Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Florek

Protokolant: Monika Turkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z wniosku G. K. i A. K.

przy udziale Gminy D.

o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości

p o s t a n a w i a :

I. stwierdzić, że wnioskodawcy G. K.i A. K.na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 01 października 2000 roku nabyli w drodze zasiedzenia prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej w P.przy ulicy (...), obejmującej działkę gruntu o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...)((...));

II.zasądzić do uczestniczki postępowania Gminy D. na rzecz wnioskodawców G. K. i A. K. kwoty po 617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.nakazać uczestniczce postępowania Gminie D., aby zapłaciła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 2 000 zł tytułem uiszczenia kosztów sądowych, od których wnioskodawcy G. K. i A. K. zostali zwolnieni.

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy G. K.i A. K.wystąpili o stwierdzenie, że na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 01 października 2000 roku nabyli w drodze zasiedzenia w dobrzej wierze prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej w P.przy ulicy (...), obejmującej działkę gruntu o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...)((...));

Na uzasadnienie wniosku podali, że w dniu 25 czerwca 1969 roku nabyli od T. W.nieruchomość zabudowaną położoną w P., obejmującą działkę gruntu o numerze (...)o powierzchni 786 metrów kwadratowych, dla której Państwowe Biuro Notarialne prowadziło księgę wieczystą o numerze KW (...). Wskazali, że w lutym 2014 roku otrzymali decyzję w sprawie wymiaru podatku rolnego od nieruchomości za rok 2014, z której wynikło, że przedmiotem opodatkowania są grunty o powierzchni 700 metrów kwadratowych czyli o 86 metrów kwadratowych mniejsze niż faktycznie przez nich użytkowane. Podali, iż w związku z tym otrzymali w Urzędzie Gminy D.informację, że należy do nich wyłącznie działka gruntu o numerze (...) o powierzchni 700 metrów kwadratowych, a działka o numerze (...)o powierzchni 86 metrów kwadratowych figuruje jako własność uczestniczki postępowania Gminy D.. Wskazali, że nie wiedzą, z jakich powodów zakupiona przez nich nieruchomość została podzielona na dwie działki, z których jedna przypadła uczestniczce postępowania. Podkreślili, że w momencie zakupu obie działki stanowiły jedna ogrodzona całość, a oni władali nimi jak właściciele, przy czym uiszczali wszelkie daniny publicznoprawne za obie działki i na spornej działce wnieśli nowy budynek mieszkalny, z którego korzystały ich dzieci. Podali dodatkowo, że uzyskali posiadanie spornej działki w dobrej wierze, albowiem w momencie zawarcia umowy kupna pozostawali w uzasadnionym przekonaniu, iż nabywają także działkę objętą żądaniem wniosku. Podnieśli, że do dnia 01 października 1990 roku obowiązywał przepis art. 177 k.c., który zakazywał nabywania przez zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność państwową, a taka możliwość pojawiła się dopiero po jego uchyleniu, przy czym ustawodawca dopuścił możliwość doliczenie do okresu niezbędnego do zasiedzenia okresu posiadania przed usunięciem tego zakazu, nie więcej jednak niż połowę okresu wymaganego do zasiedzenia. Z tych względów przyjęli, że zasiedzieli sporną nieruchomość z dniem 01 października 2000 roku.

W odpowiedzi na wniosek z dnia 13 lutego 2015 roku, uczestniczka postępowania Gmina D. wystąpiła o oddalenie wniosku w całości.

Motywują swoje stanowisko podała, że nie zasługuje na wiarę twierdzenie wnioskodawców, iż o powierzchni użytkowanej działki dowiedzieli się dopiero z decyzji z dnia 18 lutego 2014 roku, gdyż przez lata płacili podatek tylko od jednej działki, a także podniosła, że na spornej nieruchomości znajduje się budynek niemieszkalny. Zarzuciła, że już w 2005 roku wnioskodawcy uzyskali wpis do elektronicznej księgi wieczystej, z którego wynikało, iż są właścicielami działki numer (...) o powierzchni 700 metrów kwadratowych, co świadczy o braku po ich stronie dobrej wiary. Podniosła, że wnioskodawcy wstąpili do niej o wykup spornej działki, ale po dokonaniu jej wyceny zrezygnowali z tego i podjęli starania o jej nabycie w drodze zasiedzenia. Wskazała, że wnioskodawcy nie wykazali, iż byli posiadaczami samoistnymi spornej działki i nie przedstawili dowodów świadczących o tym, że płacili podatki z tytułu jej posiadania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomości zabudowana położona w P.przy ulicy (...), obejmująca działkę gruntu oznaczona obecnie numerem (...), dla której Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...)((...)), stanowiła własność państwową.

