Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie od pozwanego kwoty 104,40 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 7 kwietnia 2014 r., Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł pozwany wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu. Dnia 10 marca 2015 r. zarządzono zwrot powodowi pozwu z dnia 15 września 2014 r. na formularzu , na mocy art. 207 § 7 k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, iż strony zawarły umowę ubezpieczenia mienia od zdarzeń losowych. Przedmiotem umowy ubezpieczenia były budynki, budowle, maszyny i urządzenia, wyposażenie oraz stacjonarny i przenośny sprzęt elektroniczny. Przedmiotem tym nie był zaś pojazd. Powód wezwał pozwanego do zapłaty 1.460,85 zł z tytułu niezapłaconej składki ubezpieczenia. Powód dochodził roszczenia podnosząc, że zawarł z powodem umowę ubezpieczenia pojazdu. Jednakże powód w pozwie nie podał, jaki pojazd został objęty przedmiotowym ubezpieczeniem oraz jakiego rodzaju umową objęty został pojazd. W odpowiedzi na wezwanie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy do uzupełnienia braków formalnych pozwu , powód wniósł nowy pozew na formularzu urzędowym. Zgodnie z art. 505 ⁴ § 1 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym zmiana powództwa jest niedopuszczalna. Z kolei w myśl art. 505 ³⁶ § 1 k.p.c. , w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc w całości, a sąd przekazuje sprawę do sądu według właściwości ogólnej. Według art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. po przekazaniu sprawy przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania oraz dołączenia pełnomocnictwa. Zatem, Sąd jest związany treścią pozwu wniesioną w elektronicznym postępowaniu. Powód natomiast wykonując zobowiązanie , wniósł także pozew na formularzu, który nawet nie odpowiadał treści pozwu wniesionego pierwotnie. Należało to uznać za nowe pismo procesowe, do którego przedłożenia nie był zobowiązany powód. Ponadto, mimo zobowiązania przez Sąd pełnomocnika powoda do sporządzenia pisma przygotowawczego, w którym odniesie się do zarzutu nie zawarcia przez pozwanego umowy ubezpieczenia, powód nie wywiązał się z przedmiotowego zobowiązania w terminie. Skoro Sąd nie zobowiązywał powoda do złożenia pisma, w którym podniesie zupełnie nowe dowody, to na podstawie art. 207 § 7 k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. Sąd zwrócił powodowi pismo w postaci pozwu na formularzu z dnia 15 września 2014 r. Ponadto zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W przedmiotowej sprawie powód mimo wezwania do ustosunkowania się do sprzeciwu pozwanego, nie skorzystał z przysługującego mu prawa.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. I ACa 286/14). Wobec powyższego, zgodnie z treścią art. 6 k.c., na powodzie spoczywa ciężar wykazania zasadności i wysokości roszczenia. W ocenie Sądu powód nie wykazał zasadności dochodzonej kwoty, albowiem nie przedstawił dowodu, potwierdzającego zasadność roszczenia. Przedłożona przez powoda Polisa nr (...) mienia od zdarzeń losowych stanowi jedynie dowód zawarcia umowy ubezpieczenia budynków, budowli, maszyn, urządzeń wyposażenia oraz stacjonarnego i przenośnego sprzętu elektronicznego, nie zaś jak podał powód w pozwie, ubezpieczenia pojazdu. Powód nie wykazał faktu zawarcia umowy z pozwanym o ubezpieczeniu pojazdu. Ponadto powód wezwał pozwanego do zapłaty 1.460,85 zł z tytułu niezapłaconej składki ubezpieczenia. Przedmiotowe wezwanie dotyczyło polisy nr (...) ubezpieczenia mienia od zdarzeń losowych, a więc również nie dotyczyło roszczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia pojazdu. Powód nie udowodnił, iż łączyła go z pozwanym umowa ubezpieczenia pojazdu, na co powoływał się w pozwie. Przy tym jeszcze raz należy zaznaczyć, że powód nie wskazał innych okoliczności faktycznych na podstawie, których żąda zasądzenia należności, a nadto zmiana powództwa w niniejszej sprawie z uwagi na treść art. 505 ⁴ §1 k.p.c. jest niedopuszczalna.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy powództwo oddalił jako nieudowodnione.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód , zarzucając naruszenie art. 505 ⁴ § 1 kpc poprzez uznanie, że powód dokonał zmiany powództwa w sytuacji kiedy roszczenie powoda zostało jedynie doprecyzowane nie zaś zmienione, co niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie art. 230 kpc poprzez błędne uznanie, że powód nie wypowiedział się co do twierdzeń strony przeciwnej, podczas gdy powód pismem z dnia 15.12.2014r. ustosunkował się do sprzeciwu pozwanego i zajął stanowisko w sprawie, co jednak zostało przez Sąd zupełnie pominięte i Sąd nie uwzględnił okoliczności powołanych przez powoda w piśmie z dnia 15.12.2014r. , naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego polegającym na zupełnym pominięciu okoliczności funkcjonowania w obrocie prawnym umowy ochrony ubezpieczeniowej na podstawie polisy nr (...), co miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, i w konsekwencji przyjęcie, że roszczenie powoda jest niezasadne, co niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy. Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania procesowego, jak również dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z pisma powoda z dnia 15.12.2014r. wraz z dowodem nadania do Sądu, na okoliczność zasadności roszczenia;

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się bezzasadna.

I tak bezpodstawny okazał się przede wszystkim zarzut naruszenia art. 232 i 233 kpc. Sąd Rejonowy słusznie przyjął , iż powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia faktów potwierdzających zasadność i wysokość jego roszczenia. W pozwie wskazywał , iż zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia pojazdu , która miała nosić nr (...) i datę 30 września 2011 r. W aktach sprawy znajduje się zaś polisa nr (...) z 28 września 2011 r. , która nie dotyczy ubezpieczenia jakichkolwiek pojazdów. Również załączone wezwanie do zapłaty wynika z polisy nr (...) z 28 września 2011 r. i opiewa na kwotę ponad 1.460 zł a nie kwotę dochodzoną pozwem. Sąd Rejonowy zatem nie mógł przeprowadzić dowodu z polisy nr (...) , gdyż nią nie dysponował. Słusznie Sąd Rejonowy ustalił , że powód – w świetle art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. – nie udowodnił, iż łączyła go z pozwanym umowa ubezpieczenia pojazdu, na co powoływał się w pozwie. Nie mogą odnieść skutku także zarzuty powoda odnośnie naruszenia art. 230 kpc , gdyż kopia pisma z 15 grudnia 2014 r. dołączona do apelacji nie dotyczy niniejszej sprawy , co wynika nie tylko z sygnatury akt , lecz i również dat wskazanych w owym piśmie ( w niniejszej sprawie sprzeciw był datowany na 30 kwietnia 2014 r. ) , w aktach sprawy brak zaś pisma powoda z 15 grudnia 2014 r. Prawidłowo także sąd I instancji zwrócił powodowi , zgodnie z art. 207 § 7 k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. , pismo w postaci pozwu na formularzu z dnia 15 września 2014 r. , skoro nie zobowiązywał powoda do złożenia pisma, w którym podniesie on nowe dowody. Pismo to nie mogło zatem wywrzeć skutków prawnych.

Apelacja podlegała zatem oddaleniu w myśl art. 385 kpc.