Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR A. W.

Protokolant: Katarzyna Chmiel

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2015 roku sprawy karnej:

A. Z. urodzonego w dniu (...) w G., syna W. i R. z domu Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 lipca 2014 roku w G. na ulicy (...). W. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie pod wpływem środka odurzającego

to jest o czyn z art. 178 a§1 k.k.

0.0.0.0.I.przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego A. Z. uznaje za winnego tego, że w dniu 17 lipca 2014 roku w G. w ruchu lądowym kierował pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego, gdzie badanie chemiczno-toksylogiczne pobranej po zatrzymaniu próbki krwi wykazało stężenie Д9 – tetrahydrokannabinolu w stężeniu 6,5 ng/ml oraz kwasu 11-nor- Д9 tetrahydrokannabinolu–9-karboksylowego w stężeniu 412 ng/ml odpowiadającemu stanowi nietrzeźwości, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 178a§1 k.k. i za to na mocy 178a§1 k.k. skazuje go na karę 4 (słownie: czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

0.0.0.0.II.przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 42§2 k.k. w związku z art. 43§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (słownie: trzech) lat;

I.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art..49§2 k.k. w zw. z art. 49§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 1000 (słownie: tysiąc) złotych;

II.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art.2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),29 (słownie: dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt osiem i 29//100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych;

Sygnatura akt II K 426/15

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2014 roku w G. na ulicy (...). W. funkcjonariusze Policji K. F. i G. K. o godz. 0.35 zatrzymali do kontroli drogowej samochód marki V. (...) o nr rej. (...). Kierującym pojazdem okazał się A. Z.. Oskarżonego poddano badaniu na zawartość substancji działających podobnie do alkoholu, które wykazało obecność kannabinoidów. Od A. Z. pobrano także krew oraz mocz. Badanie moczu wykazało obecność kannabinoidów. W krwi oskarżonego nie stwierdzono zawartości alkoholu etylowego.

dowody: sprawozdanie z badań lekarskich – k. 2; protokół badania – k.3; protokół pobrania krwi – k. 9-9v; sprawozdanie z badań na zawartość alkoholu etylowego – k.10; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. Z. – k. 48

Badanie chemiczno – toksykologiczne próby krwi pobranej od oskarżonego wykazało obecność psychoaktywnego Δ ⁹ – tetrahydrokannabinolu ( (...)) oraz kwasu 11 – nor – Δ ⁹ – tetrahydrokannabinolo – 9 – karboksylowego ( (...)), tj. głównego metabolitu (...) w następujących stężeniach: 6,5 ng/ml (...) i 412 ng/ml. Obecność nieaktywnego metabolitu (...), tj. (...) w badanej próbie krwi w stężeniu 412 ng/ml świadczy o częstym, chronicznym zażywaniu produktów cannabis przez A. Z.. Stężenie psychoaktywnego (...) we krwi wyższe niż 2,5 ng/ml powoduje, że skutki wywoływane zaburzeniami psychomotorycznymi podobne są do tych, jakie wywołuje alkohol etylowy w stężeniu powyżej 0,5 ‰, a to oznacza, że obecność (...) we krwi A. Z. w stężeniu 6,5 ng/ml świadczy o tym, że substancja ta oddziaływała na jego zdolności psychomotoryczne.

dowody: opinie sądowo – toksykologiczne – k. 18-20, 23-26

Oskarżony A. Z. zdradza cechy uzależnienia od kannabinoli i zna wpływ substancji psychoaktywnych na swój organizm. W inkryminowanym czasie oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie psychicznym może uczestniczyć w postępowaniu.

dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 61-63

Oskarżony A. Z. w dacie wyrokowania był już uprzednio karany sądownie. Oskarżony był skazany za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., art. 284 § 3 k.k. Nadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Kartuzach z dnia 16 września 2014 roku, sygn. akt II K 321/14 oskarżony został uznany za winnego tego, że w dniu 14 października 2013 roku w Ł. znajdując się pod wpływem działania 9 (...) środka odurzającego z grupy tetrahydrokanabinoli – prowadził pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to skazany na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby, zaś Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 130 grudnia 2014 roku 2014 roku, sygn. akt II K 1242/14 oskarżony został uznany za winnego tego, że w dniu 11 kwietnia 2014 roku w G. znajdując się pod wpływem działania 9 (...) środka odurzającego z grupy tetrahydrokanabinoli – prowadził pojazd mechaniczny marki M. o nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby.

