Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący : SSA Alicja Myszkowska

Sędziowie : SA Krystyna Golinowska

SA Dariusz Limiera ( spr .)

Protokolant:stażysta Iga Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko Kancelarii (...) W. (...) Spółce Komandytowej z siedzibą we W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt I C 231/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Kancelarii (...) W. (...) Spółki Komandytowej z siedzibą we W. na rzecz S. S. kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  umarza postępowanie wywołane wnioskiem powoda o udzielenie zabezpieczenia.

Sygnatura akt I ACa 222/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 listopada 2014 roku w sprawie z powództwa S. S. przeciwko Kancelarii (...) Sp. Komandytowa z siedzibą we W.:

1)  pozbawił w całości wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku w sprawie o sygn. GC 893/04 zaopatrzony w klauzulę wykonalności w dniu 12 października 2005 roku;

2)  zasądził od Kancelarii (...) Sp. Komandytowa
z siedzibą we W. na rzecz S. S. kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3)  nakazał pobrać od Kancelarii (...) Sp. Komandytowa z siedzibą we W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 5.083,00 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej.

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny sprawy, który przedstawia się następująco:

Wyrokiem z dnia 16 września 2004 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, w sprawie syg. akt V GC 893/04 zasądził od S. S. kwotę 6.177,04 zł wraz z umownymi odsetkami oraz kosztami procesu. Powyższy wyrok zaopatrzony został w klauzulę wykonalności w dniu 12 października 2005 roku.

W 2006 roku strona pozwana na podstawie wyżej wymienionego tytułu wykonawczego wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko powodowi, które postanowieniem z dnia 17 lipca 2006 roku zostało umorzone z uwagi na okoliczność, że z egzekucji nie uzyskano by sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych (sygn. akt KM 1012/06.)

W styczniu 2013 roku strona pozwana na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego wszczęła przeciwko powodowi ponownie postępowanie egzekucyjne, o którym powód dowiedział się z zawiadomienia dłużnika o wszczęciu egzekucji
z dnia 27 września 2013 roku. Egzekucja prowadzona była przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi J. K., sygn. akt KM 12042/13. Pismem z dnia 23 października 2013 roku komornik wezwał powoda do zapłaty należności.

Strony we wrześniu 2013 roku zawarły porozumienie, co do spłaty zobowiązania. W oświadczeniu z dnia 29 września 2013 roku strona pozwana podała, że wpłata przez powoda kwoty 12.657,46 zł w terminie do dnia 29 października 2013 roku, na wskazany nr rachunku bankowego pozwanego, w całości reguluje zobowiązanie powoda wynikające z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku, w sprawie sygn. akt V GC 893/04. Wskazano również, że po zaksięgowaniu wpłaty wierzyciel wystąpi do komornika z wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego
w sprawie sygn. akt KM 12042/13. Strona pozowana poinformowała powoda,
że wpłata kwoty w mniejszej wysokości lub wpłata dokonana po zakreślonym terminie to jest 29 października 2013 roku spowoduje, iż przedmiotowa wierzytelność zostanie postawiona w stan całkowitej wymagalności.

W dniu 29 października 2013 roku S. S. dokonał polecenia przelewu kwoty 12. 657,46 zł na rachunek strony pozwanej.

Powyższa kwota została zaksięgowana na rachunku strony pozwanej w dniu 30 października 2013 roku.

W związku z powyższym, we wniosku z dnia 30 października 2013 roku strona pozwana zwróciła się do komornika o umorzenie postępowania egzekucyjnego przeciwko S. S., prowadzonego pod sygn. akt KM 12042/13. Podano, że „dłużnik w dniu 29 października 2013 roku dokonał dobrowolnej wpłaty całości wierzytelności wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, Wydział Gospodarczy, Sygn. akt V GC 893/04, wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu sygn. akt XGa 262/05).

Po rozpoznaniu wniosku, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. umorzył postępowanie egzekucyjne wszczęte przeciwko S. S., w sprawie sygn. akt Km 12042/13.

