Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 marca 2015 roku powód S. K. reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego T. G. wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 56.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za śmierć żony i kwoty 22.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 września 2014 roku do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Roszczenia wskazane w pozwie zostały pomniejszone przez stronę powodową o przyjęty stopień przyczynienia się , który wynosi co najwyżej 30 % .

( k. 3-9)

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 kwietnia 2015 roku pełnomocnik pozwanego – radca prawny A. M. wnosiła o oddalenie powództwa w całości , zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniosła okoliczność wypłaty na rzecz powoda kwoty 14.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwoty 6.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej. Pozwany łącznie uznał swoją odpowiedzialność na kwotę 50.000 złotych i przyjął 60 % przyczynienia się J. K. do powstania szkody .

( k. 128-131)

Ostatecznie na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2015 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo .

Pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa i wnosił o jego oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania od powoda na rzecz pozwanego .

( dowód : nagranie audio-video z dnia 14 sierpnia 2015 roku stanowiska stron postępowania 00:27:36-00:28:49 k. 192 v.,193 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 16 listopada 2013 roku w R. przy ulicy (...). K. jadąc w kierunku ulicy (...) kierując niesprawnym pojazdem marki O. (...) o nr. rej. (...) 73 nie zachował należytej ostrożności podczas zbliżania się do przejścia dla pieszych w wyniku czego doprowadził do potrącenia przechodzącą przez przejście J. K. .

W wyniku potrącenia J. K. doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy, klatki piersiowej, miednicy, kończyn ze złamaniem kości podstawy czaszki i sklepienia czaszki , żeber, mostka, kręgosłupa, miednicy i kończyn ze stłuczeniem narządów wewnętrznych – mózgu , jelit, nerek z krwotokiem wewnętrznym , które spowodowały jej zgon w Szpitalu (...) w R. jeszcze w tym samym dniu .

Sprawca zdarzenia został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2014 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata .

( dowód: akta Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydziału Karnego o sygn. VI K 161/14 , wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2014 roku k. 151, 151 v., w załączeniu , nagranie audio-video z dnia 14 sierpnia 2015 roku zeznania świadka A. B. 00:02:25-00:08:02 k. 191 v., 193, zeznania świadka W. K. 00:08:02- 00:09:37 k.191 v., 193, zeznania świadka M. S. 00:09:37 – 00:15:40 k. 191 v., 192, 193 )

W dniu 22 sierpnia 2014 roku pozwany powziął informację o szkodzie i w tym dniu wystosował do Automobile E. pismo w którym wnosił o przesłanie dodatkowych dokumentów .

Pismem z dnia 29 sierpnia 2014 roku zdarzenie zostało zgłoszone do pozwanego , który decyzjami z dnia 26 września 2014 roku i z dnia 18 września 2014 roku przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia łącznie kwotę 14.000 złotych. Pozwany przyznał powodowi kwotę 35.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 15.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania , które pomniejszył o 60 % z uwagi na przyczynienie się zmarłej do powstania szkody . Łącznie kwoty wypłacone przez pozwanego to 20.000 złotych ( 14.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwota 6.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania )

( dowód : pismo pozwanego skierowane do Automobile E. z dnia 22 sierpnia 2014 roku k. 23 , decyzje pozwanego z dnia 18 września 2014 roku i z dnia 26 września 2014 roku k. 24, 25 )

Od powyższej decyzji powód wystosował odwołanie w dniu 20 października 2014 roku jednakże pozwany podtrzymał swoją dotychczasową decyzję w sprawie .

( dowód : odwołanie z dnia 20 października 2014 roku k. 28-30 )

Małżonkowie K. stanowili zgodny związek , wspólnie spędzali wolny czas , spędzali czas ze swoją rodzina : trojgiem dorosłych dzieci , ośmiorgiem wnucząt i trojgiem prawnucząt . J. K. w chwili śmierci miała 79 lat . Zmarła J. K. pomagała przy wychowywaniu wnucząt , dzieci i wnuczęta były bardzo ważne dla zmarłej. Powód wraz ze zmarłą żoną był obecny na wszystkich uroczystościach rodzinnych. Relacje pomiędzy nimi były bardzo dobre . Pamięć o zmarłej jest ciągle żywa , powód wraca myślami do wspólnie spędzonego czasu ze zmarłą żoną i odczuwa jej brak . Pomiędzy małżonkami widać było niezwykłą więź uczuciową , darzyli się zaufaniem i uczuciem. Powód jest chory na cukrzycę , nadciśnienie i ma problemy urologiczne. To zmarła żona opiekowała się nim , pilnowała by przyjmował lekarstwa , uczęszczał na wizyty lekarskie , niejednokrotnie wykonywała masaże powodowi , wykonywała wszystkie prace związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego . Po śmierci żony powód nie jest w stanie pogodzić się z jej odejściem , często chodzi na cmentarz niejednokrotnie 2-3 razy w tygodniu .

