Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Krzysztof Noskowicz

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSA Mirosław Cop

Protokolant: sekr. sądowy Anna Majewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gdańsku del. do Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Lilianny Stojek

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r.

sprawy

M. Z. (1)

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 300 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o.

od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu

z dnia 24 czerwca 2014 r., sygn. akt II K 178/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.wymierza oskarżycielowi posiłkowemu (...) Sp. z o.o. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go wydatkami w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Toruniu rozpoznawał sprawę M. Z. (1) oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 10 lutego 2009r. do 2 lipca 2010r. w T. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem dokonania oszustwa doprowadził Bank (...) S.A oraz (...) Sp. z o.o. w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej co najmniej 620.000,-zł. poprzez wprowadzenie w błąd tych podmiotów co do własnej sytuacji finansowej w prowadzonej pod nazwą (...) z siedzibą w C., ul. (...) działalności gospodarczej, w toku ubiegania się o zawarcie dwóch umów kredytowych z Bankiem (...) S.A. o numerach (...), (...) z dnia 16 marca 2009r. i 19 marca 2009r. na kwoty 470.000,-zł. i 150.000,-zł. oraz dwóch umów o udzielenie poręczenia z (...) Sp. z o.o. w T. nr (...) (...) S.A. oraz (...)/ (...) S.A. na kwoty 376.000,-zł. i 120.000,-zł., poprzez złożenie niekompletnych dokumentów stanowiących załączniki do wniosków kredytowych oraz poprzez nieujawnienie istniejących w momencie składania wniosków wysokich stanów zobowiązań wobec innych podmiotów oraz poprzez złożenie niezgodnego z prawdą oświadczenia odnoszącego się do braku zobowiązań publicznoprawnych na rzecz Urzędów Skarbowych i ZUS, które to dokumenty, oświadczenia i dane miały istotne znaczenie dla zawarcia umów kredytowych z (...) S.A. o numerach (...), (...) oraz umów poręczenia z (...) Sp. z o.o. o numerach (...) (...) S.A. oraz (...)/ (...) S.A., to jest o czyn z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk i art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk i art.12 kk;

2.  w okresie od 26 października 2009r. do 29 czerwca 2010r. w C., działając ze z góry powziętym zamiarem prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...)z siedzibą w C., ul. (...) i będąc niewypłacalnym od grudnia 2008 r. udaremnił zaspokojenie wielu swoich wierzycieli, poprzez zbycie składników swojego majątku:

- w dniu 26 października 2009r. w postaci trzech maszyn produkcyjnych — zginarki ręcznej (...) typ (...) firmy (...), linii do rozkroju firmy (...), typ (...), trzech rozwijarek L. (...)o nr seryjnych: (...) - firmie (...) z/s w T. ul. (...) za łączną kwotę 10.000,-zł.,

- w dniu 21 maja 2010r. jedenastu maszyn i urządzeń - zginarki ręcznej T., stołu transportowego taśmowego, prasy mimośrodowej typu (...), zgrzewarki nr (...), przecinarki do profili B., wiertarki pionowej typu (...), nitownicy elektrycznej G., zestawu monitoringu B., dwóch nagrzewnic E. (...), komputera stacjonarnego z monitorem, zestawu do frezowania F. firmie (...) z/s w T. ul. (...) za łączną kwotę 31.500,03 zł.,

- w dniu 9 czerwca 2010r. w postaci samochodu osobowego A. (...), (...) nr rej. (...), samochodu ciężarowego uniwersalnego S. (...), nr rej. (...), samochodu ciężarowego V. (...), nr rej. (...), samochodu ciężarowego F. (...), nr rej. (...) komisowi samochodowemu (...)w L., ul. (...) i spółce (...) Sp. z o.o. w C., ul. (...) za łączną kwotę 30.154,-zł.,

- w dniu 29 czerwca 2010r. mebli za łączną kwotę 2.820,02 Przedsiębiorstwu Produkcyjnemu (...) z/s w C., ul. (...),

