Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 7 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Rudnicki

Protokolant: Małgorzata Wąchała

po rozpoznaniu w dniu 24.10.2014 r.

we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) S.A. w S.

przeciwko Gminie O.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

postanawia:

I. umorzyć postępowanie w sprawie;

II. zasądzić od pozwanej na rzecz powoda 8 617 zł kosztów procesu.

I C 641 / 14

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 07.11.2014 r.

Powód – Przedsiębiorstwo (...) SA w S. wniósł o zobowiązanie pozwanej Gminy O. do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na powoda prawa własności następujących urządzeń:

a) stacji transformatorowej (...), typ (...) (...)((...) (...)), nr fabryczny (...)- (...), nr ewidencyjny (...), wytwórca (...) S.A., posadowionej na działce o nrze (...), dla której prowadzona jest KW nr (...),

b) linii kablowej (...) (...) (...), jako podejście do stacji (...), od mufy na linii kierunek do stacji (...), nr ewidencyjny (...), linia obustronnie zakończona głowicami typu (...) firmy (...), długość 12 mb,

c) linii kablowej (...), (...) (...)łączącej stację (...)z (...)na działce nr (...), nr eksploatacyjny (...), długość 75 mb,

d) złącza kablowego (...),

e) transformatora (...), typu (...) (...), nr fabryczny (...) (...),

za wynagrodzeniem w łącznej kwocie 100 000 zł,

oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 24.05.2004 r. podpisał z pozwaną umowę nr (...), na mocy której stał się najemcą urządzeń wskazanych w pozwie stanowiących własność pozwanej. Urządzenia te były przyłączone do będących własnością powoda sieci i infrastruktury energetycznej, z wykorzystaniem których powód prowadził i nadal prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej. Umowa została zawarta w celu umożliwienia powodowi dostarczania energii elektrycznej do nieruchomości znajdujących się na terenie Gminnej (...) S.. Zgodnie z umową pozwana jako właściciel najmowanej infrastruktury opisanej w § 1 ust. 1 umowy zobowiązana była do podjęcia negocjacji przed wygaśnięciem umowy zmierzających do zawarcia umowy przeniesienia własności przedmiotu najmu, na mocy której powód miał nabyć opisaną w umowie infrastrukturę. Pozwana podpisując umowę oświadczyła, że wskazana infrastruktura elektroenergetyczna stanowi odrębny przedmiot własności, nie jest obciążona jakimikolwiek prawami osób trzecich, a rozporządzanie prawami do infrastruktury nie podlega żadnym ograniczeniom (§ 1 ust. 2 umowy. Oświadczenie obejmowało również to, że nie istnieją żadne roszczenia osób trzecich stojące na przeszkodzie zawarciu i wykonaniu umowy. Zamiarem stron było bowiem przeniesienie własności infrastruktury na powoda. Jak wynika z umowy infrastruktura elektroenergetyczna została włączona do sieci dystrybucyjnej powoda. W okresie obowiązywania umowy powód dokonał rozbudowy sieci, co spowodowało że urządzenia infrastruktury w sposób jeszcze bardziej trwały i integralny zostały włączone do sieci elektroenergetycznych należących do powoda. Umowa najmu urządzeń została zawarta na czas określony do dnia 23.04.2014 r. Wobec upływającego terminu obowiązywania umowy najmu powód pismem z dnia 31.01.2014 r. wystąpił do Gminy O.z wnioskiem o podjęcie negocjacji w przedmiocie przeniesienia na jego rzecz własności wskazanych urządzeń.

Podstawę do takiego żądania stanowi § 8 umowy, jak również art. 49 § 2 zd. drugie kc. Pozwana nie zastosowała się do wniosku powoda i pismem z dnia 01.04.2014 r. wezwała powoda do wydania przedmiotu najmu, nie odnosząc się właściwie w ogóle do przyczyn odmowy podjęcia negocjacji. W dniu 09.04.2014 r. powód przesłał pozwanej wezwania do przeniesienia własności infrastruktury. W odpowiedzi pozwana odmówiła przeniesienia własności. Infrastruktura, której dotyczy pozew, od momentu zawarcia umowy najmu w dniu 24.05.2004 r. jest przyłączona do sieci powoda i wykorzystywana przez niego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie dystrybucji energii elektrycznej.

