Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Baranowicz

Protokolant: Mariusz Szczepanek

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 roku w Stargardzie Szczecińskim

na rozprawie

sprawy z powództwa: C. L.

przeciwko: (...) spółce akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) spółka akcyjna w S. na rzecz powoda C. L. kwotę odsetek w wysokości ustawowej liczonych w następujący sposób: od kwoty 2.500,00 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od 18 lipca 2014 r. do 29 czerwca 2015 r. oraz od kwoty 300 zł (trzystu złotych) od 06 czerwca 2015 r. do 29 czerwca 2015 r.,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  umarza postępowanie co do kwoty 2.800,00 zł (dwa tysiące osiemset złotych) należności głównej,

IV.  zasądza od pozwanego (...) spółka akcyjna w S. na rzecz powoda C. L. kwotę 757,00 zł [siedmiuset pięćdziesięciu siedmiu złotych] tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marek Baranowicz

Sygn. akt I C 1417/15

UZASADNIENIE

C. L. pismem z 27 marca 2015 roku złożył pozew (wpływ: 31 marca 2015 r.) przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S., w którym wniósł o zasądzenie swoją rzecz kwoty 2.800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.500 zł od 18 lipca 2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 300 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem w zakresie kosztów zastępstwa procesowego dwukrotności stawki minimalnej oraz z uwzględnieniem kwot określonych w złożonym spisie kosztów.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 10 czerwca 2014 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr. rej. (...) będący jego własnością. Odpowiedzialność ubezpieczeniową z tytułu OC ponosił pozwany.

Powód podniósł, że w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego pozwany zakład ubezpieczeń przyznał odszkodowanie w wysokości jedynie 1.966,44 zł. Oświadczył, że nie zgodził się z powyższym wyliczeniem odszkodowania. Wystąpił do niezależnego rzeczoznawcy z zakresu techniki samochodowej, M. C. w celu określenia rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu. Zgodnie ze sporządzoną kalkulacją koszty te stanowią sumę 4.567,33 zł brutto. Koszt wykonania tej kalkulacji wyniósł 300 zł.

Powód wskazał, że do pełnego wynagrodzenia poniesionej przez niego szkody należy się jeszcze suma należności głównej 2.900,89 zł, na którą się składa kwota 2.600,89 zł tytułem pozostałych do zapłaty kosztów przywrócenia samochodu powoda do stanu poprzedniego i kwota 300 zł kosztu wykonania kalkulacji. Powód zaznaczył, że dochodzi w pozwie jedynie części określonej wyżej reszty odszkodowania, to jest sumy 2.500 zł tytułem kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego oraz 300 zł tytułem kosztów wykonania kalkulacji.

Uzasadniając swoje żądanie w zakresie odsetek powód podniósł, że ubezpieczyciel zobowiązany był do wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. Podał, że zgłoszenie szkody nastąpiło jeszcze w czerwcu 2014 r., a 17 czerwca 2014 r. pozwany dokonał oceny technicznej uszkodzonego pojazdu. W ocenie powoda termin likwidacji szkody upłynął najpóźniej 17 lipca 2014 r., tym samym od dnia następnego pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia. (k. 2 – 12 akt)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 17 kwietnia 2015 r. (sygn. akt I Nc 1510/15) orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. (k. 28 akt)

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. pismem z 19 czerwca 2015 r. wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, w którym zaskarżył ów nakaz w całości wnosząc jednocześnie o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu oświadczył, że uznaje powództwo co do kwoty 2.800 zł, którą zobowiązuje się przekazać w terminie do 30 czerwca 2015 r. Podkreślił, że powód nie wnosił żadnych zastrzeżeń do ustaleń w postępowaniu likwidacyjnym, nie wnioskował o ponowną analizę akt szkody, ani nie odwoływał się od decyzji pozwanego. Dodał, że w jego ocenie mając na uwadze fakt, że o roszczeniu dowiedział się dopiero z treści pozwu i uznał powództwo przy pierwszej czynności, nie powinien być w tej sytuacji obciążany odsetkami, ani kosztami procesu. (k. 31 – 32 akt)

W piśmie procesowym z 17 sierpnia 2015 r. powód oświadczył, że cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w części, to jest co do należności głównej w kwocie 2.800 zł z uwagi na zapłatę tejże kwoty przez stronę pozwaną po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty. Powód oświadczył ponadto, że w pozostałym zakresie podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko i wnosi o oddalenie wniosku pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w sposób określony w pozwie.