- w dniu 29 czerwca 2010r. sprzętu komputerowego, monitorów, drukarek, aparatu telefonicznego i niwelatora firmie FUH (...) w C., ul. (...), za kwotę 4.150,-zł., wyrządzając w ten sposób szkodę wielu wierzycielom, tj.:

- Pierwszemu i Drugiemu Urzędowi Skarbowemu w T.,

-(...)Sp. z o.o. w W.,

- (...) Sp. z o.o. w M.,

- (...) Sp. z o.o. w W.,

- (...) Sp. z o.o. w W.,

- (...) Sp. z o.o. w W.,

- (...) w P.,

- (...) Sp. z o.o. w S.,

- (...) w T.,

- (...) SA w T.,

- PHU (...) sp. z o.o. w I.,

- (...) w T.,

- (...) w T.,

- (...) Sp. z o.o w T.,

- R. Ż.,

- (...) wspólnicy Sp. j. w W.,

- (...) Sp. z o.o w L.,

- PHU (...)w Ż.,

- PPH .(...) w S.,

- (...) Sp. z o.o. z/s w P.,

- (...) SA z/s w S.,

- (...) Sp. z o.o. w W.,

(...) BANK SA w W.,

(...) Bank (...) SA z/s w W.,

- Bank (...) SA z/s w W.,

- (...) Sp. z o.o. w T.,

tj. o czyn z art.300 § 1 kk w zw. z art.300 § 3 kk w zw. z art.12 kk;

3.  w okresie od 26 listopada 2012r. do 18 listopada 2013r. w C. i W. nie stosował się do orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu Wydział V Gospodarczy z dnia 26 listopada 2012r., sygn. akt: V Gzd 6/11, zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 3 lat i pełnił w tym okresie funkcję prezesa zarządu w (...) Sp. z o.o. z/s w W. ul. (...), (...) W., KRS: (...), funkcję prezesa zarządu w (...) Sp. z o.o. z/s w C., ul. (...), (...) C., KRS: (...) oraz funkcję prokurenta w (...) Sp. z o.o. z/s w C., ul. (...), (...) C., KRS: (...), tj. o czyn z art.244 kk. 

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014r. w sprawie sygn. akt II K 178/13:

uznał oskarżonego M. Z. (1) za winnego tego, że w okresie od 16 do 19 marca 2009r. w T. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 620.000,-zł. poprzez to, że wprowadził pracowników tych podmiotów w błąd co do własnej sytuacji finansowej w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu niekompletnych i nierzetelnych dokumentów i niezgodnego z prawdą pisemnego oświadczenia o braku zobowiązań publicznoprawnych oraz zatajając istnienie i rozmiar swoich zobowiązań, zawarł z Bankiem (...) SA w W. dwie umowy kredytowe na kwoty 470.000,-zł. i 150.000,-zł., zaś z (...) sp. z o. o. w T. — dwie umowy o udzielenie poręczenia tychże kredytów na kwoty 376.000,-zł. i 120.000,-zł., tj. występku z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk. i art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, za co, na mocy art.11 § 3 kk w zw. z art.294 § 1 kk, wymierzył mu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art.33 § 2 kk, karę 40 stawek dziennych grzywny po 50,-zł. każda;

uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od 26 października 2009r. do 29 czerwca 2010r. w C., będąc niewypłacalnym, działając ze z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą (...) z siedzibą w C., zbył składniki swojego majątku w postaci: 17 maszyn i urządzeń produkcyjnych, 3 samochodów ciężarowych, samochodu osobowego, mebli oraz sprzętu komputerowego i biurowego za łączną kwotę 78.624,05 zł., czym udaremnił zaspokojenie wielu swoich wierzycieli, tj. (...), (...) sp. z o. o., (...), (...), PHU (...), (...) SA, (...) oraz (...), a także wierzycieli: (...) sp. z o. o., M. Z. (2), (...) sp. j., (...), (...) S.A., PHU (...), (...), R. Ż., (...) sp. z o. o., (...), (...) w T., (...) Banku SA, (...) Banku (...) SA, Banku (...) SA oraz (...) w T., co do których działał w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych dotyczących jego zobowiązań wobec tych podmiotów, tj. występku z art.300 § 1 i 3 kk i art.300 § 2 kk w zw. art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk, za co, na mocy art.11 § 3 kk w zw. z art.300 § 3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od 25 grudnia 2012r. do 18 listopada 2013r. w C. i W. nie stosował się do orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu z 26 listopada 2012 r. w sprawie V Gdz 6/11 zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 3 lat, w ten sposób, że we wskazanym okresie pełnił funkcję prezesa zarządu w spółkach: (...) sp. z o. o. w (...) sp. z o.o. w C. oraz prokurenta w spółce (...) sp. z o. o. w C., tj. występku z art.244 kk, za co, na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art.85 kk i art.86 § 1 kk, w miejsce kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art.69 § 1 i 2 kk, art.70 § 1 pkt 1 kk i art.73 § 1 kk, wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby, oddając oskarżonego w tym okresie pod dozór kuratora;

zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. zaskarżając na niekorzyść oskarżonego powyższy wyrok:

w zakresie punktu I, II, III, IV, V co do kar orzeczonych w każdym z tych punktów wobec oskarżonego M. Z. (1) i zarzucając mu:

1.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego niewspółmiernie łagodnej kary, która nie uwzględnia istotnych okoliczności mających wpływ na rodzaj i wymiar kary, tj. sposób działania oskarżonego, zachowanie sprawcy przed popełnieniem czynu zabronionego oraz po jego popełnieniu, stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i stopień obowiązków naruszonych przez oskarżonego, okoliczność niepodjęcia działań mających na celu naprawienie szkody, ale raczej podejmowanie działań uniemożliwiających wierzycielom zaspokojenie swoich wierzytelności i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej;

2.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie przez Sąd I instancji kary rażąco niewspółmiernie łagodnej, które jest wynikiem nienależytego stopnia uwzględnienia określonych okoliczności obciążających oskarżonego, a mających wpływ na wymiar kary, tj. uprzedniej karalności oskarżonego oraz wysokość szkody powstałej na skutek popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego oraz nadania nadmiernej wagi okoliczności przyznania się oskarżonego do winy i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej.

Wniósł o zmianę punktu I wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie kary 3 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W zakresie punktu II zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego niewspółmiernie łagodnej kary, która nie uwzględnia istotnych okoliczności mających wpływ na rodzaj i wymiar kary, tj. sposób działania oskarżonego, zachowanie sprawcy przed popełnieniem czynu zabronionego oraz po jego popełnieniu, stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i stopień obowiązków naruszonych przez oskarżonego, okoliczność niepodjęcia działań mających na celu naprawienie szkody, ale raczej podejmowanie działań uniemożliwiających wierzycielom zaspokojenie swoich wierzytelności, ilości pokrzywdzonych i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej;

2.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie przez Sąd I instancji kary rażąco niewspółmiernie łagodnej, które jest wynikiem nienależytego stopnia uwzględnienia określonych okoliczności obciążających oskarżonego, a mających wpływ na wymiar kary, tj. sposób działania sprawcy polegający na lekceważeniu porządku prawnego i wierzycieli, karalność oskarżonego oraz dużą liczbę osób pokrzywdzonych czynem zabronionym i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej.

Wniósł o zmianę punktu II wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie kary 3 lat pozbawienia wolności.

W zakresie punktu III zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego niewspółmiernie łagodnej kary, która nie uwzględnia istotnych okoliczności mających wpływ na rodzaj i wymiar kary, tj. sposób działania oskarżonego, zachowanie sprawcy przed popełnieniem czynu zabronionego oraz po jego popełnieniu, stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i stopień obowiązków naruszonych przez oskarżonego, okoliczność niepodjęcia działań mających na celu naprawienie szkody, ale raczej podejmowanie działań uniemożliwiających wierzycielom zaspokojenie swoich wierzytelności i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej;

2.  naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie przez Sąd I instancji kary rażąco niewspółmiernie łagodnej, które jest wynikiem nienależytego stopnia uwzględnienia określonych okoliczności obciążających oskarżonego, a mających wpływ na wymiar kary, tj. uprzedniej karalności oskarżonego oraz długiego okresu czasu w jakim przestępstwo zostało popełnione i w konsekwencji orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej.