dowody: dane o karalności – k. 98-99; odpisy wyroków – k. 79, 94-95, 100

A. Z. jest kawalerem. Ojciec dziecka w wieku dwóch lat. Posiada wykształcenie podstawowe. Pracuje przy systemach przeciwpożarowych, uzyskując wynagrodzenie miesięczne wysokości około 3000 złotych. Bez majątku.

dowód: dane osobopoznawcze odebrane w trybie art. 213 § 1 k.p.k. – k. 113

Przesłuchany w charakterze podejrzanego A. Z. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, że w dniu 17 października 2014 roku prowadził pojazd marki V. (...). Na ulicy (...). W. w G. na wysokości B. zatrzymał go patrol Policji. Oskarżony został przebadany alkomatem oraz urządzeniem na zawartość środków odurzających, które odnośnie do marihuany dało wynik dodatni. Dalej A. Z. podał, że został przewieziony do szpitala na badanie krwi, po którym zostało mu wręczone wezwanie do stawienia się w KP I w G. w dniu 18 sierpnia 2014 roku. Tego dnia został przesłuchany w charakterze świadka, a trzy dni po tym przesłuchaniu wyjechał do Anglii do pracy. Później otrzymywał wezwania, ale ze względu na konieczność opieki nad dzieckiem, nie stawiał się we właściwej jednostce Policji. Odnośnie do inkryminowanego czasu wyjaśnił, że w dniu 16 lipca 2014 roku około godziny 8:00 wypalił jednego skręta. Przyznał, że pali od czasu do czasu, jednak nie jest uzależniony. A. Z. podał, że nie był świadomy, że jest pod wpływem marihuany, gdyż od momentu jej wypalenia minęło 12 godzin, a gdyby wiedział, że jest pod jej wpływem, to nie wsiadłby za kierownicę. Końcowo wyjaśnił, że bardzo żałuje tego, co się stało i gwarantuje, że to się więcej nie powtórzy.

W toku postępowania jurysdykcyjnego A. Z. ponownie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego aktem oskarżenia. Wyjaśnił, że żałuje, że tak się stało. Końcowo podał, że palił marihuanę rano przed jazdą.

wyjaśnienia oskarżonego – k. k. 48-48v, 114

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że podstawą dla rekonstrukcji stanu faktycznego niniejszej sprawy w zasadniczej mierze były zgromadzone dokumenty urzędowe. Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części, w której nie są one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na ujawnionych dokumentach – sprawozdaniu z badań laboratoryjnych, protokole badania śliny/krwi/moczu, protokole pobrania krwi, sprawozdaniu na zawartość alkoholu etylowego, odpisach wyroków oraz danych o karalności. Przedmiotowe dokumenty to dokumenty urzędowe wystawione przez uprawione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w prawej przepisanej formie. Dlatego stanowią one dowód poświadczonych nimi okoliczności. Nie były kwestionowane przez strony postępowania, a Sąd nie dopatrzył się powodów, by uznać je za niewiarygodne

Ustalenia co do poczytalności oskarżonego Sąd oparł na uzyskanej opinii sądowo-psychiatrycznej. Została one sporządzona prze osoby posiadające wiedzę specjalną – lekarzy specjalistów z zakresu psychiatrii. Podstawą opinii było badanie oskarżonego oraz dokumenty zawarte w aktach niniejszej sprawy. Sporządzona przez biegłych opinii jest jasna, logiczna, pełna oraz pozbawiona sprzeczności. W toku postępowania nie ujawniły się nadto okoliczności poddające w wątpliwość fachowość czy bezstronności biegłych.

