Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski

Protokolant – st. sekr. sąd. Urszula Ekstowicz

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Janusza Wałach

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 roku sprawy

P. G. (1)

urodz. (...) w G.

syna S. i J. z d. K.

oskarżonego o to, że: oskarżonego o to, że:

W dniu 18 lutego 2014 r. w m. G., ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą umyślnie dokonał zniszczenia mienia poprzez powyłamywanie elementów rolety antywłamaniowej, wygięciu drzwi wejściowych do baru (...) powodując tym samym straty wysokości 2000zł na szkodę T. S. (1) i firmy (...) V. (...) oddział w B., ul. (...) (...) B. i wybicia 4 szyb bocznych oraz szyby w drzwiach wejściowych w kabinie telefonicznej typu (...) numerze aparatu (...) powodując tym samym straty w wysokości 766,12 zł na szkodę firmy (...), ul. (...) (...)-(...) O.

tj. o czyn z art. 288§1kk w zw. z art. 12kk

tj. o czyn z art.

1.  Oskarżonego P. G. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia z tym, że uzupełnia opis czynu o stwierdzenie, iż dopuścił się go działając czynem ciągłym i przyjmuje, że wysokość szkody na rzecz T. S. (1) to kwota 1200 zł i za to na podstawie art. 288§1kk w zw. z art. 12kk skazuje go na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 46§1kk orzeka tytułem środka karnego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę przez oskarżonego P. G. (1) na rzecz pokrzywdzonego (...) SA z siedzibą w W. kwoty 766,12 (siedemset sześćdziesiąt sześć 12/100) złotych oraz na rzecz T. S. (1) kwotę 530 ( pięćset trzydzieści) złotych.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. S. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia) złotych powiększoną o kwotę 96, 60 ( dziewięćdziesiąt sześć 60/100) tytułem VAT, czyli łączna kwotę 516, 60 ( pięćset szesnaście 60/100) złotych.

4.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 15/15

UZASADNIENIE

P. G. (1) (lat 24) zatrudniony był od stycznia 2014r. w przedsiębiorstwie (...) na stanowisku ochroniarza. Swoją prace wykonywał ochraniając (...)położoną w miejscowości P. nieopodal G..

Dnia 17 lutego 2014r. wg planu pracy miał on pracować na nocnej zmianie w godzinach od 19 do 7 rano dnia następnego. Około północy z 17 na 18 lutego przebywał on wraz z kolegą P. P. w centrum G.. P. P. następnego dnia rozpoczynał pracę w tym samym przedsiębiorstwie zajmującym się ochroną, w którym miał zastąpić na pewien okres oskarżonego. Obaj mężczyźni ubrani byli w kurtki z napisem ochrona oraz nazwą firmy, która ich zatrudniała. W centrum G. oskarżony i P. P. spotkali dwóch studentów w osobach M. Z. (1) i K. J. (1), którzy wracali z pobliskiego lokalu rozrywkowego. Z uwagi na okoliczność, że jeden ze studentów chwilę wcześniej został zaatakowany i uderzony przez inną osobę, oskarżony i P. P. zaproponowali nieznanym wcześniej studentom wspólne udanie się do P., zapewniając, że przy nich będą oni bezpieczni. Studenci M. Z. (1) i K. J. (1) przystali na tę propozycję. Wszyscy czterej mężczyźni udali się pieszo w kierunku P.. Będąc jeszcze w granicach administracyjnych G., na ul. (...), która bezpośrednio prowadzi do miejscowości P., oskarżony wraz z P. P. powiedzieli towarzyszącym studentom, że zaraz coś im pokażą. Po tym stwierdzeniu oskarżony oraz P. P. zaczęli kopać w szyby znajdującej się tam budki telefonicznej. Oskarżony oraz P. P. wybili w ten sposób cztery szyby boczne oraz szybę w drzwiach budki telefonicznej typu (...) numerze aparatu (...), której własność należała do O. Polska. Po uszkodzeniu budki oskarżony podał P. P. kamień, aby ten włączył alarm w pobliskim barze. Oskarżony powiedział wówczas studentom, że jak zadzwonią na policję to dostaną premię za zgłoszenie w wysokości 200 zł. P. P. rzucał kamieniem w roletę antywłamaniową baru (...), po czym wraz z oskarżonym zaczęli razem szarpać za nią. Swym działaniem uszkodzili w ten sposób roletę oraz drzwi wejściowe do baru, powodując włączenie się alarmu. Całemu zdarzeniu przyglądali się stojący obok studenci. Po uszkodzeniu rolety antywłamaniowej oraz drzwi, oskarżony, P. P. oraz M. Z. i K. J. udali się do stróżówki, w której pracował oskarżony. P. G. będąc na miejscu zawiadomił Policję, że słyszy alarm w okolicach baru. Po wykonanym telefonie oznajmił dwóm studentom, że to nie pierwszy raz oraz żeby poczekali z nimi na przyjazd policji i nie wychodzili na zewnątrz, gdyż ktoś mógłby ich zauważyć i posądzić o dokonanie tych zniszczeń. M. Z. i K. J. pozostali w stróżówce do ok. godz. 3:00 w nocy. Wychodzącym studentom oskarżony i P. P. kazali twierdzić, że się nie znają. P. P. powiedział, że nie mają nikomu o tym opowiadać, bo ich znajdzie. M. Z. i K. J. odebrali to jako próbę zastraszenia. Wartość wyrządzonych szkód wyceniono na 766,12 zł w przypadku budki telefonicznej, zaś strata wynikająca z powyłamywania elementów rolety antywłamaniowej i wygięciu drzwi wejściowych do baru (...) to kwota 1200 zł (k. 215).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego k. 215-216, k. 42-43, zeznań świadków M. Z. (1) k. 11-12, K. J. (1) k. 16-17, K. C. k. 27-28, J. B. k. 20-21, protokołu oględzin miejsca przestępstwa k. 6-8, protokołu oględzin rzeczy z materiałem poglądowym k. 22-25, pisma T. T. Sp z o.o. k. 30, protokołu przyjęcia wniosku o ściganie k. 79, zeznania T. S. k. 215v.

Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia przez oskarżonego P. G. (1) przypisanego mu czynu nie budzą żądnych wątpliwości. W tym zakresie zgromadzony materiał dowodowy jest jednoznaczny w swojej wymowie i w gruncie rzeczy brak jest dowodów przeciwnych, które uzasadniałaby przyjęcie innej wersji zdarzenia jak ta opisana wyżej.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu w całości. Wyjaśnił, że razem z P. P. zniszczyli budkę telefoniczną oraz elementy baru. W toku postępowania przed Sądem zaprzeczył jednakże aby wziął udział w niszczeniu rolet baru (...). Przyznał się wówczas jedynie do zniszczenia kabiny telefonicznej. W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia całego czynu, złożone w toku postępowania przygotowawczego zasługuje na walor wiarygodności, zaś jego wyjaśnienia z rozprawy w których zaprzeczył aby uczestniczył w niszczeniu urządzeń baru, Sąd odrzucił jako niewiarygodne. Przyznanie do całości czynu jest zgodne z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia M. Z. i K. J., które Sąd podzielił w całości. Jednocześnie wyjaśnienia w których oskarżony zaprzeczył niszczeniu baru, w ocenie Sądu, złożone zostały wyłącznie w celu polepszenia swojej sytuacji procesowej i były próbą umniejszenia swojej roli w całości zdarzenia. Znamiennym jest, że oskarżony nie był w stanie w toku rozprawy podać przekonywującej przyczyny wystąpienia rozbieżności między jego wyjaśnieniami. Istotnym z punktu widzenia oceny jego wyjaśnień jest również, że wskazani wyżej świadkowie zdarzenia, wskazywali jednoznacznie, że oskarżony brał także udział w niszczeniu zewnętrznych elementów budynku. Z tych też powodów Sąd odrzucił jego wyjaśnienia w tym zakresie.

Za całkowicie wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków M. Z. i K. J.. Są one logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek powodów by odmówić im wiarygodności. Z ich relacji niezbicie wynika, że oskarżony zniszczył zarówno budkę telefoniczną jak i bar. Przekonywujące są również z punktu doświadczenia życiowego ich wyjaśnienia dlaczego w pierwszym kontakcie z funkcjonariuszami policji nie przekazali swojej wiedzy o zdarzeniu, dlatego okoliczność ta w żaden sposób nie wpływa na ocenę ich prawdomówności.

Zdaniem Sądu w tych okolicznościach nie ma żądnych powodów aby odmówić wiarygodności pozostałym wskazanym dowodom na postawie których ustalono powyższy stan faktyczny. Dowody te nie były kwestionowane w toku procesu, ich wiarygodność nie budzi wątpliwości oraz nie są znane żadne okoliczności, które by podważały ich prawdziwość.

W świetle analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ma zdaniem Sądu najmniejszych wątpliwości, że oskarżony P. G. działając wspólnie i w porozumieniu z inna osobą umyślnie dokonał zniszczenia mienia. A zatem zachowanie to wyczerpało dyspozycję art. 288§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Wina oraz społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu, którego wymieniony dopuścił się w nocy 18 lutego 2014 roku – zdaniem Sądu jest znaczna. Wskazuje na to analiza tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej czynu. Mowa tu zatem o takich okolicznościach jak czas, miejsce, sposób popełnienia czynu, pobudki, motywy, jakimi kierował się oskarżony, waga naruszonych przez niego obowiązków, postać zamiaru – bez wątpienia w tym wypadku bezpośredniego.

Niewątpliwie zdaniem Sądu oskarżonym kierowały niskie pobudki. Zmierzał bowiem do łatwego osiągnięcia korzyści majątkowej działając tym samym na cudzą szkodę.

Analiza elementów podmiotowych, pozwoliła zdaniem Sądu na przedstawienie osoby oskarżonego w niekorzystnym świetle. Wymieniony jest osobą młodą, kawalerem, mającym dwoje dzieci na utrzymaniu. Nigdzie obecnie nie pracującym. Odbywa w Zakładzie Karnym karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie.

W przeszłości był wielokrotnie karany za popełnienie przestępstw (karta karna k. 141, odpis wyroku k.77), co stanowi niewątpliwie okoliczność obciążającą przy wymiarze kary. Mimo uprzedniej karalności - nie udało się osiągnąć wobec P. G. (1) pożądanych efektów wychowawczych. Z tego też powodu - zdaniem Sądu - nie można zatem stwierdzić, że jego czyn z dnia 18 lutego 2014 roku miał wyłącznie charakteru incydentalny i wpadkowy.

Sąd uznał zatem, że tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 (osiem) miesięcy spełni cele kary. Wymiar kary i jej dolegliwość nie przekracza zdaniem Sądu stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego czynu a także cele zapobiegawcze.

Na podstawie art. 46§1kk – Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) SA z siedzibą w W. kwoty766,12 zł. Na rzecz T. S. (1) Sąd zasądził obowiązek naprawienia szkody w kwocie 530 zł z uwagi na pokrycie straty w pozostałej części przez ubezpieczyciela (odpis polisy k. 19).

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na podstawie art. 618§1pkt.11kpk. Ze względu na trudną sytuację materialną oskarżonego oraz okoliczność, że odbywa on aktualnie karę w Zakładzie Karnym (k.215, k. 58) - Sąd na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił go w całości od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.