Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w I Wydziale Cywilnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Tukaj

Protokolant: Sylwia Krynicka

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko (...) Publicznemu Szpitalowi (...)
im. prof. W. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...)
im. prof. W. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 12.956,86 zł /dwunastu tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu sześciu złotych osiemdziesięciu sześciu groszy/ wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.065,00 /trzech tysięcy sześćdziesięciu pięciu/ złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w pkt. I co do kwoty 12.956,86 zł /dwunastu tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu sześciu złotych osiemdziesięciu sześciu groszy/.

Sygn. akt: I C 2457/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 kwietnia 2013 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) Publicznego Szpitala (...)
im. prof. W. (...) z siedzibą w W. (dalej jako: Szpital) kwoty 12.956,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 11.960,60 zł, rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, a nadto o odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami procesu.

Na rozprawie w dniu 09 stycznia 2013 r. pełnomocnik pozwanego złożył pismo, którym zmodyfikował swoje stanowisko poprzez żądanie oddalenia powództwa w zakresie części skapitalizowanych odsetek w kwocie 39,73 złotych oraz części odsetek żądanych po wniesieniu pozwu od faktur kwestionowanych w sprzeciwie.

W piśmie z dnia 09 stycznia 2014 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, że pozwanemu do zapłaty pozostają kwoty: 11.960,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, 500,48 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 09 maja 2013 r. do dnia zapłaty i 500,05 zł z odsetkami od dnia 08 lipca 2013 r. do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Spółka (...) zawarli w dniu 08 września 2009 r. oraz w dniu 05 listopada 2012 r. umowy o dostawę gazów medycznych i dzierżawę butli w ilości i asortymencie wyszczególnionym w tabelach asortymentowo-cenowych, stanowiących integralną część podpisanych umów /okoliczność bezsporna,
k. 16-30/.

W dniach 21 sierpnia 2012 r., 31 sierpnia 2012 r., 21 września 2012 r.,
30 września 2012 r., 31 października 2012 r., 16 listopada 2012 r., 30 listopada
2012 roku, 04 grudnia 2012 r. zostały wystawione faktury przez Spółkę (...) na rzecz Szpitala, na kwoty 305,04 zł, 505,64 zł, 305,04 zł, 484,34 zł, 500,48 zł, 307,50 zł, 505,05 zł i 9.784,80 zł z terminami płatności do dnia 20 września 2012 r.,
30 września 2012 r., 21 października 2012 r., 30 października 2012 r., 30 listopada 2012 r.,16 grudnia 2012r.,30 grudnia 2012r. i 03 stycznia 2013r. /k. 31-54/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje.

Stan faktyczny był pomiędzy stronami niesporny.

Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (wniosek o oddalenie powództwa ponad kwotę 11.960,60 zł), w szczególności wniosek o rozłożenie ewentualnie zasądzonego świadczenia na raty (pkt 2 sprzeciwu), wskazywały na niewłaściwe uznanie zadłużenia przez pozwanego. Co więcej, w piśmie z dnia 09 stycznia 2014 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, że pozwanemu do zapłaty pozostają kwoty: 11.960,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, 500,48 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 09 maja 2013 r. do dnia zapłaty i 500,05 zł z odsetkami od dnia 08 lipca 2013 r. do dnia zapłaty. Suma tych kwot to 12.961,13 zł, a zatem przewyższająca nawet kwotę dochodzoną w niniejszym procesie (12.956,86 zł). Sąd zasądził z tych względów od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (art. 481 § 1 i 2 k.c.).

Odnośnie do podnoszonej przez pozwanego kwestii związanej z oddaleniem powództwa w zakresie żądania odsetkowego wynikającego z dwóch faktur
o nr. 4 173 150 979 i 4 173 188 846 wystawionych w listopadzie i grudniu 2012 r. należało w całości podzielić argumentację powoda przytoczoną w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 roku. Jak wynika bowiem z zapisów widniejących na oryginałach tych faktur, zostały one prawidłowo doręczone pozwanemu. Dodatkowo, w kwietniu 2013 r. powód przesłał pozwanemu duplikaty
ww. wcześniej wystawionych faktur o takiej samej treści. W świetle powyższego, nie sposób uznać, że termin spełnienia świadczenia wynikającego z dwóch faktur powstał dopiero w dacie doręczenia ich duplikatów. Sąd w pełni podzielił zatem stanowisko pełnomocnika powoda zawarte w piśmie procesowym z dnia 06 lutego 2014 r. /k. 119/.

