Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Wencius-Głębocka

Protokolant: Sylwia Trojan

Przy udziale Prokuratora: Irena Wilczyńska

Przy udziale przedstawiciela Urzędu Skarbowego W.: M. K.

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2011r., 29 listopada 2011r., 17 stycznia 2012r., 24 stycznia 2012r., 15 lutego 2012r., 24 kwietnia 2012r., 08 maja 2012r., 17 września 2012r., 07 marca 2013r., 23 kwietnia 2013r. we W. sprawy

I. G. (G.)

syna K. i J. z domu G.

urodzonego (...) we W.

(PESEL (...))

oskarżonego o to, że:

pełniąc obowiązki prezesa Zarządu sp. z.o.o. (...) z siedzibą we W., przy ul. (...) oraz będąc osobą odpowiedzialną na podstawie faktycznego wykonywania, działając w warunkach czynu ciągłego w wykonywaniu tego samego zamiaru, w okresie od 23.12.2004 r. do 26.03.2007 r. składał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego W. deklaracje podatkowe VAT-7 za okres od września 2004 r. do lutego 2007 r., w których podał nieprawdę poprzez odliczenie podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki pomimo braku rejestru zakupów VAT, jak również oryginałów faktur VAT, przez co uszczuplił podatek od towarów i usług za okres od grudnia 2004r. do lutego 2007 r. w łącznej kwocie 94.568,00 zł.

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. oraz art. 9 § 3 k.k.s.

******************

I.  oskarżonego I. G. uniewinnia od zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

na podstawie zebranych w sprawie dowodów:

Od dnia 28 marca 2007 r. było prowadzone postępowanie upadłościowe spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. przy ul. (...), zakończone na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej VIII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych z dnia 16 kwietnia 2009 r. Wcześniej w spółce był ustanowiony nadzorca sądowy – M. C.. Ze sporządzonego na podstawie elektronicznej ewidencji i dokumentów źródłowych bilansu wynikało, iż po stronie aktywów spółki istnieje nadpłata podatku VAT w kwocie 55.855 zł, o zwrot której syndyk masy upadłości zwróciła się. W związku z tym w spółce (...) sp. z o.o. w upadłości w okresie od 16 września 2008 r. do 05 grudnia 2008 r. Urząd Skarbowy W. przeprowadził kontrolę w zakresie rozliczenia z budżetem Państwa w podatku od towarów i usług za miesiąc marzec 2008 r. w związku z wnioskiem Syndyka o zwrot podatku na rachunek bankowy. Podczas tej kontroli kontrolujący zwrócili się do Syndyka masy upadłości D. B. o udostępnienie dokumentów spółki za lata wrzesień 2004 – luty 2008.

Dowód – protokół kontroli z dnia 15.12.2008 r. /k. 46-49/, zeznania świadka D. B. /k. 42-43, k. 228-232, k. 275-276/, zeznania świadka T. W. /k. 57-58, k. 227-228, k. 316-317/, pismo Syndyka do Urzędu Skarbowego z dnia 24.07.2008 r. /k. 68/, pismo Urzędu Skarbowego do Syndyka z dnia 17.12.2008 r. /k. 69/, kserokopia postanowienia o sygn.. akt VIII GUp 3/07 /k. 79-81/, zeznania świadka A. S. /k. 260/

Po ogłoszeniu upadłości oskarżony I. G., jako prezes i właściciel spółki zobowiązał się do archiwizacji dokumentów księgowych spółki (...), co było zgodne z przepisami. Dokumenty te, segregowane w segregatorach, przechowywane były w siedzibie spółki przy ul. (...), w szafkach zamykanych na klucz, księgowość była prowadzona cały czas przez tą samą osobę, pracownicy mieli nieograniczony dostęp do dokumentacji księgowej. Podczas przeprowadzki dokumenty te były przenoszone do innych pomieszczeń. T. W. i W. B. mieli upoważnienie od oskarżonego do wydawania wymaganych dokumentów. Podczas kontroli Urzędu Skarbowego D. B. zwracała się do oskarżonego wielokrotnie o udostępnienie dokumentów księgowych za poprzednie lata, jednak wszelkie pisma i rozmowy telefoniczne pozostawały bez odpowiedzi. W okresie, kiedy miała miejsce kontrola Urzędu Skarbowego oskarżony miał przebywać w szpitalu w związku z przebytym zawałem serca. Przy wcześniejszych kontrolach nie było żadnych problemów z uzyskaniem od oskarżonego dokumentów. Współpraca pomiędzy oskarżonym a syndykiem układała się poprawnie, oskarżony był pomocny.