Wniósł o zmianę punktu III wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności.

W zakresie punktu IV i V zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art.438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego niewspółmiernie łagodnej kary, która nie uwzględnia istotnych okoliczności mających wpływ na rodzaj i wymiar kary, tj. sposób działania oskarżonego, zachowanie sprawcy przed popełnieniem czynu zabronionego oraz po jego popełnieniu, stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i stopień obowiązków naruszonych przez oskarżonego, okoliczność niepodjęcia działań mających na celu naprawienie szkody, ale raczej podejmowanie działań.

Wniósł o zmianę punktu IV wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie kary 3 lat pozbawienia wolności oraz uchylenie punktu V i umorzenie w tym zakresie postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna w stopniu oczywistym i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że skarżący nie miał gravamen do skarżenia pkt. III wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu w sprawie II K 178/13. Zgodnie z treścią art.425 § 3 kpk, odwołujący może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom a ograniczenie to nie dotyczy jedynie oskarżyciela publicznego. Skarżący w powyższej sprawie reprezentuje pokrzywdzonego (...) sp. z o.o., którego nie dotyczy pkt.III zaskarżonego orzeczenia, w którym uznano oskarżonego M. Z. (1) winnym popełnienia czynu z art.244 kk polegającego na nie stosowaniu się do orzeczonego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu. W żaden zatem sposób rozstrzygnięcie zawarte w pkt.III zaskarżonego orzeczenia nie naruszyło praw (...) Spółka z o.o. Zwłaszcza, że działanie na szkodę wskazanego podmiotu przypisano oskarżonemu w okresach od 16 do 19 marca 2009r. (pkt.I wyroku) oraz od 26 października 2009r. do 29 czerwca 2010r. (pkt.II wyroku), zaś przestępstwo z art.244 kk oskarżony popełnił w okresie od 25 grudnia 2012r. do 18 listopada 2013r. łamiąc zakaz orzeczony postanowieniem z dnia 26 listopada 2012r. W tym zatem zakresie wniesiona apelacja nie ma postaw nie tylko merytorycznych ale i formalnych.

Wspomnieć należy również, że zbędnym było wskazywanie we wniesionym środku odwoławczym kierunku zaskarżenia, skoro w przypadku wniesienia go przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kierunek ten może być tylko jeden – na niekorzyść oskarżonego.

Z uwagi na fakt, że zarzuty dotyczące pkt.I i II zaskarżonego orzeczenia są w zasadzie tożsame, Sąd Apelacyjny odniesie się do nich łącznie.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że w zakresie kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego M. Z. (1) w pkt.I i II wyroku doszło do naruszenia art.438 pkt 4 kpk. Orzeczonych bowiem wobec oskarżonego kar jednostkowych nie sposób uznać za rażąco łagodne. Bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt. 4 kpk), a która zachodzić może jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 k.k. Na gruncie art.438 pkt 4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Należy również odwołać się do od dawna utrwalonego w judykaturze i doktrynie poglądu, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974r. w sprawie V KRN 78/74, OSNKW 1974, poz.34). Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podwyższenia oskarżonemu M. Z. (1) kar jednostkowych pozbawienia wolności za czyny przypisane mu w pkt. I i II zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do argumentów zawartych w uzasadnieniu apelacji wskazać na wstępie należy, że w ocenie Sądu II instancji nie doszło w przedmiotowej sprawie do błędnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I i II zaskarżonego orzeczenia.