Sąd zważył, że łączna kwota należności głównej (12.697,29 zł), powstała ze zsumowania wartości wskazanych w fakturach dołączonych do pozwu, powiększona o kwoty odsetek wynikające z przyjęcia terminów początkowych ich naliczania wskazanych w fakturach i terminu końcowego, tj. daty wniesienia pozwu (15.04.2013 r.) wynosiła łącznie 13.214,49 zł, a zatem kwotę wyższą niż dochodzona pozwem. Sąd dokonał korekty okresu odsetkowego jedynie w dwóch przypadkach, a to kwestionowanych faktur nr (...) 150 979 i 4 173 188 848. Obie dotyczyły bowiem dostaw butli z gazami specjalnymi, m. in. inomaxem (tlenkiem azotu). Przepis § 9 ust. 1 umowy nr (...) z dnia 05 listopada 2012 r. przewidywał 90-dniowy termin na zapłacenie kwot wynikających z tych faktur; początek biegu terminu odsetek dla każdej z nich przypadał odpowiednio na dzień 01 lutego 2013 r.
i 01 marca 2013 r., a zatem kwota należnych odsetek wynosiła odpowiednio 13,01 zł i 08,09 zł (nie zaś 24,24 zł i 18,89 zł, jak by wynikało to przy przyjęciu terminu płatności wskazanego w treści faktury).

Sąd nie przychylił się do wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zdaniem Sądu pozytywne rozstrzygnięcie w tym przedmiocie stanowiłoby nie tylko naruszenie prawa powoda do możliwości uzyskania świadczenia w rozsądnym terminie, lecz także przejaw faworyzowania pozwanego Szpitala, jako placówki medycznej świadczącej usługi na rzecz pacjentów. Warto odnotować, że przed wniesieniem pozwu pozwany nie uiścił choćby części wymagalnych kwot, co miało miejsce chociażby w innych sprawach cywilnych prowadzonych przeciwko temu pozwanemu. Ponieważ przepis art. 320 k.p.c. znajduje zastosowanie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a takowego Sąd nie stwierdził w niniejszej sprawie, odstąpił od rozkładania na raty zasądzonego świadczenia.

Odnosząc się do kwestii zwolnienia w całości pozwanego od ponoszenia kosztów sądowych Sąd nie przychylił się również i do tego wniosku. W judykaturze przyjmuje się, że przepis art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany i wyklucza uogólnienie, a może być stosowany w zależności od konkretnego przypadku. Ustawodawca bowiem przyznaje sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu sprzeciwiają się względy słuszności, co właśnie wyraża się stwierdzeniem, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów lub nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jednocześnie, należało przyjąć, że przepis ten może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że pozwany Szpital nie uiścił nawet niewielkiej części należności głównej dochodzonej pozwem w niniejszym postępowaniu w sytuacji, w której w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie kwestionował istnienia ani wysokości znacznej części zadłużenia; w dalszym piśmie procesowym de facto uznał powództwo, a zatem bezczynność pozwanego w tym zakresie utrudniła powodowi dochodzenie roszczeń i przyczyniła się do wydłużenia postępowania. Niewątpliwie zatem powód do wytoczenia powództwa istniał w dacie wniesienia pozwu.

Odnośnie do „dramatycznej” sytuacji materialnej pozwanego Szpitala, która była przedmiotem pism procesowych tej strony, Sąd zważył, że nie mógł być to argument, który per se miałby prowadzić w każdej sytuacji do całkowitego zwolnienia od kosztów procesu. Władze pozwanego Szpitala są świadome, jako uczestnicy wielu postępowań sądowych, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia może i przeważnie zawsze wiąże się z wniesieniem pozwu przeciwko opóźniającemu się dłużnikowi. Okoliczność, że w stosunku do pozwanego prowadzone jest postępowanie restrukturyzacyjne nie może prowadzić do pokrzywdzenia wierzycieli, którzy dochodzą udowodnionych należności i korzystają z profesjonalnej pomocy prawnej. Z tych względów przepis art. 102 k.p.c. nie znalazł w sprawie zastosowania.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. kreującego zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie z tą regulacją strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodziło wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 2.400,00 złotych (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), opłata od pozwu (648,00 zł) oraz opłata od udzielenia pełnomocnictwa procesowego (17,00 zł).

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., wobec uznania roszczenia przez pozwanego, Sąd w pkt. III nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w co do zasądzonej kwoty głównej.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie:

(...)