Dowód – zeznania świadka D. B. /k. 42-43, k. 228-232, k. 275-276/, kserokopia pism syndyka do Urzędu Skarbowego z dnia 26.03.2009 r., z dnia 20.11.2008 r., z dnia 23.09.2008 r. /k. 54, k. 55, k. 51/, pismo z dnia 01.10.2008 r. /k. 52/, pismo z dnia 23.09.2008 r. /k. 50/, zeznania świadka T. W. /k. 57-58, k. 227-228, k. 316-317/, zeznania świadka A. S. /k. 60-61, k. 261/, zeznania świadka W. B. /k. 66-67, k. 241-244, k. 284-285/, pismo z dnia 22.12.2008 r. /k. 70/, pismo z dnia 20.01.2009 r. /k. 71/, kserokopia protokołu /k. 73/, zeznania świadka B. C. /k. 84-85, k. 240-241, k. 283-284/

Z deklaracji dla podatku od towarów i usług za okres wrzesień 2004 r – luty 2007 r., podpisywanych przez oskarżonego, a także przez oskarżonego i zarządcę, a przygotowywanych przez księgowość spółki, występowała nadwyżka podatku naliczonego.

Dowód – kserokopie deklaracji VAT 7 /k. 92-149/, zeznania świadka T. W. /k. 227/

Za okres 2004 r. – 2007 r. istniała dokumentacja księgowa w postaci dokumentów źródłowych i deklaracji VAT – 7, sporządzane na podstawie rejestrów zakupu i sprzedaży. Nie można stwierdzić, iż spółka (...) sp. z o.o. nie posiadała faktur zakupów – faktury te znajdują się w przekazanej dokumentacji, która wykazuje jednak luki. Świadczy to o istnieniu rejestru. W segregatorach, uznanych jako księga pomocnicza, znajduje się ewidencja zakupów.

Dowód – 16 sztuk segregatorów, zeznania świadka T. W. /k. 316/, opinia biegłego sądowego z zakresu finansów i rachunkowości B. L. /k. 321-354, k. 387-388/

Oskarżony I. G. ma 47 lat, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest programistą maszyn cyfrowych. Jest obecnie zatrudniony w spółce (...) sp. z o.o. Uzyskuje dochody w wysokości 1360 zł. Jest rozwiedziony, na utrzymaniu posiada dwoje dzieci. Nie był karany, był leczony psychiatrycznie, nie leczony odwykowo i neurologicznie. Nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 i § 2 k.k.

Dowód – informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego /k. 267, k. 290, k. 361/, dane osobowopoznawcze /k. 214/, opinia sądowo – psychiatryczna /k. 170-172/

Przesłuchany w trakcie postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego (k. 155) I. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Przed Sądem w dniu 13 października 2011 r., będąc słuchanym w charakterze oskarżonego, I. G. nie przyznał się do winy i odmówił składania wyjaśnień. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w postepowaniu przygotowawczym.

Sąd ustalając stan faktyczny nie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego z uwagi na to, iż oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem odmówił składania wyjaśnień, nie przyznając się do stawianego zarzutu, więc nie można się odnieść do nich merytorycznie.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach świadków D. B., T. W., A. S., W. B. i B. C.. Ich zeznania są spójne, konsekwentne, nie zawierające żadnych sprzeczności i korespondują ze sobą wzajemnie a także ze sporządzoną opinią biegłej a także z dokumentami księgowymi. Wszyscy ci świadkowie jednoznacznie zeznali, iż oskarżony, po ogłoszeniu upadłości spółki (...) sp. z o.o., zadeklarował się, iż będzie archiwizował dokumenty księgowe spółki za okres sprzed ogłoszenia upadłości, co było zgodne z prawem. T. W., A. S. i W. B. zeznali, iż segregatory, w których znajdowały się rejestry zakupów, znajdowały się zgodnie z deklaracją oskarżonego w siedzibie spółki przy ul. (...). Zdaniem Sądu zeznania tych świadków zasługują na wiarę. Są jasne, rzetelne i wzajemnie ze sobą korelują. Zresztą segregatory te jako dowód w niniejszej sprawie zostały ujawnione i włączone w poczet materiału dowodowego. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach świadków D. B. i B. C., które także potwierdziły, iż oskarżony zobowiązał się do archiwizacji dokumentacji księgowej. Zeznały również, iż w początkowym okresie współpraca pomiędzy oskarżonym i syndykiem układała się poprawnie dopiero później, kiedy oskarżony długotrwale chorował i przebywał na zwolnieniu nie można było uzyskać od niego żądanej przez Urząd Skarbowy, przeprowadzający kontrolę, dokumentów. Zeznania tych świadków także są jasne, rzetelne i wzajemnie się uzupełniające. Wszyscy przesłuchani świadkowie są dla oskarżonego obcymi osobami, nie mającymi żadnego interesu w tym, aby oskarżonego przedstawiać w negatywnym lub pozytywnym świetle.

