Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski (spr.)

Sędziowie : Sędzia Sądu Okręgowego Beata Błotnik

Sędzia Sądu Okręgowego Elżbieta Jakubiec

Protokolant : Agnieszka Olszewska-Judin

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 roku w L.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko P. J.

o zapłatę 21.300 złotych z odsetkami ustawowymi odsetkami

na skutek apelacji pozwanego P. J.

od wyroku z dnia 6 marca 2015 roku w sprawie V GC 499/15 Sądu Rejonowego w Zamościu

I. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie w ten sposób, że :

a/ zasądzoną tam kwotę 20.300 (dwadzieścia tysięcy trzysta złotych) obniża do kwoty 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset złotych), zaś wskazaną tam 16.000 (szesnaście tysięcy złotych) obniża do kwoty 6.500 (sześć tysięcy pięćset złotych),

b/ zasądzoną tam z tytułu kosztów procesu kwotę 3.204,75 (trzy tysiące dwieście cztery złote siedemdziesiąt pięć groszy) obniża do kwoty 533 (pięćset trzydzieści trzy złote) ;

II. oddala apelację w pozostałej części;

III. zasądza od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz pozwanego P. J. kwotę 478,50 (czterysta siedemdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO B.Błotnik SSO P. G. SSO E. J.

IX Ga 165/15

UZASADNIENIE

(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. dotyczyło zasądzenia od pozwanego P. J. na rzecz spółki kwoty 21 300 zł wraz z odsetkami ustawowymi zapłaty tytułem za wykonane usługi transportu samochodów z W. do Polski jakie powód świadczył na rzecz pozwanego.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Zamościu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20 300 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz nadał wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności w części dotyczącej kwoty 1167 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił za bezsporny w sprawie był fakt, że powód wykonywał dla pozwanego usługi transportowe polegające na przewozie samochodów z W. do Polski. Poza sporem był również fakt wystawienia przez powoda faktur obciążających pozwanego: nr (...) na kwotę 6800 złotych, nr (...) na kwotę 10500 złotych, nr (...) na kwotę 10500 złotych. Bezspornie pozwany dokonał w dniu 10 lutego 2014 r. wpłaty kwoty 2500 złotych, w dniu 13 lutego 2014 r. kwoty 1000 złotych i 3000 złotych. Spór dotyczył tego czy pozwany zapłacił należność za transport, na który wystawiona została faktura nr (...) oraz wykonania na rzecz pozwanego usług, na które wystawione zostały faktur nr (...) i wysokości wynagrodzenia za te usługi.

W ocenie Sądu Rejonowego na pozwanym spoczywał w niniejszym procesie ciężar udowodnienia faktu zapłaty należności za fakturę nr (...). Na stronie powodowej spoczywał zaś ciężar udowodnienia wykonania usługi transportowej, której dotyczyła faktura (...)r oraz wysokości wynagrodzenia. Pozwany dla wykazania faktu zapłaty za fakturę nr (...) zgłosił dowód z zeznań świadka M. J. i dowód z przesłuchania pozwanego.

Sąd pierwszej instancji opisując zeznania świadka M. J. wskazał, że na przełomie 2013 r. i 2014 r. wpłaciła ona kwotę 5000zł J. L., w siedzibie (...) F.. Zeznała, że prawdopodobnie było to po Nowym Roku. Było to rozliczenie za 2013r. Nie dostała pokwitowania wpłaty. Faktura, której dotyczyła wpłata miała chyba numer 60 U, nie wiedziała jakich transportów dotyczyła ta faktura.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania tego świadka nie potwierdziły zapłaty za fakturę numer (...). Sporna faktura wystawiona została w dniu 6 lutego 2014r. zaś wpłata, o której zeznawała świadek miała mieć miejsce na przełomie 2013r. i 2014r., po Nowym Roku. W chwili wpłaty sporna faktura nie była jeszcze wystawiona, świadek nie mogła znać zatem jej numeru. Zeznań świadka nie potwierdzają żadne inne obiektywne dowody. W ocenie Sądu Rejonowego zeznania świadka nie były szczere. Świadek jest żoną pozwanego i siostrą prezesa zarządu powodowej spółki. Sąd wskazał, że w trakcie zeznań uchylała się od odpowiedzi, spoglądała na męża i brata przed udzieleniem odpowiedzi, sprawiając wrażenie osoby będącej pod presją stron. Zdaniem Sądu zachowanie świadka w trakcie zeznań jak również fakt, że treść jej zeznań nie znajduje potwierdzenia w innych obiektywnych dowodach, nie pozwala na obdarzenie tych zeznań wiarą co do tego, że wpłata dotyczyła faktury nr (...).

