Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Ogińska-Łągiewka

Protokolant: Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 roku w Warszawie

na rozprawie sprawy

z powództwa Miasta S. W.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) ul. (...)

o ustalenie

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda Miasta S. W. na rzecz pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) ul. (...) kwotę 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 2579/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2012 roku powód miasto s. W.wniósł przeciwko pozwanemu Wspólnocie Mieszkaniowej (...) ul. (...)w W.o ustalenie, że trzy pomieszczenia oraz klatka schodowa i korytarz o łącznej powierzchni 36,17 m ² położone na parterze budynku, a prowadzące do pomieszczeń piwnicznych usytuowanych pod podwórkiem będącym własnością miasta s. W., stanowią jedną całość, nigdy nie służyły i nie służą do użytku właścicieli lokali Wspólnoty Mieszkaniowej (...) ul. (...)w W., bowiem od czasu wybudowania do czasu zakończenia najmu były przeznaczone jako lokal użytkowy dla (...) Przedsiębiorstwa (...), służyły do obsługi mieszkańców rejonu przy dostarczaniu energii cieplnej, a nie tylko mieszkańców budynku, wyłącznie ich spod władania Wspólnoty Mieszkaniowej i nakazanie przekazania do zasobów miasta oraz zasądzenie kosztów procesu / k. 1-4/.

W odpowiedzi na pozew pozwany Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ul. (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu / k. 61-65/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prawomocną decyzją z dnia 11 września 1992 roku Nr (...)stwierdzono nabycie na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych / Dz.U. Nr 32, poz. 191 i Nr 43 poz. 253/ w związku z art. 5 ust. 1 tej ustawy przez D.Gminę (...)z mocy prawa w dniu 27 maja 1990 roku nieodpłatnie własności nieruchomości położonej w W.przy ul. (...)oznaczonej w ewidencji gruntów w jednostce ewidencyjnej (...)obręb ewidencyjny (...)nr działki (...)uregulowanej w księdze wieczystej Nr KW (...). Decyzja stwierdzała nadto, że zgodnie z opisem zawartym w karcie inwentaryzacyjnej Nr (...)nieruchomość ta stanowiła działkę o pow. 389 m ² z zabudową – budynek mieszkalny z wyłączeniem dwóch lokali sprzedanych / k. 51-51v./.

W dniu 1 czerwca 2001 roku pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową nieruchomości położonej w W.przy ul. (...)Zarządem (...)w W.podpisana została umowa o zarządzanie nieruchomością wspólną. Przedmiotem umowy było wykonywanie czynności administrowania nieruchomością wspólną w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali ( § 1). Zgodnie z § 2 w/w nieruchomość położona była w W.przy ul. (...)oznaczona w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr (...)w obrębie (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr (...)(§ 2). W myśl zapisu § 3 umowa Wspólnota zlecała a Zarządca zobowiązywała się do wykonywania następujących czynności zarządzania przedmiotową nieruchomością wspólną, m.in.: 1) prowadzenie i aktualizacja wykazu lokali wyodrębnionych i niewyodrębnionych, właścicieli i najemców w lokalach niewyodrębnionych oraz prowadzenie i aktualizacja wykazu ilości osób mieszkających bądź zatrudnionych w lokalach; 2) prowadzenie książki obiektu budowlanego oraz dokumentacji technicznej nieruchomości wspólnej wymaganej przez przepisy prawa budowlanego / k. 74-77/.