Dowód: decyzja Wojewody (...) z dnia 01 marca 1991 roku - akta prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie księgi wieczystej o numerze KW (...).

W 1961 roku wnioskodawcy G. K. i A. K. zawarli związek małżeński, przy czym nie zawierali umów majątkowych małżeńskich.

Dowód: zeznania świadków J. O. - k. 67,

T. K. - k. 67-68,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

W dniu 25 czerwca 1969 roku wnioskodawcy G. K. i A. K. zawarli z T. W. w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży, na podstawie której nabyli prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej w P., obejmującej działkę gruntu o numerze (...) o powierzchni 786 metrów kwadratowych, dla której Państwowe Biuro Notarialne w D. prowadziło księgę wieczystą o numerze KW (...), przy czym nabyli ją z majątku dorobkowego.

Dowód: odpis zawiadomienia Państwowego Biura Notarialnego w D. - k. 13,

odpis umowy sprzedaży z dnia 25 czerwca 1969 roku - k. 14-15.

Na tej nieruchomości położony jest budynek mieszkalny, w którym zamieszkali wnioskodawcy. Obok znajduje się sporna działka, na której posadowiony był wówczas budynek zlewni mleka. Całość była ogrodzona jednym płotem. T. W. zapewnił wnioskodawców, że wszystko stanowi ich własność.

Dowód: zeznania świadków J. O. - k. 67,

K. B. - k. 67,

T. K. - k. 67-68,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

Z opisanej powyżej zlewni korzystała wówczas mleczarnia, co trwało tylko kilka lat. Uzyskała ona na to zgodę wnioskodawców, którym płaciła czynsz dzierżawny. Wcześniej taka sama sytuacja była z T. W.. Wnioskodawcy cały czas posiadali jednak klucze do tego budynku.

Dowód: zeznania świadków K. B. - k. 67,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

Następnie budynek ten stał pusty i był sporadycznie użytkowany przez wnioskodawców jako magazyn. Wokół jednak tego budynku wnioskodawcy utrzymywali porządek. Budynek ten etapami był przez nich remontowany.

W 1984 roku, córka wnioskodawców J. O. i jej maż Z. O. wyremontowali ten budynek i zaadaptowali go do celów mieszkaniowych. Uprzednio uzyskali na to zgodę wnioskodawców.

Dowód: zeznania świadków J. O. - k. 67,

K. B. - k. 67,

T. K. - k. 67-68,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

W tym też roku do spornej działki zostało doprowadzone przyłącze wodne. Jego wykonanie zlecił zięć wnioskodawców Z. O..

Dowód: odpis zlecenia z dnia 27 września 1984 roku – k. 16.

J. O. i Z. O. mieszkali w tym budynku przez 6 lat.

Dowód: zeznania świadków J. O. - k. 67,

K. B. - k. 67,

T. K. - k. 67-68,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

W dniu 27 maja 1990 roku uczestniczka postępowania Gmina D.z mocy prawa nabyła prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej w P.przy ulicy (...), obejmującej działkę gruntu o numerze(...).

Dowód: decyzja Wojewody (...) z dnia 01 marca 1991 roku - akta prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie księgi wieczystej o numerze KW (...).

W latach dziewięćdziesiątych zeszłego stulecia, za zgodą wnioskodawców, w budynku na tej działce zamieszkał ich syn S. K. z rodziną. Mieszkał tam kilka lat.

Następnie budynek ten był wykorzystywany przez wnioskodawców głównie jako magazyn. Czasami były w nim organizowane imprezy rodzinne albo nocowali w nim goście wnioskodawców.

Dowód: zeznania świadków J. O. - k. 67,

K. B. - k. 67,

T. K. - k. 67-68,

przesłuchanie wnioskodawczyni G. K. - k. 85,

przesłuchanie wnioskodawcy A. K. - k. 85.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wniosek jest zasadny i wymaga uwzględnienia.