Powód wywiódł swoje roszczenia z treści zapisów umowy (m.in. § 8) oraz art. 49 § 2 zd. drugie kc.

Podniósł, że obecnie urządzenia stanowiące własność pozwanej stanowią wraz z urządzeniami będącymi własnością powoda integralną całość, tworząc elektroenergetyczną sieć dystrybucyjną.

Powód wskazał, że powództwo ma nie tylko na celu uporządkowanie stanu prawnego sieci, ale także ma zapobiec jej dekompozycji, co perspektywy bezpieczeństwa energetycznego odbiorców energii ma niebagatelne znaczenie. Poszczególne elementy danej sieci nie powinny stanowić odrębnego przedmiotu własności, co dodatkowo przemawia za koniecznością uwzględnienia powództwa.

W odpowiedzi na pozew z dnia 18.06.2014 r. pozwana Gmina O. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Pozwana podniosła, że nie miała i nie ma obowiązku budować i przenosić własności transformatora na rzecz powoda. Powód, jeżeli chce posiadać takowy transformator w ramach sieci własnej, powinien uzyskać pozwolenie na budowę, wybudować go o uzyskać pozwolenie na użytkowanie. Tymczasem powód stara się stworzyć wrażenie, jakoby pozwana miała wybudować transformator, a następnie przenieść jego własność na powoda, Nigdy pozwana takiej woli nie miała. Sporne ruchomości stanowią własność pozwanej i nie miały przysługiwać powodowi jako właścicielowi.

Strony zawierając umowę najmu nr (...) z dnia 24.05.2004 r. w jej § 2 zgodnie oświadczyły, że opisane w umowie urządzenie elektroenergetyczne były już przyłączone do będących własnością powoda sieci. Pozwana nie wyrażała zgody na takie przyłączenie przed zawarciem umowy najmu. Mimo to strony przewidziały wówczas, że wydane przedmiotu najmu nastąpi w terminie 10 dni od nia podpisania umowy. Strony pod pojęciem wydania miały na myśli przeniesienie posiadania, o jakim mowa w art. 348 kc i do takiego samego zwrotnego wydania zobowiązały się (§ 6 ust. 2d) w chwili rozwiązania lub wygaśnięcia umowy najmu. Do upływu terminu najmu bezspornie doszło. Powód przedmiotu najmu nie wydał, naruszając umowę najmu.

Bez wątpienia nigdy nie doszło do trwałego połączenia przedmiotu najmu z infrastrukturą powoda. Przyłączenie to było jedynie przemijające i to z woli stron. Po to właśnie strony zawarły umowę najmu. (...) połączenie przedmiotu najmu z siecią powoda było oparte jedynie o stosunek zobowiązaniowy. Nigdy nie wyrażała pozwana zgody na zmiany w zakresie prawa rzeczowego. Zapis § 8 umowy najmu nie obligował pozwanej do przeprowadzenia negocjacji w ten sposób, że pozwana miała bezwzględny obowiązek przeniesienia spornych ruchomości na rzecz powoda. Negocjacje zakładają wolną wolę stron, co oznacza, że § 8 umowy najmu nie obligował pozwanej do przeniesienia własności na rzecz powoda. Pozwana po zakończeniu najmu nie miała i nie ma woli zbycia własności na rzecz powoda. Przedmiot najmu był zatem i pozostaje odrębnym przedmiotem prawa własności pozwanej. Zapis § 8 umowy najmu nie może tworzyć podstawy do roszczenia prawnorzeczowego.

Z kolei art. 49 § 2 kc nie może mieć zastosowania, bowiem od samego początku w intencji stron korzystanie z przedmiotu najmu przez powoda miało charakter przemijający, stąd nie doszło do połączenia ruchomości, o którym mowa w przywołanym przepisie.