Skarżący zarzucając Sądowi I instancji pominięcie szeregu dyrektyw wymiaru kary określonych w art.53 kk nie wskazuje jakie dyrektywy zostały pominięte wskazując jedynie, że dostrzeżone przez Sąd Okręgowy okoliczności łagodzące zostały przecenione, zaś obciążające – nie docenione. Nie sposób za pobieżny uznać uzasadnienia wyroku w części dotyczącej wymiaru kary, skoro Sąd I instancji wskazał wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające jakie miał na względzie orzekając w przedmiocie kar. W ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienie w takim kształcie spełnia wymogi określone w art.424 § 2 kpk. Oczywistym jest, że sąd rozpoznając wniosek o skazanie bez rozprawy nie ma obowiązku jego uwzględnienia ale skoro w przedmiotowej sprawie doszło do wydania wyroku w warunkach określonych w art.335 kpk to uznać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego przedstawione przez oskarżyciela publicznego kary spełniały dyrektywy o jakich mowa w art.53 kk. Sąd Okręgowy poczytał na niekorzyść oskarżonego przy wymiarze kary okoliczności wskazane przez skarżącego, tj. wysokość szkody wyrządzonej przestępstwem (pkt I wyroku), sposób działania sprawcy polegający na lekceważeniu porządku prawnego i swoich wierzycieli, dużą liczbę pokrzywdzonych (pkt II wyroku) oraz uprzednią karalność oskarżonego (pkt I i II wyroku). Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącego, że okoliczności te nie znalazły należytego odzwierciedlenia w jednostkowych karach pozbawienia wolności orzeczonych w pkt I i II zaskarżonego wyroku. Podobnie jak stanowiska, że doszło do przecenienia okoliczności łagodzącej za jaką Sąd I instancji uznał przyznanie się oskarżonego do winy. Taka procesowa postawa oskarżonego w polskim procesie karnym zawsze stanowi okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że pogląd skarżącego co do przyczyn, dla których oskarżony M. Z. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw (złożenie przez oskarżyciela posiłkowego zawiadomienia o popełnieniu kolejnego przestępstwa przez oskarżonego) jawi się jako dowolna. Oskarżony bowiem nie przedstawił powodów, dla których zmienił swoje stanowisko w kwestii zarzucanych mu czynów a skarżący nie wskazał na czym opiera swoje twierdzenie w tym przedmiocie. Sposób działania sprawcy opisany na str.6 apelacji nie może stanowić okoliczności obciążającej przy wymiarze kary za czyn przypisanych oskarżonemu w pkt. I zaskarżonego wyroku, gdyż posłużenie się dokumentami poświadczającymi nieprawdę w celu uzyskania kredytu i poręczenia stanowi znamię przestępstwa z art.297 § 1 kk, którego popełnienie przypisano oskarżonemu M. Z. (1) w pkt.I zaskarżonego wyroku. Nie sposób – jak zdaje się sugerować skarżący – uznać, że posiadanie wykształcenia ekonomicznego wskazuje niejako na premedytację w działaniu oskarżonego. Powszechnie bowiem wiadomym jest, że wykonywanie określonej pracy zarobkowej lub zajęcia o takim charakterze nie zawsze jest związane z nabytym wykształceniem. Tym bardziej, że wykształcenie ekonomiczne, jakim legitymuje się oskarżony M. Z. (1) jest pojęciem bardzo szerokim. Okoliczność zaciągania kolejnych zobowiązań mimo świadomości swej niewypłacalności również nie może stanowić okoliczności obciążającej przy wymiarze kary za czyn przypisany w pkt. I zaskarżonego orzeczenia gdyż stanowi ona element opisu tego czynu a zatem jest formą wprowadzenia w błąd o jakim mowa w przypisanym oskarżonemu w pkt. I wyroku przestępstwie z art.286 § 1 kk. Za okoliczność obciążającą przy wymiarze kar jednostkowych pozbawienia wolności za czyny przypisane w pkt. I i II zaskarżonego wyroku nie może zostać uznane to, że oskarżony naruszył zakaz prowadzenia działalności gospodarczej. Za to bowiem został skazany w pkt.III zaskarżonego orzeczenia. Nadto zakaz ów został orzeczony postanowieniem z dnia 26 listopada 2012r. a zatem po okresie objętym zarzutami opisanymi w pkt.I i II zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącego, że popełnienie przestępstwa oszustwa przez przedsiębiorcę cechuje wyższy stopień społecznej szkodliwości niż popełnienie go przez podmiot nie będący przedsiębiorcą. Skarżący nie rozwinął postawionego na str.13 apelacji zarzutu przeciwdziałania wyrównaniu powstałych strat; również na str.10 apelacji wskazuje na wyzbywanie się majątku przez oskarżonego. W ocenie Sądu II instancji użyte przez skarżącego sformułowanie dotyczy zatem faktu zbywania składników majątku w celu udaremnienia lub utrudnienia zaspokojenia wierzycieli. Skoro tak, to w realiach przedmiotowej sprawy okoliczność ta nie może zostać uznana za obciążającą przy wymiarze kary pozbawienia wolności za czyny przypisane oskarżonemu w pkt. I i II wyroku. Zachowanie to bowiem stanowi znamię przestępstwa z art.300 § 1 kk przypisanego oskarżonemu w pkt. II wyroku. Sąd odwoławczy nie podziela poglądu apelującego, że Sąd Okręgowy nie przydał należytej wagi przy wymiarze kary okoliczności obciążającej jaką jest uprzednia karalność oskarżonego M. Z. (1). Nie marginalizując faktu uprzedniej karalności oskarżonego wskazać należy, że został on dwukrotnie skazany na kary grzywien za nieterminową wpłatę podatku małej wartości (art.77 § 2 kks) wyrokami z dnia 12 stycznia 2012r. i 12 lutego 2013r. a zatem po czasie objętym zarzutami opisanymi w pkt.I i II wyroku. Nie ma racji skarżący twierdząc, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił w należytym stopniu wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt. I zaskarżonego orzeczenia. Sąd ten bowiem uznał tę okoliczność jako obciążającą przy wymiarze kary wskazując jednocześnie (jak to również uczynił skarżący) na fakt, że wyrządzona szkoda ponad 3-krotnie przekracza próg mienia znacznej wartości określonego w przepisie art.115 § 5 kk (str.40 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Lakoniczność zarzutu związanego z grzywną orzeczoną w pkt. I zaskarżonego orzeczenia (str.11 apelacji) czyni niemożliwym szersze odniesienie się do niego. Wskazać zatem jedynie należy, że w ocenie Sądu Apelacyjnego również i w tym zakresie orzeczona kara nie jawi się jako rażąco niewspółmiernie łagodna.

