Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Magdalena Balion – Hajduk

Sędziowie SO Krystyna Hadryś

SR (del.) Roman Troll (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym sprawy

z wniosku wierzyciela (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko dłużnikowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

o wszczęcie egzekucji

na skutek zażalenia dłużnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt VIII Co 229/14

postanawia:

I.  zmienić zaskarżone postanowienie o tyle, że:

1.  w punkcie 1 umorzyć postępowanie,

2.  w punkcie 3 zasądzić od wierzyciela na rzecz dłużnika kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

II.  zasądzić od wierzyciela na rzecz dłużnika kwotę 115 zł (sto piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

SSR (del.) Roman Troll SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Krystyna Hadryś

Sygn. akt III Cz 1385/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu nakazał dłużnikowi zapłatę na rzecz wierzyciela kwoty 10 000 zł z zagrożeniem nakazania zapłaty kwoty 10 000 zł za każde dalsze naruszenie zakazu skorzystania w jakikolwiek sposób z gwarancji ubezpieczeniowej numer BI/GW/GG/03/05/2011 z dnia 23 sierpnia 2011 roku w brzmieniu ustalonym aneksem numer (...) z dnia 19 kwietnia 2013 roku, wynikającym z prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 12 grudnia 2013 roku wydanego w sprawie oznaczonej sygnatura akt X GCo 90/13 (pkt 1); oddalił wniosek o zobowiązanie dłużnika do zabezpieczenia szkody grożącej wierzycielowi (pkt 2); zasądził od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 357 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 3). Orzeczenie to Sąd Rejonowy oparł na treści art. 1051 ¹§ 1 kpc i wskazał, że dłużnik niewątpliwie działał wbrew obowiązkowi wynikającemu z postanowienia z dnia 12 grudnia 2013 roku, wzywając ubezpieczyciela do wypłaty kwoty wynikającej z gwarancji pismami z dnia 13 i 17 grudnia 2013 roku, a postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia nie musi być prawomocne, aby je stosować (art. 360 kpc), gdyż staje się skuteczne w takim zakresie i w taki sposób, jaki wynika z jego treści, z chwilą ogłoszenia, a jeżeli ogłoszenia nie było - z chwilą podpisania sentencji. Wydłużenie aneksem nr (...) okresu obowiązywania gwarancji nie powodowało konieczności kolejnego wyzwania ubezpieczyciela do wypłaty kwoty z gwarancji. Niewątpliwie zaś dłużnik wezwał ubezpieczyciela do wypłaty kwoty z gwarancji pismem z dnia 2 grudnia 2013 roku, a zatem po upływie pierwotnego okresu obowiązywania gwarancji.

Stwierdzając zatem, że dłużnik działał wbrew obowiązkowi nakazano mu zapłatę na rzecz wierzyciela kwoty 10 000 zł wraz z zagrożeniem nakazaniem zapłaty tej samej sumy pieniężnej za każde kolejne naruszenie obowiązku. Kwota 10 000 zł, zdaniem Sądu Rejonowego, jest wystarczająca, aby zapewnić wykonanie obowiązku określonego w postanowieniu w przedmiocie zabezpieczenia, a jednocześnie nie obciąża dłużnika ponad potrzebę.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy oparł swoje orzeczenia na treści art. 1051§ 2 kpc (pkt 2), a w przedmiocie na podstawie art. 98 kpc w związku z art. 13 § 2 kpc (pkt 3).

Zażalenie na to postanowienie złożył dłużnik co do punktów pierwszego i trzeciego zarzucając mu pominięcie, że dłużnik:

a.  aby nie utracić prawa do zapłaty ze strony gwaranta musiał wezwać go do zapłaty i podtrzymać to wezwanie przed upływem terminu ustalonego w gwarancji (przed 31 grudnia 2014 r.),

b.  wysłuchany złożył oświadczenie, iż nie będzie domagał się zapłaty kwoty z gwarancji dopóki obowiązuje postanowienie o zabezpieczeniu.

Ponadto zarzucił sprzeczność ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez uznanie, że dłużnik działał wbrew obowiązkowi określonemu w prawomocnym postanowieniu o udzieleniu zabezpieczenia, podczas gdy wezwania do zapłaty zostały wysłane przed uprawomocnieniem się tego postanowienia; a także naruszenie przepisów postępowania (art. 1052 kpc w związku z art. 1051 § 1 kpc i art. 1051 ¹ kpc) poprzez zasądzenie kwoty w górnej ustawowej granicy, która jest wygórowana i przyjęta w sposób mechaniczny z pominięciem ustaleń dotyczących stanu sprawy z chwili orzekania.