W grudniu 2013 roku strona pozwana złożyła ponowny wniosek o wszczęcie przeciwko powodowi postępowania egzekucyjnego, załączając tytuł wykonawczy wydany przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku, w sprawie sygn. akt V GC 893/04, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 12 października 2005 roku.

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku komornik zawiadomił powoda
o wszczęciu przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego w sprawie sygn. akt KM 14533/13.

W toku powyższego postępowania strona pozwana złożyła pismo w którym podała, że dłużnik dokonał wpłaty kwoty 12.657,46 zł w dniu 30 października 2013 roku, w związku z czym dokonał spłaty całej kwoty głównej w wysokości 6.177,04 zł. Strona pozwana wniosła o zaliczenie pozostałej części wpłaty na poczet spłaty części odsetek.

Postępowanie egzekucyjne o sygn. akt Km 14533/13 jest w toku.

Sąd Okręgowy, oceniając powództwo sformułowane przez S. S. przez pryzmat art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., uznał je za zasadne.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał na cel powództwa opozycyjnego z art. 840 k.p.c., którym jest pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo jego ograniczenie, podkreślając, że powództwo to należy odróżnić od żądania uchylenia postanowienia sądu o nadaniu klauzuli wykonalności. Weryfikacja postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności niewątpliwie zmierza do zakwestionowania tej klauzuli, jednak może nastąpić tylko poprzez wniesienie zażalenia i z powołaniem się na uchybienia proceduralne w toku postępowania klauzulowego. Tymczasem powództwo z art. 840 k.p.c. jako środek merytorycznej obrony dłużnika, pozwala na zakwestionowanie wykonalności tytułu wykonawczego w drodze badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tym tytułem
i w konsekwencji musi być oparte na przyczynach materialnoprawnych - podstawach wymienionych w punktach 1-3 omawianego przepisu. Swoją tezę Sąd Okręgowy wzmocnił poprzez odwołanie się do poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego
w uchwale z dnia 17 kwietnia 1985 roku, III CZP 14/85.

Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że z ustaleń poczynionych w przedmiotowej sprawie wynika, że po powstaniu tytułu egzekucyjnego to jest w dniu 29 października 2013 roku powód dokonał na konto strony pozwanej wpłaty należności wynikającej
z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku. We wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego strona pozwana wskazuje jednoznacznie, że „dłużnik w dniu 29 października 2013 roku dokonał dobrowolnej wpłaty całości wierzytelności”. Sąd uwypuklił,
że w porozumieniu z dnia 29 października 2013 roku mowa jest o wpłacie kwoty 12.657,46 zł do dnia 29 października 2013 roku, a nie o zapłacie wyżej wymienionej kwoty. Wobec powyższego Sąd uznał, że powód dokonując w dniu 29 października 2013 roku polecenia przelewu na wskazany przez pozwanego nr rachunku bankowego dokonał wpłaty kwoty 12.657,46 zł, czym spełnił ciążące na nim zobowiązanie.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższa okoliczność stanowi podstawę do pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności. Przewidziane w przywołanym na wstępie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. zdarzenie obejmuje swoim zakresem jedynie te sytuacje, z którymi przepisy prawa materialnego łączą wygaśniecie zobowiązania, jak dokonanie zapłaty, świadczenie w miejsce wypełnienia, zwolnienie z długu, niemożliwość świadczenia, potrącenie czy też przedawnienie. W niniejszej sprawie – zdaniem Sądu - zachodzi jedna z wyżej wymienionych sytuacji to jest dokonanie zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powoda za zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i w związku z tym zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Natomiast mając za podstawę art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 5.083 zł tytułem nieziszczonej opłaty sadowej.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyła strona pozwana apelacją w całości, zarzucając:

1)  nierozpoznanie przez Sąd istoty sprawy, to jest wpłaty przez powoda kwoty 12.675,46 zł po terminie określonym w oświadczeniu strony pozwanej;

