Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa R. P.

przeciwko G. P.

o zapłatę kwoty 122.000,00

oddala powództwo

Sygn. akt I C 767/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 kwietnia 2015 r. powód R. P. wniósł o orzeczeniem nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany G. P. jest zobowiązany zapłacić kwotę 122.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 grudnia 2005 r. w terminie 14 dni wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że kwotę dochodzoną pozwem wpłacił na rachunek firmy pozwanego Przedsiębiorstwo Handlowo (...) w O., kwota ta miała na celu osiągnięcie wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego a przede wszystkim współpracy w handlu samochodami. Współpraca została zakończona, a pozwany nie zwrócił wpłaconej na jego rachunek kwoty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych.

Zaprzeczył, by powód wpłacił na jego konto kwotę dochodzoną pozwem, niezależnie od tego podniósł zarzut przedawnienia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. P. i G. P. są braćmi. W 1986 r. pozwany rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo (...), w ramach której sprzedawał płytki ceramiczne, następnie produkował ozdoby ceramiczne i płytki ceramiczne a nadto sprzedawał samochody. W 1995 r. powód również rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej o takim samym profilu jak pozwany.

(okoliczność niesporna)

Na rzecz firmy pozwanego (...) Bank (...) S.A. prowadził od dnia 28.03.2003 r. i prowadzi w dalszym ciągu rachunek bieżący o numerze (...). Pozwany nigdy nie miał w tym banku rachunku o numerze (...).

(dowód: potwierdzenie prowadzenia rachunku – k. 41)

W 1995 r. powód zawarł związek małżeński.

W 1997 r. powód zaczął mieć problemy finansowe w związku z tym, że kontrahenci nie płacili mu za płytki. Sam popadł w zadłużenie wobec swych wierzycieli i była przeciwko niemu i jest prowadzona w dalszym ciągu egzekucja.

Powód przychodził do pozwanego dorywczo do pracy, nie był oficjalnie zatrudniony co było zgodne z jego wolą w związku z prowadzonym przeciwko niemu przez wiele lat postępowaniem egzekucyjnym. Zarabiał jak inni pracownicy pozwanego. Zajmował się między innymi sprzedażą płytek. Zdarzało się, że wpłacał pieniądze na rachunek bankowy pozwanego. W 2006 r. relacje między stronami zaczęły się psuć. W 2007 r. powód przestał pracować u pozwanego. W związku problemem alkoholowym powoda na prośbę matki pozwany zgodził się, żeby powód przychodził do jego miejsca pracy, kazał mu przepisywać kodeks karny i prace naukowe dotyczące uzależnienia od alkoholu i za to płacił mu po 50 zł. Od 3 lat powód nie przychodził już do pozwanego. Strony pozostają w konflikcie.

(dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 26 w zw. z k.37)

W 2003 r. powód nie miał oficjalnego zatrudnienia, jego żona pracowała jako nauczycielka i zarabiała 1.500 zł miesięcznie, mieli dziecko w wieku 9 lat, mieszkali w wynajętym mieszkaniu, za które czynsz wynosił 400 zł.

(dowód: przesłuchanie powoda – k. 37)

W dniu 24 listopada 2003 r. powód dokonał wypłaty z rachunku a’vista w Banku (...) S.A. Oddział w O., którego posiadaczem była jego żona M. P., kwot 50.000 zł i 26.100 zł i w tej dacie rachunek został zlikwidowany.

(dowód: zaświadczenie Banku (...) z dnia 22.10.2014 r. – k. 22, przesłuchanie powoda - k. 37)

Za wydanie zaświadczenia potwierdzającego wypłatę środków powód zapłacił Bankowi (...) prowizję.

(dowód: potwierdzenie wykonania dyspozycji – k. 35)

W 2003 r. żona powoda kupowała szereg nieruchomości, w 2005 r. rozpoczęli budowę domu, na budowę zaciągnięty został kredyt.

(dowód: przesłuchanie powoda - k. 37)

W 2012 r. została skradziona pozwanemu część dokumentów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W sprawie tej kradzieży toczy się przed Sądem Rejonowym w Opocznie postępowanie przeciwko R. W., który po kradzieży dokumentów groził pozwanemu i żądał od niego haraczu. Szata graficzna wyciągów bankowych wystawianych przez Raiffeisen Bank (...) nigdy nie była taka jak wyciąg bankowy załączony przez powoda do pozwu

(dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 37 w z. z k. 26 odwrót – 27)

Pismem z dnia 15.12.2014 r. za pośrednictwem adwokata powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 122.000 zł powiększonej o odsetki od dnia 31.12.2005 r. do dnia zapłaty. Jako podstawę swego żądania wskazał rozliczenie ze współpracy w handlu samochodami i innymi rzeczami w latach 2003 – 2005, a wpłaconej na konto pozwanego w dniu 24.11.2003 r. Do wezwania załączył kopię wyciągu bankowego z dnia 24.11.2003 r.

