Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

4 września 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział I Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący - SSR Marek Jankowski

Protokolant: P.. T. S.

po rozpoznaniu 4 września 2015 r. w G.

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 5.232,82 zł (pięć tysięcy dwieście trzydzieści dwa złote osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 4.300,37 zł od 22 listopada 2008 r. do dnia zapłaty i od kwoty 932,46 zł od dnia 24 września 2009 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 263 zł (dwieście sześćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów sądowych o kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność świadczy Sekretarz sądowy

Sygn. akt I C 527/09

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. (...) Spółka Akcyjna w W. wniosło w dniu 17 lutego 2009 r. pozew przeciwko A. C. o zasądzenie kwoty 4.300,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 22 listopada 2008 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał m.in., że w dniu 16 lipca 2007 r. w G. pozwany kierując samochodem marki A. (...) o nr. rej. (...) i będąc wpływem alkoholu, spowodował wypadek i uszkodził samochód G. S.. Na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z właścicielem pojazdu, którym kierował pozwany, powód wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 4.300,37 zł. Powód przytoczył następnie art. 43 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 392; dalej również jako: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych) i stwierdził, że w ramach uprawnienia wynikającego z przepisów tego artykułu wezwał pozwanego do zwrotu odszkodowania wypłaconego odszkodowanemu. Pomimo wezwania pozwany nie zapłacił żądnej kwoty.

W dniu 18 marca 2009 r. Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany A. C. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zarzucił brak biernej legitymacji procesowej. Stwierdzenie w notatce Policji, że kierował on pojazdem pod wpływem alkoholu, opierało się na informacjach osób trzecich. W toku postępowania karnego również powstały wątpliwości co do tego, czy sprawcą wypadku był pozwany; do kierowania pojazdem i naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przyznała się bowiem inna osoba (I. C.). Biorąc pod uwagę, że postępowanie karne jest w toku, wystąpienie przez ubezpieczyciela na drogę sądową o zwrot odszkodowania jest co najmniej przedwczesne i konieczne jest uprzednie rozstrzygnięcie sprawy karnej.

Prawomocnym postanowieniem z 23 czerwca 2009 r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 Kpc.

W piśmie procesowym z 9 października 2009 r. powód zmienił żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie jeszcze kwoty 932,46 zł, a łącznie o zasądzenie kwoty 5.232,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi: od kwoty 4.300,37 zł od 22 listopada 2008 r. do dnia zapłaty; i od kwoty 932,46 zł od 24 września 2009 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, że w dniu 4 września 2009 r. zapłacił na rzecz poszkodowanego jeszcze kwotę 932,46 zł tytułem odszkodowania. Pozwany, wezwany do zapłaty, nie zapłacił żądanej kwoty.

Postanowieniem z 4 grudnia 2014 r. Sąd podjął postępowanie.

Postanowieniem z 3 lutego 2015 r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 Kpc i podjął je z udziałem z Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. jako następcy prawnego powoda (...) Spółki Akcyjnej w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2007 r. w G. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do wypadku drogowego, w którym A. C. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) ulicą (...) w kierunku ul. (...), na wysokości skrzyżowania z ul. (...) nie dostosował prędkości jazdy do warunków ruchu, w wyniku czego uderzył w stojący przed nim motocykl marki S. o nr. rej. (...), który odbity uderzył w stojący przed nim samochód marki V. o nr. rej. (...), powodując obrażenia u pasażerki motocykla – O. B. w postaci stłuczenia goleni prawej z otarciem skóry i uszkodzenie więzadła pobocznego piszczelowego kolana prawego I stopnia, naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym w chwili zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z 25 lutego 2014 r., sygn. akt(...)– k. 848 tychże akt)

W dniu 7 września 2007 r. (...) Spółka Akcyjna w W. przyznało poszkodowanemu G. S. – posiadaczowi ww. samochodu marki V. łączną kwotę 4.300,37 zł tytułem odszkodowania, w tym: 128,70 zł tytułem zwrotu kosztów badań pojazdu, 3.679,87 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy i 491,80 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

(dowód:

-

polecenie wypłaty – k. 36,

-

uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z 25 lutego 2014 r., sygn. akt(...) – k. 858-870)

W piśmie z 12 listopada 2008 r. (...) Spółka Akcyjna w W. wezwało pozwanego do zapłaty kwoty 4.300,37 zł w terminie do 21 listopada 2008 r.

W odpowiedzi pozwany oświadczył w piśmie procesowym z 17 grudnia 2008 r., że odmawia zapłaty, ponieważ toczy się postępowanie karne, którego przedmiotem jest ustalenie sprawcy szkody.