2)  naruszenie prawa materialnego, to jest art. 454 k.c., poprzez przyjęcie,
że zapłata kwoty przez powoda z opóźnieniem, to jest 30 października 2013 roku, była zgodna z treścią oświadczenia pozwanej z dnia 29 października 2013 roku;

3)  naruszenie prawa procesowego, to jest art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak rozważenia wszystkich powyższych okoliczności i tym samym nie wyjaśnienie dostatecznie w uzasadnieniu powodów, dla których Sąd pierwszej instancji podjął decyzję o pozbawieniu tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku wykonalności mimo, że nie było ku temu przesłanek;

4)  naruszenie prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie analizy zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, a także poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego
i w konsekwencji nie uwzględnienie szeregu istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, w szczególności nie zachowania przez powoda terminu zapłaty;

5)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że powód wywiązał się ze swojego obowiązku zapłaty kwoty określonej w oświadczeniu z dnia 29 października 2013 roku podczas, gdy zapłata miała miejsce po tym terminie, to jest 30 października 2013 roku;

6)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że pozwany we wniosku skierowanym do komornika poinformował go o spłacie należności, podczas gdy postanowieniem komornika o sygn. akt KM 12042/13, komornik zwrócił pozwanej tytuł wykonawczy w związku z tym, że roszczenie nie zostało wyegzekwowane.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania sądowego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nadto wniosła o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego wszczętego przez Komornika Sądu Rejonowego dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi pod sygn. akt KM 14533/13 na podstawie tytułu wykonawczego, o którego pozbawienie wykonalności powód wnosi.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do sformułowanego przez autora apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji kryteriów oceny materiału dowodowego sprawy skutkującego, w przekonaniu skarżącego, wadliwymi ustaleniami faktycznymi poprzez pominięcie szeregu istotnych dla sprawy okoliczności, jak również zarzutu nierozpoznania przez ten Sąd istoty sprawy. Tylko bowiem w oparciu o prawidłowo ustaloną podstawę faktyczną rozstrzygnięcia można rozważać zasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Zarzut uchybienia swobodnej ocenie dowodów jest o tyle niezrozumiały,
że Sąd Okręgowy konstruował stan faktyczny sprawy w oparciu o dowody
z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Podbudowa argumentacyjna zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. pozwala go zakwalifikować jako zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego. Skarżący zarzuca Sądowi pierwszej instancji przede wszystkim niewłaściwą interpretację zawartego między stronami porozumienia z dnia 29 października 2013 roku
w przedmiocie spłaty zadłużenia, co nie należy do sfery faktów, lecz ich oceny prawnej. Podnosząc zarzut nieuwzględnienia szeregu istotnych dla sprawy okoliczności w postaci przede wszystkim niezachowania przez powoda terminu zapłaty apelujący nie zauważa, że powyższe wynika z odmiennej interpretacji przez Sąd Okręgowy treści wyżej wymienionego porozumienia, a zatem może być rozpatrywane wyłącznie w kontekście zarzutów naruszenia prawa materialnego, do oceny których Sąd Apelacyjny przejdzie w dalszej części uzasadnienia. Konkludując, analiza sformułowanych przez skarżącego zarzutów naruszenia prawa procesowego prowadzi do konstatacji, że apelujący dopatruje się naruszenia reguł procesu
w samym tylko fakcie przyznania racji powodowi i aprobacie przedstawionej przez niego wykładni spornego porozumienia, a nie wykładni forsowanej przez autora apelacji. Dlatego też zarzuty te są z gruntu niezasadne, a kontrargumenty w tym zakresie będą przedstawione przy okazji rozpoznawania zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sad pierwszej instancji, jak również ich ocenę prawną.

