Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesław Masłowski

Sędziowie: SA Sławomir Wlazło (spr.)

del. SO Barbara Augustyniak

Protokolant: st. sekr. sąd. Łukasz Szymczyk

przy udziale: K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r.

sprawy

1)  P. F.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 64 §1 kk i art. 65 §1 kk; z art. art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 64 §1 kk i art. 65 §1 kk

2)  G. J.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 64 §1 kk i art. 65 §1 kk

3)  M. K.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 64 §1 kk i art. 65 §1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 21 listopada 2014 r. sygn. akt IV K 152/10

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. – Kancelaria Adwokacka w Ł., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. z urzędu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji;

3)  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt II AKa 41/15

UZASADNIENIE

P. F.,G. J. i M. K. zostali oskarżeni o to, że:

I.  w okresie od września 2007 roku do 26 czerwca 2008 roku w Ł. wspólnie i w porozumieniu także z M. Ś. (1), G. P., P. K., D. L., W. S. i innymi osobami, co do których materiały wydzielono do odrębnych postępowań brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wytwarzaniu znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości co najmniej 2000 gram, a nadto wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości co najmniej 6,5 kg, substancji psychotropowej z grupy amfetaminy w postaci co najmniej 7000 sztuk tabletek ekstazy, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

nadto P. F. , został oskarżony o to, że:

II.  w okresie od co najmniej od 15 czerwca 2008 roku do 15 lipca 2008 roku na terenie Z. oraz innych miastach województwa (...), wspólnie i w porozumieniu z M. Ś. (1), M. M., D. L. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I. brał udział w obrocie znacznych ilości środka psychotropowego w postaci siarczanu amfetaminy w ilości co najmniej 2000 gram w ten sposób, że nabywał go od M. Ś. (1) i od innych nieustalonych osób i odsprzedawał M. M. i D. L. po cenie wyższej od ceny nabycia, przy czym zarzuconego mu przestępstwa dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, a z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.;

III.  w okresie od września 2007 roku do lipca 2008 roku w S. także na terenie zakładu karnego wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie środka odurzającego w postaci co najmniej 30 gram marihuany w ten sposób, że nabywał je od nieustalonych w chwili obecnej osób i odsprzedawał K. Z. po cenie wyższej od ceny nabycia, a zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, a z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Ponadto G. J. został oskarżony o to, że:

IV.  w okresie od września 2007 roku do 26 czerwca 2008 roku w Ł., w Ł. w warunkach grupy przestępczej opisanej w punkcie I. działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. oraz W. S., M. Ś. (1), odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu i innymi nieustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział we wprowadzeniu do obiegu znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 kg, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Ponadto M. K. został oskarżony o to, że:

V.  w okresie od września 2007 roku do 26 czerwca 2008 roku, na terenie Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z G. J., M. Ś. (2) i innymi nieustalonymi osobami, w warunkach grupy przestępczej opisanej w punkcie I. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział we wprowadzeniu do obiegu znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1 kg, a zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 21 listopada 2014 roku w sprawie IV K 1532/10 orzekł:

1)  oskarżonych P. F. , G. J. i M. K. uniewinnił od popełnienia zarzucanego im w pkt I czynu z art. 258 § 1 k.k., kosztami sądowymi w tym zakresie obciążając Skarb Państwa;

2)  w miejsce czynu zarzucanego w pkt II oskarżonego P. F. uznał za winnego tego, że na przestrzeni około jednego miesiąca czasu do 26 czerwca 2008 roku włącznie, w bliżej nieustalonej miejscowości na terenie województwa (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii usiłował wejść w posiadanie znacznej ilości środka psychotropowego w ilości 1 kg w ten sposób, że uzgodnił warunki zakupu takiej ilości siarczanu amfetaminy od ustalonej osoby, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie tej osoby w dniu 26 czerwca 2008 roku przez funkcjonariuszy Policji w czasie, gdy przewoził zamówiony narkotyk, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) w brzmieniu nadanym w 2006 roku (Dz. U. 2006 Nr 120. poz. 826) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