(dowód: wezwanie przedsądowe – k. 6, wyciąg bankowy – k. 7)

W dniu 16 października 2015 r. pozwany złożył do Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Tryb. zawiadomienie o tym, że R. P. posługuje się w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Tryb. dokumentem w postaci wyciągu bankowego nr (...) z dnia 24.11.2003 r., który może być sfałszowany. Wskazał, że jego podejrzenie wynika z faktu, że wpisano na nim błędny numer rachunku bankowego.

(dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa - k. 33)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

W myśl obowiązującej w polskim systemie prawnym zasady ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Samo twierdzenie strony procesu cywilnego nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.).

W niniejszej sprawie obowiązek udowodnienia faktów, na których powód opiera swoje żądanie ciąży zatem wyłącznie na powodzie.

Wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego wskazują, iż jedynym dowodem przedstawionym przez powoda na potwierdzenie jego twierdzeń są jego zeznania i brak w tym zakresie jakichkolwiek innych dowodów świadczących o tym, że przekazał w 2003 r. pozwanemu kwotę 122.000 zł. Dowodem takim nie jest złożony przez powoda wyciąg bankowy nr (...) z dnia 24.11.2003 r.

Wskazać należy, że co do zasady bankowy wyciąg z rachunku bankowego będący wydrukiem komputerowym nie stanowi dokumentu w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c., lecz jest innym środkiem dowodowym odzwierciedlającym w formie wydruku komputerowego treść operacji wykonanej w elektronicznym systemie banku. Wyciąg taki jednakże sam w sobie nie może służyć do dowodzenia dokonania wpłaty na rachunek, w sytuacji gdy pozwany zaprzeczył powyższej okoliczności. Skoro powód twierdził, że wpłacił na rzecz pozwanego dochodzoną pozwem kwotę, powinien zabezpieczyć swe interesy poprzez zachowanie dowodu wpłaty wystawionego przez oddział banku, do którego dokonywał wpłaty gotówki, zawierającego datę oraz podpis bankowca.

Pozwany kwestionując wpłatę na jego rzecz kwoty 122.000 zł twierdził również, że złożony przez powoda wyciąg bankowy jest nieautentyczny, bowiem szata graficzna tego wyciągu była inna niż oryginalna banku a nadto przede wszystkim wskazał, że w wyciągu, którym posłużył się powód, wpisany jest numer rachunku bankowego, który nie był rachunkiem pozwanego. Jak wynika z pisma Raiffeisen Bank (...) z dnia 22.10.2015 r. Bank ten nigdy nie prowadził na rzecz pozwanego rachunku o numerze (...), który to numer widnieje w wyciągu, którym posługiwał się powód. Powyższe w całości niweczy jakikolwiek walor dowodowy omawianego wyciągu bankowego jako dowodu wpłaty przez powoda należności na rzecz pozwanego.

Okoliczność, że powód w dniu 24.11.2003 r., w więc w tej samej dacie, co rzekoma wpłata kwoty 122.000 zł, wypłacił z rachunku a’vista swej żony kwotę 76.100 zł nie świadczy w żaden sposób na korzyść twierdzeń powoda. Powód przyznał twierdzenia swego brata, że w 2003 r. kupował działki budowalne, zatem mógł przeznaczyć wypłacane środki na ten lub jakikolwiek inny cel.

Nieudowodnienie kluczowego do uwzględniania powództwa faktu wpłaty przez powoda pieniędzy na rzecz pozwanego skutkowało oddaleniem powództwa. Czyniło to zbędne rozważania co do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia.

Już tylko na marginesie wskazać należy, że samo udowodnienie powyższej okoliczność także nie skutkowałoby uwzględnieniem powództwa. Wskazać bowiem należy, że powód nie był konsekwentny co do tego, jaki był cel przedmiotowej wpłaty. W pozwie i w wezwaniu do zapłaty z dnia 15.12.2014 r. twierdził, że wpłata ta miała na celu osiągnięcie wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, a przede wszystkim współpracy w handlu samochodami. Natomiast w piśmie z dnia 8 czerwca 2015 r. (k. 14) powoływał się na to, że kwota ta stanowiła pożyczkę. Wątpliwości tych nie rozwiało również przesłuchanie powoda.

Sędzia SO Ewa Tomczyk

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć powodowi.

23.11.2015 r.

Sędzia SO Ewa Tomczyk