Nie jest prawdą, że połączenie transformatora z siecią powoda to wyłącznie kwestia faktu. Sporne ruchomości nigdy nie weszły w skład przedsiębiorstwa powoda, bowiem nie miał do tego tytułu prawnego. Powód może wybudować inną, analogiczną stację transformatorową, zaś ta, która była przedmiotem najmu, może zostać wykorzystana do podłączenia do innej sieci. Nie jest prawdą, by odłączenie transformatora powodować miało uszkodzenie sieci, bowiem powód może zamontować inny transformator. Okres najmu trwał 10 lat, powód miał wystarczającą ilość czasu, aby wybudować transformator. Powód nie zadbał o zorganizowanie własnej działalności. W tych okolicznościach żądanie pozwu zmierza do obciążenia pozwanej wbrew przepisom prawa oraz umowie stron. To nie powód, a pozwana poniosła koszty budowy tej części sieci elektroenergetycznej, na którą składają się urządzenia będące przedmiotem sporu. Powód przez 10 lat płacił iluzoryczne wynagrodzenie za używanie i czerpanie pożytków z tytułu wykorzystywania tych elementów infrastruktury, a i tak korzystał z urządzeń wbrew woli i zgodzie pozwanej, bowiem podłączył zupełnie inne podmioty do transformatora niż ten, który był umówiony – tartak w S.. Wbrew literalnej treści postanowień umowy z dnia 24.05.2004 r. sporne urządzenia miały służyć dostawie prądu wyłącznie do jednego odbiorcy. Powód tymczasem przy użyciu urządzeń pozwanej dokonywał dalszych bezprawnych przyłączeń kolejnych odbiorców, nie ponosząc z tego tytułu żadnych kosztów tytułem dalszego wynagrodzenia na rzecz pozwanej.

Art. 49 § 2 kc znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy strony nie postanowią inaczej. W obecnym przypadku strony postanowiły inaczej, bowiem wskazały, że umowa najmu zawarta jest na czas określony, co przesądza o konieczności zwrotu przedmiotu najmu pozwanej. Negocjacje z kolei zakładają dobrowolność obu stron.

Cały proces budowlany prowadzony był przez pozwaną. Sama umowa została wydana w związku z tylko jedną nieruchomością, dla której wydano warunki przyłączenia, tzn. tartaku w S.. Pozwana nigdy nie wyrażała zgody na podłączenie do transformatora innych odbiorców, co powoduje, że powoływanie się przez powoda na te okoliczności jest wyrazem nadużycia z jego strony. Powód nie moe czynić argumentu z zachowania, które było sprzeczne z umową najmu.

Pismem z dnia 23.10.2014 r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Wniósł o umorzenie postępowania oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym 5 000 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa oraz 3 600 zł kosztów zastępstwa procesowego.

Powód podał, że aktem notarialnym z dnia 21.10.2014 r. pozwana przeniosła na powoda własność ruchomości objętych pozwem za wynagrodzeniem, czym w całości zaspokoiła żądanie zgłoszone w pozwie.

Powód podniósł, że w wypadku cofnięcia pozwu na skutek zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda obciąża pozwanego, W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 kpc) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę. Powód w takiej sytuacji osiąga bowiem rezultat, do którego przez wytoczenie powództwa zmierzał, co uzasadnia przyznanie powodowi zgodnie z jego żądaniem kosztów procesu w pełnej wysokości.

Na rozprawie w dniu 24.10.2014 r. pozwana wniosła o umorzenie postępowania oraz oddalenie żądania zasądzenia na rzecz powoda kosztów procesu.