Powód przyznał, że pozwany dokonał na jego rzecz zapłaty kwoty 2.800 zł, ale zaprzeczył przy tym w szczególności temu, że ubezpieczyciel spełnił należne świadczenie w całości i w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie likwidacyjne, że pozwany dowiedział się o roszczeniu dopiero z treści pozwu. Strona powodowa zaprzeczyła ponadto, że nie przekazała pozwanemu swojego stanowiska i nie dała mu możliwości rozpatrzenia roszczenia. Powód zakwestionował również twierdzenia strony przeciwnej, jakoby nie chciał, aby pozwany mógł skutecznie i dobrowolnie ustosunkować się do jego żądania.

Powód podkreślił, że pomimo zapłaty przez pozwanego w sumie 4.766,44 zł świadczenie zostało spełnione jedynie częściowo, ponieważ kwota wskazana w prywatnej kalkulacji jest wyższa, a nadto nie zostały uiszczone odsetki ustawowe od ww. kwot. Dodał, ze ubezpieczyciel miał świadomość istnienia roszczenia już na etapie postępowania likwidacyjnego, a po wszczęciu postępowania w sprawie uznał jedynie część roszczenia, ponieważ nie uznał go w zakresie odsetek ustawowych.

Ponadto powód podkreślił, że ubezpieczyciel wydając decyzję o zakończeniu postępowania likwidacyjnego pouczył powoda o prawie dochodzenia roszczenia na drodze sądowej. (k. 89 – 92 akt)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

C. L. jest właścicielem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). 10 czerwca 2014 roku doszło do uszkodzenia jego pojazdu w następstwie zderzenia z innym pojazdem, którego kierujący ponosił odpowiedzialność za powstanie szkody. Posiadacz powyższego pojazdu był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w S.. Powód dokonał zgłoszenia szkody powstałej w ww. samochodzie u pozwanego, który w toku postępowania likwidacyjnego, na podstawie kosztorysu sporządzonego 18 czerwca 2014 r. ustalił, iż koszt naprawy samochodu osobowego marki V. (...) – wynosiłby kwotę 1.966,44 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- protokół szkody k. 18

- kalkulacja kosztów naprawy k. 19, 58

- kosztorys euroglass nr 225 k. 54

Pismem z 18 czerwca 2014 r. pozwany poinformował C. L. o wysokości przyznanego odszkodowania w kwocie 1.966,44 zł. Jednocześnie ubezpieczyciel pouczył powoda, że w przypadku braku akceptacji jego stanowiska istnieje możliwość wniesienia odwołania do zarządu pozwanego lub dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

Dowód:

- pismo z 18 czerwca 2014 r. k. 20

Powód nie zgodził się z wyceną pozwanego. Zwrócił się do rzeczoznawcy z zakresu techniki samochodowej, M. C. w celu określenia rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu powoda. Rzeczoznawca w kalkulacji z 26 stycznia 2015 r. wycenił wartość szkody na kwotę 4.567,33 zł brutto. Koszt sporządzenia tej kalkulacji wyniósł 300 zł brutto.

Dowód:

- kalkulacja nr (...)12/15 z 26 stycznia 2015 r. k. 21 – 26

- Faktura VAT nr (...) k. 27

30 czerwca 2015 r. pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. zapłacił na rzecz powoda C. L. kwotę 2.800 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo pozwanego z 30 czerwca 2015 r. k. 93,

- dowód przelewu z 30 czerwca 2015 r. k. 96

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne z wyjątkiem niewielkiego zakresu żądania dotyczącego daty naliczania odsetek, przy czym co do żądania roszczenia głównego postępowanie należało umorzyć wobec cofnięcia powództwa przez stronę powodową.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 415 k.c. i art. 822 § 1 i § 4 k.c.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 § 1 k.c. „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia”. Stosownie natomiast do treści art. 822 § 4 k.c. – „uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela”. Z powyższym przepisem koresponduje treść art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych [Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.].

