Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Marek Klebanowicz

SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013r.

sprawy D. Z.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 19 lutego 2013r. sygn. akt II K 92/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. Z. w ten sposób, że:

- w pkt I części dyspozytywnej obniża wartość skradzionych przez oskarżonego D. Z. przedmiotów do kwoty 64.624,00 koron czeskich tj. do 10.882, 68 złotych,

- w pkt II części dyspozytywnej w miejsce zobowiązania oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. P.kwoty 11.387,70 złotych na podstawie art. 46 § 1 kk nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w kwocie 10.882, 68 złotych,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 213/13

UZASADNIENIE

D. Z. został oskarżony o to, że:

w okresie 21-22 marca 2012 roku we F., Republika Czeska, dokonał włamania poprzez wypchnięcie okna z tyłu budynku Restauracji (...) i kradzieży mienia w postaci artykułów spożywczych, alkoholu oraz wyposażenia restauracji o wartości strat 10 550 zł na szkodę M. P., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 23.11.207 roku w sprawie II K 96/07 za czyn z art. 278 § l k.k. i inne na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 17 maja 2008 roku (brak w aktach zawiadomienia o zwolnieniu) oraz skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 25.09.2010 roku w sprawie II K 343/10 za czyn z art. 279 § l k.k. i inne na karę pozbawienia wolności w wymiarze l roku i 8 miesięcy pozbawiania wolności, którą odbył w okresie od 15 sierpnia 2011 roku do dnia 30 grudnia 2012 roku,

tj. o czyn z art. 279 § l k.k. w zw. z art. 109 k.k. w zb. z art. 64 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 92/13:

I. oskarżonego D. Z. uznał za winnego tego, że w nocy z 21 na 22 marca 2012r. w miejscowości F., Republika Czeska, po uprzednim wypchnięciu okna z tyłu budynku Restauracji (...) dokonał kradzieży mienia w postaci artykułów spożywczych, alkoholu oraz wyposażenia restauracji o łącznej wartości 67 945,72 koron czeskich (tj. 11 387,70 złotych), czym działał na szkodę M. P., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 14.07.2004r. sygn. II K 168/04 za ciąg przestępstw z art. 279 § l k.k. na karę l roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 25.03.2004r. do dnia 09.03.2005r., a następnie prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 13.11.2006 r., sygn. II K 134/06 za ciąg przestępstw z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 279 § l k.k. w zw. z art. -64 § l k.k. na karę l roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz żal przestępstwo z art. 279 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k. na karę l roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 16.07.2007 r. sygn. II K 96/07, którym orzeczono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 19.03.2006 r. do dnia 28.08.2006 r., od dnia 18.11.2006 r. do dnia 19.12.2006 r., od dnia 03.02.2007 r. do dnia 26.04.2007 r. i od dnia 16.03.2010 r. do dnia 30.12.2010 r., tj. występku z art. 279 § l k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 279 § l k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę l (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II. na podstawie art. 46 § l k.k. zobowiązał oskarżonego D. Z. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. P. kwoty 11 387,70zł (jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt siedem złotych i siedemdziesiąt groszy) tytułem naprawienia szkody,

III. na podstawie art. 624 § l k.p.k. zwolnił oskarżonego D. Z. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony, wskazując w osobiście złożonej apelacji na trudną sytuację materialną jego rodziny i konieczność sprawowania opieki nad chorą babcią. Z treści złożonego środka odwoławczego wynika, że oskarżony zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary i domagał się w nim orzeczenia wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Korekty wymagało jedynie wskazanie wartości przedmiotu przestępstwa i związanego z nim zakresu obowiązku naprawienia szkody.

Mając na względzie kierunek i zakres złożonego środka odwoławczego, w którym oskarżony domaga się „dania mu szansy pozostania na wolności”, Sąd Okręgowy wskazuje, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie, zasadnie uznając, że D. Z. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa. Zgromadzone dowody poddane zostały obiektywnej ocenie, trafna jest w szczególności ocena wyjaśnień oskarżonego, przyznającego się do winy i opisującego sposób popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Nie budzi również żadnych wątpliwości trafność przyjętej w zaskarżonym wyroku kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.

