Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 27 października 2015 r. w B.

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko E. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. R. na rzecz powoda (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. 736,02 zł (siedemset trzydzieści sześć 02/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2014 r. do dnia 3 listopada 2015 r. oraz 210,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądzoną w pkt 1 należność rozkłada na 7 rat, przy czym 4 kolejne raty
w kwotach po 150,00 zł, piąta rata w kwocie 136,02 zł, szósta rata obejmująca określone w pkt 1 odsetki i ostatnia rata obejmująca określone w pkt 1 koszty procesu z zaznaczeniem, iż raty będą płatne miesięcznie do dnia 29 każdego miesiąca od listopada 2015 r. poczynając oraz
z zastrzeżeniem, iż w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat cała pozostała należność staje się natychmiast wymagalna z odsetkami ustawowymi od pierwszego dnia po upływie określonego wyżej terminu płatności do dnia zapłaty;

3.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1388/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 listopada 2014 r. powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wnosił o zasądzenie od pozwanej E. R. na swoją rzecz kwoty 736,02 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2014 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu obejmujących koszty sadowe w kwocie 30,00 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podnosił, iż w dniu 14 stycznia
2009 r. pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę limitu kredytowego (...). W ramach zawartej umowy pozwana zobowiązała się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Pomimo upływu terminu zapłaty zobowiązanie nie zostało uregulowane przez stronę pozwaną. (...) Bank (...) SA na podstawie umowy przelewu wierzytelności zbył przedmiotową wierzytelność powodowi. Wierzytelność przeszła na cesjonariusza z dniem 30 czerwca 2014 r. Powód nabył wierzytelność w kwocie 714,44 zł, na która składa się należność główna w wysokości 414,91 zł, odsetki umowne w wysokości 77,94 zł, odsetki karne w wysokości 161,51 zł, koszty
w kwocie 60,08 zł. Na dzień wniesienia pozwu należność wynosiła 736,02 zł
gdyż została powiększona o odsetki ustawowe naliczone od kapitału
w wysokości 414,91 zł od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia wniesienia pozwu.

Wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty
w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 8 grudnia 2014 r. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej.

W dalszym toku postępowania powód nadal popierał powództwo. Uzupełniając braki pozwu (k. 11) powód wnosił jak w pozwie wniesionym elektronicznie, z tym że co do kosztów procesu żądał zasądzenia obok zwrotu opłaty od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego, również zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na rozprawie w dniu 27 października 2015 r. (k. 82) pozwana uznała powództwo i przyznała przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne. Jednocześnie wnosiła o rozłożenie dochodzonej pozwem należności na raty, powołując się na swoją trudną sytuację materialną i osobistą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2009 r. pozwana zawarła z (...) Bank SA umowę limitu kredytowego (...). W ramach przyznanego limitu pozwana dokonywała wypłat z bankomatu przy użyciu karty. Z uwagi na trudności finansowe pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia, które powstało na rachunku kredytowym (okoliczności bezsporne, przyznane przez pozwaną). (...) Bank SA zmienił nazwę na (...) Bank (...) SA (odpis pełny z KRS k. 46). W dniu 27 czerwca 2014 r. pomiędzy (...) Bank (...) SA i (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na mocy której została zbyta wierzytelność przysługująca cedentowi w stosunku do pozwanego (umowa k. 27, załącznik do umowy k. 42).

Wierzytelność przeszła na cesjonariusza z dniem 30 czerwca 2014 r. Powód nabył wierzytelność w kwocie 714,44 zł, na którą składa się należność główna w wysokości 414,91 zł, odsetki umowne w wysokości 77,94 zł, odsetki karne w wysokości 161,51 zł, koszty w kwocie 60,08 zł. Na dzień wniesienia pozwu należność wynosiła 736,02 zł została bowiem powiększona o odsetki ustawowe naliczone od kapitału w wysokości 414,91 zł od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia wniesienia pozwu (okoliczność bezsporna przyznana przez pozwaną).

Powyższy, bezsporny stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej wiarygodne dowody.