3)  w miejsce czynu zarzucanego w pkt III oskarżonego P. F. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie poczynając od października 2007 roku do końca marca 2008 r. w S. i bliżej nieustalonych miejscowościach na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił K. Z. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej 30 gram, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, czym wyczerpał dyspozycję art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 15 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 50 złotych;

4)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. F. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat;

5)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. F. w związku z popełnieniem czynu przypisanego mu w pkt. 3 przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 1.500 zł;

6)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. F. okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 lipca 2008 roku do dnia 13 maja 2011 roku;

7)  w miejsce czynu zarzucanego w pkt IV oskarżonego G. J. uznał za winnego tego, że w okresie od około października 2007 roku do 26 czerwca 2008 roku w Ł., w Ł. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...) i (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, odpowiadającymi w odrębnych postępowaniach, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości około 4 kg, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, czym wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) w brzmieniu nadanym w 2006 roku (Dz. U. 2006 Nr 120. poz. 826) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 50 złotych;

8)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. J. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 9.583 zł;

9)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu G. J. okres tymczasowego aresztowania od dnia 4 kwietnia 2009 roku do dnia 13 maja 2011 roku;

10)  w miejsce zarzucanego w pkt V czynu, oskarżonego M. K. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie pomiędzy 17 marca 2008 roku, a 4 czerwca 2008 roku w Ł. działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków psychotropowych w postaci siarczanu amfetaminy w ilości około 1 kg, a zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat od odbycia za nie kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, czym wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) w brzmieniu nadanym w 2006 roku (Dz. U. 2006 Nr 120. poz. 826) w zw. z art. 4 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 50 złotych;

11)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 5.500 zł;

12)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 października 2009 roku do dnia 13 maja 2011 roku;

Ponadto wyrok zawiera rozstrzygnięcia o kosztach obrony z urzędu i kosztach sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. K. zaskarżyła wyrok w zakresie pkt 10 i 11 i zarzuciła:

1)  obrazę przepisów postępowania to jest art. 17 §1 pkt 7 kpk poprzez jego niezastosowanie;

2)  obrazę przepisów postępowania, to jest art. 4, 5§2, 7, 424§1 pkt 1 kpk która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegała na:

a)  rozstrzygnięciu wątpliwości istniejących w sprawie na niekorzyść oskarżonego,

b)  oparciu ustaleń faktycznych wyłącznie na dowodzie z zeznań świadka Ś. przy jednoczesnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. K.,

c)  przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że dowód z zeznań świadka Ś. należy ocenić jako w pełni wiarygodny i wystarczający, pomimo braku innych obciążających dowodów w sprawie,

d)  pominięciu w uzasadnieniu wyroku istotnych motywów, którymi Sąd I. instancji kierował się ustalając stan faktyczny w odniesieniu do oskarżonego M. K., w szczególności pominięciu uzasadnienia oceny zeznań świadka Ś. jako wiarygodnych;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na treść wyroku polegający na ustaleniu, że oskarżony M. K. dopuścił się czynu polegającego na wprowadzeniu do obrotu około 1 kg siarczanu amfetaminy, podczas gdy obiektywna ocena całokształtu materiału dowodowego nie daje wystarczających podstaw dla takiego rozstrzygnięcia;

4)  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu M. K. kary pozbawienia wolności wobec uniewinnienia oskarżonego od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniosła o :

1)  przy uwzględnieniu zarzutu 1 - uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części wobec oskarżonego M. K. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2)  przy uwzględnieniu zarzutów 2-4 - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie wymiaru kary i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy zagrożenia ustawowego; alternatywnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I. instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego G. J. zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w całości co do winy w zakresie skazania go w pkt 7 i zarzucił:

obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, a mianowicie:

a)  art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk i art. 424 kpk poprzez dokonanie analizy zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień i zeznań świadka M. Ś. (1) z przekroczeniem granic swobodnej jego oceny, przy jednoczesnym rozstrzygnięciu występujących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego G. J. oraz pozostawianiem poza oceną części dowodów, które obiektywny sąd winien przeprowadzić z urzędu, zwłaszcza, gdy dotychczasowe ustalenia poczynione na podstawie oceny jedynego osobowego źródła dowodowego budziły poważne wątpliwości co do wiarygodności jego zeznań i wyjaśnień;