Sąd Rejonowy nieprawidłowo jednakże określił wartość przedmiotu dokonanej przez oskarżonego kradzieży, co przyznał w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Opierając się na dowodzie z opinii nr (...)sporządzonej przez biegłego z zakresu szacowania wartości ruchomości i materiałów przemysłowych, uznać należało, że realna wartość szkody to nie wartość nowych przedmiotów, jak wskazywał pokrzywdzony, lecz kwota odpowiadająca kosztom zakupu tych przedmiotów po uwzględnieniu stopnia ich zużycia. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. Z.w ten sposób, że w pkt I części dyspozytywnej obniżył wartość skradzionych przez oskarżonego D. Z.przedmiotów do kwoty 64 624,00 koron czeskich tj. do 10 882, 68 złotych, zaś w konsekwencji w pkt II części dyspozytywnej w miejsce zobowiązania oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. P.kwoty 11 387,70 złotych na podstawie art. 46 § l k.k. nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w kwocie 10 882, 68 złotych. Wartość zobowiązania w walucie polskiej i związaną z nią wysokość obowiązku naprawienia szkody Sąd Okręgowy określił według kursu średniego walut określonego przez Narodowy Bank Polski na dzień wymagalności roszczenia, tj. na dzień popełnienia przestępstwa według tab. A z dnia 22 marca 2012 r., 58/NBP/2012. Taki sposób wyliczenia wynika z zasady wyrażonej w art. 358 § 2 k.c., mającej zastosowanie do wszystkich zobowiązań pieniężnych, zatem i tych wynikających z popełnienia przestępstwa.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do dalszej ingerencji w treść zapadłego orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. może uzasadniać tylko taka różnica w ocenie wymiaru kary, która jest natury zasadniczej, tzn. jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. W ocenie Sądu Okręgowego, zmiana wartości przedmiotu przestępstwa nie wpływa na prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu w takim stopniu, by uzasadniała wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

Oczywistym jest, iż cele prewencji indywidualnej - wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonego D. Z. kara została ukształtowana w sposób wyważony, a przy jej wymiarze Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie dyrektywy o jakich mowa w art. 53 k.k. Sąd I instancji przeanalizował i prawidłowo wyeksponował wszystkie istotne okoliczności wpływające na wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego determinujące ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. rodzaj i charakter naruszonego dobra, wartość wyrządzonej przestępstwem szkody, działanie w zamiarze bezpośrednim, z myślą, że przestępstwo popełnione poza granicami Polski pozostanie bezkarne. Tym samym wymierzona w pierwszej instancji kara jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności rzeczywiście jest karą współmierną do prawidłowo ocenionych stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego. Słusznie Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności w takim wymiarze uznał, że koniecznym jest wdrożenie wobec oskarżonego procesu wychowawczego w warunkach zakładu karnego. Uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego, działanie w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej, wyklucza możliwość postawienia wobec D. Z. pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Tak ukształtowana kara spełni swoje cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak też cele w zakresie prewencji ogólnej.

Sąd Okręgowy nie stwierdził ponadto, aby wyrok Sądu Rejonowego dotknięty był uchybieniami procesowymi wskazanymi w art. 439 k.p.k., które Sąd Odwoławczy winien brać pod uwagę z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia oraz podniesionych zarzutów. Oceniając wyrok Sądu I instancji nie znalazł również podstaw do jego uchylenia lub zmiany ze względu na rażącą niesprawiedliwość określoną w art. 440 k.p.k. Wobec tego w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok – jako trafny i prawidłowy – został utrzymany w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

Ponieważ sytuacja majątkowa oskarżonego od czasu orzekani w I instancji nie uległa zmianie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.