Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Małgorzata Wąchała

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy ze skargi M. K.

o wznowienie postępowania w sprawie I Nc 241/02

z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

postanawia:

I.  odrzucić skargę;

II.  zasądzić od pozwanej M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 7 217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I Nc 169/13

UZASADNIENIE

M. K. w skardze złożonej w dniu 26 lutego 2013 r. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 30.11.2001 r. w sprawie I Nc 241/01 Sądu Okręgowego we Wrocławiu z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko M. K. (wówczas M. Z.) o zapłatę

W uzasadnieniu skargi M. K. wskazała, że w dniu 26 listopada 2012 r. doręczono jej zawiadomienie o zajęciu wynagrodzenia za pracę oraz wierzytelności dokonanych przy Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Oleśnicy – A. N..

W tej dacie skarżąca – pozwana – dowiedziała się dopiero o wydanym przeciwko niej nakazie zapłaty z dnia 30.11.2001 r. w sprawie I Nc 241/01.

Jak się jednak okazało, pozwana w powyższym procesie została pozbawiona możliwości obrony, bowiem powód w pozwie z dnia 20.01.2001 r. wskazała nieaktualny adres pozwanej tj. ul. (...), (...)-(...) M..

Przy czym nakaz został dwukrotnie awizowany ale przy drugim potwierdzeniu odbioru widnieje adnotacja, że „adresata nie zastano ponieważ wyprowadził się”.

Pomimo powyższego Sąd nie wezwał powoda do wskazania aktualnego miejsca zamieszkania pozwanej, wbrew obowiązkowi wynikającemu z przepisu art. 126 § 2 k.p.c. w zw. z art. 130§1 k.p.c. ale pozostawił nakaz w aktach ze skutkiem doręczenia.

Powyższe jednoznacznie potwierdza, że pozwana została pozbawiona możliwości obrony swoich praw i interesów w omawianym postępowaniu.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie – powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o odrzucenie skargi, a w razie nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie skargi, o jej oddalenie.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że nieprawdziwe są twierdzenia pozwanej jakoby o wydanym nakazie zapłaty z dnia 30.11.2001 r. pozwana dowiedziała się dopiero w dniu 26.11.2012 r.

Przede wszystkim w oparciu o zaskarżony nakaz zapłaty wobec pozwanej już w 2002 r. zostało wszczęte pierwsze postępowanie egzekucyjne, które wprawdzie została umorzone ale w jego toku komornik podjął szereg czynności, o których pozwana była informowana. Między innymi zajęto wynagrodzenie za pracę pozwanej.

Dodatkowo, jak powód zauważył, pozwana jest obecnie zatrudniona w banku (...) S.A. i o zajęciu wynagrodzenia została poinformowana już wcześniej, tj. przed otrzymaniem osobiście zawiadomienia o zajęciu wynagrodzenia, bowiem bank (...) taką informację otrzymał już w dniu 14.11.2013 r.

Tym samym wniesiona przez pozwaną skarga o wznowienie postępowania, na podstawie art. 407 k.p.c. powinna zostać odrzucona.

Niezależnie od braku dochowania przez pozwaną terminu na złożenie skargi powód wskazał, że pozwana nie wykazała również podstawy wznowienia postępowania, a mianowicie, że była pozbawiona możności obrony swoich praw.

Nieprawdziwe jest twierdzenie pozwanej, że na zwrotnym poświadczeniu odbioru nakazu zapłaty z dnia 30.11.2001 r. wysłanego do pozwanej widniała adnotacja „adresat wyprowadził się”. Taka adnotacja znajduje się wyłącznie na korespondencji skierowanej do innego pozwanego tj. Biura Usług (...) Spółki z o. o.

Nadto pozwana nie wykazała, że w dacie doręczenia jej nakazu zapłaty nie mieszkała pod adresem wskazanym w pozwie.

Sąd zważył co następuje:

W pierwszej kolejności badając zasadność złożonej skargi o wznowienie Sąd ustala czy skarga nie podlega odrzuceniu.

Zgodnie bowiem z art. 410§1 k.p.c. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie (…).

Przy czym jak stanowi przepis art. 407§ 1 k.p.c. skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy.

Pozwana wskazywała konsekwentnie, że o wydanym przeciwko niej nakazie zapłaty z dnia 30.11.2001 r. dowiedziała się dopiero w dniu 26.11.2012 r. tj. w dacie doręczenia jej zawiadomienia o zajęciu wynagrodzenia.

Niemniej jednak z powyższe twierdzenia, co słusznie zarzucał powód, nie polegały na prawdzie.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, w 2002 r. powód jako wierzyciel wszczął przeciwko pozwanej, na podstawie zaskarżonego skargą nakazu zapłaty, postępowanie egzekucyjne, które było prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Oławie – R. C. (pod sygnatura akt II Km 375/02).

Z powyższych akt egzekucyjnych wynika, że w dniu 21 czerwca 2002 r. Komornik przybył na miejsce czynności egzekucyjnych tj. do M. ul. (...) celem dokonania zajęcia ruchomości lub ustalenia miejsca pracy dłużnika i dokonał wysłuchania dłużniczki M. Z. (obecnie K.), która wskazała, ze zamieszkuje w M. przy ul. (...), w domu rodziców. Komornik doręczył dłużnicze zawiadomienie o wszczęciu egzekucji. Z powyższych czynności został sporządzony protokół, pod którym podpisała się dłużniczka – M. Z. (k. 28 i 28 o. akt egzekucyjnych II Km 375/02).

Wobec powyższego należy przyjąć, ze pozwana M. K. już w 2002 roku miała informację o wydanym przeciwko niej nakazie zapłaty.

Przy czym akta egzekucyjne II Km 375/02 zostały złożone do Sądu dopiero w dniu 3 grudnia 2014 r. Wcześnie uzyskano informacje, że akta uległy zniszczeniu.

Ponieważ zatem pozwana o wydanym nakazie zapłaty wiedziała co najmniej już od czerwca 2002 r., a skargę o wznowienie złożyła dopiero w dniu 26 lutego 2013 r., na podstawie cytowanych na wstępie niniejszych rozważań przepisów art. 410§1 k.p.c. w zw. z art. 407§1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji postanowienia.

Na marginesie nalży jeszcze podkreślić, co zauważył powód w odpowiedzi na skargę, że nieprawdziwe jest twierdzenie pozwanej zawarte w skardze, iż na zwrotnym poświadczeniu odbioru nakazu zapłaty z dnia 30.11.2001 r. wysłanego do pozwanej widniała adnotacja „adresat wyprowadził się”. Taka adnotacja znajduje się wyłącznie na korespondencji skierowanej do innego pozwanego tj. Biura Usług (...) Spółki z o. o. (karta 18 akt I Nc 241/01 tut. Sądu).

Orzeczenie o kosztach procesu w punkcie II sentencji postanowienia uzasadnia treść art. 98 k.p.c. w zw. §6 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, które to przepisy znajdują odpowiednie zastosowanie w rozpoznawanej sprawie na podstawie art. 406 k.p.c.