(dowód:

-

wezwanie do zapłaty – k. 37,

-

pismo z 17 grudnia 2008 r. – k. 47-48)

W dniu 4 września 2009 r. (...) Spółka Akcyjna w W. przyznał poszkodowanemu G. S. jeszcze kwotę 932,46 zł tytułem odszkodowania obejmującego zwrot kosztów naprawy.

(dowód: polecenie wypłaty – k. 85)

W piśmie z 17 września 2009 r. (...) Spółka Akcyjna w W. wezwało pozwanego do zapłaty kwoty 932,46 zł w terminie do 23 września 2009 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 84)

A. C. został oskarżony o to, że w dniu 16 lipca 2007 r. w G. na skrzyżowaniu ulic (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. art. 19 ustawy z 20 czerwca 1997 r. w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) ulicą (...) w kierunku ul. (...), na wysokości skrzyżowania z ul. (...) nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków ruchu, w wyniku czego uderzył w stojący przed nim motocykl marki S. o nr. rej. (...), który odbity uderzył w stojący przed nim samochód marki V. o nr. rej. (...), powodując obrażenia u pasażerki motocykla w postaci stłuczenia goleni prawej z otarciem skóry i uszkodzenie więzadła pobocznego piszczelowego kolana prawego I stopnia, naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni na szkodę O. B., przy czym czynu tego dopuścił się znajdując się w stanie nietrzeźwości, co zostało wykazane w przeprowadzonym badaniu urządzeniem: I próba 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II próba 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 Kk w zb. z art. 178a § 1 Kk w zb. z art. 178 § 1 Kk w zw. z art. 11 § 2 Kk.

Wyrokiem z 25 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku: uznał oskarżonego A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym odmiennym ustaleniem, iż w chwili zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, czyn ten zakwalifikował Sąd jako występek z art. 177 § 1 Kk i skazał oskarżonego na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I); wykonanie kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres próby 3 lat (pkt II); wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych w wysokości 30 zł każda stawka (pkt III); orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres 3 lat (pkt IV); ponadto orzekł o zaliczeniu na poczet kary grzywny rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w dniu 16 lipca 2007 r. (pkt V) i o zaliczeniu na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów okresu zatrzymania prawa jazdy (pkt VI) oraz o kosztach postępowania (pkt. VII).

Wyrokiem z 24 września 2014 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy oskarżonego A. C. za oczywiście bezzasadną.

(dowód:

-

wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z 25 lutego 2014 r., sygn. akt(...) – k. 848 tychże akt,

-

wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 24 września 2014 r., sygn. akt (...)

Na podstawie uchwał nadzwyczajnych walnych zgromadzeń (...) Spółki Akcyjnej w W. oraz Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w (...) Spółka Akcyjna w W. zostało przejęte przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną w W. poprzez przeniesienie całego majątku.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z 28 grudnia 2012 – k. 107)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i dołączonych do nich aktach sprawy karnej ((...). Wśród nich najistotniejsze znaczenie, pierwszorzędne dla ustalenia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy, odgrywał prawomocny wyrok wydany przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w dniu 25 lutego 2014 r. Sąd uznał w nim oskarżonego A. C. za winnego tego, że „w dniu 16 lipca 2007 r. w G. […] umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym […] w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) […] nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków ruchu, w wyniku czego uderzył w stojący przed nim motocykl marki S. o nr. rej. (...), który odbity uderzył w stojący przed nim samochód marki V. o nr. rej. (...), powodując obrażenia u pasażerki motocykla […] na okres powyżej 7 dni […], a w chwili zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu, który to czyn Sąd zakwalifikował jako przestępstwo z art. 177 § 1 Kk i skazał oskarżonego na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Ranga powyższego wyroku w katalogu dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, wynikała nie tylko z tego, że był to dokument urzędowy, sporządzony w przepisanej formie przez powołany do tego organ władzy publicznej, który stanowił dowód tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 Kpc). Z tego bowiem względu, że był to prawomocny wyrok skazujący. wydany w postępowaniu karnym, to na mocy art. 11 Kpc jego ustalenia wiązały Sąd orzekający w niniejszej sprawie co do popełnienia przestępstwa.