Podniosła, że żądanie pozwu było niezasadne, nie zostało przez pozwaną zaspokojone w czasie procesu, gdyż miało miejsce zawarcie umowy sprzedaży, nie zaś zaspokojenie roszczenia powoda. Zawarcie umowy z dnia 21.10.2014 r. nie było wyrazem uznania roszczenia powoda. Do zawarcia umowy doszło w trybie przetargu, a przedmiot sprzedaży nie jest świadczeniem objętym pozwem. Przedmiot umowy sprzdaży był szerszy od przedmiotu sporu.

Powód podniósł, iż nie było innej możliwości niż zawarcie umowy sprzedaży. Powód był jedynym oferentem w przetargu i nikt inny nie mógł być nabywcą ruchomości. Proces był bezpośrednią przyczyną sprzedaży.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny.

Dnia 24.05.2004 r. Gmina O. jako wynajmujący oraz Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w S. (poprzednik prawny powoda) jako najemca zawarli umowę najmu nr (...).

Pozwana oddała powodowi w najem stanowiącą jej własność infrastrukturę elektroenergetyczną obejmującą - § 3 w zw. z § 1.1:

a) stację transformatorową (...), typ (...) (...)((...) (...)), nr fabryczny (...)- (...), nr ewidencyjny (...), wytwórca (...) S.A., posadowionej na działce o nrze (...), dla której prowadzona jest KW nr (...),

b) linię kablową (...) (...) (...), jako podejście do stacji (...), od mufy na linii kierunek do stacji (...), nr ewidencyjny (...), linia obustronnie zakończona głowicami typu (...) firmy (...), długość 12 mb,

c) linię kablową (...), (...) (...)łączącej stację (...)z (...) na działce nr (...), nr eksploatacyjny (...), długość 75 mb,

d) złącze kablowe (...),

e) transformator (...), typu (...) (...), nr fabryczny (...) (...).

Strony zgodnie oświadczyły, iż wskazane urządzenia elektroenergetyczne są przyłączone do będących własnością najemcy sieci i infrastruktury elektroenergetycznej, z wykorzystaniem których najemca – w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – zamierza świadczyć usługi w zakresie przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej, jak również obrotu energią elektryczną - § 2.1.

Strony zgodnie potwierdziły, iż umowa została zawarta w celu umożliwienia najemcy dostarczania energii elektrycznej do nieruchomości znajdujących się na terenie Gminnej (...) w S. zgodnie z zakresem działalności najemcy - § 2.2.

Umowa została zawarta na czas oznaczony od dnia 24.05.2004 r. do dnia 23.04.2014 r.

Najemca zobowiązał się do opłacania miesięcznego czynszu w kwocie 220 zł + VAT - § 7.1.

Strony zadeklarowały podjęcie negocjacji przed wygaśnięciem umowy zmierzających do zawarcia umowy przeniesienia własności przedmiotu najmu, na mocy której najemca miał nabyć wskazaną infrastrukturę elektroenergetyczną - § 8.1.

/ dowód: umowa najmu z dnia 24.05.2004 r. – k. 18-21; specyfikacja – k. 24 /

Dnia 21.10.2014 r. przed asesorem notarialnym Ł. Z.– zastępcą notariusza B. K.w O., Gmina O.jako sprzedający oraz Przedsiębiorstwo (...) SAw S.jako kupujący zawarli w formie aktu notarialnego, nr rep. A (...), umowę sprzedaży.

Gmina O.sprzedała (...) SAruchomości w postaci infrastruktury elektroenergetycznej, opisane szczegółowo w § 1 ust. 3 aktu oraz w załącznikach nr (...), w szczególności stację transformatorową, transformator wraz z siecią elektroenergetyczną (...), złącza kablowe usytowane w S.na nieruchomościach stanowiących własność Gminy O.- § 3 w zw. z § 1 ust. 3.

Cena sprzedaży została określona na 1 611 300 zł brutto i została w całości zapłacona przez podpisaniem aktu notarialnego - § 4 ust. 1.