b)  art. 4 kpk, art. 7 kpk art. 167 kpk, 367 § 1 kpk i art. 410 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z analizy zapisu kart pamięci, bądź kart telefonicznych z telefonów rzekomo ujawnionych i zabezpieczonych przez funkcjonariuszy zakładu karnego w Ł. u oskarżonego G. J. i świadka W. S..

Ponadto obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż G. J. świadomie uczestniczył w obrocie co najmniej 4 kilogramów narkotyków, osiągając z tego procederu korzyść majątkową w wysokości 9.583 złote.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego G. J. od popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesione przez obrońców środki odwoławcze nie zasługiwały na uwzględnienie, a podniesione w nich zarzuty okazały się bezzasadne i to w stopniu oczywistym. W konsekwencji nie mogły zostać uwzględnione wnioski o zmianę lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

Apelacje obrońców oskarżonych M. K. i G. J. jako tożsame w zakresie zarzutu z art. 4k.p.k , art. 5 k.p.k. , art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k i art. 424 k.p.k. , zostaną omówione łącznie . Obrońcy zarzucają rozstrzygnięciu sądu I instancji błąd w ustaleniach faktycznych i rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonych . Obrońcy oskarżonych , w złożonym środku odwoławczym podnoszą , że sąd I instancji oparł swe orzeczenie na wyjaśnieniach i zeznaniach M. Ś. (1) , a nie na wyjaśnieniach M. K. i G. J. .

Odnosząc się do zarzutów dotyczących dowolności w ocenie materiału dowodowego przez sąd I instancji, a skoncentrowanych wokół nieuwzględnienia jako wiarygodnych wyjaśnień oskarżonych K. i óźwiaka , należy wskazać, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej nie stwierdzono, by Sąd Okręgowy w Łodzi nieprawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. W szczególności w postępowaniu pierwszo instancyjnym (co znalazło wyraz w uzasadnieniu) została przeprowadzona wręcz drobiazgowa analiza zarówno wyjaśnień oskarżonych, jak i zgromadzonych w sprawie innych dowodów , w tym zeznań świadków. Sąd sporządzając pisemne motywy rozstrzygnięcia , precyzyjnie i wyczerpująco przedstawił powody, dla których uznał wyjaśnienia oskarżonych K. i J. w istotnej części za niewiarygodne. Ocena ta w żadnej mierze nie nosi znamion dowolności ; przeciwnie znajduje potwierdzenie w przytoczonych dowodach, jest zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy istotną część uzasadnienia poświęcił szczegółowemu omówieniu wyjaśnień i zeznań M. Ś. (1) , w tym również we wskazanym w zarzutach zakresie.

Sąd I instancji dokonując oceny wersji zdarzeń wynikającej z twierdzeń M. Ś. (1) , uczynił to nad wyraz ostrożnie . Posiłkował się przy tej ocenie innymi dowodami i tylko w zakresie , w którym korelowały zeznania Ś. z innymi dowodami , uznał je za wiarygodne . Konsekwencją tegoż było uniewinnienie oskarżonych , w znacznej części od popełnienia zarzucanych im czynów oraz znaczna weryfikacja czasookresów czynów , a także ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstwa .

Zaznaczyć zatem należy , że (w odniesieniu do oskarżonego J.) zeznania M. Ś. (1) znajdują potwierdzenie w innych dowodach : nagraniach telefonicznych – zabezpieczonych w sprawie , pismach z Zakładów Karnych , fakcie ujawnienia posiadania przez G. J. telefonów komórkowych , podczas jego pobytu w jednostce penitencjarnej . Powiązanie zatem twierdzeń M. Ś. (1) z tymi dowodami tworzy dopiero logiczną całość zdarzeń .Te wzajemnie uzupełniające się dowody pozwoliły sądowi I instancji na poczynienie prawidłowych i spójnych ustaleń faktycznych , w zakresie działalności przestępczej oskarżonego J. . Wbrew twierdzeniom obrońcy , tych ustaleń, nie trzeba było wspierać jeszcze innymi dowodami . Dowody zebrane w sprawie za wystarczające uznał sąd I instancji , który nie przeprowadzał z urzędu dowodów . Konieczności takiej nie dostrzegł skarżący w postępowaniu pierwszo instancyjnym , a dopiero w postępowaniu odwoławczym . Nie może zatem stawiać obrona zarzutu , że dowodów z urzędu sąd nie przeprowadził gdy sama nie wykazała się inicjatywą dowodową . Obrońca nie zauważa bowiem , że inicjatywa dowodowa przysługiwała obronie i w żaden sposób przez sąd I instancji nie była ograniczana . Skarżący nie dostrzega przy tym , że telefony komórkowe , o których analizę wnosi w apelacji , zabezpieczone były ponad 7 lat temu i to nie w związku z postępowaniem w tej sprawie i nie jest wiadomym gdzie one obecnie znajdują się . Miejsca ich przechowywania nie wskazuje przy tym obrona . Poszukiwanie tych telefonów nie byłoby zatem celowe i zmierzałoby w istocie do przewlekania postępowania , nie wnosząc nic istotnego do niego .

W odniesieniu natomiast do oskarżonego K. , wyjaśnienia M. Ś. (1) są konsekwentne , wskazują na te same okoliczności , to jest miejsce i czas transakcji narkotykowej między nimi . Świadek Ś. podczas wielokrotnych wyjaśnień i zeznań nigdy z tych twierdzeń nie wycofał się i nigdy co do faktu obrotu , 1 kilogramem środków psychotropowych przez oskarżonego K. nie miał wątpliwości .

Wobec powyższego , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi sąd I instancji prawidłowo zebrał, a następnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy uznając, że wskazuje on na winę i sprawstwo oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów. W rezultacie przeprowadzonego rozumowania usunięte zostały wątpliwości w tym zakresie, a zatem nie ma mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k.

W ocenie Sądu Apelacyjnego rozumowanie sądu meriti mieści się w zakresie chronionym dyspozycją art. 7 k.p.k. i nie nosi cech dowolności, wobec czego za chybione należało uznać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych .

Nie zasadny jest również zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego M. K. polegający na obrazie art. 17 § 1pkt 7 k.p.k.

Zauważyć należy , że szczegółowo w tym zakresie wypowiedział się już sąd I instancji w pisemnych motywach orzeczenia, czyniąc to na kartach od 36 do 39 . Wskazał sąd stanowisko judykatury , powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego i dokonał analizy art. 17 § 1pkt 7 k.p.k. Ta ocena prawna jest poprawna , nie zawiera luk i w pełni akceptowana jest przez sąd odwoławczy . Z uwagi na obszerność rozważań sądu I instancji w tym zakresie , przy podzielaniu takiego poglądu przez sąd odwoławczy , nie jest celowe ponowne powielanie tych argumentów w niniejszym uzasadnieniu i dlatego rozważania sądu odwoławczego są ograniczone tylko do tych uwag .

Na koniec, należy również wskazać, iż niezasadnym jest podniesiony , przez obrońcę oskarżonego M. K. , z ostrożności procesowej zarzut rażącej niewspółmierności kary . Zarzut tego rodzaju można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, gdy wymierzona wbrew dyrektywom z art. 53 k.k. kara staje się nie do zaakceptowania.

Podsumowując stwierdzić należy, że omówione powyżej środki odwoławcze i zaprezentowane w nich zarzuty, nie mogły być podstawą do wzruszenia prawidłowego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny orzekł również o kosztach postępowania odwoławczego czyniąc to na podstawie § 19, § 14 ust. 2 pkt 5, § 14 ust. 7 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002r., Nr 163, poz. 1348 ze zm.) i zasądził na rzecz adwokata A. K. kwotę 738 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu G. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym .

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania drugo instancyjnego.