Sąd Rejonowy wskazał, że z zeznań powoda J. L. wynika, że w przypadku płatności gotówką wystawiany był dokument KP. Przyznał, że mogła mieć miejsce wpłata kwoty 5000 złotych jednak na pewno nie dotyczyła roszczeń pozwu. Pozwany P. J. z kolei zeznał, że samochody na fakturze nr (...) nie były jego samochodami. Żona zapłaciła za tą fakturę 5000 złotych bo na fakturze były samochody nie będące jego własnością. Większość transportów opłacał gotówką, nie posiada dowodów wpłaty.

Sąd Rejonowy ocenił zeznania pozwanego jako nieszczere i niewiarygodne. Pozwany po raz pierwszy podniósł zarzut, że faktura nr (...) nie dotyczyła w całości jego samochodów w swoich zeznaniach. Wcześniej twierdził, że zapłacił za tą fakturę w całości zaś na rozprawie zeznał, że zapłacił tylko część 5000 złotych bo pozostałe samochody nie były jego własnością. Zeznania pozwanego były w ocenie Sądu niezgodne z jego wcześniejszymi twierdzeniami, sprzeczne z zeznaniami świadka M. J. która zeznawała, że wpłacając 5000 złotych miała rozliczyć rok 2013 r. w całości.

W ocenie Sądu pierwszej instancji zarzut pozwanego zapłaty za fakturę nr (...)r nie został udowodniony. Przedstawione przez niego dowody nie zasługiwały na obdarzenie ich wiarą.

Za udowodnione Sąd Rejonowy uznał okoliczności wykonania przez powodową spółkę usług transportowych, na które wystawiono faktury nr (...). Pozwany zarzucał, że wymienione w fakturze nr (...) samochody nie stanowiły jego własności. Zarzut ten odnosi się do T. (...), R. (...), P. (...) i A. (...). Ponadto zeznał, że nie zlecał transportu samochodu F. (...) z tej faktury .

Z dowodu wpłaty kwoty 3000 złotych wynika, że wpłata dotyczyła samochodu R. (...), P. (...), A. (...).

Zdaniem Sądu pierwszej instancji dokumenty złożone przez powoda w postaci faktur i dokumentów przewozowych potwierdzają w sposób jednoznaczny, że samochody T. (...), A. (...), 2 samochody R. (...), P. (...), F. (...) przewożone były dla pozwanego P. J.. Ponadto pozwany był nabywcą samochodu P. (...), S. (...), F. (...), B. (...).

Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że z zeznań świadków M. N. i Ł. Z. wynika, że pozwany zamawiał w powodowej spółce pełny transport samochodów. Kierowca pod nadzorem pozwanego dokonywał załadunku wskazanych przez niego pojazdów. Transporty samochodów ze stycznia 2014r. i jednego z grudnia 2013r. dotyczyły samochodów zamówionych przez pozwanego. Świadkowie zeznali też, że w styczniu 2014r. miał miejsce transport dla pozwanego w trakcie którego policja włoska zatrzymała 4 pojazdy pozwanego. Na ich miejsce pozwany załadował 4 inne pojazdy tak, że transport był kompletny. Zeznania tych świadków w ocenie Sądu Rejonowego były logiczne, szczere, zgodne ze sobą i częściowo potwierdzone złożonymi dokumentami i zasługiwały na wiarę.

Na podstawie powołanych wyżej dokumentów i zeznań świadków Sąd Rejonowy uznał za udowodnione wykonanie przez powodową spółkę usługi transportowej polegającej na przewiezieniu kompletnego ładunku samochodów z W. do Polski, za które wystawione zostały faktury nr (...).

Z zeznań J. L. wynika, że w przypadku pozwanego ustalona została cena za cały transport w wysokości 10500 złotych brutto. W przypadku transportu pojedynczych samochodów cena zależała od wielkości samochodu i od miejsca załadunku. Pozwany zamawiał lawetę i sam organizował sobie załadunek. Dokumenty dotyczące przewożonych samochodów były wydawane pozwanemu przy rozładunku. Powyższy dowód potwierdza ustalone między stronami wynagrodzenie za usługę transportową obejmującą przewóz pełnego transportu. Zeznania pozwanego dotyczące niezamawiania usługi przewozu wskazanych przez niego pojazdów jako sprzeczne z pozostałymi dowodami, Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne.

