Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 22 września 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Magdalena Zdrzałka-Szymańska

Protokolant:Anna Łącka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2015 r. we W.

sprawy z powództwa E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.

przeciwko Ł. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

W dniu 23.07.2015r. E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od Ł. B. kwoty 2.156,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że dochodzona należność wynika z umowy z dnia 16.03.2010r. łączącej pozwanego z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Strona powodowa nabyła tę należność na podstawie umowy cesji z dnia 20.04.2015r. Dochodzona kwota obejmuje sumę niezapłaconych dokumentów księgowych w wysokości 1.331,62 zł oraz odsetki ustawowe naliczone od dnia następnego po dacie płatności dokumentu księgowego do dnia sporządzenia pozwu w wysokości 825,23 zł.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16.03.2010r. sporządzony został dokument zatytułowany: „Umowa o świadczenie usług”. Wskazano w nim, że dnia 16.03.2010r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz Ł. B. zawarta została umowa o świadczenie usług abonenckich. W treści dokumentu nie wskazano, jakie opłaty winien uiszczać pozwany oraz w jakiej sytuacji Spółka może rozwiązać umowę. W dokumencie nie podano również danych osoby (pracownika, członka zarządu, pełnomocnika), która w imieniu Spółki miałaby zawrzeć przedmiotową umowę. Dokument został podpisany przez pozwanego. Znajduje się na nim również nieczytelny podpis umieszczony pod słowami: „Czytelny podpis i pieczęć (...).

(dowód: umowa o świadczenie usług z dnia 16.03.2010r.- k. 13)

W dniu 16.03.2010r. pozwany upoważnił (...) Sp. z o.o. w W. do wystąpienia i uzyskania z biur informacji gospodarczej informacji gospodarczych dotyczących jego osoby, w tym informacji o zobowiązaniach powstałych przed dniem wejścia w życie Ustawy z 14 lutego 2003r. o udostępnianiu informacji gospodarczych (Dz. U. Nr 50, poz. 424). Pozwany upoważnił również Biuro (...) S.A. i (...) Banków (...) do udostępnienia (...) S.A. danych, w tym stanowiących tajemnicę bankową, dotyczących jego zadłużenia wobec banków lub instytucji upoważnionych do udzielania kredytów, przekraczającego 200 zł lub braku danych o takim zadłużeniu.

(dowód: upoważnienie z dnia 16.03.2010r.- k. 14)

Sporządzono kopię dokumentu sprzedaży nr (...), w której wskazano, że dokument ten wystawiono dnia 22.04.2010r. i na jego podstawie pozwany zobowiązany jest do uiszczenia kwoty 87,74 zł do dnia 28.04.2010r.

Sporządzono kopię dokumentu sprzedaży nr (...), w której wskazano, że dokument ten wystawiono dnia 18.05.2010r. i na jego podstawie pozwany zobowiązany jest do uiszczenia kwoty 170,64 zł, w tym kwoty 87,74 zł pozostałej z poprzedniego okresu, do dnia 25.05.2010r.

Sporządzono kopię noty obciążeniowej nr NB/10474/1007/0, w której wskazano, że pozwany zobowiązany jest zapłacić kwotę 1.331,62 zł do dnia 06.08.2010r., obejmującą: karę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy (162,62 zł), karę za zagubienie dekodera (500 zł), karę za zerwanie warunków promocji nFilmHD 9,90 zł dla Abonentów (34,89 zł), karę za zerwanie warunków promocji Wielka Rewolucja (463,47 zł) oraz należności pozostałe z poprzedniego okresu (170,64 zł).

Sporządzono również wydruk zatytułowany: „Wykaz niezapłaconych należności”, w którym wskazano, że zadłużenie pozwanego obejmuje należności wskazane w wymienionych powyżej kopiach. Wydruk ten zaopatrzono klauzulą zgodności z oryginałem, wystawioną przez radcę prawnego K. W. w dniu 21.07.2015r. we W..

(dowód: wykaz niezapłaconych należności- k.12,

nota obciążeniowa/kopia- k. 15,

dokumenty sprzedaży/kopie- k. 16- 18)

W dniu 12.06.2015r. sporządzono adresowane do pozwanego pismo zatytułowane: „Zawiadomienie o zmianie wierzyciela”, zgodnie z którym (...) S.A. miał poinformować, że w dniu 20.04.2015r. dokonał przeniesienia przysługującej wobec pozwanego wierzytelności na rzecz E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny, w imieniu którego działa Kancelaria (...) Sp. z o.o. we W.. W piśmie wskazano, że w dniu 12.06.2015r. zadłużenie pozwanego wynosiło 2.145,47 zł, a zapłata winna być dokonana w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma na podany rachunek bankowy aktualnego wierzyciela. Dokument został podpisany przez R. Ż.-M.; wskazano, że osoba ta jest Dyrektorem Billingu i Windykacji.