Sąd dał również wiarę zebranym w sprawie dokumentom finansowo - księgowym, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania. Przydatną dowodowo Sąd uznał także opinię sądową biegłej z zakresu księgowości i finansów, nie znajdując podstaw do jej kwestionowania.

Pozostałym dowodom zgromadzonym w sprawie Sąd dał wiarę jako całkowicie zasługującym na uwzględnienie i nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. mającego polegać na tym, iż jako Prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. i osoba odpowiedzialna w okresie od 23 grudnia 2004 r. do 26 marca 2007 r. składał do Urzędu Skarbowego W. deklaracje podatkowe VAT-7 za okres od września 2004 r. do lutego 2007 r., w których podał nieprawdę poprzez odliczanie podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki pomimo braku rejestru zakupów VAT, jak również oryginałów faktur VAT, przez co uszczuplił podatek od towarów i usług za okres od grudnia 2004 r. do lutego 2007 r. w łącznej kwocie 94.568,00 zł.

Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 56 k.k.s. (oszustwo podatkowe) podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Przestępstwo z art. 56 § 2 k.k.s. jest typem uprzywilejowanym z uwagi na kwotę podatku narażonego na uszczuplenie. Istotą tego przestępstwa jest podanie nieprawdziwych danych albo zatajenie danych prawdziwych. Skutkiem zachowania się sprawcy ma być narażenie podatku na uszczuplenie. Podawanie nieprawdy polega na świadomym przedstawieniu organowi podatkowemu danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym. (Komentarz do art. 56 kodeksu karnego skarbowego, Feliks Prusak, tom I, art. 1 – 53, tom II, art. 54-191, Zakamycze 2006 r.)

Określone w art. 56 k.k.s. typy oszustwa podatkowego mają charakter umyślny. Kryminalizacja obejmuje jedynie zachowania umyślne, których istotą jest to, że podatnik podając nieprawdę lub zatajając prawdę, ma świadomość niezgodności przedstawianych przez siebie danych z rzeczywistością lub nieprawidłowości ich prawnopodatkowej kwalifikacji. Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. (Piotr Karda, Grzegorz Łabuda, Tomasz Razowski. Komentarz do art. 56 k.k.s., LEX 2010)

Sąd po przeanalizowaniu przedstawionego przez oskarżyciela publicznego a także oskarżonego materiału dowodowego uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu, uznając, iż nie można jednoznacznie, bez żadnych wątpliwości uznać, że I. G. dopuścił się zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu oskarżony w okresie grudzień 2004 r. – marzec 2007 r. sporządzając i składając deklaracje VAT – 7 do Urzędu Skarbowego opierał się na istniejących dokumentach księgowych, które jak wynika z przedłożonych 16 segregatorów istniały. Nie ma żadnych wystarczających dowodów, aby uznać, tak jak sugeruje oskarżyciel publiczny, że oskarżony podał w deklaracjach tych nieprawdę poprzez odliczanie podatku naliczonego wynikającego z faktur, których zdaniem oskarżyciela, miało nie być. Faktury te, jak zresztą zaopiniowała w swojej opinii biegła z zakresy finansów i księgowości były. Ta dokumentacja mogła być z błędami, czy też z lukami, co mogło powodować błędne wypełnienie deklaracji VAT, nie mniej jednak nie może to stanowić przestępstwa oszustwa podatkowego, a jedynie powodować konieczność sporządzenia korekt.

Zupełnie inną kwestią jest, budzącą wątpliwości i pewnego rodzaju niezrozumienie, dlaczego w okresie wrzesień 2008 r. – grudzień 2008 r., kiedy miała miejsce kontrola organów podatkowych w spółce, nie przekazano tychże dokumentów (16 segregatorów) organowi kontrolującemu, skoro dokumentacja ta znajdowała się przy ul. (...) i co najmniej dwie osoby miały do niej dostęp, a syndyk D. B. z osobami tymi współpracowała.

Reasumując, zdaniem Sądu, brak jest dowodów na to, iż oskarżony w sposób świadomy, celowy i umyślny dopuścił się podania nieprawdy w deklaracji podatkowej VAT-7, nie posiadając dowodów zakupów, skoro rejestr zakupów za tamten okres posiadał a tylko brak porozumienia i dobrej woli po obu stronach spowodował, iż rejestr ten nie został przekazany Urzędowi Skarbowemu W.. Przeprowadzając postępowanie dowodowe Sąd nie mógł zweryfikować pojawiających się wątpliwości, a te zgodnie z zasadą in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk) należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje uzasadnienie w art. 632 pkt 2 kpk.

Z:

1/ odnotować

2/ doręczyć uzasadnienie wraz z odpisem wyroku Prokuraturze Rejonowej dla Wrocławia Psie Pole

3/ kal. 14 dni od dnia doręczenia