W dniu 22 października 2003 roku w W.pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową nieruchomości położonej przy ul. (...)w W., obręb (...), działka nr (...)jako Wynajmującym a (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą w W.jako Najemcą zawarta została umowa najmu lokalu użytkowego nr (...). W § 1 umowy Wynajmujący oświadczył, że jest właścicielem nieruchomości położonej w W.przy ul. (...), obręb (...) działka nr (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...)przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa, VI Wydział Ksiąg Wieczystych, zabudowanej budynkiem cztero kondygnacyjnym oraz znajdującego się w nim lokalu użytkowego , opisanego w § 2 ust. 1 niniejszej umowy, zwanego dalej lokalem. W myśl zapisu § 2 umowy na podstawie niniejszej umowy Wynajmujący oddawał najemcy w najem lokal o pow. 293,42 m ², położony na kondygnacji I (podziemnej) budynku opisanego w § 1 na który składały się: 18 pomieszczeń użytkowych – pokój biurowy, kuchnia, łazienka, pomieszczenia warsztatowe, gospodarcze, szatnia, pomieszczenia magazynowe i magazynu filarami o pow. 119,37 m ² . Najemca zaś oświadczał, iż opisany lokal przyjmuje w najem i zobowiązuje się z niego korzystać z zachowaniem należytej staranności oraz do utrzymania obiektu w dobrym stanie technicznym. Zgodnie z § 5 umowa niniejsza została zawarta na czas nieokreślony, z płatnością czynszu od dnia 1 października 2003 roku / k. 18-21v./.

W dniu 30 lipca 2008 roku Wspólnota Mieszkaniowa (...) ul. (...)w W.przejęła od przekazującego Zakładu (...)w D. Ś.m. st. W. (...)nr 1 nieruchomość w obrębie (...), dz. ewidencyjna nr 24, KW (...)stanowiącą grunt o pow. użytkowej 389 m ² oraz posadowiony na nim budynek wybudowany w 1956 roku, składający się z 5-ciu kondygnacji o kubaturze 6.928 m ³ / k. 44-46 – protokół przekazania-przejęcia nieruchomości/.

Obecnie w spornych pomieszczeniach odbywają zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2012 roku Administracja (...) Nr 1 w W. wezwało Wspólnotę Mieszkaniową (...) ul. (...) w W. do dobrowolnego przekazania spornych pomieszczeń pod rygorem skierowania sprawy do Sądu w terminie 30 dni od daty odebrania wezwania / k. 7-8 – wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszechstronnej analizy akt sprawy na które złożyły się dokumenty wskazane i opisane w treści ora zeznania świadka M. W. / k. 126-127/, które Sąd ocenił jako wiarygodne, a przez to stanowiące pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej / k. 134/ z uwagi na to, że ocenił je jako spóźnione( art. 207 § 6 kpc).

Zebrane dowody stanowiły wystarczającą podstawę do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny ( art. 189 kpc).

Stosownie do powyżej przytoczonego przepisu powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa (także faktu prawotwórczego) może wytoczyć tylko osoba, która ma w tym interes prawny. Istnienie interesu prawnego stanowi materialnoprawną przesłankę takiego powództwa.

Powoda występującego z powództwem o udzielenie ochrony prawnej na podstawie art. 189 kpc obciąża obowiązek wykazania faktów uzasadniających interes prawny, o którym mowa w tym przepisie ( art. 6 k.c.). Interes prawny musi być ponadto zgodny z prawem i zasadami współżycia społecznego, jak również celem, któremu służy art. 189 ( wyrok SN z dnia 28 listopada 2002 roku, sygn. akt II CKN 104/00, Lex nr 75344; E. W. „Powództwo o ustalenie”, (...) 1959, nr 1, s. 15 i n.).

Interes prawny w rozumieniu art. 189 kpc występuje wówczas, gdy istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, niepewność stanu prawnego lub prawa. Istnienie interesu powinno być wskazane przez powoda. Powód obowiązany jest przytoczyć fakty uzasadniające interes prawny, przy czym muszą one być udowodnione ( wyrok SW w Bielsku Białej z dnia 5 sierpnia 1993 roku, sygn. akt VGC 1539/92, LexPolonica nr 325473 .

Powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa może być uwzględnione wtedy, gdy spełnione są dwie przesłani merytoryczne: interes prawny oraz wykazanie prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje. Pierwsza z tych przesłanej warunkuje określony skutek tego powództwa, decydując o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda. Wykazanie zaś istnienia drugiej z tych przesłanek decyduje o kwestii zasadności powództwa . W doktrynie pierwsza z wymienionych przesłanek merytorycznych określana jest jako przesłanka skuteczności, druga zaś – jako przesłanka zasadności powództwa ( zob. wyr. SN z dnia 27 czerwca 2001 r, sygn. akt II CKN 898/00, niepubl. oraz uchwała SN z dnia 19 listopada 1996 roku, sygn. akt III CZP 115/96, OSNC 1997, Nr 4 poz. 35).

W okolicznościach niniejszej sprawy – w ocenie Sądu orzekającego – strona powodowa miastos. W.jakkolwiek wykazało istnienie interesu prawnego w dochodzeniu ustalenia, że określone pomieszczenia wraz z klatką schodową oraz korytarzem stanowią jedną całość oraz że nie były i nie są przedmiotem użytku właścicieli lokali, to jednakże nie wykazało zasadności swoich twierdzeń o samodzielności lokalu. Powód miał interes prawny w zakresie zgłoszonego żądania, które dotyczyło ustalenia okoliczności faktycznych o charakterze prawotwórczym, których wykazanie mogłoby prowadzić do uwzględnienia żądania pozwu w zakresie eksmisji.

Istotę niniejszego procesu stanowiło ustalenie, czy sporne pomiędzy stronami pomieszczenia stanowią części wspólne nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., które to nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali ( art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali, Dz.U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) czy też stanowią samodzielny lokal. Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 2 cytowanej ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Lokalem samodzielnym jest zatem lokal, który jest wydzielony trwałymi ścianami oraz służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych lub jest przeznaczony na inne cele niż mieszkalne. Rozstrzygnięcie kwestii czy przedmiotowe pomieszczenia stanowią lokal samodzielny mogłoby nastąpić w drodze opinii biegłego sądowego, który określiłby charakter spornych pomieszczeń. Niemniej jednak strona powodowa nie zgłosiła w tej mierze stosownego wniosku dowodowego i tym samym nie wykazała zasadności swoich twierdzeń.

Nadto zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Toteż podnieść należy, iż w świetle powyższego sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym byłoby ustalenie, że powyższe pomieszczenia nie były i nie są używane przez pozwaną w sytuacji gdyby okazało się, że sporne pomieszczenia stanowiły części wspólne nieruchomości. Ponadto jak wynikało z zeznań świadka M. W., pełniącej obowiązki administratora budynku od 2006 roku, aktualnie pomieszczenia te Wspólnota Mieszkaniowa wykorzystuje na miejsce zebrań właścicieli lokali. Stan taki istnieje od dnia zwrotu „byłej kotłowni” przez najemcę, którym było (...) S.A.Podkreślenia wymaga, iż stan taki istniał w momencie przekazania w 2008 roku przez miasto s. W.nieruchomości przy ul. (...)w W.– pozwanej. Jak wyjaśnił to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 1998 roku w sprawie sygn. akt I CKN 903/ 97 współwłasnością właścicieli wyodrębnionych lokali i dotychczasowego właściciela nieruchomości objęte są tylko te części budynku i inne urządzenia, które nie są odrębnymi lokalami należącymi do właścicieli wyodrębnionych lokali i dotychczasowego właściciela nieruchomości, i które nie służą wyłącznie do użytku tych właścicieli ze względu na należące do nich lokale ( OSNC 1999/6/113, OSP 1999/6/116, Biul.SN 1999/4/9).

Reasumując, wytoczone powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie zarówno w zakresie ustalenia ( art. 189 kpc) z uwagi na nie wykazanie przez powoda, że sporne pomieszczenia stanowią samodzielny lokal jak i w zakresie wyłączenia spornych pomieszczeń spod władztwa pozwanej i przekazania ich powodowi ze względu na to, że roszczenie to nie mogło zostać uwzględnione, dopóki nie zostało ustalone, że pomieszczenia stanowią samodzielny lokal, stanowiący własność powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 kpc w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349).

z./(...)