( dowód : odpis skrócony aktu zgonu k. 35 , dokumentacja zdjęciowa k. 36-57 , nagranie audio- video z dnia 13 maja 2015 roku zeznania świadka H. G. 00:06:26- 00:11:41 k. 162 v., 165 , zeznania świadka K. K. (2) 00:11:41- 00:15:57 k.162 v., 165 , zeznania świadka I. K. 00:20:56-00:24:18 k.163,165, zeznania świadka Z. L. 00:26:44- 00:30:53 k. 163,163 v.,165 , zeznania świadka A. S. (1) 00:30:53- 00:35:41 k. 163 v.,165 , nagranie audio-video z dnia 14 sierpnia 2015 roku zeznania powoda 00:21:48-00:23:30, 00:24:27-00:25:55 k.192 v., 193 )

Na skutek śmierci J. K. uległa pogorszeniu sytuacja finansowa powoda . Zmarła J. K. otrzymywała emeryturę w wysokości około 1.250 złotych z której były regulowane bieżące rachunki związane z utrzymaniem domu . Aktualnie jest powodowi trudniej finansowo zwłaszcza , że jest zmuszony ponosić wydatki związane z wizytami lekarskimi , korzysta z prywatnych masaży leczniczych na kręgosłup oraz stawy kolanowe , reguluje także opłaty za badania lekarskie . Powód jest zmuszony obecnie samodzielnie ponosić koszty związane z utrzymaniem domu. Powód otrzymuje 1.700 złotych emerytury miesięcznie i odczuwa brak żony także w kwestiach finansowych .

( dowód : nagranie audio-video z dnia 14 sierpnia 2015 roku zeznania powoda 00:23:30-00:27:20 k.192 v., 193 , nagranie audio- video z dnia 13 maja 2015 roku zeznania świadka K. K. (2) 00:15:57- 00:20:56 k. 163, 165, zeznania świadka I. K. 00:24:18-00:26:44 k.163,165, zeznania świadka Z. L. 00:29:33- 00:30:53 k. 163v., 165, zeznania świadka A. S. (1) 00:34:11- 00:37:18 k. 163 v., 165 , )

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie wyżej wskazanych dowodów .

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań powoda S. K. oraz świadków : H. G., K. K. (2) , I. K. , Z. L. , A. S. (1) , A. B. , W. K. , M. S. , a także dokumentach znajdujących się w aktach niniejszej sprawy stanowiących w istocie akta szkodowe i aktach Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydziału Karnego o sygn. VI K 161/14 , a także ustaleniach poczynionych w tej sprawie przez biegłego z zakresu ruchu drogowego dr inż. K. W. z opinii którego wynika , że zasadniczą przyczyną , która doprowadziła do zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie pieszej J. K. , która weszła na przejście dla pieszych w bliskiej odległości od pojazdu , zaś kierujący pojazdem M. S. jedynie przyczynił się do powstania wypadku .

Pozwany likwidując szkodę podnosił przyczynienie się poszkodowanego na poziomie 60% i taki też stopień przyczynienia się zmarłej J. K. do powstania szkody przyjął Sąd ostatecznie i miarkował przyznane świadczenia na rzecz powoda . Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego gdyż powód nie kwestionował tej opinii jedynie kwestionował przyjęty przez pozwanego stopień przyczynienia się zmarłej do powstania szkody. Ostatecznie Sąd przyjął 60 % stopień przyczynienia się zmarłej J. K. do powstania szkody . Z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego dr inż. K. W. wynika , że za zasadniczą przyczynę wystąpienia analizowanego wypadku należy uznać nieprawidłowe zachowanie pieszej – J. K. , która weszła na przejście dla pieszych w bliskiej odległości od nadjeżdżającego pojazdu .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie .

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1).

Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadu, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje natomiast ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych ( Dz. U. nr 124 poz. 1152).

W świetle art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z art. 35 cytowanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Pozwany w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej – za sprawcę szkody odpowiadającego na podstawie art. 415 k.c. – winien zapłacić powodowi stosowne odszkodowanie, zadośćuczynienie .

Do wyrządzenia szkody J. K. doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. Spełniona została także przesłanka, iż poszkodowana wskutek uszkodzeń ciała doznanych w wypadku komunikacyjnym zmarła.

Wobec powyższego pozwany co do zasady jest odpowiedzialny z tytułu szkody wyrządzonej powodowi .

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie co do zasady za uzasadnione.

Ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia i stosownego odszkodowania wymaga odniesienia się do podniesionego przez strony postępowania zarzutu przyczynienia zmarłej J. K. do wypadku komunikacyjnego z dnia 16 listopada 2013 roku . W świetle bowiem normy art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego , opinii biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych w aktach Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydziału Karnego o sygn. VI K 161/14 Sąd przyjął 60 % przyczynienia się zmarłej J. K. do powstania zdarzenia .

Z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego dr inż. K. W. wynika , że za zasadniczą przyczynę wystąpienia analizowanego wypadku należy uznać nieprawidłowe zachowanie pieszej – J. K. , która weszła na przejście dla pieszych w bliskiej odległości od nadjeżdżającego pojazdu.

Podstawę prawną powództwa w zakresie żądania zasądzenia kwoty zadośćuczynienia stanowi art. 446 § 4 k.c. Na podstawie powyższego przepisu kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość ( por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Małżonkowie K. stanowili zgodny związek , wspólnie spędzali wolny czas , spędzali czas ze swoją rodziną : trojgiem dorosłych dzieci , ośmiorgiem wnucząt i trojgiem prawnucząt . J. K. w chwili śmierci miała 79 lat . Zmarła J. K. pomagała przy wychowywaniu wnucząt , dzieci i wnuczęta były bardzo ważne dla zmarłej. Powód wraz ze zmarłą żoną był obecny na wszystkich uroczystościach rodzinnych . Relacje pomiędzy nimi były bardzo dobre . Pamięć o zmarłej jest ciągle żywa , powód wraca myślami do wspólnie spędzonego czasu ze zmarłą żoną i odczuwa jej brak. Pomiędzy małżonkami widać było niezwykłą więź uczuciową , darzyli się zaufaniem i uczuciem . Po śmierci żony powód nie jest w stanie pogodzić się z jej odejściem , często chodzi na cmentarz niejednokrotnie 2-3 razy w tygodniu .

Obecnie powód doświadcza braku żony i deficyt w tym obszarze jest bez wątpienia bardzo głęboki .

W wyniku śmierci żony powód doświadczył urazu , który wiązał się i wiąże nadal z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, smutku , żalu, skrzywdzenia , opuszczenia i osamotnienia.

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, winna wynosić 56.000 zł. przy przyjęciu 60 % przyczynienia się poszkodowanej do powstania szkody do zasądzenia pozostaje kwota 22.400 złotych. Łącznie więc przyznane na rzecz powoda zadośćuczynienie będzie wynosić 36.400 złotych . (22.400 złotych + 14.000 złotych , które powód otrzymał od ubezpieczyciela )

Rozważając zasadność powództwa w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania Sąd miał na uwadze normę art. 446 § 3 k.c. Zgodnie z powyższym przepisem sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Zgodnie z panującym zapatrywaniem doktryny i orzecznictwa odszkodowanie z art. 446 § 3 k.c. obejmuje szeroko rozumianą szkodę majątkową, nie obejmuje natomiast szkody o charakterze niemajątkowym (por. A. S. „Odszkodowanie za szkodę majątkową”, Oficyna (...), B. 1998, s. 181-190, A. S. „Wynagrodzenie szkody powstałej wskutek śmierci osoby bliskiej”, Oficyna (...), B. 2000, s. 137-166, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 października 1970 r. III PZP 22/70, opub. OSNC z 1971 r., nr 7-8, poz. 120). W obecnym stanie prawnym nie ulega wątpliwości, iż odszkodowanie określone w powyższym przepisie nie może być przyznane za same tylko cierpienia moralne doznane z powodu śmierci osoby najbliższej, a zatem jest ono zależne od istnienia szkody o charakterze majątkowym. Przepis art. 446 § 3 k.c. mówi bowiem o odszkodowaniu. Celem zaś odszkodowania jest naprawienie szkody majątkowej (art. 361 § 2 k.c.) Przez szkodę należy rozumieć jedynie uszczerbek majątkowy, jakiego doznaje poszkodowany na mieniu bądź na osobie, jeżeli łączy się z konsekwencjami natury majątkowej. Ustawodawca nie posługuje się natomiast w powyższym przepisie pojęciem krzywdy jako oznaczenia szkody o charakterze niemajątkowym rodzącym roszczenie o zadośćuczynienie. Art. 446 § 3 k.c. przewiduje szczególny rodzaj odszkodowania. Swoistość jego polega na tym, że dotyczy on szeroko pojętej szkody majątkowej, a więc wynagrodzenia różnych szkód o charakterze materialnym, częstokroć nieuchwytnych bądź trudnych do obliczenia, jakie wywołuje zazwyczaj śmierć najbliższego członka rodziny, a których nie można wynagrodzić na podstawie art. 446 § 1 i 2 k.c. Na określenie tych szkód ustawodawca posługuje się szerokim pojęciem znacznego pogorszenia sytuacji życiowej. Pogorszenie to może jednakże uzasadniać przyznanie odszkodowania tylko wówczas, gdy powoduje reperkusje majątkowe w sytuacji życiowej uprawnionego, a nie polega wyłącznie na jego cierpieniach moralnych. Przepis ten nie przewiduje bowiem możliwości złagodzenia czy zmniejszenia bólu po stracie najbliższego członka rodziny, gdyż takie roszczenie statuuje norma art. 446 § 4 k.c.

