Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kegel

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego Straży Miejskiej W.

przeciwko

M. P. synowi J. i S. z d. I. – G., ur. (...) we W.

obwinionemu o to, że: w dniu 01 października 2014r. przed godz. 08:55 we W. na ul. (...), kierując pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował w miejscu obowiązywania znaku drogowego zakaz zatrzymywania się (B-36) z tabliczką wskazującą, że pozostawiony pojazd zostanie odholowany na koszt właściciela (T-24),

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw

I.  uniewinnia M. P. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

III.  na podstawie art. 626 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz M. P. kwotę 252 złote tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. jest właścicielem samochodu marki F. o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten parkuje w pobliżu miejsca swojego zamieszkania, przy ul. (...) we W.. W pierwszej połowie września 2014 r. M. P. zaparkował swoje auto w tym miejscu, mając ważny od dnia 08 maja 2014 r. do dnia 07 listopada 2014 r. abonament parkingowy, uprawniający do parkowania na tym obszarze.

Następnie obwiniony wyjechał do O., gdzie prowadził szkolenie paralotniowe.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 49 - 50

zeznania świadków: M. Z. złożone w dniu 18.06.2015 r.

K. Z. złożone w dniu 03.09.2015r.

informacja (...) k. 61

Umowa zlecenia k. 73

W dniu 25 września 2014 r. na ul. (...) – w związku z pracami związanymi z konserwacją oznakowania poziomego - został ustawiony znak B-36, zakazujący zatrzymywania i postoju pojazdu, opatrzony dodatkowo tabliczką T-24, informującą o możliwości odholowania pojazdu na koszt właściciela; oznakowanie to zostało zdemontowane w dniu 01 października 2014 r.

W dniu 01 października 2014 r. o godz. 8.55 funkcjonariusze Straży Miejskiej W. podjęli decyzję o odholowaniu na parking strzeżony samochodu obwinionego.

M. P. w tym samym dniu odebrał auto z parkingu strzeżonego.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 49 - 50

zeznania świadków: K. B. k. 50 - 51

notatka urzędowa k. 7

dyspozycja usunięcia pojazdu k. 9

pouczenie k. 10

zezwolenie na odbiór pojazdu k. 11

dokumentacja zdjęciowa k. 12 – 15

informacja (...) k. 41, 56

W okresie od 15 września 2014 r. do 01 października 2014 r. samochód obwinionego logował się w systemie kamer (...) na terenie W. jedynie w dniu 01 października 2014 r. o godz. 17.17.

Dowód: informacja (...) k. 69

Przesłuchany w charakterze obwinionego M. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że samochód zaparkował tam, gdzie zwykle, a za szybą umieścił blankiet abonamentu uprawniającego go do parkowania na tym terenie. Dodał, że w czasie, kiedy pozostawiał auto, na ul. (...) nie obowiązywał zakaz zatrzymywania i postoju, a stosowne znaki zostały ustawione podczas jego nieobecności we W..

Wersję podawaną przez obwinionego potwierdzili świadkowie M. Z. i K. Z., którzy podali, że w okresie września – października 2014 r. M. P. prowadził zajęcia z zakresu szkolenia paralotniowego na kursie, który odbywał się w O.. Świadkowie wskazali, że rozkład zajęć wymagał praktycznie stałej obecności obwinionego w miejscu szkolenia, w związku z czym jedynie sporadycznie wyjeżdżał on do W..

Fakt udziału obwinionego w szkoleniu wynikał również z przedłożonej przez M. Z. umowy zlecenia nr (...) z dnia 09 września 2014 r.

Przedmiotowe postępowanie nie dostarczyło dowodów, pozwalających na skuteczne podważenie wyjaśnień M. P., a co za tym idzie – również zeznań świadków M. Z. i K. Z., natomiast ich wiarygodność dodatkowo potwierdzała informacja (...), z której wynikało, że w okresie od 15 września 2014 r. do 01 października 2014 r. samochód obwinionego logował się w systemie kamer (...) na terenie W. jedynie w dniu 01 października 2014 r. o godz. 17.17, czyli w czasie, kiedy M. P. odebrał go z parkingu przy ul. (...).

Sądowi wiadomo – na podstawie danych uzyskanych w toku innego postępowania – że skuteczność kamer systemu (...), odczytujących tablice rejestracyjne pojazdów, kształtuje się na poziomie 95%, trudno zatem przypuszczać, aby w przypadku systematycznego użytkowania pojazdu przez obwinionego, nie został on nigdzie zarejestrowany na przestrzeni dwóch tygodni.