Sąd zważył, co następuje:

Powód dochodzi należności z tytułu umowy kredytowej. Istnienie
i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem w stosunku do pozwanej zostały przyznane przez pozwaną, która uznała powództwo w całości. Stosownie do przepisu art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż zachodzi którakolwiek
z wymienionych wyżej przesłanek wyłączających możliwość oparcia orzeczenia na uznaniu pozwu. Mając powyższe na uwadze uwzględniono w całości żądanie pozwu i zasądzono na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz
z żądanymi odsetkami, których wysokość została określona w umowie.

Stosownie do przepisu art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.
O zastosowaniu przepisu art. 320 k.p.c. sąd rozstrzyga fakultatywnie i urzędu, biorąc za podstawę orzeczenia całokształt sytuacji zobowiązanego do zapłaty. Nie ma też przeszkód do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, na uzasadniony wniosek strony zobowiązanej do zapłaty. Sytuacja osobista
i majątkowa pozwanej uzasadnia zastosowanie wobec niej regulacji przewidzianej w przepisie art. 320 k.p.c. Pozwana oświadczyła, iż jest osobą samotną. Ma 74 lata. Utrzymuje się z renty po mężu, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości 2.200 zł. Wprawdzie wysokość tego dochodu mogłaby wskazywać, iż sytuacji majątkowej pozwanej nie można uznać za szczególnie trudną, jednak z uwagi na obciążenia finansowe i ponoszone wydatki, w ocenie sądu pozwana nie jest w stanie zasądzonej pozwem kwoty uregulować jednorazowo. Świadczenie rentowe pobierane przez pozwaną zostało bowiem zajęte z tytułu prowadzonej egzekucji i po zrealizowaniu zajęcia do dyspozycji pozwanej pozostaje jedynie kwota 1.285 zł. Z tej kwoty pozwana ponosi wydatki mieszkaniowe w kwocie 450 zł (czynsz, energia elektryczna, gaz), wydatki na leki związane z przewlekłymi chorobami (nadciśnienie i cukrzyca)
w kwocie 85 zł oraz składkę na ubezpieczenie w kwocie 51 zł. Ponadto pozwaną obciążają wydatki na własne utrzymanie. Pozwana deklaruje, iż na spłatę zadłużenia jest w stanie wygospodarować kwotę 150 zł miesięcznie. W ocenie sądu deklarację tę należy uznać za rozsądną i gwarantującą spłatę zasądzonej należności. Rozłożenie należności na raty leży zatem nie tylko w interesie pozwanej, ale również w interesie powoda, gdyż czyni zapłatę zasądzonej kwoty realną. Należy przy tym dodać, iż uchybienie przez pozwaną warunkom zapłaty określonym w wyroku, czyni całą należność natychmiast wykonalną, a od niespłaconej kwoty od daty wymagalności określonej wyrokiem, naliczane są odsetki ustawowe.

Według Sądu Najwyższego, art. 320 k.p.c. ma znamiona materialnoprocesowe, pozwala bowiem sądowi ingerować w sferę prawa materialnego, jaką jest termin wykonania zobowiązania. Stanowisko to zostało zawarte w mającej moc zasady prawnej uchwale składu siedmiu sędziów z 22 września 1970 r. (III PZP 11/70), w której stwierdzono zarazem, że wyrok w części orzekającej o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty ma charakter konstytutywny. Sąd nie może wprawdzie na podstawie powyższego przepisu odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, jednakże rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat, co znalazło odzwierciedlenie w treści wyroku.

Co do rozstrzygnięcia o obowiązku ponoszenia kosztów procesu należy podnieść, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. wprowadza zasadę, zgodnie z którą strona przegrywająca obowiązana jest na żądanie strony wygrywającej zwrócić koszty procesu, rozumiane jako koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw
i celowej obrony. Koszty procesu ujęte w wyroku objęły wydatki powoda na opłatę sądową w kwocie 30,00 zł uiszczoną przez powoda przy wniesieniu pozwu i wynagrodzenie pełnomocnika. Co do żądania zwrotu wydatku na opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, należy podnieść, iż pozwany poniesienia tego wydatku nie udokumentował. Koszty zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 zł zostały ustalone według stawki minimalnej przewidzianej
w § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

Z tych względów i w oparciu o powołane w treści uzasadnienia przepisy orzeczono jak w wyroku.