W ocenie Sądu Rejonowego do umowy stron należy stosować przepisy art.750 k.c. i art.735 k.c. Umowa stron przewidywała wynagrodzenie za wykonanie usługi, wynagrodzenie to zostało ustalone umową stron. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda co do trybu ustalania wynagrodzenia i co do wysokości. Pozwany wpłacił w dniu 13 lutego 2014r. kwotę 1000 złotych wskazując, że dotyczy ona transportu T. (...). Wskazane auto zostało zakupione przez pozwanego w dniu 31.01.2014 r. (...) tego samochodu dotyczy faktura nr (...).

W dniu 13 lutego 2014r pozwany wpłacił kwotę 3000 złotych wskazując, że dotyczy transportu R. (...), P. (...), A. (...). (...) tych samochodów dotyczy faktura nr (...) r.

Sąd Rejonowy powołał art. 451§1 k.c. stanowiący, iż dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnianiu świadczenia wskazać który dług chce zaspokoić. Wpłata kwot 1000 złotych i 3000 złotych podlegała zaliczeniu na poczet faktury nr (...)r. Sąd pierwszej instancji uwzględnił roszczenie pozwu w zakresie należności z faktury (...) w kwocie 6500 złotych uznając ją za zapłaconą w pozostałej części.

Pozwany wpłacił w dniu 10 lutego 2014 r. kwotę 2500 złotych podając w tytule wpłaty „transport”. Z uwagi na niewskazanie, którego długu z tytułu transportu dotyczy ta wpłata, Sąd Rejonowy stosownie do art. 451 § 3 k.c. uznał, że podlegała zaliczeniu na poczet długu najdawniej wymagalnego. W ocenie Sądu wpłata ta podlegała zaliczeniu na poczet należności z faktury nr (...) jako najdawniej wymagalnej. Po zaliczeniu na poczet tej faktury kwoty 2500 złotych do zapłaty z tej faktury pozostała należność w kwocie 4300 złotych.

W odniesieniu do należności z faktury nr (...) powód dochodził kwoty 9500 złotych. Orzekając w granicach żądania pozwu Sąd Rejonowy uwzględnił należność z tej faktury w wysokości 9500 złotych.

Sąd Rejonowy podsumowując wskazał, że łącznie zasądzeniu podlegała kwota 20.300 złotych. Orzeczenie w zakresie odsetek Sąd Rejonowy oparł na przepisie art. 481 k.c. Powód domagał się odsetek od należności z faktur nr (...) od następnego dnia po upływie terminu płatności wskazanego w fakturze, zaś z faktury nr (...) od dnia 6 marca 2013r.

Zdaniem Sądu Rejonowego powódce przysługiwały odsetki od faktury nr (...) od dnia 6 marca 2014 r., gdyż w tym dniu roszczenie stało się wymagalne.

Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenie pozwu podlegało oddaleniu w części dotyczącej kwoty 1000 złotych z faktury nr (...) wobec zapłacenia tej kwoty oraz co do odsetek od kwoty 6500 złotych od dnia 6 marca 2013r. do 5 marca 2014r.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł na art. 100 k.p.c. Powód wygrał proces w 95,30% i poniósł koszty w wysokości 3482 złotych. Powodowi przysługuje od pozwanego zwrot kosztów procesu w wysokości 3318,34 złotych. Pozwany wygrał proces w 4,7% i poniósł koszty w wysokości 2417 złotych. Pozwanemu przysługuje od powoda zwrot kosztów procesu w kwocie 113,59 złotych. Po umorzeniu do wysokości niższej kwoty zasądzeniu na rzecz powoda i podlegała kwota 3204,75złotych.

Wobec uznania na rozprawie w dniu 24 lutego 2015r przez pozwanego powództwa w kwocie 1167zł, stosownie do art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. Sąd Rejonowy nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 1167zł.

Sąd Rejonowy nie uwzględnił żądania pozwu w zakresie zasądzenia kwoty 2472,30 złotych z tytułu kosztów odzyskania należności na podstawie art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z art. 10 cyt. ustawy wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust.1 lub art. 8 ust.1, bez wezwania przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. W przypadku gdy koszty odzyskania należności poniesione z tytułu opóźnień w zapłacie w transakcji handlowej przekroczą kwotę 40 euro, wierzycielowi przysługuje zwrot tych kosztów, w tym kosztów postępowania sądowego , pomniejszonych o tę kwotę.