Trzeba wskazać, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem ustalenia wydanego w postępowaniu karnym wyroku karnego skazującego wiążą sąd cywilny co do faktu popełnienia przestępstwa, czyli nie tylko popełnienia czynu przez określoną osobę na szkodę konkretnej osoby, ale również co do kwalifikacji prawnej tego czynu i stopnia winy, okoliczności jego popełnienia, np. czasu, miejsca, sposobu, poczytalności sprawcy. natomiast co do stopnia winy, to w uchwale składu 7 sędziów SN z 28 kwietnia 1983 r. W uchwale z 28 kwietnia 1983 r. (III CZP 14/83, OSNC 1983 z. 11 poz. 168) Najwyższy przyjął, że prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo nieumyślne nie wyłącza możliwości ustalenia w postępowaniu cywilnym, że sprawca działał umyślnie. Natomiast co do zasady, następstwa popełnienia przestępstwa, szkoda i jej wysokość nie należą do istoty przestępstwa i jako takie nie wiążą sądu w postępowaniu cywilnym. Sąd cywilny może i powinien czynić własne ustalenia co do okoliczności, które nie dotyczą popełnienia przestępstwa, mimo że pozostają w związku z przestępstwem oraz że zostały opisane w uzasadnieniu wyroku karnego, np. co wysokości szkody, gdy nie stanowi ona niezbędnego elementu stanu faktycznego przestępstwa, stanu majątkowego skazanego, wpływu faktu popełnienia przestępstwa przez małżonka na rozkład pożycia małżeńskiego, doznania większych obrażeń na skutek pobicia, niż to przyjęto w postępowaniu karnym ( vide: Manowska, Małgorzata. Art. 11. W: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wyd. II [online]. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2013. [dostęp: 2015-10-21 20:59]. Dostępny w Internecie: http://sip.lex.pl/#/komentarz/587506844/223006).

W niniejszej sprawie prawomocny wyrok skazujący w postępowaniu karnym wiązał zatem Sąd przede wszystkim co do tego, że pozwany popełnił przestępstwo przypisane mu w wyroku, jego kwalifikacji prawnej, czasu, miejsca i sposobu popełnienia, ale również – co szczególnie ważne w niniejszej sprawie – że czynu tego dopuścił się „w stanie po użyciu alkoholu”, jak wyraźnie stwierdził Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w punkcie I wyroku. Choć do ustawowych znamion przestępstwa przypisanego pozwanemu nie należało popełnienie go w stanie po użyciu alkoholu, to jednak składało się ono na zawarty w sentencji wyroku skazującego opis przestępstwa przypisanego pozwanemu i należało do okoliczności jego popełnienia; wchodziło bowiem zakres samego „sposobu” popełnienia przestępstwa, który zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem także wiąże sąd w postępowaniu cywilnym na podstawie art. 11 Kpc . Warto przy tym wskazać, że podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 19 czerwca 2015 r. pozwany przyznał, że był „wtedy po piwie” (k 187).

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały ponadto dokumenty prywatne w postaci pism ubezpieczyciela o przyznaniu poszkodowanemu odszkodowania i wezwań do zapłaty. Wprawdzie były to dokumenty prywatne, z którymi przepisy kodeksu postępowania cywilnego łączą tylko domniemania prawdziwości i że osoba, która podpisał dokument, złożyła oświadczenia w nim zawarte (art. 245 i 253), ale nie oznacza to, że nie mogły one stanowić dowodów okoliczności stwierdzonych w dokumentach. Dokument prywatny jest bowiem jednym z dowodów unormowanych w Kpc i podlega ocenie tak jak pozostałe – zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Może on zatem stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania, a o jego materialnej mocy dowodowej, zależącej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 Kpc). Podobnie jak w wypadku innych dowodów sąd ocenia, czy ze względu na indywidualne cechy dokumentu i okoliczności obiektywne dowód z dokumentu zasługuje na wiarę czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie albo odmówienie dowodowi z dokumentu wiary ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005 z. 6 poz. 113 i przywołane tam orzecznictwo). Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie nasuwały żadnych zastrzeżeń co do swojej prawdziwości i zgodności z prawdą zawartych w nich oświadczeń. Ich mocy dowodowej i wiarygodności nie kwestionował pozwany. Co więcej, pozwany wprost oświadczył w piśmie procesowym z 9 kwietnia 2015 r. – w odpowiedzi na zobowiązanie Sądu – że nie kwestionuje wysokości roszczenia. Należało przez to rozumieć, ze nie zgłasza zastrzeżeń także co do mocy dowodowej i wiarygodności dokumentów przedstawionych przez powoda na poparcie wysokości roszczenia.

Sąd pominął wnioski stron o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków i opinii biegłego (k. 68, 161). Ich przedmiotem miały być bowiem okoliczności, które były bezsporne i jako takie nie wymagały dowodu (powstanie i wysokość szkody poniesionej przez poszkodowanego) albo które w sposób wiążący były już ustalone prawomocnym wyrokiem skazującym w postępowaniu karnym i niedopuszczane było przeprowadzenie dowodów mogących prowadzić do odmiennych ustaleń.

Zeznaniom pozwanego Sąd dał wiarę w zakresie, w jakim nie prowadziły do wniosków sprzecznych z treścią przywoływanego wyroku skazującego w postępowaniu karnym. Nie przyczyniły się one zarazem istotnie do ustalenia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy.

