanych uprawnień kwalifikuje się do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego, dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania jednorazowego odszkodowania z tytuły wypadku przy pracy za dalszy procent uszczerbku na zdrowiu, wymagała wiadomości specjalnych i musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinie biegłych lekarzy ortopedów A. W. oraz Z. P.. W oparciu o przedmiotowe opinie Sąd prawidłowo ustalił, iż na skutek wypadku przy pracy wnioskodawca doznał urazu dłoni prawej, co skutkuje obecnie uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 6 %. Biegli w oparciu o dokumentację medyczną zgromadzoną w sprawie oraz przedmiotowe badanie wnioskodawcy wskazali, iż doznał on rany ciętej okolicy nadgarstka prawego po stronie grzbietowo – bocznej, skutkującej uszkodzeniem ścięgna prostownika długiego kciuka, prostownika krótkiego promieniowego nadgarstka. Z powodu urazu przeprowadzono leczenie operacyjne i zachowawcze, po zabiegu pozostały dobrze wygojone blizny, ograniczenie ruchu zginania I palca oraz zespół bólowy, poczucie pogorszenia sprawności. Biegli zgodnie stwierdzili, iż ograniczenie ruchomości zgięciowej prawego kciuka odpowiada uszczerbkowi 4%. Biegły A. W. wskazał ponadto, iż doszło do osłabienia czynności prostowania palca II prawej ręki i stwierdził dysfunkcję palca wskazującego skutkującą 2% uszczerbku na zdrowiu.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 217 § 1 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej.

Z kolei art. 227 k.p.c. stanowi, iż przedmiotem dowodu są fakty, mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

W postępowaniu przed Sądem I instancji strona skarżąca nie była ograniczona co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia, pomimo tego nie wykazała, iż dokonana przez powołanych biegłych, zwłaszcza przez biegłego A. W., ocena stanu zdrowia wnioskodawcy i doznanego uszczerbku na zdrowiu była niepełna, czy merytorycznie błędna. Istotnie skarżący w pismach procesowych, wnosił o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez wydanie przez biegłego A. W. (2) opinii uzupełniającej, przy uwzględnieniu przedstawionych zastrzeżeń. Sąd przychylił się do powyższego wniosku i dopuścił dowód z pisemnej opinii uzupełniającej. Wskazany biegły w uzupełnieniu swojej opinii odniósł i się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez wnioskodawcę i potwierdził wcześniej zajęte stanowisko. W odpowiedzi na zarzuty skarżącego biegły wyjaśnił, że dokonując oceny uszczerbku na zdrowiu przeprowadził własną analizę dokumentacji, w tym wyników badań obrazowych oraz badania przedmiotowego, nie był zaś obowiązany do powielania wyników badań i oceny innych lekarzy. W ocenie biegłego po stwierdzeniu osłabienia siły prostowania palca wskazującego, należało uznać uszczerbek na zdrowiu, pomimo zachowania dobrej funkcji prostowania i z zachowaniem pełnej funkcji chwytnej. Jednocześnie biegły podniósł, iż w badaniu przedmiotowym nie stwierdzono uchwytnego deficytu siły prostowania ani zakresu ruchomości prawego nadgarstka wnioskodawcy, a więc brak jest dostatecznych podstaw do stwierdzenia uszczerbku po uszkodzeniu ścięgna (...). Zaś zgłaszanie bólu przez wnioskodawcę ma charakter subiektywny i nie obliguje do zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Natomiast skarżący po przeprowadzeniu dowodu z uzupełniającej opinii biegłego ortopedy, nie przedstawił do niej żadnych nowych zarzutów, a jedynie w piśmie procesowym z dnia 5 lutego 2015 r. wniósł o wezwanie biegłego na rozprawę w celu wydania ustnej opinii uzupełniającej (k.164). Wskazał tylko, że kwestionuje opinię nie podając jednocześnie żadnego merytorycznego uzasadnienia takiego stanowiska, ani nie wskazując w jakim zakresie ją kwestionuje. Nie odniósł się również w żaden sposób do pisemnej opinii uzupełniającej biegłego.

Tymczasem podkreślić należy, iż żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia bowiem potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.). Natomiast dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.).

Wobec powyższego, Sąd I instancji prawidłowo oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego ortopedy. Wbrew twierdzeniom strony apelującej, brak było jakichkolwiek sprzeczności, czy nieprawidłowości w ustaleniach poczynionych przez biegłego w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy oraz ustalonej wysokości uszczerbku na zdrowiu, a w związku z powyższym nie zachodziła konieczność przeprowadzenia na tę okoliczność dowodu z przesłuchania biegłego. Na takie sprzeczności czy nieprawidłowości nie wskazywał również pełnomocnik skarżącego w powołanym wyżej piśmie. Zarówno opinia podstawowa, jak i opinia uzupełniająca wydana przez A. W. wyjaśniły bowiem wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Również w ocenie Sądu Okręgowego wszystkie złożone w sprawie opinie podstawowe, jak i uzupełniające biegłych lekarzy, w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy były rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w oparciu o dokumentację lekarską, wywiad i szczegółowe badanie wnioskodawcy. Wynikające z nich wnioski były logicznie i prawidłowo uzasadnione, nadto nie zawierały żadnych braków.