Strona powodowa wnisoła w niniejszej sprawie powództwo przeciwegzekucyjne skonstruowane w oparciu o art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., dowodząc, że spelniła zobowiąznaie wynikające z tytulu wykonawczego, a mianowicie wyroku Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 16 września 2004 roku, będącego podstawą zainicjowanego przez stronę pozwaną postepowania egzekucyjnego, zgodnie
z porozumieniem stron z dnia 29 października 2013 roku.

Podejmując się interpretacji oświadczenia strony pozwanej z dnia 29 października 2013 roku, należy mieć na uwadze przepis art. 65 § 1 k.c., zgodnie z którym oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Należy mieć na uwadze, że nie istnieje żaden uniwersalny schemat interpretacyjny służący ustaleniu znaczenia poszczególnych składników oświadczenia woli, gdyż ten sam zwrot może mieć różne znaczenia w zależności od kontekstu. Stosownie do art. 65 § 1 k.c. przy wykładni oświadczenia woli należy uwzględnić te zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje, które mają odniesienie do ogółu okoliczności towarzyszących złożeniu oświadczenia woli. Okoliczności te mogą mieć zarówno charakter przedmiotowy (np. czas, miejsce, przedmiot czynności), jak i podmiotowy (np. doświadczenie w obrocie, sytuacja osobista, możliwości percepcji). P. S. zwraca uwagę, że katalog czynników zewnętrznych wpływających na wykładnię oświadczenia woli jest otwarty,
a jednocześnie trudno byłoby ustalić hierarchię takich okoliczności. Autor podaje jednak te okoliczności, które uwzględnić trzeba najczęściej:

1) dotychczasowe relacje między składającym oświadczenie a adresatem;

2) status prawny składającego oświadczenie woli (przedsiębiorca, konsument);

3) przebieg negocjacji, pozwalający zrekonstruować zamiar uczestników;

4) postępowanie składającego oświadczenie woli, w tym także już po złożeniu oświadczenia (P. Sobolewski (w:) Kodeks cywilny..., red. K. Osajda, t. 1, s. 685–686).