Wnioskodawcy G. K.i A. K.wystąpili o stwierdzenie, że na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 01 października 2000 roku nabyli w drodze zasiedzenia prawo własności nieruchomości zabudowanej położonej w P.przy ulicy (...), obejmującej działkę gruntu o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...)((...)). Wskazali przy tym, że od 1969 roku znajdowała się ona w ich samoistnym posiadaniu, a obejmując ją w posiadanie byli przekonani o tym, iż przysługuje im prawo własności co do tej nieruchomości. W ten sposób określili zakres żądania wniosku, którym Sąd jest związany i poza który nie jest władny wystąpić (art. 321 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Inaczej mówiąc, obowiązkiem Sądu w rozpoznawanej sprawie było jedynie ustalenie, czy doszło do nabycia przez zasiedzenie prawa własności tej działki przez wnioskodawców.

Na wstępie należy zauważyć, że w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących na to, w jaki sposób została wydzielona sporna działka gruntu, a w szczególności, czy wcześniej stanowiła ona część nabytej przez wnioskodawców w 1969 roku działki gruntu o numerze1164. Nie ma w związku z tym żadnych podstaw do przyjęcia, że na podstawie umowy sprzedaży z dnia 25 czerwca 1969 roku wnioskodawcy uzyskali także prawo własności spornej nieruchomości. Tym samym nie obalili domniemania zgodności treści księgi wieczystej prowadzonej dla tej działki z rzeczywistym stanem prawnym, wynikającego z przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity - Dz.U. z 2013 roku, poz. 707 z późn. zm.). Z tych względów należało przyjąć, że sporna nieruchomość do dnia 27 maja 1990 roku stanowiła własność państwową, a następnie został przekazana uczestniczce postępowania Gminie D.. W związku z tym zachodzi konieczność omówienia przepisów dotyczących zasiedzenia takich nieruchomości obowiązujących po drugiej wojnie światowej. Od 01 stycznia 1947 roku obowiązywały przepisy dekretu z dnia 11 października 1946 roku – Prawo rzeczowe (Dz. U z 1946 roku, Nr 57, poz. 319 z późn. zm.), zwanego dalej „prawem rzeczowym”, które stanowiły, że kto posiada nieruchomość przez lat dwadzieścia, nabywa jej własność, chyba że w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie był w złej wierze (art. 50 § 1 prawa rzeczowego), przy czym temu kto posiada nieruchomość przez lat trzydzieści, nie można zarzucić złej wiary (art. 50 § 2 prawa rzeczowego). Jednocześnie wedle przepisów art. XXXIII § 1 zd. 1 dekretu z dnia 11 października 1946 roku – Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie prawa rzeczowego, stosowało się od tej chwili przepisy tego prawa. Następnie przepis art. 7 ustawy z dnia 14 lipca 1961 roku o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U. z 1961 roku, Nr 32, poz. 159 z późn. zm.) wyłączył z dniem 21 lipca 1961 roku możliwość zasiedzenia nieruchomości państwowych położonych w miastach i osiedlach. Wyłączenie to zostało z kolei rozciągnięte na pozostałe nieruchomości państwowe przez przepis art. 177. k.c., który wszedł w życie w dniu 01 stycznia 1965 roku. Wskazane ograniczenie zostało zniesione dopiero z dniem 01 października 1990 roku, na mocy ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy- Kodeks cywilny (Dz. U z 1990 roku, Nr 55, poz. 321), zwanej dalej „ustawą nowelizującą”. Przepisy ustawy nowelizującej jednocześnie zmieniły terminy zasiedzenia w porównaniu z obowiązującym od dnia 01 stycznia 1965 roku stanem prawnym. Od daty wejścia w życie ustawy nowelizującej przepisy art. 172 k.c. stanowią bowiem, że posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestych jako posiadacz samoistny, chyba, że uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 1), a po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność chociażby uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 2).

W świetle tych rozważań nie ma wątpliwości, że wnioskodawcy nie mogli zasiedzieć spornej nieruchomości w okresie od 1969 roku do dnia 01 października 1990 roku, albowiem obowiązywał wówczas bezwzględny zakaz zasiedzenia nieruchomości państwowych, do których zaliczała się także przedmiotowa działka. Oznacza to, iż bieg terminu zasiedzenia spornej nieruchomości w stosunku do wnioskodawców mógł się rozpocząć jedynie po dniu 01 października 1990 roku czyli po uchyleniu zakazu zasiedzenia nieruchomości państwowych. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na fakt, iż w tych warunkach do zasiedzenia będą miały zastosowanie obecnie obowiązujące przepisy dotyczące tej instytucji, czyli w brzmieniu nadanym im przez ustawę nowelizującą z dniem 01 października 1990 roku.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd był obowiązany w pierwszym rzędzie ustalić, czy wnioskodawcy uzyskali posiadanie wskazanej we wniosku działki w dobrej wierze, czy też w złej wierze. Od tej przesłanki zależy bowiem długość terminu zasiedzenia, jaki będzie miał zastosowanie w tym przypadku, i ewentualnie, czy nastąpiło zasiedzenie tej nieruchomości.