Wobec powyższego, brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wniosków Sądu Rejonowego opartych na wskazanych opiniach oraz stwierdzenia, iż Sąd oddalając wniosek o wezwanie biegłego na termin rozprawy celem bezpośredniego przesłuchania, w konsekwencji błędnie ustalił uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy na poziomie 6 %. Nie można bowiem podzielić argumentów skarżącego negujących treść opinii A. W.. Skarżący, przed wydaniem przez biegłego opinii uzupełniającej, podniósł zrzuty dotyczące przyznania przez biegłego W. 4 % uszczerbku na zdrowiu - tak jak poprzedni biegły - w sytuacji gdy, biegły przyjął większy stopień ograniczenia ruchu zginania w obrębie kciuka. Zgłaszał również wątpliwości, co do przyznania jedynie 2% uszczerbku, z uwagi na dysfunkcję palca wskazującego oraz niezastosowania dodatkowego uszczerbku na zdrowiu wobec uszkodzenia u skarżącego ścięgna mięśnia (...). Niemniej jednak, biegły ustosunkowali się do ww. kwestii w wydanych przez siebie opiniach, w tym opinii uzupełniającej, odpowiedział na wszystkie pytania wnioskodawcy. Wskazał, iż stwierdził nieco większe ograniczenia ruchomości zgięciowej kciuka, niż biegły Z. P., ale w jego ocenie odpowiadają one uszczerbkowi właśnie w wysokości 4%. Biegły stwierdził także, iż słabszy ruch prostowania II palca uzasadnia uznanie 2% według pozycji 138a per analogiam, a zatem mógł ocenić uszkodzenie niżej niż przewiduje ww. pkt tabeli. Ponadto biegły odniósł się również do uszczerbku po uszkodzeniu ścięgna (...) podnosząc, iż brak jest dostatecznych podstaw do stwierdzenia uszczerbku, gdyż badanie nie wykazało deficytu siły prostowania, ani zakresu ruchomości prawego nadgarstka. Tymczasem skarżący nawet na etapie postępowania apelacyjnego nie zgłosił żadnych nowych zarzutów pozwalających na skuteczne zakwestionowanie opinii biegłego. Zarzuty zgłaszane w apelacji, stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami biegłych i zawierały własną, subiektywną ocenę wnioskodawcy co do jego stanu zdrowia.

W świetle powyższych rozważań, wbrew twierdzeniom apelującego nie można zatem przyjąć, iż Sąd I instancji nieprawidłowo przeprowadził podstępowanie dowodowe, bowiem bezpodstawnie oddalił wniosek o wezwanie biegłego na rozprawę celem przesłuchania i wyjaśnienia podnoszonych przez stronę wątpliwości.

Zauważyć należy, iż z art. 286 k.p.c. nie wynika obowiązek sądu dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii innych biegłych, jeżeli pierwsza opinia nie jest dla strony korzystna. Ewentualne wątpliwości, co do treści opinii, zarówno własne, jak i podnoszone przez stronę, sąd usuwa w ten sposób, że żąda ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, a w razie potrzeby żąda też dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych (art. 286 k.p.c.). Wskazany przepis nie przewiduje jednak obowiązku przesłuchania biegłego przed sądem w każdym wypadku. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 Nr 10, poz. 351).

Dlatego sąd ma obowiązek dopuszczenia (również z urzędu - art. 232 § 2 k.p.c.) dowodu z dalszej opinii tylko wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez biegłych analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować ich rozumowania, co do trafności wniosków końcowych. Jeżeli opinia biegłych wywołuje u sądu uzasadnione wątpliwości z uwagi na występujące w niej błędy, sprzeczności lub inne wady, wówczas sąd ten ma obowiązek zastosowania art. 286 k.p.c., poprzez zażądanie ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie lub - w razie potrzeby - zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2014 r. II UK 36/14 LEX nr 1548261). Na gruncie niniejszej sprawy uzasadnienie opinii biegłych, w tym opinii biegłego A. W., z której dowód został przeprowadzony przed Sądem pierwszej instancji, w ocenie Sądu Okręgowego uznać należało za wystarczające i przekonujące. Biegły dwukrotnie dokonał oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i odpowiedział na wszelkie zastrzeżenia strony skarżącej, wyjaśniając tym samym w sposób dostateczny sporne okoliczności sprawy. W konsekwencji dowód z kolejnej opinii tego samego biegłego nie mógł mieć żadnego wpływu na wynik rozstrzygnięcia i zmierzałby tylko i wyłącznie do zbędnego przedłużania postępowania.

Wobec powyższego, apelacyjne zarzuty nie mogły prowadzić do zmiany, bądź uchylenia wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Zaskarżone orzeczenie w pełni zatem odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację skarżącego jako bezzasadną.