Do aktu notarialnego strony okazały m.in.:

- protokół z pisemnego przetargu ofertowego na sprzedaż wolnostojącego (...) wraz z siecią elektroenergetyczną na terenie Sfery (...)w S., stanowiących własność Gminy O., sporządzony dnia 06.10.2014 r., zawarty pomiędzy Gminą O.a Przedsiębiorstwem (...) SAw S.,

- zarządzenie Wójta Gminy O.z dnia 12.09.2014 r. w sprawie sprzedaży wolnostojącego (...) wraz z siecią elektroenergetyczną na terenie (...)w S.stanowiących własność Gminy O.wraz z załącznikami,

- załącznik nr (...) – „Zestawienie urządzeń i sieci elektroenergetycznych”,

- załącznik nr(...) – „Lokalizacja infrastruktury elektroenergetycznej – załączik graficzny”.

/ dowód: umowa sprzedaży z dnia 21.10.2014 r., A (...) – k. 411-422 /

W załączniku nr(...) do aktu notarialnego z dnia 21.10.2014 r. „Zestawienie urządzeń i sieci elektroenergetycznych” zostały wymienione m.in.:

- poz. 8 – stacja transformatorowa (...), typ (...) (...)((...) (...)), nr fabryczny (...)- (...), nr ewidencyjny (...), wytwórca (...) S.A.,

- poz. 9 – linia kablowa (...) (...) (...), jako podejście do stacji (...), od mufy na linii kierunek do stacji (...), nr ewidencyjny (...), linia obustronnie zakończona głowicami typu (...) firmy (...), długość 12 mb,

- poz. 10 – linia kablowa (...), (...) (...)łączącej stację (...)z (...) na działce nr (...), nr eksploatacyjny (...), długość 75 mb,

- poz. 10 - złącze kablowe (...),

- poz. 11 - transformator (...), typu (...) (...), nr fabryczny(...) (...),

/ dowód: załącznik nr(...) – k. 417-419 /

Sąd zważył, co nastęouje.

Postępwoanie w sprawie podlega umorzeniu.

Zgodnie z art. 355 § 1 kpc sąd umorzy postępowanie w sprawie, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

Powód zawarł w piśmie z dnia 23.10.2014 r. oświadczenie o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Cofnięcie pozwu nastąpiło już po rozpoczęciu rozprawy i przystąpieniu do postępowania dowodowego, na drugim terminie rozprawy. Ponieważ nastąpiło ze zrzeczeniem się roszczenia, nie wymagało zgody pozwanej. Wobec sutecznego cofnięcia pozwu postępowanie w sprawie winno zostać umorzone na podstawie art. 355 § 1 kpc. Podjęcie przez sąd takiej decyzji było wnioskowane przez obie strony.

Natomiast stanowiska stron były rozbieżne w kwestii rozstrzygnięcia o kosztach procesu, w szczególności w zakresie przyznania ich powodowi. Zgodnie z art. 108 § 1 kpc sąd winien rozstrzygnąć o kosztach procesu w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, zatem w przypadku umorzenia postępowania w sprawie postanowieniem winno ono zawierać także rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu.

Powód podniósł, że pomimo cofnięcia pozwu należy uznać za wygrywającego sprawę wobec uzyskania w toku procesu zaspokojenia dochodzonego roszczenia. Pozwana natomiast podniosła, że przywołane przez powoda zawarcie umowy sprzedaży elementów sieci elektroenergetycznej nie stanowiło takiego zaspokojenia.

Konieczne jest zatem rozstrzygnięcie, po której ze stron procesu można dopatrzyć się zakwalifikowania wyniku postępowania w kategoriach wygranej w sprawie.

Powód, który cofa pozew pod wpływem jego przebiegu, w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego, w następstwie złożenia odpowiedzi na pozew i argumentacji pozwanego, uważany jest co do zasady za przegrywającego proces.

Zasada ta nie znajduje jednakże zastosowania w sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest wynikiem zaspokojenia roszczenia dochodzonego przez powoda, czyli spełnienia świadczenia, którego domagał się powód, albo innego zachowania pozwanego, które prowadzi do powstania sytuacji prawnej oczekiwanej przez powoda.