Przedmiotem żądania zgłoszonego w pozwie była zapłata łącznej kwoty 5.232,82 zł (wraz z odsetkami ustawowymi) będąca równowartością odszkodowania wypłaconego poszkodowanemu przez poprzednika prawnego powoda z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkodę, którą wyrządził pozwany. Swoje roszczenie powód wywodził wprost z art. 43 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi, że zakładowi ubezpieczeń […] przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii. Jak wynikało z wcześniejszych rozważań, było bezsporne, że ubezpieczyciel (poprzednik prawny powoda) wypłacił poszkodowanemu ubezpieczenie z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i że wypłacone odszkodowanie odpowiadało szkodzie poniesionej przez poszkodowanego. Najistotniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało ustalenie, czy to pozwany kierował pojazdem, a jeśli tak, to, czy znajdował się wówczas „pod wpływem alkoholu”, jak stwierdził powód w pozwie.

Ciężar udowodnienia powyższych okoliczności spoczywał oczywiście na powodzie. To powód wywodził z nich korzystne dla siebie skutki prawne i dlatego jego rzeczą było – ze względu na jego własny interes procesowy – przedstawienie wiarygodnych i przekonujących dowodów przytaczanych okoliczności. W ocenie Sądu powód należycie wywiązał się ze swojej powinności, przez co powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

To, że pozwany kierował pojazdem i wyrządził szkodę w stanie po użyciu alkoholu, wynikało wprost z przytaczanego wyżej prawomocnego wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w dniu 25 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...) Pozwany został prawomocnie skazany za to, że „umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym […] w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) […] nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków ruchu, w wyniku czego uderzył w stojący przed nim motocykl marki S. o nr. rej. (...), który odbity uderzył w stojący przed nim samochód marki V. o nr. rej. (...), powodując obrażenia u pasażerki motocykla […], naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni […], przy czym czynu tego dopuścił się znajdując się „w stanie po użyciu alkoholu”, tj. za przestępstwo z art. 177 § 1 Kk. Treść wyroku i jego ustalenia co do popełnienia powyższego przestępstwa nie nasuwały, w ocenie Sądu, żadnych wątpliwości, były jasne, jednoznaczne, kategoryczne. Sąd orzekający w postępowaniu cywilnym, związany ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego wydanego w postępowaniu karnym, nie mógł dokonać odmiennych ustaleń i niedopuszczalne było nawet przeprowadzanie dowodów prowadzących do odmiennych ustaleń. Związanie ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego rozciągało się zarówno na samo ustalenie, że pozwany kierował pojazdem, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i spowodował wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała trwające dłużej niż 7 dni, jak i na ustalenie, że pozwany znajdował się wówczas w stanie „po użyciu alkoholu”. Zgodnie z wcześniejszymi rozważaniami popełnienie przez pozwanego przestępstwa w stanie po użyciu alkoholu „składało się” na sposób popełnienia tego przestępstwa i skoro fakt ten został wprost wskazany w zawartym w sentencji wyroku skazującego opisie przestępstwa przypisanego pozwanemu, to na mocy art. 11 Kpc wiązał on sąd w postępowaniu cywilnym – niezależnie od tego, czy popełnienie przestępstwa w stanie po użyciu alkoholu należało do ustawowych znamion tego przestępstwa lub czy sprawca poniósł odpowiedzialność za wykroczenie polegające na prowadzeniu pojazdu w stanie po użyciu alkoholu (art. 87 Kodeksu wykroczeń).

W rezultacie należało uznać za spełnione wszystkie przesłanki żądania przez ubezpieczyciela zwrotu odszkodowania na podstawie art. 43 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Pozwany jako ten, który kierował pojazdem i wyrządził szkodę w stanie po użyciu alkoholu, był zobowiązany do zwrotu odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela poszkodowanemu. Jak wskazano wyżej, wysokość odszkodowania była bezsporna. Sąd orzekł zatem na podstawie art. 43 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych – jak w punkcie I wyroku. O odsetkach ustawowych Sąd orzekł zgodnie z niezakwestionowanym wyraźnie w tej mierze żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 Kpc oraz art. 108 § 1 Kpc – jak w punkcie II wyroku. Ponieważ powód wygrał sprawę w całości, przysługiwał mu od pozwanego jako przegrywającego zwrot całości żądanych kosztów procesu. Składały się na nie koszty sądowe, tj. opłata od pozwu (263 zł) i koszty zastępstwa procesowego, w tym opłata za czynności dla adwokata będącego pełnomocnikiem powoda (600 zł – według stawki minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu, określonej w § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność świadczy Sekretarz sądowy