W sposób tożsamy Sąd ocenił pozyskane na potrzeby postępowania opinie toksykologiczne. Zostały one sporządzone przez kompetentną osobę – diagnostę laboratoryjnego, specjalistę laboratoryjnej toksykologii medycznej. Postępowanie nie ujawniło powodów dla podważania fachowości lub bezstronności biegłego. Przedmiotem badań były pobrane w sposób legalny próbki krwi oraz dokumenty zawarte w aktach przedmiotowej sprawy. Same opinie są jasne, logiczne, pełne i pozbawione sprzeczności. Powyższe przemawia za uznaniem omawianych opinii za obiektywne dowody.

Zważywszy na całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wątpliwości Sądu nie budziło przyznanie się A. Z. do popełnienia zarzucanego czynu. Wskazany przez oskarżonego czas jej palenia (około godziny 8:00 w dniu 16 lipca 2014 roku), oraz negowanie uzależnienia od środków odurzających nie przystają do treści obiektywnych opinii biegłych. Jak wynika bowiem z opinii biegłego toksykologa obecność nieaktywnego metabolitu (...), tj. (...) w badanej próbie krwi w stężeniu 412 ng/ml świadczy o częstym, chronicznym zażywaniu produktów cannabis przez A. Z.. Również stężenie (...) wskazuje na to, że oskarżony palił marihuanę w czasie o wiele późniejszym niż wskazywany przez niego. W konsekwencji Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że w inkryminowanym czasie nie zdawał sobie sprawy, że był pod wpływem marihuany i czuł się dobrze. Z treści opinii wynika, że stężenie psychoaktywnego (...) we krwi wyższe niż 2,5 ng/ml powodują skutki wywołane zaburzeniami psychomotorycznymi podobne do tych, jakie wywołuje alkohol etylowy w stężeniu powyżej 0,5‰. Tymczasem u oskarżonego stwierdzone stężenie (...) na poziomie 6,5 ng/ml, co jednoznacznie świadczy o tym, że substancja ta oddziaływała na jego zdolności psychomotoryczne, a on był świadomy osłabienia tych zdolności. Zatem Sąd potraktował jego wyjaśnienia jako próbę umniejszenia swojej odpowiedzialności.

Tak ustalony wyżej obiektywny stan faktyczny pozwolił na przyjęcie, że oskarżony A. Z. swym zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. W granicach zdarzenia faktycznego, będącego przedmiotem postępowania, Sąd przyjął opis czynu oskarżony w sposób odmienny niż w zarzucie aktu oskarżenia i uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 17 lipca 2014 roku w G. w ruchu lądowym kierował pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego, gdzie badanie chemiczno – toksykologiczne pobranej po zatrzymaniu próbki krwi wykazało stężenie Δ9 – tetrahydrokannabinolu w stężeniu 6,5 ng/ml oraz kwasu 11-nor- (...)-9-karboksylowego w stężeniu 412 ng/ml odpowiadającemu stanowi nietrzeźwości.