Powód podniósł, iż zrzekł się roszczenia wskutek jego zaspokojenia.

Faktycznie została zawarta między stronami umowa mająca za przedmiot przeniesienie prawa własności ruchomości stanowiących elementy sieci elektroenergetycznej. Nastąpiło to niewątpliwie w trakcie procesu. Pozew został wniesiony w dniu 24.04.2014 r., jego doręczenie pozwanej nastąpiło 29.05.2014 r. W dniu 11.07.2014 r. odbyła się pierwsza rozprawa.

Cofnięcie pozwu przez powoda było skutkiem bezprzedmiotowości utrzymywania roszczenia, gdyż ruchomości, których przeniesienia domagał się powód, weszły do jego majątku na skutek zawarcia umowy sprzedaży. Ruchomości te stały się przedmiotem transakcji przeniesienia na powoda prawa własności.

Pozwana podniosła, że zawarcie umowy nie było wyrazem uznania roszczenia czy jego zaspkojenia, gdyż umowa została zawarta w trybie przetargowym i miała szerszy przedmiot niż przedmiot sporu. Faktycznie przedmiot sprzedaży był szerszy, ale rzeczy wymienione w pozwie zostały także wymienione w umowie sprzedaży. Transakcja ta objęła wszystkie ruchomości, do nabycia których powód zmierzał, wytaczając powództwo o zobowiązanie pozwanej do złożenia oświadczenia woli.

Intencją powoda było uporządkowanie stanu prawnego dotyczącego ruchomości, z których powód korzysta w ramach prowadzonej działalności jako części zawiadowanej przez niego sieci elektroenergetycznej zasilającej w energię elektryczną miejscowość S., w szczególności strefę aktywności gospodarczej. Powód korzystał z tych urządzeń na podstawie umowy najmu z 24.05.2004 r., która to umowa uległa rozwiązaniu wskutek upływu oznaczonego w niej terminu. Powód zmierzał jednak do uporządkowania stanu prawnego w zakresie prawa własności, czyli w zakresie nie tytułu prawnego do korzystania z urządzeń ale w zakresie tytułu prawnego do samych urządzeń.

W umowie najmu zawarta była klauzula negocjacyjna. Strony zawierając umowę najmu, nawet na czas ograniczony, dopuściły także możliwość przeniesienia prawa własności na rzecz powoda. Stało się tak dlatego, że przedmiot najmu wchodził w skład przedsiębiorstwa powoda, w skład pewnego zorganizowanego ciągu technologicznego czy też pewnego zorganizowanego systemu zasilania określonych odbiorców w energię elektryczną. Służył określonej działalności, realizacji określonych zadań w postaci zaopatrzenia w energię elektryczną. Nie była to rzecz tego rodzaju, która w ramach stosunku najmu udostępniana jest korzystającaemu, potem po ustaniu umowy najmu przejmowana i udostępniania kolejnemu korzystającemu. Prawdą jest twierdzenie zawarte w odpowiedzi na pozew, że możliwe jest wymontowanie transformatora i zastąpienie go innym. Jednak sporne ruchomości stanowiły element zaplanowanej, zaprojektowanej, uporządkowanej, zorganizowanej całości, jaką stanowiła sieć. Owszem, można wyjąć z niej pewne elementy, ale jaki miałoby to sens, aby wyjąć jeden transformator i wstawiać inny. W przypadku sieci, która została zaprojektowana, ma określone techniczne parametry, moc, określone identyfikatory techniczne urządzeń, powodujące, że działa w określony sposób, spełnia odpowiednie normy i służy zaopatrzeniu mieszkańców czy przedsiębiorstw w energię elektryczną, celowe, zasadne i przemyślane jest zapewnienie, aby sieć ta funkcjonowała zgodnie z pierwotnym założeniem, pierwotnym przeznaczeniem, w określonej lokalizacji, rozprowadzona w określonych kierunkach.