Zmarła J. K. była żoną powoda , otrzymywała emeryturę w wysokości około 1.250 złotych z której były regulowane bieżące rachunki związane z utrzymaniem domu . Aktualnie jest powodowi trudniej finansowo zwłaszcza , że jest zmuszony ponosić wydatki związane z wizytami lekarskimi , korzysta z prywatnych masaży leczniczych na kręgosłup oraz stawy kolanowe , reguluje także opłaty za badania lekarskie . Jest zmuszony obecnie samodzielnie ponosić koszty związane z utrzymaniem domu. Powód otrzymuje 1.700 złotych emerytury miesięcznie i odczuwa brak żony także w kwestiach finansowych .

Powód jest chory na cukrzycę , nadciśnienie i ma problemy urologiczne. To zmarła żona opiekowała się nim , pilnowała by przyjmował lekarstwa , uczęszczał na wizyty lekarskie , niejednokrotnie wykonywała masaże powodowi, wykonywała wszystkie prace związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego .

W ocenie Sądu żądanie zasądzenia na rzecz powoda stosownego odszkodowania w kwocie 22.000 złotych zasługuje na uwzględnienie . Po przyjęciu 60 % stopnia przyczynienia się J. K. do powstania szkody Sąd zasądził kwotę 8.800 złotych . ( 22.000 złotych – 60 % ) . Wskutek śmierci J. K. doszło do pogorszenia sytuacji życiowej powoda . Powód mógł liczyć na wsparcie finansowe ze strony żony , a także jej pomoc w czynnościach dnia codziennego . Łącznie więc kwota stosownego odszkodowania będzie się kształtowała w kwocie 14.800 złotych , biorąc pod uwagę wypłaconą przez pozwanego kwotę 6.000 złotych .

W ocenie Sądu ta kwota będzie stanowić dodatkowe przysporzenie, pomoże powodowi przystosować się do nowych realiów życia, a zarazem złagodzi nieodwracalność tragicznych przeżyć, ich natężenie i świadomość utraty więzi emocjonalnej z najbliższą osobą, wpłynie na zdolność powoda do adaptacji do nowych warunków życia oraz stworzy lepsze rokowania co do jego perspektyw życiowych.

Odsetki od zasądzonych kwot tytułem zadośćuczynienia i stosownego odszkodowania Sąd zasądził na podstawie art.481 k.c. i zgodnie z żądaniem strony powodowej przyjął , iż pozwany powinien zlikwidować szkodę do dnia 21 września 2014 r., to jest w terminie 30 dni od dnia otrzymania zgłoszenia szkody.

Zgodnie bowiem z art.14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych na likwidację szkody i wypłatę świadczeń pozwany ma 30 dni. W dniu 22 sierpnia 2014 roku pozwany powziął informacje o szkodzie i w tym dniu wystosował do Automobile E. pismo w którym wnosił o przesłanie dodatkowych dokumentów .

Zatem , biorąc pod uwagę upływ 30 dni na likwidację szkody, to jest od dnia 22 września 2014 roku pozwany pozostaje w zwłoce ze spełnieniem świadczenia i od tego czasu należą się odsetki ustawowe za zwłokę na podstawie art. 481 k.c..

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis art. 100 k.p.c.

Z porównania kwoty dochodzonej pozwem przez powoda S. K. , a mianowicie kwotą 78.000 złotych z kwotą zasądzoną 31.200 złotych wynika , że powód wygrał proces w 40 % .

Koszty procesu po stronie powoda S. K. wyniosły 7.517 złotych , na które złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 3.900 złotych , wynagrodzenie z tytułu zastępstwa prawnego w kwocie 3.600 złotych , wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych .

Po stronie pozwanej koszty wyniosły łącznie 3.617 złotych (wynagrodzenie z tytułu zastępstwa prawnego i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych ) .

Łącznie koszty procesu wyniosły 11.134 złotych . Z tej kwoty powoda obciąża kwota 6.680,40 złotych ( 11.134 złotych x 60 % ) zaś pozwanego kwota 4.453,60 złotych ( 11.134 złotych x 40 % ) , dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 836,60 złotych (osiemset trzydzieści sześć złotych i 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu ( 7.517 złotych – 6.680,40 złotych ) .

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)