Trafnie zatem Sąd Okręgowy, analizując oświadczenie z dnia 29 października 2013 roku, odwołał się do postępowania pozwanego już po złożeniu przedmiotowego oświadczenia. Wbrew intencjom autora apelacji postępowanie to stanowi wsparcie dla stanowiska strony powodowej, że dokonując wpłaty kwoty 12.657,46 zł w dniu 29 października 2013 roku, zwolniła się ze zobowiązania względem wierzyciela.
O powyższym dobitnie świadczy wniosek strony pozwanej datowany na dzień 30 października 2013 roku o umorzenie postępowania egzekucyjnego wobec dobrowolnego dokonania wpłaty przez dłużnika w dniu 29 października 2013 roku całości wierzytelności wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej, który to wyrok ponownie stanowi podstawę prowadzenia postępowania egzekucyjnego pod sygn. akt KM 14533/13. Składając, tak sformułowane oświadczenie procesowe w dniu 30 października 2013 roku, apelujący miał świadomość, że wpłata dokonana przez powoda w dniu 29 października 2013 roku, doprowadziła do uznania jego rachunku bankowego dopiero z dniem następnym. Mimo to wnioskował o umorzenie postępowania egzekucyjnego wobec całkowitego
i dobrowolnego spłacenia zadłużenia przez powoda, co świadczy o tym,
że aprobował takie postępowanie dłużnika. Zarazem stwierdzić należy, że apelujący przywiązuje zbyt dużą wagę do treści postanowienia komornika, w którym jako podstawę umorzenia postępowania wskazano przepis art. 825 pkt 1 k.p.c. Tak określona podstawa prawna dowodzi jedynie tego, że postępowanie umorzone zostało na wniosek wierzyciela, który wszak jest dysponentem postępowania egzekucyjnego. Z kolei wzmiankę zawartą w uzasadnieniu wyżej wymienionego postanowienia o braku wyegzekwowania roszczenia wynikającego z tytułu wykonawczego należy odnieść w okolicznościach sprawy do działań komornika, które wszak nie doprowadziły do zaspokojenia wierzyciela wobec dobrowolnego świadczenia przez dłużnika wprost wierzycielowi z pominięciem organu egzekucyjnego. Podobnie, nie ma znaczenia okoliczność uprzedniego prowadzenia postępowania egzekucyjnego względem powoda na podstawie tego samego tytułu wykonawczego, umorzonego wobec bezskuteczności egzekucji, zważywszy,
że miało to miejsce przed złożeniem oświadczenia z dnia 29 października 2013 roku, a tym samym nie ma żadnego znaczenia dla jego interpretacji.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego czynności przedsięwzięte przez stronę pozwaną po wpłacie dokonanej przez S. S. dowodzą niezbicie, że uznała ona wpłatę dokonana w dniu 29 października 2013 roku (a zaksięgowaną w dniu 30 października 2013 roku), za dokonaną w zakreślonym przez strony terminie. Prawidłowo zatem Sąd Okręgowy odniósł się do różnicy między wyrazem „wpłata”,
a „zapłata”, gdyż kontekst faktyczny sprawy skłania do przyjęcia, iż składający oświadczenie woli miał na myśli właśnie wpłatę dokonaną przez dłużnika, przy aprobacie okoliczności, iż zapłata nastąpi w późniejszym czasie. Taka interpretacja spornego oświadczenia woli nie stoi w sprzeczności z przywołanym przez autora apelacji poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4 stycznia 1995 roku, sygn. akt III CZP 164/94, zgodnie z którym dłużnik dający polecenie przelewu spełnia świadczenie dopiero wtedy, gdy suma dłużna dojdzie do wierzyciela, a nie kiedy zostanie zadysponowane przez dłużnika lub kiedy obciąży debet jego rachunku. Sąd Apelacyjny również podziela zaprezentowane wyżej stanowisko Sądu Najwyższego. Niemniej jednak, odnosząc się do powyższej uchwały, apelujący zdaje się nie zauważać, że nie jest kwestionowana w sprawie okoliczność, iż uznanie rachunku bankowego wierzyciela (a więc zapłata) nastąpiła
w dniu 30 października 2013 roku. Takie bowiem ustalenie poczynił Sąd pierwszej instancji i właśnie dlatego Sąd ten dywagował nad znaczeniem użytego przez wierzyciela w oświadczeniu wyrazie „wpłata” uznając trafnie, że nie można utożsamiać go z zapłatą. Rozróżnienie powyższe, wbrew temu, co twierdzi autor apelacji, ma znaczenie zasadnicze w okolicznościach sprawy i nie stoi w opozycji do uchwały Sądu Najwyższego. Interpretacja oświadczenia woli z dnia 29 października 2013 roku w kontekście czynności podjętych następnie przez wierzyciela świadczy bowiem dobitnie o tym, że oczekiwał on dokonania przez powoda wpłaty
w powyższym terminie, a nie uznania rachunku bankowego.

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego uznając, ze wobec dokonanej spłaty zobowiązania, zgodnie
z przedmiotowym oświadczeniem, istnieją podstawy do pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. Nie sposób aprobować sytuacji, w której wierzyciel, wobec zawartego porozumienia i związanych z nim czynności, utrzymuje dłużnika w przekonaniu o uregulowaniu całości zadłużenia wynikającego z tytułu wykonawczego, a następnie ponownie inicjuje postępowanie egzekucyjne celem wyegzekwowania tej samej wierzytelności przedstawiając odmienną interpretację treści złożonego oświadczenia.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny w Łodzi, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację uznając, że z chwilą dokonania wpłaty powód zwolnił się ze zobowiązania wobec strony pozwanej, co czyni w pełni zasadnym złożone przez niego powództwo opozycyjne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, wyrażoną w treści art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając je w wysokości wynikającej z zgodnie z § 2 ust. 3, § 6 pkt 6 i § 13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz.461, ze zm.).

Wobec cofnięcia przez stronę pozwaną wniosku o zabezpieczenie powództwa Sad umorzył postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.