Sąd nie kwestionował rzetelności żadnego z dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie. Dowody te jednoznacznie wskazywały, że w dniu 01 października 2014 r. samochód należący do M. P. stał zaparkowany w miejscu obowiązywania znaku B-36. Jednocześnie żaden z tych dowodów nie pozwalał na pewne ustalenie, że pojazd został tam zaparkowany już po ustawieniu tego znaku, a więc w okresie od 25 września do 01 października 2014 r., czemu obwiniony zdecydowanie przeczył.

Kierując się treścią przepisu art. 5 § 2 kpk, recypowanego do postępowania w sprawach o wykroczenia mocą art. 8 kpw, Sąd zobligowany był w tym stanie rzeczy do przyjęcia wersji podawanej przez obwinionego - iż nie miał on wiedzy o ustawieniu znaku zakazującego zatrzymywania i postoju w miejscu, gdzie pozostawił swój samochód.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Przypisanie zaś obwinionemu winy w czasie czynu w rozumieniu art. 1 § 2 kw jest dopuszczalne, jeżeli stopień jej prawdopodobieństwa jest aż tak wysoki, że wariant przeciwny, a więc ustalenie braku winy skutkujące uniewinnieniem, pozostaje z punktu widzenia przeciętnie roztropnego człowieka praktycznie wykluczony (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 grudnia 2012 r., sygn. akt V KK 375/12, LEX nr 1231662).

W realiach przedmiotowej sprawy – zdaniem Sądu – w żadnym wypadku nie można było mówić o wysokim stopniu prawdopodobieństwa winy M. P.. Zgromadzony materiał dowodowy – o czym była już mowa wyżej – nie pozwalał na stwierdzenie, że obwiniony, parkując samochód, nie zastosował się do obowiązującego oznakowania. Wprawdzie (...), jako wykonawca prac prowadzonych na ul. (...), ustawił z kilkudniowym wyprzedzeniem znaki, informujące o wprowadzeniu w dniu 01 października 2014 r. zakazu parkowania w tym miejscu, jednak – jak ustalono – M. P. przebywał wówczas poza W. i nie miał wiedzy o wprowadzonych zmianach. Absurdalne byłoby natomiast wymaganie od uczestników ruchu drogowego, aby systematycznie zasięgali informacji na temat planowanych prac drogowych i związanych z nimi zmian oznakowania, czy organizacji ruchu (abstrahując od realnych możliwości uzyskania takich informacji).

W ocenie Sądu nie sposób więc było przypisać M. P. winę w jakiejkolwiek postaci, a co za tym idzie i sprawstwo wykroczenia.

Konsekwencją uniewinnienia obwinionego było obciążenie kosztami postępowania Skarbu Państwa w myśl przepisu art. 118 § 2 kpw.

Sąd uwzględnił również wniosek obrońcy M. P. o zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy. Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisu art. 118 § 2 kpw, w razie uniewinnienia obwinionego, w sprawach z oskarżenia publicznego, koszty procesu ponosi Skarb Państwa. Przepis art. 616 § 1 pkt 2 kpk, znajdujący zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia z mocy przepisu art. 119 kpw, do kosztów tych zalicza uzasadnione wydatki stron związane z ustanowieniem w sprawie jednego obrońcy. Uzasadnione było zatem co do zasady żądanie obrońcy obwinionego, domagającego się zasądzenia tych wydatków na rzecz M. P. od Skarbu Państwa.

Sąd podzielił prezentowany w orzecznictwie i doktrynie pogląd, iż skoro elementarnym składnikiem prawa do obrony jest możliwość korzystania z pomocy obrońcy z wyboru, to odmowa zasądzenia rzeczywiście poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy jest w ujęciu systemowym, ograniczeniem prawa do obrony. Jeżeli strona ponosi więc określone koszty honorarium adwokata, które dokumentuje fakturą, żądając ich zwrotu w wysokości z niej wynikającej, nie zachodzą podstawy do kwestionowania prawdziwości faktury, a zawarta w niej kwota mieści się w maksymalnej możliwej do zasądzenia stawce wynagrodzenia, określonego w rozporządzeniu (tj. sześciokrotności stawki minimalnej), to należy zasądzić kwotę wynikającą z tej faktury (por. postanowienie SO w Krakowie z dnia 20 stycznia 2014 r., IV 1 Kz 283/13, niepubl. oraz A. Partyk, T. Partyk – Komentarz do § 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

Wysokość kosztów żądanych przez obrońcę M. P. obejmowała wynagrodzenie obrońcy liczone według stawki minimalnej, wobec czego Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.