Pozwana niezasadnie twierdziła, że umowa najmu ograniczała korzystanie przez powoda z najmowanych urządzeń tylko do jednego odbiorcy, jakim miał być tartak. Nie wynika to w żaden sposób z umowy najmu. Nie sposób dopatrzeć się przeszkody do wykorzystania najmowanych urządzeń w szerszym zakresie na potrzeby sieci zawiadowanej przez powoda.

Nie było zamiarem powoda uksztatowanie tylko samego korzystania z urządzeń, ale uporządkowanie tego, że są one elementami sieci. Sieć ta funkcjonuje w określonej konfiguracji przestrzennej, określonej lokalizacji, służy rozprowadzaniu energii od miejsca wytworzenia czy dostawy do miejsca odbioru, do konkretnego punktu czy konkretnego odbiorcy. Jest to sprawna, zorganizowana całość. Powód chciał przejąć urządzenia wchodzące w skład tej sieci i stanowiące elementy struktury przedsiębiorstwa jako przedmiot prawa własności.

Uporządkowanie to nastąpiło ostatecznie poza procesem, ale równa się uwzględnieniu powództwa, gdyż nastąpił ten sam efekt, skoro doszło do przejścia prawa z pozwanej na powoda. Cel postępowania został osiągnięty. Stało się to, co było celem procesu, niezależnie od tego, czy umowa została nazwana sprzedażą czy przeniesieniem własności. Sprzedaż jest zresztą jednym ze sposobów przeniesienia własności. Powód domagał się w pozwie nakazania pozwanej przeniesienia na niego prawa własności za wynagrodzeniem, odpłatnie.

Powód uzyskał zamierzony efekt nabycia prawa własności w drodze zawarcia z pozwaną umowy. Nic nie stało na przeszkodzie, aby taką umowę zawrzeć dużo wcześniej. Nie było potrzeby nagłego ogłaszania przetargu, już w czasie procesu.

Można zgodzić się z powodem, iż nie było możliwości przeniesienia sieci na inny podmiot niż powód, który zawiaduje nią jako dystrybuujący energię, chyba że pojawiłby się inny nabywca. Wówczas jednak należałoby wymontować urządzenia i wystawić na sprzedaż innemu nabywcy. Jeżeli przedmioty te były elementem sieci – co wbrew zarzutowi pozwanej jest kwestią ściśle faktyczną – to wyłącznym użytkownikiem zainteresowanym nabyciem mógł być wyłącznie powód. Umowa sprzedaży została zatem zawarta w stosunku do określonego, konkretnego nabywcy.

Sąd uznał, że już przy zawarciu umowy najmu strony wyraźnie potwierdziły, że ruchomości wymienione w pozwie stanowiły część sieci wchodzącej w skład przedsiębiorstwa, zostały do niego przyłączone po wybudowaniu i zamontowaniu. To zaś oznacza, że powód mógł domagać się przeniesienia na niego własności tych rzeczy na podstawie art. 49 § 2 kc.

Za uzasadniony można uznać wniosek, że podjęta przez powoda próba doprowadzenia do zaspokojenia jego oczekiwania w zakresie nabycia części sieci przez posłużenie się elementem przymusu państwowego w postaci wystąpienia na drogę sądową spowodowała pozaprocesowy efekt zgodny z efektem procesu zamierzonym przez powoda, skoro doszło do zawarcia między stronami umowy, której pozwana nie chciała zawrzeć wcześniej.

W tych okolicznościach procesowych pomimo cofnięcia pozwu powód nie jest stroną przegrywającą. Powód w trakcie procesu uzyskał to, do czego chciał doprowadzić wyrokiem sądu, zatem nie było podstawy do utrzymywania się przy żądaniu pozwu.

Wobec tego sąd uznał powoda za wygrywającego sprawę, co skutkuje przyznaniem mu zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 98 kpc.

Koszty te obejmują opłatę od pozwu – 5 000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową – 3 617 zł, czyli łącznie 8 617 zł.

Mając powyższe na uwadze sąd podjął rozstrzygnięcia zawarte w sentencji postanowienia.