Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach - Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Mariola Łącka

Protokolant: Dagmara Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w W.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę

na skutek zażalenia powódki A. P.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 czerwca 2015r. sygn. akt V P 101/15

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zwolnić powódkę od opłaty od pozwu ponad kwotę 3.600 zł ( trzy tysiące sześćset złotych 00/100)

2.  oddalić zażalenie w pozostałej części.

Sędzia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 29.06.2015r. Sąd Rejonowy w Rybniku oddalił wniosek powódki A. P. o zwolnienie od opłaty od pozwu w wysokości 7.200 zł.

W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd I instancji podniósł, że sytuacja materialna powódki i jej rodziny jest dobra i znacznie wyższa niż przeciętna stopa życiowa w polskim społeczeństwie. Wspólnie z mężem jest właścicielką dwóch nieruchomości o łącznej wartości ponad 1.060.000 zł i dwóch samochodów o łącznej wartości 23.000 zł a w okresie od wypowiedzenia jej umowy o pracę jej miesięczne dochody oraz jej męża oscylowały w kwocie 17.000 zł a zatem była w stanie poczynić oszczędności niezbędne na uiszczenie opłaty, a nadto ma duże możliwości zarobkowe.

Sąd Rejonowy podniósł, że zwolnienie od kosztów sądowych jest formą pomocy udzielanej przez Skarb Państwa osobom najbiedniejszym i powinno następować tylko

w sytuacjach wyjątkowych i powódka nie spełnia przesłanek z art.102 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Powódka złożyła zażalenie na powyższe postanowienie i skarżąc go w całości wniosła o jego zmianę i zwolnienie jej od ponoszenia opłaty od pozwu.

Zarzuciła naruszenie art.233 par.1 kpc i sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z materiałem zgromadzonym w sprawie polegające w szczególności na nieprawidłowym uznaniu, że sytuacja materialna jej i jej rodziny jest dobra.

W uzasadnieniu podniosła, że obecnie nie ma pracy i wraz z małoletnią niepełnosprawną córką pozostaje na utrzymaniu męża, który nie jest obecnie w stanie ze swojego wynagrodzenia spłacać wszystkich zaciągniętych przez nich kredytów.

Nieruchomości , których właścicielami są wspólnie z mężem są obciążone hipotekami z uwagi na zaciągnięte kredyty. Samochody są jej rodzinie niezbędne, gdyż mąż daleko dojeżdża do pracy a drugim samochodem dowozi niepełnosprawne dziecko do szkoły integracyjnej..

Spłata miesięcznych kredytów to koszt 7.140 zł a więc nie była w stanie poczynić żadnych oszczędności.

Skarżąca podniosła, że zgodnie z zasadą słuszności wynikającą z art.102 kpc zażalenie winno być uwzględnione.

Zażalenie powódki zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art.102 ust.1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U z 2014r., poz.1025) zwolnienia od kosztów sądowych może się domagać osoba fizyczna, jeżeli złoży oświadczenie , z którego wynika, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Zauważyć należy, że powódka pozostaje bez pracy i z treści pozwu wynika, że jej intencją jest powrót do pracy u pozwanego.

Zgodnie z art.264 par.1 kp powódka musiała w ciągu 7 dni od dnia doręczenia jej pisma wypowiadającego umowę o pracę złożyć odwołanie a następnie w ciągu 7 –miu dni od wezwania uiścić żądaną od pozwu opłatę w wysokości 7.200 zł.

Wezwanie do zapłaty otrzymała w maju a więc kiedy już pozostawała bez pracy , bo jednomiesięczny okres wypowiedzenia upłynął jej 31.03.2015r. a więc nie posiadała już przychodów w postaci wynagrodzenia za pracę od dwóch miesięcy.

Powódka wprawdzie wspólnie z mężem jest właścicielką domu i mieszkania oraz dwóch samochodów, ale uzyskanie środków finansowych z ich wynajmu lub sprzedaży nie jest możliwe w krótkim terminie.

Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 18.12.1957r. II CZP 49/56 stwierdził, że zwolnienie od kosztów sądowych jest uzasadnione nie tylko wtedy, gdy nie da się przewidzieć czy i kiedy sytuacja materialna strony ulegnie poprawie, umożliwiając ponoszenie kosztów procesu, ale także wówczas , gdy strona nie jest w stanie uiścić opłaty w terminie ustawowym, choć wiadomo, że będzie ją mogła uiścić w przyszłości.

Skoro powódka nie jest w stanie w terminie ustawowym do uiszczenia opłaty spieniężyć majątku nieruchomego i ruchomego należało rozważyć czy zarobki uzyskiwane przez jej męża, które są obecnie jedynym źródłem dochodu rodziny powódki są na tyle wysokie, że zapłacenie opłaty nie spowoduje uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodzinny.

Zdaniem Sądu Okręgowego sytuacja taka miałaby miejsce gdyby z wynagrodzenia 9.300 zł odjąć 7.200 zł opłaty od pozwu, zatem na utrzymanie trójki osób w tym niepełnosprawnego dziecka, które trzeba odwozić do szkoły integracyjnej pozostała by kwota 2.100 zł. Ponieważ małżonkowie spłacają wcześniej zaciągnięte kredyty a powódka pozostaje bez pracy oszczędności, które byli w stanie poczynić wcześniej kiedy oboje pobierali wysokie wynagrodzenie za pracę , muszą przeznaczać w dużej mierze na spłatę rat kredytów.

Dlatego też Sąd uznał, że powódka nie jest w stanie uiścić opłaty od pozwu w pełnej wysokości i orzekł jak w pkt.1 postanowienia na mocy art.397 par.2 kpc w związku z art.386 par.1 kpc.

Dalej idące zażalenie powódki Sąd uznał za niezasadne.

Wbrew twierdzeniom powódki niezasadny jest jej pogląd, że sytuacja finansowa jej męża nie powinna być brana pod uwagę. Sąd Najwyższy bowiem w wyroku z dnia 05.05.1967r. I CZ 3/67 stwierdził, że mąż ma obowiązek pomocy wobec żony także w zakresie prowadzenia przez nią procesów sądowych.

Ponadto powódka błędnie powołuje przepis art.102 kpc, gdyż znajduje on zastosowanie przy orzekaniu o kosztach procesu po jego zakończeniu.

Zgodzić się należy z poglądem Sądu Rejonowego, że decydując się na proces powódka powinna się liczyć z kosztami jego prowadzenia.

Pismo wypowiadające jej umowę o pracę wręczono jej 24.02.2015r. a okres wypowiedzenia upływał 31.03.2015r. a zatem z wynagrodzenia za pracę , które otrzymała do upływu okresu wypowiedzenia i które wynosiło miesięcznie 12.000 zł mogła i powinna była odłożyć kwotę 3.600 zł na koszty procesu, skoro zdecydowała się go wytoczyć.

Odłożenie takiej kwoty nawet przy wysokich ratach miesięcznych kredytu było możliwe bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla niej i rodziny.

Dlatego też Sąd Okręgowy na mocy art.397 par.2 kpc w związku z art.385 kpc orzekł jak w pkt.2 postanowienia.

Sędzia