Podobne pismo sporządził w tym samym dniu G. S., wskazując, że jest pełnomocnikiem Kancelarii (...) Sp. z o.o., i wzywając do zapłaty najpóźniej do 26.06.2015r.

(dowód: zawiadomienia o zmianie wierzyciela- k. 10,

wezwanie do zapłaty- k. 11)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. art. 339 § 1 i § 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z uwagi na fakt, iż pozwany Ł. B. nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, Sąd na rozprawie w dniu 22.09.2015 r. wydał wyrok zaoczny.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie ze względu na to, iż w ocenie Sądu roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione. Sąd uznał, że strona powodowa nie udowodniła nie tylko wysokości zobowiązania pozwanego względem Funduszu, ale również jego istnienia w ogóle.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP; vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116).

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że strona powodowa w ogóle nie wykazała istnienia dochodzonej wierzytelności. W ocenie Sądu Fundusz nie udowodnił, że pozwany zawarł w dniu 16.03.2010r. umowę o świadczenie usług. Z przedłożonego dokumentu umowy nie wynika, że oświadczenie w imieniu (...) Sp. z o.o. złożyła osoba umocowana do jej reprezentowania. W dokumencie tym w ogóle nie wskazano, kto działał w imieniu Spółki. Okoliczności tej nie można ustalić na podstawie nieczytelnego podpisu tej osoby znajdującego się w dolnej części dokumentu. Ponadto nie dołączono aktualnego w dacie zawarcia umowy odpisu z KRS i, ewentualnie, pełnomocnictwa, które umożliwiłyby ustalenie, że wskazane w treści dokumentu oświadczenie woli zostało faktycznie złożone przez Spółkę. Ponadto w umowie nie wskazano, jakie należności winien uiszczać pozwany z tytułu zawartej ze Spółką umowy abonamentowej oraz w jakiej sytuacji Spółka była uprawniona do wcześniejszego rozwiązania umowy. Okoliczności te nie wynikają również z innych dokumentów złożonych przez stronę powodową. Tak więc nawet przyjmując hipotetycznie, że strona powodowa wykazała sam fakt zawarcia umowy o świadczenie usług, nie sposób uznać, by udowodnione zostało, iż na podstawie przedmiotowej umowy mogło powstać jakiekolwiek konkretne zadłużenie pozwanego, w szczególności zadłużenie dochodzone w niniejszym postępowaniu. Dowodu na tę okoliczność nie mogły stanowić przedłożone przez stronę powodową kopie noty obciążeniowej i faktur. Kopie te nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika. Nie mają zatem waloru dokumentu i nie mogą z tego względu stanowić dowodu na okoliczność złożenia jakichkolwiek oświadczeń woli, w szczególności kształtujących zakres zobowiązania pozwanego. Ponadto nawet przyjmując hipotetycznie, że przedłożone kopie posiadają jednak wartość dowodową oryginału, nie sposób przyjąć, by jednostronne oświadczenia woli Spółki (wszak nota oraz faktury nie zawierają żadnych oświadczeń pozwanego) mogły dowolnie określać wysokość należności abonenta; konieczne byłoby wykazanie, że wskazane w nocie i fakturach kwoty wynikają z zobowiązań określonych w łączącej strony umowie, czego jednak, już choćby z uwagi na swoiście fragmentaryczny charakter przedłożonej „umowy”, strona powodowa nie uczyniła.

Strona powodowa nie wykazała również swojej legitymacji czynnej. Nie zostało mianowicie udowodnione, że Fundusz nabył od Spółki jakiekolwiek wierzytelności, w szczególności dochodzone w niniejszym postępowaniu. Strona powodowa nie przedłożyła dokumentu umowy cesji wraz z wykazem zbytych wierzytelności. W ocenie Sądu dowodu na fakt nabycia wierzytelności przez Fundusz nie stanowią przedłożone pisma z dnia 12.06.2015r. Strona powodowa nie wykazała, że dokumenty te zostały podpisane przez osoby uprawnione do reprezentowania stron umowy cesji; nie zostało udowodnione, że R. M. posiadała umocowania do działania w imieniu rzekomego cedenta, a G. S.- w imieniu rzekomego cesjonariusza. Tak więc strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, mimo przedłożenia przedmiotowych pism, iż złożone zostały oświadczenia woli wymagane do skutecznego przejścia wierzytelności.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w wyroku.