W ocenie Sądu Rejonowego koszty postepowania sądowego jako wyższe niż ryczałt w wysokości 40 euro obejmują pełny koszt odzyskania należności i roszczenie o zapłatę kwoty 2472,30 złotych jest niezasadne.

Apelację od wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części tj. w pkt I, w zakresie jakim orzeczenie przekracza wartość 1167 złotych

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ uchybienie przepisu art. 6 k.c. polegające na uznaniu za udowodnione w całości faktów wykonania przez powodową spółkę trzech usług transportowych (objętych załączonymi do pozwu fakturami) na rzecz pozwanego, w takim kształcie i takiej wartości, jak twierdzenia strony powodowej, w sytuacji gdy, w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek prawidłowych dowodów pozwalających pozytywnie zweryfikować żądania pozwu;

2/ uchybienie art. 316 § 1 k.p.c. oraz 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 236 k.p.c. poprzez wydanie wyroku uwzględniającego roszczenie w kwocie przenoszącej uznane powództwo, w sytuacji gdy stan sprawy na chwile zamknięcia rozprawy, nie pozwalał na ustalenie faktów uznanych za udowodnione, co jest konsekwencją uchybienia Sądu Rejonowego polegającego na wydaniu postanowienia o przeprowadzeniu dowodów z dokumentów załączonych do pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 grudnia 2014 r., co oznacza, iż te załączniki nie stanowią dowodów w sprawie;

3/ uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 132 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie faktów mogących mieć istotne znaczenie w sprawie, na podstawie dokumentu – międzynarodowego samochodowego listu przewozowego (CMR) z karty 64, złożonego do akt na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r., w sytuacji gdy w toku sprawy profesjonalny pełnomocnik powoda nie doręczył odpisu tegoż dokumentu stronie przeciwnej, co oznacza, iż składany dokument powinien być zwrócony profesjonalnemu pełnomocnikowi strony powodowej.

Mając powyższe na uwadze, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku częściowo i zasądzenie na rzecz powoda kwoty 1167 złotych, zgodnie z wartością uznanego powództwa i oddalenie powództwa w pozostałej części oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto powód wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postepowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja pozwanego jest częściowo zasadna.

Podzielić należy zarzut pozwanego dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 6 k.c. w zakresie jakim kwestionuje on okoliczność, że powód nie wykazał wykonania usługi transportowej, której dotyczyła faktura VAT (...).

Stwierdzić należy, że obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach i są one w myśl art. 232 k.p.c. obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzących prawo podmiotowe) powinien dowieść powód, zaś fakty przeciwne pozwany. Rozkład ciężaru dowodów ma w postępowaniu cywilnym znaczenie wówczas, gdy istotne fakty nie zostaną udowodnione. Wówczas konsekwencje procesowe tego ponosi strona, na której dowód spoczywał (wyrok SN z 4 stycznia 2008r., (...) 223/07, LEX nr 442836 ).

Wobec kwestionowania przez pozwanego okoliczności wykonania transportu samochodów opisanych w fakturze nr (...) to na powodzie ciążył obowiązek odpowiedniego wykazania odpowiednim, iż taka usługa została na rzecz pozwanego wykonana. Sąd Rejonowy o ile dokonał prawidłowej analizy tej kwestii w odniesieniu do faktury nr (...) to wadliwie uznał za udowodnione twierdzenia powoda, iż powód wykonał usługę transportową samochodów wymienionych na fakturze nr (...).

Z dokumentów przedstawionych przez powoda wynika, iż dotyczą one wykonania usługi transportowej samochodów wymienionych w fakturze (...). Zgodnie z tymi dokumentami powód przetransportował należące do pozwanego samochody: F. (...), S. (...), A. (...), R. (...), P. (...), B. (...), T. (...), R. (...) oraz P. (...). Tym samym powód nie udowodnił, iż wykonał transportu samochodów objętych fakturą nr (...), w której treści wskazane zostały samochody (...) Golf. A. (...), M. (...), F. (...), B. (...), T. (...), A. (...), O. (...) i T. (...). Taki wniosek jest oczywisty w sytuacji zakwestionowania okoliczności wykonanie transport samochodów opisanych na fakturze nr (...) przez pozwanego i nie przedstawienia przez powoda dowodów potwierdzających wykonanie tej usługi. Z pewnością takim dowodem nie mogą być składane w sprawie zeznania świadków, którzy nie wskazywali marek transportowanych przez powoda samochodów, mając wiedzę tylko co ich ilości.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i obniżył zasądzoną powodowi kwotę o należność wynikającą z faktury nr (...). Jednocześnie wobec nieuwzględnienie roszczeń powoda w zakresie wymienionej faktury obniżeniu podlegała kwota od jakiej należało zasądzić odsetki od należności głównej wymagane od 6 marca 2014 r.

Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Okręgowy uznał, iż powód udowodnił wykonanie transportu samochodów objętych fakturą nr (...). Powód na potwierdzenie wykonania transportu przedstawił odpowiednie listy przewozowe CMR potwierdzające jego wykonanie. Wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest podstaw do zakwestionowania prawdziwości tych dokumentów. Każdy z nich zawiera datę wykonania usługi wraz z pieczęcią i podpisem nadawcy, dlatego nie można uznać, ze pozwany mógł je wystawiać dowolnie.

Nie można również podzielić zarzutu apelacji, iż powód nie udowodnił wykonania usługi transportowej określonej w fakturze nr (...). Przede wszystkim słusznie Sąd Rejonowy zauważył, iż pozwany o ile w odpowiedzi na pozew nie kwestionował tej okoliczności podnosząc, iż zapłacił za tę fakturę w całości, dopiero w dalszej części postępowania kwestionuje wykonanie transportu wskazanych w fakturze samochodów. Sąd Rejonowy wobec występujących sprzeczności oraz podniesionych w odpowiedzi na pozew zarzutów prawidłowo uznał, że fakt wykonania usługi transportu został udowodniony zaś ciężar dowodu w zakresie zapłaty za fakturę spoczywał na powodzie. Brak jest podstaw do zakwestionowania takiego stanowisko i przyjęcia jak twierdzi skarżący, że zarzut odpowiedzi na pozew nie dotyczył faktury jako takiej ale zamknięcia rozliczeń finansowych pomiędzy stronami do końca 2013 r. Z treści zarzutu wynika jasno, że „odnośnie pierwszej części żądania tj. zapłaty kwoty 4300 zł mającej dotyczyć faktury VAT nr (...), pozwany podnosi zarzut jej uregulowania w całości w formie gotówkowej”.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego w zakresie wystąpienia uchybienia Sądu Rejonowego polegającego na niewydaniu postanowienia o przeprowadzeniu dowodów z dokumentów załączonych do pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 22 grudnia 2014 r.

Przede wszystkim należy wskazać, iż pełnomocnik pozwanego i pozwany będąc obecni na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. nie zgłosił zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c. co do tego uchybienia.

Zgodnie z art. 162 k.p.c. strony mogą w toku posiedzenia zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba, że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie Sąd winien wziąć pod uwagę z urzędu, albo strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. Znaczenie regulacji art. 162 k.p.c. aktualizuje się w postępowaniu odwoławczym. Stwierdzić zatem trzeba, iż jeśli Sąd Rejonowy nie wydał postanowienie o dopuszczeniu określonych dowodów, pozwany, w celu skutecznego powoływania się w dalszym toku postępowania na zarzuty mające prawidłowość tego rodzaju postanowienia podważyć, powinien zgłosić do protokołu zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. (tak min. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2008 r. o sygn. akt III CZP 50/08, opubl. OSNC 2009/7-8/103, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2010 r., II PK 127/09, opubl. M.P.Pr. (...)-39). Strona nie może więc skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez Sąd I instancji przepisom postępowania, dotyczącego niedopuszczenia przedmiotowych dowodów, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie.

Wskazać jednakże należy, iż w orzecznictwie przyjęto, że nawet przeprowadzenie dowodu z naruszeniem art. 236 k.p.c. nie należy do kategorii uchybień procesowych mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ nie można zgodzić się z poglądem, że brak postanowienia o przeprowadzeniu dowodu uniemożliwia "podjęcie polemiki z ustaleniami faktycznymi będącymi podstawą rozstrzygnięcia". Sąd Najwyższy przyjął zarazem, że art. 236 k.p.c. określa tylko formalne wymagania stawiane postanowieniu o przeprowadzeniu dowodu, natomiast nie wskazuje ani zasad oceny dowodów, ani wymagań, którym powinno czynić zadość uzasadnienie wyroku (wyrok SN z dnia 12 maja 2005 r., III CK 613/04, niepubl.). Niewydanie formalnego postanowienia o dopuszczeniu dowodów (art. 236) może być uznane za uchybienie niemające istotnego wpływu na rozstrzygnięcie, ale jedynie w sytuacji, w której sąd w sposób dostatecznie pewny określi materiał dowodowy mogący stanowić podstawę merytorycznego orzekania (wyroki SN: z 19 stycznia 2007 r., III CSK 268/06, niepubl.; z 18 czerwca 2009 r., II CSK 12/2009, LexisNexis nr (...); z 20 stycznia 2009 r., II CSK 417/2008, LexisNexis nr (...)).