Zważyć należy, że przesłanką powstania po stronie ubezpieczyciela obowiązku odszkodowawczego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczonego za wyrządzoną szkodę. Stosownie bowiem do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych [Dz.U. Nr 124, poz. 1151 ze zm.] „Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia”.

W niniejszej sprawie podstawą prawną odpowiedzialności deliktowej osoby ubezpieczonej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń za szkodę wyrządzoną powodowi stanowi art. 436 § 2 k.c., zgodnie z którym - w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia szkód na zasadach ogólnych. Przepis powyższy odsyła tym samym do przepisów ogólnych o czynach niedozwolonych, przede wszystkim do art. 415 k.c., zgodnie z którym - „kto ze swej winy wyrządza drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Dla przypisania danemu podmiotowi odpowiedzialności deliktowej na podstawie przytoczonego wyżej przepisu konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1/ powstanie szkody rozumianej jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych o charakterze majątkowym, a w przypadkach określonych w ustawie - także o charakterze niemajątkowym;

2/ wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym, polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu sprawcy szkody;

3/ związek przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym a powstaniem szkody.

W niniejszej sprawie nie stanowi przedmiotu sporu, że wyżej wymienione przesłanki zostały spełnione, albowiem jest bezsporne, że 10 czerwca 2014 roku doszło do uszkodzenia samochodu osobowego V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będącego własnością powoda C. L. w następstwie zderzenia z innym pojazdem, którego posiadacz był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Tym samym uznać trzeba, że na pozwanym spoczywa obowiązek naprawienia szkody doznanej przez powoda, co zresztą pozwany przyznał. Strona pozwana nie kwestionowała również zasadności żądanej przez powoda kwoty i już w trakcie postępowania spełniła świadczenie w wysokości wskazanej w pozwie w kwocie 2.800 zł, co skutkowało cofnięciem powództwa co tej kwoty połączonym ze zrzeczeniem się roszczenia.

Elementem spornym w niniejszej sprawie była natomiast zasadność żądania odsetek od kwot 2.500 zł i 300 zł składających się na sumę 2.800 zł pierwotnie żądaną przez stronę powodową.

Powód podnosił, że odsetki ustawowe od kwoty 2.500 zł należne mu są od 18 lipca 2014 r., czyli od dnia, w którym upływał 30–dniowy termin od dnia, w którym ubezpieczyciel sporządził kalkulację naprawy. Strona pozwana kwestionowała zasadność żądania pozwu w zakresie odsetek podnosząc, że przed wszczęciem postępowania nie miała wiedzy o roszczeniu powoda.

W ocenie Sądu pozwany nie spełnił całości świadczenia odszkodowawczego w wymaganym terminie, a zatem popadł względem powoda w zwłokę, co uzasadnia naliczenie od kwoty 2.500 zł odsetek ustawowych. Nadto pozwany nie spełnił świadczenia w kwocie 300 zł tytułem zwrotu kosztów opinii niezależnego rzeczoznawcy, w wymaganym terminie, to jest po powzięciu wiadomości o istnieniu roszczenia w tej części, co również czyni żądanie powoda w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 300 zł uzasadnionym, choć nie w takim zakresie jak zostało to wskazane w pozwie, o czym będzie mowa poniżej.

O odsetkach od powyższych kwot orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 817 § 1 k.c.

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. powodowi za czas opóźnienia w wypłacie należnych mu świadczeń przysługują odsetki za okres opóźnienia w wysokości ustawowej. Stosownie do treści art. 817 § 1 k.c. - zakład ubezpieczeń powinien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od otrzymania zawiadomienia o wypadku. Odstępstwo od tej zasady przewiduje przepis art. 817 § 2 k.c., który stanowi, że „jeżeli wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych dla ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w terminie 14 dni od wyjaśnienia powyższych okoliczności. Jednak bezsporną część świadczenia zakład powinien spełnić w terminie przewidzianym w art. 817 § 1 k.c.” W rozpoznawanej sprawie powód wnosił o zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 2.500 zł od 18 czerwca 2014 r. W dacie tej została sporządzona kalkulacja kosztów naprawy, a zatem pozwany posiadał wówczas informację o przedmiotowej szkodzie.