Sąd II instancji nie podziela zatem poglądu skarżącego, że orzeczone wobec oskarżonego M. Z. (1) kary jednostkowe są niewspółmiernie łagodne a mając na uwadze powyższe wywody, ogólne i szczególne zasady wymiaru kary wskazane w art.53 § 1 i 2 kk podzielił pogląd Sądu I instancji, że karami współmiernymi, uwzględniającą te wszystkie elementy w odniesieniu do oskarżonego M. Z. (1) będą kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny orzeczone przez Sąd I instancji. Kary te bowiem są w pełni współmierne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, powinny spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Apelacyjny nie dostrzega również podstaw do zmiany kary orzeczonej wobec oskarżonego za czyn przypisany mu w pkt. III wyroku. Z uwagi na wskazany we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia brak podstaw do skarżenia przez oskarżyciela posiłkowego tej części orzeczenia, zmiana wyroku w tym zakresie mogłaby mieć swoje oparcie w przepisie art.440 kpk. W ocenie Sądu II instancji nie ma jednak podstaw do twierdzenia, że kara orzeczona za czyn przypisany w pkt.III wyroku jest rażąco niesprawiedliwa. Stąd uznał za trafną w świetle wskazanych wyżej dyrektyw orzekania kar, karę wymierzoną przez Sąd Okręgowy. Przechodząc do zarzutów dotyczących orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności podkreślenia wymaga, że nie zyskał one aprobaty Sądu Apelacyjnego nie tylko z powodu nie stwierdzenia podstaw do obostrzenia kar jednostkowych pozbawienia wolności, choć oczywiście był to powód podstawowy. Wskazać bowiem należy, że wniosek skarżącego dotyczący wymiaru kary łącznej sprzeczny jest z treścią art.86 § 1 kk oraz zachodzi wewnętrzna sprzeczność w tym zakresie w samej apelacji. We wstępnej części wniesionego środka odwoławczego skarżący bowiem wnosi o wymierzenie kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności (str.4 apelacji), zaś w jego uzasadnieniu – kary łącznej 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (str.16 apelacji). Przede wszystkim jednak podkreślenia wymaga, że apelujący domaga się wymierzenia kar jednostkowych pozbawienia wolności w wysokości: 3 lat i 6 miesięcy za czyn z pkt.I wyroku, kary 3 lat za czyn z pkt.II wyroku oraz kary 2 lat za czyn z pkt.III wyroku to żądanie kary łącznej 3 lat (lub 3 lat i 2 miesięcy) pozbawienia wolności nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach Kodeksu karnego. Zgodnie bowiem z treścią art.86 § 1 kk, sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 15 lat pozbawienia wolności. W realiach zatem apelacji będącej przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie niemożliwym byłoby orzeczenie kary łącznej 3 lat (lub 3 lat i 2 miesięcy) pozbawienia wolności skoro najwyższą karą jednostkową żądaną przez skarżącego jest kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec powyższego na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu karę łączną w powyższej sprawie zastosował zasadę asperacji a zatem mniej korzystną dla oskarżonego niż postulat skarżącego, który - uznać należy (skoro nie wnosił o wymierzenie kary łącznej wyższej niż najwyższa z żądanych kar jednostkowych) – wnioskował o zastosowanie zasady absorbcji przy wymiarze kary łącznej. Wobec powyższego zatem za całkowicie chybiony uznać należy zarzut łagodzenia orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