Niezależnie od brak złożenia przez pozwanego zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c. w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w treści swojego uzasadnienia w sposób jasny i klarowny określił dowody na podstawie, których wydał zaskarżone rozstrzygniecie. Sposób określenia dowodów w uzasadnieniu wyroku w tym opisanych w zarzucie dowodów z dokumentów znajdujących się na kartach 42 – 50 z pewnością umożliwiał przeprowadzenie polemiki z ustaleniami faktycznymi będącymi podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, co znajduje potwierdzenie w zarzutach apelacji w tym zakresie. Dlatego tez niewydanie postanowienia o dopuszczeniu wskazanych w zarzucie dowodów nie może zostać uznane za uchybienie mające istotny wpływ na rozstrzygniecie Sądu Rejonowego.

Sad Okręgowy uznał za nieuzasadniony również ostatni zarzut apelacji. Przede wszystkim z treści protokołu rozprawy z dnia 24 lutego 2015 r. wynika, iż po złożeniu przez pełnomocnika powoda kserokopii dowodu rejestracyjnego samochodu F. (...) oraz listu przewozowego CMR, Sąd Rejonowy wydał postanowienie o dopuszczeniu tych dokumentów nie doręczając pełnomocnikowi pozwanego odpisu tych dokumentów. Pełnomocnik pozwanego będąc obecny na rozprawie nie zgłosił jednakże zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c. co do tego uchybienia.

Mając na uwadze rozważania prawne przedstawione w odniesieniu do treści art. 162 k.p.c. pozwany nie mógł wyartykułować w sposób skuteczny omawianego zarzutu. Jak bowiem wynika z treści protokołu z rozprawy z dnia 24 lutego 2015 r., na której Sąd Okręgowy wydał postanowienie w przedmiocie dopuszczenia wniosku dowodowego, obecny był na niej pełnomocnik pozwanego jak i pozwany, a brak jest w nim zapisu o zwróceniu przez nich uwagi na uchybienie procesowe w trybie 162 k.p.c. Stosownie do przedstawionych wyżej uwag Sąd Okręgowy jest obowiązany zarzut w tym zakresie pominąć, bez potrzeby dokonywania jego merytorycznej oceny.

W konsekwencji zmiany rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i tylko częściowego uwzględnienia żądań powoda, Sąd Okręgowy zmienił także rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w zaskarżonym wyroku na zasadzie art.100 k.p.c. rozdzielając stosunkowo koszty procesu. W niniejszej sprawie powód poniósł koszty procesu w kwocie 1065 złotych tytułem opłaty od pozwu, 2400 złotych z tytułu kosztów zastępstwa prawnego według §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2014 r. poz. 637 t.j. ze z zm.) oraz 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Pozwany zaś poniósł koszty procesu w kwocie 2400 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego według powołanego wyżej rozporządzenia oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łącznie koszty procesy wyniosły 5899 złotych. Pozwany przegrał proces w 50 % zatem powinien ponieść koszty w kwocie 2950 złotych, a poniósł w kwocie 3482 złotych, wobec powyższego należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 533 złotych.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art.386§1 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. W niniejszej sprawie pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 957 złotych z tytułu opłaty od apelacji, 1200 złotych z tytułu kosztów zastępstwa prawnego według §6 pkt 5 w zw. § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych…, powód zaś poniósł koszty procesu w kwocie 1200 złotych z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w myśl powołanego wyżej rozporządzenia. Łącznie koszty procesy wyniosły 3357 złotych. Pozwany wygrał postępowanie odwoławcze w 50 % zatem powinien ponieść koszty w kwocie 1678,50 złotych, a poniósł w kwocie 2157 złotych, wobec powyższego należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 478,50 złotych.

SSO B. Błotnik SSO P. G. SSO E. J.