W tym stanie rzeczy zakład ubezpieczeń powinien wypłacić całe należne świadczenie w terminie 30 dni od powyższej daty, to jest do 17 lipca 2014 r., albowiem nie zaistniały żadne szczególne okoliczności uniemożliwiające w tym czasie ustalenie odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń lub ustalenie wysokości świadczenia. Pozwany nie spełniając całości świadczenia pieniężnego w powyższym terminie popadł z dniem następnym, to jest z dniem 18 lipca 2014 r. w opóźnienie.

Mając na względzie powyższe oraz to, że 30 czerwca 2015 r. pozwany spełnił na rzecz powoda świadczenie w kwocie 2.800 zł obejmujące również odszkodowanie w sumie 2.500 zł (przy dacie wpływu pozwu: 31 marca 2015 r.) zasądzono odsetki ustawowe od kwoty 2.500 zł od 18 lipca 2014 r. do 29 czerwca 2015 r.

Odnośnie kwoty 300 zł stanowiącej koszt sporządzenia kosztorysu niezależnego rzeczoznawcy odsetki mogły być naliczane nie od dnia wniesienia pozwu (czyli 31 marca 2015 r.), ale od 6 czerwca 2015 r. ponieważ pozwany mógł powziąć informację o roszczeniu strony powodowej dopiero 5 czerwca 2015 r.; i dopiero od dnia następnego pozostawał w zwłoce ze spełnieniem tej części świadczenia. Z tego względu zasądzono odsetki ustawowe od kwoty 300 zł od 6 czerwca 2015 r. do 29 czerwca 2015 r., w pozostały zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki orzeczono jak w punktach I i II sentencji.

W piśmie procesowym z 17 sierpnia 2015 r. powód oświadczył, że cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia co do objętej pozwem należności głównej w kwocie 2.800 zł.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może zostać cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (art. 203 § 2 k.p.c.). Jednocześnie stosownie do art. 355 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, przy czym postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym. W niniejszej sprawie powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia, a zatem cofnięcie pozwu było skuteczne i z tego względu postępowanie co do kwoty 2.800 zł należności głównej należało umorzyć.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w pkt III sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 100 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu stronie powodowej, która przegrała proces w niewielkim zakresie, należy się od pozwanego zwrot całości poniesionych przez nią kosztów. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej ubezpieczyciel dał podstawy do wytoczenia powództwa, ponieważ nie wypłacił on całej kwoty należnego odszkodowania w wymaganym terminie 30 dni. Obowiązkiem pozwanego była wypłata całego odszkodowania, co powinno nastąpić bez żadnych dodatkowych wezwań ze strony powoda. W tej sytuacji nie sposób podzielić stanowiska pozwanego w tej kwestii. Poza tym należy zauważyć, że w piśmie informującym powoda o decyzji w przedmiocie wysokości przyznanego odszkodowania ubezpieczyciel, choć informował również o możliwości odwołania się od tej decyzji, to jednocześnie wskazywał również na możliwość dochodzenia przez powoda ewentualnych roszczeń na drodze sądowej. Nie sposób więc stwierdzić, że pozwany nie dał podstaw do wytoczenia powództwa, skoro sam taką możliwość C. L. wskazał.

Mając na uwadze powyższą argumentację należało stwierdzić, że żądanie strony powodowej zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu jest zasadne w całości.

Na poniesione przez stronę powodową koszty wynoszące w sumie 757 zł składały się: uiszczona tytułem opłaty od pozwu kwota 140 zł, kwota 600 zł stanowiąca wynagrodzenie adwokata [w wysokości określonej w stosunku do pierwotnej wartości przedmiotu sporu na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu [Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.], kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonego adwokatowi pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. Niniejsza sprawa nie była szczególnie skomplikowana, a postępowanie nie było długotrwałe i brak jest uzasadnionych przesłanek do uwzględnienia wniosku strony powodowej w tym zakresie.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w punkcie IV sentencji.

SSR Marek Baranowicz

Zarządzenie /proszę:

1. odnotować;

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3. przedłożyć za 20 dni lub z apelacją

SSR Marek Baranowicz, 30/09/2015