Pojęcia „dobrej wiary” i „złej wiary” nie zostały zdefiniowane w polskim ustawodawstwie. Zarówno w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie, obecnie nie ma jednak wątpliwości, iż pod tymi terminami rozumie się stan świadomości posiadacza, a tym samym decydujące znaczenie mają tutaj elementy subiektywne. Przyjmuje się przy tym, że dobra wiara posiadacza polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 19 listopada 2002 roku, IV CKN 1492/00, LEX nr 78338; postanowienie SN z dnia 19 lipca 2000 roku, II CKN 282/00, LEX nr 52565; wyrok SN z dnia 19 maja 1998 roku, II CKN 770/97, LEX nr 82299; E. Skowrońska-Bocian, [w:] K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 409). Tym samym w złej wierze jest ten, kto w danych okolicznościach wie albo powinien wiedzieć, że wykonywane prawo nie przysługuje jemu, lecz innemu podmiotowi (por. postanowienie SN z dnia 19 lipca 2000 roku, II CKN 282/00, LEX nr 52565; postanowienie SN z dnia 13 stycznia 2000 roku, II CKN 657/98, LEX nr 51060).

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności przedmiotowego sporu należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 7 k.c., jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. W tej sprawie uczestniczka postępowania nie zdołała obalić tego domniemania czyli udowodnić, że w chwili uzyskania posiadania spornej działki wnioskodawcy działali w złej wierze. Jak wynika bowiem z zebranego materiału dowodowego, a w szczególności dowodów z zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawców nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym i sporna działka były ogrodzone jednym płotem i stanowiły wyodrębnioną jedną całość, co sprawiało wrażenie, iż stanowią one jedną nieruchomość. Co istotne T. W. zapewniał wnioskodawców, że są właścicielami całej ogrodzonej tym płotem nieruchomości, a przy tym z dokumentów nie wnikało, aby było inaczej. Nie uszło także uwadze, że w tym czasie z budynku posadowionego na spornej działce korzystała mleczarnia, która płaciła za to T. W., a następnie wnioskodawcom. W tych okolicznościach, w chwili objęcia w posiadanie spornej nieruchomości, wnioskodawcy mogli być przekonani, że przysługuje im do tej działki prawo własności. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, jaki był stan wiedzy wnioskodawców w tym przedmiocie w późniejszym okresie, albowiem ustawodawca długość okresu zasiedzenia uzależnił od dobrej lub złej wiary w chwili uzyskania posiadania. Dlatego też w tym przypadku ten termin wynosił 20 lat.

Odnośnie drugiej przesłanki zasiedzenia czyli nieprzerwanego posiadania samoistnego należy wskazać, że posiadanie samoistne polega na faktycznym wykonywaniu wszelkich uprawnień, które składają się na treść prawa własności. Jak bowiem stanowi przepis art. 336 k.c., posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel, czyli włada nieruchomością we własnym imieniu, samodzielnie, rzeczywiście, niezależnie od woli innej osoby i z reguły we własnym interesie, a na zewnątrz przez otoczenie postrzegany jest jak właściciel (por. postanowienie SN z dnia 10 listopada 2005 roku, III CK 168/05, LEX nr 186835; postanowienie SN z dnia 05 marca 2004 roku, I CK 398/03, LEX nr 175949; postanowienie SN z dnia 18 września 2003 roku, I CK 74/02, LEX nr 141416; E. Skowrońska-Bocian, [w:] K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 406). Należy przy tym podkreślić, że stan ten musi istnieć nieprzerwanie przez cały okres posiadania niezbędny do nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia (por. postanowienie SN z dnia 16 maja 2007 roku, III CSK 75/07, LEX nr 334965).

Sad ustalił w niniejszej sprawie, że wnioskodawcy od 1969 roku władali sporna nieruchomością jak właściciele i tak byli postrzegani przez otoczenie. Sami bowiem użytkowali budynek na niej posadowiony albo też udostępniali go innym osobom, a mianowicie mleczarni lub własnym dzieciom. W tych ostatnich przypadkach uprzednio wyrażali na to zgodę i nawet uzyskiwali z tego tytułu czynsz, a tym samym nie tracili władztwa na sporną nieruchomością, a mleczarnia lub ich dzieci byli jedynie posiadaczami zależnymi. Tym samym rozporządzali wskazaną nieruchomością jak właściciele. Co istotne nie pytali się nikogo o zgodę na korzystanie z tej nieruchomości i według własnej woli wykonywali na niej szereg remontów. Ich zachowanie było więc typowym zachowaniem właścicieli i tak było postrzegane przez innych.

