Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2013r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Ilona Simonowicz

Protokolant Aneta Chardziejko

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Wiesławy Sawośko-Grębowskiej

po rozpoznaniu w dniu 13.VI.2013r.

sprawy K. U.

oskarżonego z art. 178a §1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 30 stycznia 2013r. sygn. akt II K 589/12

I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję kwotę 30 zł (trzydziestu złotych) oraz obciąża go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 30 stycznia 2013r. sygn. akt II K 589/12 K. U.został uznany za winnego, tego że w dniu 19 listopada 2012r. ok. godziny 13.00 w miejscowości (...)gm. (...)na drodze publicznej kierował samochodem osobowym marki (...)o nr rej. (...)będąc w stanie nietrzeźwości (I- 0,88, II – 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), tj. czynu z art. 178a §1 kk i za to na mocy tego przepisu skazany na karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych, przy ustaleniu równowartości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

W pkt. II sentencji wyroku na mocy art. 42 §2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia samochodów osobowych na okres 2 lat. Na poczet orzeczonego zakazu na mocy art. 63 §2 kk zaliczył okres zatrzymania prawo jazdy od dnia 19 listopada 2012r. Obciążył oskarżonego stosownymi kosztami procesu.

Powyższy wyrok w części dot. pkt. II wyroku tj. orzeczonego zakazu prowadzenia samochodów osobowych, zaskarżył oskarżony.

Wyrokowi zarzucił nieprawidłową ocenę materiału dowodowego poprzez nieuwzględnienie jego trudnej sytuacji rodzinnej (zwłaszcza potrzeby dowożenia głuchoniemej córki do (...)) i zastosowanie zbyt surowej kary w zakresie orzeczonego środka.

Wniósł o zmianę wyroku i orzeczenie zakazu prowadzenia samochodów na okres 1 roku, co wg skarżącego będzie wystarczająco uciążliwą i dotkliwą karą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna i to w stopniu oczywistym, nie zasługuje na uwzględnienie.

Podniesiony w niej zarzut z uwagi na argumentację przytoczoną na jego poparcie, Sąd Okręgowy rozpatrywał w aspekcie rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia samochodów osobowych (art. 438 pkt.4 kpk).

Nie kwestionując prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia co do winy należy również stwierdzić, iż Sąd Rejonowy prawidłowo umotywował swoje stanowisko w zakresie orzeczonej oskarżonemu kary, w tym środka karnego w postaci zakazu prowadzenia samochodów osobowych.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które świadczyłyby o rażącej niewspółmierności orzeczonego środka karnego w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk. W całości podzielił przedstawioną przez Sąd meriti argumentację, przemawiającą za orzeczeniem wobec K. U. zakazu prowadzenia samochodów osobowych na 2 lata i nie znalazł podstaw do złagodzenia jego wymiaru do 1 roku, jak wnosi oskarżony. Wbrew apelacji – ocena ujawnionego w tym zakresie materiału dowodowego została dokonana prawidłowo i uwzględnia wszystkie okoliczności (tak pozytywne jak i negatywne dla oskarżonego), które miały znaczenie na przedmiotowe rozstrzygnięcie, w tym uwzględnia podnoszoną w apelacji sytuację rodzinną oskarżonego.

Zgodzić, się należy z argumentami Sądu Rejonowego, iż stopień nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu oraz pozostałe obciążające okoliczności zdarzenia, w tym zwłaszcza fakt przewożenia samochodem pasażera i doprowadzenie do kolizji drogowej (uderzenie w ogrodzenie posesji) jednoznacznie przemawiają za wymierzeniem obligatoryjnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych powyżej dolnej ustawowej granicy, która wynosi 1 rok.

Jednocześnie należy podkreślić, iż orzeczenie przedmiotowego zakazu na poziomie 2 lat, a więc nieco powyżej ustawowego minimalnego wymiaru, wynika z uwzględnienia przez Sąd Rejonowy także wszystkich okoliczności korzystnych dla K. U., w tym jego dotychczasowej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej. Pisemne motywy wyroku jednoznacznie wskazują, iż Sąd Rejonowy miał na względzie zwłaszcza podnoszony w apelacji fakt dowożenia przez oskarżonego głuchoniemej córki z (...)do miejsca zamieszkania. Zdaniem Sądu Okręgowego nie jest to jednak okoliczność , która przemawia za złagodzeniem orzeczonego zakazu do 1 roku. Należy zauważyć – jak wynika to z akt sprawy – iż córka oskarżonego na stałe mieszka i pracuje w (...). Jest osobą dorosłą i samodzielną. Jej przyjazdy do domu rodzinnego (wg oskarżonego – co tydzień na weekendy) oraz związane z tym faktem dowożenie jej z (...)do (...)przez oskarżonego, nie wynikają z sytuacji koniecznej. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż część trasy córka oskarżonego może pokonać transportem publicznym, a ostatni odcinek (ok. 5 km) – korzystając ew. z pomocy innych osób. Należy dodatkowo zauważyć, iż K. U.zostało zabrane tylko prawo jazdy na samochody osobowe.

Nie może również ujść uwadze, iż poza celami, jakie wypełnia bezpośrednio wobec sprawcy występku z art. 178a §1 kk orzekany na mocy art. 42 §2 kk środek karny – eliminacja z ruchu drogowego i wdrożenie przez to do przestrzegania jednej z podstawowych zasad prawa drogowego: zasady trzeźwości kierowcy (kara ze swej istoty obok naczelnej funkcji wychowawczej musi zawierać pierwiastek represyjny), wypełnia on również określone cele w zakresie prewencji generalnej, a w tym względzie nie może być obojętny fakt nagminności występków z art. 178a §1 kk, a w konsekwencji konieczność sygnalizowania społeczeństwu, iż popełnianie takich czynów wiąże się nieuchronnie z właściwą reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając wyrok w zaskarżonej części za prawidłowy i sprawiedliwy, Sąd Okręgowy utrzymał go w mocy.

Z uwagi na fakt nieuwzględnienia apelacji zgodnie z art. 636 §1 kpk w zw. z art. 634 i art. 627 kpk obciążył oskarżonego kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, na które składają się opłata (art.11 ustawy z 23.VI.1973r. o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. nr 49 z 1983r. , poz. 223 z późn. zm.) oraz koszty związane z wydatkami Skarbu Państwa na etapie postępowania odwoławczego: ryczałt w kwocie 20 zł za doręczenie wezwań oraz opłata za informację z rejestru skazanych w kwocie 50 zł (art. 616 §2 pkt.2 kpk w zw. z art. 618 §1 pkt.1 i 10 kpk w zw. z §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.VI.2003r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz.U. nr 108 z 2003r., poz.1026 oraz w zw. z §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.VIII.2003r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego, Dz.U. nr 151 z 2003r., poz. 1468).