Przy tak postawionych zarzutach dłużnik wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienie poprzez oddalenie wniosku w całości i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu dłużnik podniósł, że nieprawomocne postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia zostało mu doręczone 12 grudnia 2013 r., a po jego uprawomocnieniu nie domagał się zapłaty z gwarancji. Ostatecznie ubezpieczyciel nie zapłacił kwoty z gwarancji, a dłużnik nie podjął działań w celu przymusowego wyegzekwowania roszczenia. Zdaniem dłużnika nie wiązało go nieprawomocne postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia, a stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie braku potrzeby kolejnego wzywania ubezpieczyciela do wypłaty kwoty z gwarancji jest obarczone ryzykiem, na które dłużnik nie może sobie pozwolić.

W odpowiedzi na zażalenie wierzyciel wniósł o jego oddalenie jako bezzasadnego i zasądzenie od dłużnika na rzecz wierzyciela kosztów postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu wskazał, że dłużnik już 2 grudnia 2013 r. wystąpił do ubezpieczyciela z żądaniem zapłaty kwoty z gwarancji, a po doręczeniu mu postanowienia o zabezpieczeniu składał takie żądania jeszcze dwukrotnie, co wskazuje, że naruszył ustanowiony zakaz.

W odpowiedzi na odpowiedź na zażalenie dłużnik podtrzymał swoje zarzuty i wskazał, że wydane postanowienie ma charakter represyjny, a to jest sprzeczne z art. 1051 ¹ kpc w związku z art. 1051 kpc, albowiem respektuje on prawomocne postanowienie o udzielaniu zabezpieczenia, a ubezpieczyciel pomimo takiego obowiązku nie wykonał swego zobowiązania w terminie do 11 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia jest skuteczne z chwilą jego podpisania i nie wymaga dla swej skuteczności i wykonalności uprawomocnienia (por. art. 360 kpc w związku z art. 13 § 2 kpc i art. 743 § 2 kpc), a w rozpoznawanej sprawie doręczenie tego postanowienia obowiązanemu nastąpiło w tym samym dniu.

Natomiast dołączony do akt odpis postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia nie posiada wzmianki o wykonalności. Dodać należy, że nie jest to nawet tytuł wykonawczy, albowiem nie został on przedłożony w oryginale. Obowiązek dołączenia do wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego tytułu wykonawczego wskazuje art. 797 § 1 kpc, a tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 776 kpc). Tytułem egzekucyjnym jest m. in. orzeczenie sądowe podlegające natychmiastowemu wykonaniu (por. art. 777 § 1 pkt 1 kpc w związku z art. 743 § 2 kpc). Dlatego, aby wszcząć postępowanie egzekucyjne w trybie art. 1051 ¹ kpc, należy dołączyć do wniosku tytuł wykonawczy stanowiący w rozpoznawanej sprawie postanowienie o zabezpieczeniu ze wzmianką o jego wykonalności. Takiego tytułu wierzyciel nie przedstawił. Nie może więc być mowy o uwzględnieniu jego żądania w jakimkolwiek zakresie. Brak dołączenia do akt tytułu wykonawczego w oryginale powoduje, że egzekucja nie może się toczyć, a tocząca się jest bezpodstawna.

Z powyższych względów zażalenie jest zasadne niezależnie od jego zarzutów, których nie ma potrzeby rozważania, albowiem brak tytułu wykonawczego w oryginale uniemożliwia prowadzenie postępowania egzekucyjnego.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu:

a.  o art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 1 i 2 kpc, art. 355 § 1 kpc i art. 13 § 2 kpc należało zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 1 i umorzyć postępowanie, gdyż prowadzenie tego postępowania było niedopuszczalne,

b.  o art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 1 i 2 kpc, art. 98 § 1 i 3 kpc, art. 99 kpc i art. 13 § 2 kpc oraz § 6 pkt 4 i § 10 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. Z 2013 r., poz 490) należało zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 3 i zasądzić od wierzyciela na rzecz dłużnika kwotę 317 zł, na którą skałda się opłata od pełnomocnictwa – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika 300 zł,

c.  o art. 98 § 1 i 3 kpc, art. 99 kpc i art. 13 § 2 kpc oraz § 6 pkt 4, § 10 ust. 1 pkt 7 i § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu należało orzec jak w punkcie II postanowienia, albowiem dłużnik wygrał sprawę w toku postępowania zażaleniowego, a koszty które poniósł związane są z opłatą od zażalenia – 40 zł i wynagrodzeniem, pełnomocnika – 75 zł.

SSR (del.) Roman Troll SSO Krystyna Hadryś SSO Magdalena Balion – Hajduk