Nie ma także wątpliwości, że w przypadku wnioskodawców upłynął termin dwudziestu lat posiadania samoistnego niezbędny do stwierdzenia zasiedzenia. W tej sprawie bieg tego terminu rozpoczął się z dniem 01 października 1990 roku. W takiej sytuacji, do obliczenia biegu terminu zasiedzenia nieruchomości stosuje się przepis art. 10 ustawy nowelizującej, wedle którego, jeżeli przed dniem wejścia w życie tej ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie, jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę (por. uchwałę SN z dnia 13 stycznia 1995 roku, III CZP 174/94, OSNC 1995, nr 4, poz. 67). Skoro bieg tego terminu rozpoczął się w dniu 01 października 1990 roku, to zakończył się w dniu 01 października 2010 roku. Mając jednak na uwadze, że wnioskodawcy nieprzerwanie posiadali samoistnie wskazaną nieruchomość także w okresie od 1969 roku do dnia 01 października 1990 roku czyli przez 21 lat, okres niezbędny do zasiedzenia może być skrócony o 10 lat czyli największy możliwy do doliczenia okres czasu (połowa dwudziestoletniego terminu zasiedzenia). Prowadzi to do wniosku, że w tym wypadku zasiedzenie nastąpiło w dniu 01 października 2000 roku.

Należy jednocześnie wskazać, że zgodnie z przepisem art. 31 k.r.o., w brzmieniu obowiązującym w chwili upływu terminu zasiedzenia, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa obejmująca ich dorobek (wspólność ustawowa). Mając więc na uwadze, że zasiedzenie nastąpiło w czasie trwania małżeństwa wnioskodawców, należało stwierdzić, iż sporna nieruchomość weszła w skład ich majątku wspólnego.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie I postanowienia.

W świetle przepisów art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., do niezbędnych kosztów postępowania uczestnika postępowania reprezentowanego przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa uczestnika postępowania.

Oznacza to, że do kosztów postępowania poniesionych w rozpoznawanej sprawie przez wnioskodawców należało zaliczyć wynagrodzenia ich pełnomocnika w wysokości 1 200 zł (§ 8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – tekst jednolity Dz.U. z 2013 roku, poz. 461) oraz uiszczone przez nich dwie opłaty skarbowe od odpisów pełnomocnictw w kwotach po 17 zł każda (k. 19 i 20 akt). Należy przy tym podkreślić, że temu pełnomocnikowi przysługiwało tylko jedno wynagrodzenie, pomimo reprezentowania dwóch osób, które wystawiły mu odrębne pełnomocnictwa, gdyż działał on w jednej i tej samej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 1980 roku, II CZ 79/80, OSNC 1981, nr 2-3, poz. 37; J. Gudowski, [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 1, Warszawa 2002, s. 259), a jednocześnie wskazać, iż należało je rozdzielić między wnioskodawców w częściach równych (1 200 zł / 2 = 600 zł). W związku z tym ostatecznie Sąd uznał, że wnioskodawcy ponieśli koszty postępowania w kwotach po 617 zł (600 zł + 17 zł).

Biorąc pod uwagę, że interesy wnioskodawców oraz uczestniczki postępowania były w niniejszej sprawie sprzeczne, a wniosek wnioskodawców o stwierdzenia nabycia prawa własności przez zasiedzenie został w całości uwzględniony, Sąd obciążył uczestniczkę postępowania obowiązkiem zwrotu opisanych powyżej kosztów postępowania wnioskodawcom. W tym zakresie oparł swoje rozstrzygnięcie na przepisie art. 520 § 3 zd. 1 k.p.c., wedle którego, jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika.

W tych okolicznościach, na podstawie przytoczonych przepisów, należało orzec jak w punkcie II sentencji.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawcy zostali w całości zwolnieni od kosztów sądowych (k. 24 akt), na które ostatecznie składała się wyłącznie opłata stała od wniosku w kwocie 2 000 zł.

Stosownie do przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity - Dz.U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży strony, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku przepisu art. 520 § 3 zd. 1 k.p.c. W tych okolicznościach należało uczestniczkę postępowania obciążyć obowiązkiem uiszczenia tych kosztów w całości.

Z tych względów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie III postanowienia.