Zgodnie z treścią art. 178a § 1 k.k. penalizacji podlega zachowanie polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Oskarżony A. Z. swym zachowaniem zaktualizował przesłanki omawianego występku. Niewątpliwie droga przy Trakcie Św. W. w G., którą oskarżony poruszał się w inkryminowanym czasie, jest drogą publiczną, a prowadzony przez niego samochód marki V. (...) jest pojazdem mechanicznym. Co więcej, oskarżony znajdował się pod wpływem środka odurzającego. Badanie jego krwi wykazało stężenie 6,5 ng/ml (...), przy czym stężenie psychoaktywnego (...) we krwi wyższe niż 2,5 ng/ml powoduje skutki podobne do tych, jakie wywołuje alkohol etylowy w stężeniu powyżej 0,5 ‰. Oznacza to, że zdolności psychomotoryczne w zakresie prowadzenia pojazdów mechanicznych A. Z. były upośledzone. Co więcej wykryte we krwi oskarżonego kannabinoidy są pochodnymi tetrahydrokannabinolu i występują w liściach, kwiatach i żywicy konopi indyjskich (C.). Najważniejszym z nich jest Δ ⁹ – tetrahydrokannabinol ( (...)), który jest odpowiedzialny za efekty psychologiczne wywoływane przez różne produkty kannabis (np. marihuana, haszysz). Natomiast ziele konopi innych niż włókniste zaliczane jest do środków i substancji odurzających grupy I N, IV N według ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że A. Z. w inkryminowanym czasie znajdował się pod wpływem działania środków odurzających, które wpływały upośledzająco na jego zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Oceniając zachowanie A. Z. Sąd doszedł do przekonania, że czyn przypisany oskarżonemu uznać należy za zawiniony i to w stopniu znacznym. Oskarżony jako osoba dorosła rozumie podstawowe zasady etyczno-moralne oraz posiada określone doświadczenie życiowe, a tym samym posiada dostateczną dojrzałość psychiczną, emocjonalną, społeczną i moralną, która umożliwia kontrolę swojego postępowania, wybór właściwych decyzji oraz umiejętność przeciwdziałania szczególnym naciskom motywacyjnym. Działanie oskarżonego pozostawało w sferze jego swobodnego wyboru i było przejawem jego wolnej decyzji. Niewątpliwie zdawał sobie sprawę z naganności swojego postępowania, zwłaszcza, że przypisany mu czyn ma charakter czynu prostego, którego bezprawność rozpoznawał. Co więcej przeciwko oskarżonemu w tym czasie były prowadzone dwa postepowanie karne za przestępstwa z art. 178a§1 k.k. których dopuścił się w dniach 14 października 2013 roku i 11 kwietnia 2014 roku, a zatem doskonale zdawał sobie sprawę z karalności zachowania którego się dopuścił. Mimo tego zdecydował się ponownie zachować niezgodnie ze wspomnianą normą prawną. Pozwala to uczynić mu zarzut, że dopuszczając się tego czynu zachował się niewłaściwie. W sprawie nie ujawniły się nadto okoliczności wyłączające winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Natomiast fakt działania oskarżonego pod wpływem środka odurzającego nie skutkuje wyłączeniem jego winy, bowiem wprawił się w stan odurzenia z własnej woli. Działanie środka odurzającego na jego organizm było mu przy tym znane (art. 31 §3 k.k.).

Dokonując oceny społecznej szkodliwości czynu oskarżonego przez pryzmat okoliczności rzutujących na jej stopień, o których stanowi art. 115 § 2 k.k., Sąd doszedł do przekonania, że jest ona znaczna. Swoim zachowaniem kolejny raz /tj. po raz trzeci/, w niespełna 9 miesięcznym przedziale czasu, oskarżony godził w dobro prawne jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym. W chwili zatrzymania posiadał w organizmie substancje środka odurzającego w znacznym stężeniu ( (...) 6,5 ng/ml oraz (...) 412 ng/ml), gdzie już stężenie wyższe niż 2,5 ng/ml (...) we krwi powoduje skutki wywoływane zaburzeniami psychomotorycznymi podobne do tych, jakie wywołuje alkohol etylowy w stężeniu znacznie powyżej 0,5 ‰. Swym postępowaniem zignorował jedną z podstawowych, najważniejszych norm, wyrażoną w art. 45 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a mianowicie zakazującą kierowania pojazdami po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu. Ta norma prawna musiała być oskarżonemu dobrze znana, gdyż toczyły się przeciwko niemu postepowania o tożsame czyny. Nadto kierował pojazdem po drodze publicznej, stwarzając tym samym duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał A. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego aktem oskarżenia i za to wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalając wymiar kary dla oskarżonego, Sąd kierował się ogólnymi i szczególnymi dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i § 2 k.k. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył oskarżonemu znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, w tym niebezpieczeństwo jakie stworzył kierując pod znacznym wpływem środka odurzającego na drodze dla innych użytkowników dróg. Jednak za kluczową okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego oraz to, ze przypisanego czynu dopuścił się w trakcie trwających postępowań karnych /wskazanych w części wstępnej uzasadnienia/ za taki sam czyn. Oskarżony nie wyciągnął zatem pozytywnych wniosków ze swojego dotychczasowego postępowania i w konsekwencji, mimo trwających postepowań karnych, ponownie popełni tożsamy czyn. Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę przyznanie się do winy, jednak nie nadając mu dużego znaczenia, – przyznanie to z uwagi na okoliczności ujawnienia przestępstwa i ujęcie na gorącym uczynku, jest okolicznością marginalną.