Aprobatę Sądu II instancji zyskał pogląd Sądu Okręgowego, co do istnienia pozytywnej prognozy stanowiącej podstawę zastosowania wobec oskarżonego M. Z. (1) instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Skarżący wnosząc o wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze uniemożliwiającym jej warunkowe zawieszenie nie podniósł alternatywnie zarzutów dotyczących zastosowania wobec oskarżonego M. Z. (1) warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Wobec powyższego, biorąc pod uwagę kierunek zaskarżenia oraz zakaz reformationis in peius określony w przepisie art.434 § 1 kpk, kwestia warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego w przedmiotowej sprawie mogłaby być oceniana na niekorzyść oskarżonego tylko w razie stwierdzenia, że zastosowanie ma przepis art.440 kpk, tj. rażąca niesprawiedliwość orzeczenia. Sąd Apelacyjny zaistnienia przesłanek do zastosowania tego przepisu nie stwierdził. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek skarżącego o uchylenie pkt.V wyroku i umorzenie w tym zakresie postępowania nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach Kodeksu postępowania karnego. Skoro bowiem skarżący domaga się orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze uniemożliwiającym jej warunkowe zawieszenie (tj. przekraczającym 2 lata) to wniosek dotyczący tego punktu wyroku, w którym doszło do orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary łącznej winien ograniczyć do wniosku o uchylenia tego punktu wyroku (w realiach przedmiotowej sprawy – pkt. V wyroku). Wniosek o umorzenie postępowania w tym zakresie jest bowiem nie tylko zbędny ale również – na co wskazano wyżej – nieznajdujący oparcia w obowiązujących przepisach.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok jako trafny utrzymał w mocy nie stwierdzając zaistnienia zarówno przesłanek z art.440 kpk, jak i bezwzględnych przyczyn odwoławczych, o których mowa w przepisie art.439 kpk.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk w zw. z art.636 § 1 kpk oraz art.13 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążając nimi oskarżyciela posiłkowego, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.