Dokonując oceny dotychczasowej postawy oskarżonego z uwzględnieniem dyrektyw wynikających z ar. 69 § 1 i § 2 k.k. Sąd doszedł do przekonania, że A. Z. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Skorzystanie z tej instytucji nie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Całokształt przeprowadzonego postępowania dowodowego nakazuje przyjąć, że A. Z. swym postępowaniem nie daje podstaw dla przyjęcia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Popełnione przez niego przestępstwo nie ma charakteru incydentalnego. Co więcej w roku 2014, po dacie popełnienia przypisanego czynu, został dwukrotnie skazany za tożsame czyny – prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym pod wpływem środka odurzającego – popełnione odpowiednio w dniach 14.10.2013r. i 11.04.2014r.. Niniejsze postępowanie wykazało, że brak jest podstaw wobec oskarżonego do przyjęcia pozytywnej prognoza kryminologicznej, skoro w trakcie trwania dwóch postępowań karnych za takie samo przestępstwo – popełnia kolejne, co wskazuje iż z wcześniejszych zachowań nie wyciągnął żadnych wniosków. Co więcej, A. Z. neguje swoje uzależnienie od środków odurzających, a z wiarygodnych opinii wynika, że produkty cannabis zażywa często i chronicznie. Świadczy to o jego bezkrytycznym stosunku i negowaniu rzeczywistego stanu rzeczy oraz braku podatności na działania resocjalizacyjne. Wobec faktu, że stosowanie wobec oskarżonego środków oddziaływania w warunkach wolnościowych jawi się jako bezskuteczne, w większym stopniu zaakcentować należało izolacyjną funkcję kary niż jej wychowawczą rolę. Powyższe nakazuje przyjąć, że jedynie bezwzględne ukaranie oskarżonego może wzbudzić w nim strach przed konsekwencjami wynikającymi z popełniania przestępstw. Dotychczasowe skazania czy toczące się postępowania karne nie wywołały w nim bowiem refleksji o konieczności poszanowania obowiązującego porządku prawnego. Również cele w zakresie prewencji generalnej przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu surowej kary. Ma to wyraz w szczególności w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i społecznego odbioru wyroku. Kary wymierzane za przestępstwa drogowe powinny bowiem stanowić jeden z istotnych elementów zwalczania oraz zapobiegania tej kategorii przestępstw (podobnie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28 lutego 1975 roku, V KZP 2/74).

Wobec faktu, że A. Z. w czasie popełnienia przestępstwa był pod wpływem środka odurzającego, Sąd w punkcie II wyroku na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Dla wzmocnienia oddziaływania wychowawczego Sąd w punkcie III wyroku na mocy art. 49 § 2 w zw. z art. 49 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 1000 złotych. Kwotę tą jest on wstanie uiścić.

W tym miejscu należy wskazać, że Sąd w punktach I-III wyroku zdecydował o zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wobec zaistniałej kolizji ustaw karnych w czasie, gdyż w czasie orzekania o odpowiedzialności oskarżonego obowiązywała inna ustawa karna niż w czasie wypełnienia przez niego znamion czynu zabronionego. Zgodnie z treścią tej regulacji jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Przy ocenie, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy, bierze się pod uwagę - zgodnie z art. 2 § 1 k.k. - całą ustawę, a nie poszczególne jej przepisy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 stycznia 1970 roku, V KRN 402/69). Oceny względności porównywanych ustaw należy dokonywać nie abstrakcyjnie, lecz przez pryzmat konkretnej sytuacji istniejącej w określonej sprawie. Nie jest dopuszczalne zastosowanie do tego samego czynu elementów dawnej i nowej ustawy, tworzenie swoistego konglomeratu obu (lub nawet kilku) ustaw.

W punkcie IV i na podstawie przepisów w nim wskazanych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2488,29 złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 120 złotych, nie znajdując podstaw dla zwolnienia go od tego obowiązku.