Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Alina Bielińska

Protokolant: Rafał Kawałowski

Przy udziale Prokuratora Tomasza Koc

po rozpoznaniu w dniu 13.03., 06.05., 30.07.2013r., 07.04., 21.05., 20.08., 27.08., 05.11., 03.12.2014r., 18.02., 23.07.,05.10.2015 r.

sprawy K. B. urodz. (...) w W.

syna T. i S. z d. S.

oskarżonego o to, że:

I.  jako właściciel firmy (...). P.H.U. (...)” z/s przy ul. (...) w Z. doprowadził do podania nieprawdy w PIT-36, złożonym w dniu 27 kwietnia 2005 r. w Urzędzie Skarbowym w W., zeznaniu o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za okres od 1 stycznia 2004 roku do 31 grudnia 2004 roku, dotyczącym małżonków A. i K. B., poprzez zaniżanie podstawy opodatkowania w wyniku uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów nierzetelnych faktur wystawionych przez firmę (...) A. P. (1) z/s w W., ul. (...) na łączną kwotę 20.631 zł, naruszając art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czym spowodował narażenie na uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. w kwocie co najmniej 6.189 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks

II.  jako właściciel firmy (...). P.H.U. (...)” z/s przy ul. (...) w Z. doprowadził do podania nieprawdy w PIT-36, złożonym w dniu 27 kwietnia 2006 roku w Urzędzie Skarbowym w W., zeznaniu o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za okres od 01 stycznia 2005 roku do 31 grudnia 2005 roku, dotyczącym K. B., poprzez zaniżanie podstawy opodatkowania w wyniku uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów nierzetelnych faktur wystawionych przez firmę (...) A. P. (1) z/s w W., ul. (...) na łączną kwotę 109.028,50 zł, naruszając art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czym spowodował narażenie na uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 roku w kwocie co najmniej 20 715 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks

III.  jako właściciel firmy (...). P.H.U. (...)” z/s przy ul. (...) w Z. doprowadził do podania nieprawdy w złożonych w okresie od 22 listopada 2004 roku do 19 września 2005 roku w Urzędzie Skarbowym w W. deklaracjach VAT – 7 dla podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe październik 2004 roku, kwiecień 2005 roku, czerwiec 2005 roku, lipiec 2005 roku, sierpień 2005 roku dotyczących firmy (...). P.H.U. (...) z/s w Z. ul. (...), poprzez zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia w wyniku uwzględnienia w rozliczeniu nierzetelnych faktur VAT wystawionych przez firmę (...) – A. P. (1) z/s w W., ul. (...), naruszając art. 19 ust. 1 (brzmieniu obowiązującym do 31 kwietnia 2004 roku) i art. 86 ust. 1 (w brzmieniu obowiązującym do 1 maja 2004 roku) ustawy o podatku od towarów i usług, czym spowodował narażenie na uszczuplenie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe 2004 roku i 2005 roku w łącznej kwocie 28.522,

tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

orzeka

1.  na mocy art. 17§1 pkt.6 kpk w zw. z art.414§1kpk postępowanie wobec K. B. w zakresie czynów opisanych powyżej w punktach I i III umarza;

2.  oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, opisanego powyżej w pkt II za to na podstawie art. 56 § 2 kks wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej grzywny na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych z tytułu opłaty sądowej i obciąża go kosztami postępowania w kwocie 287,62 (dwieście osiemdziesiąt siedem zł. 62/100 groszy) złotych.

sygn. akt II K 174/12

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. B. prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą „(...)” z siedziba w Z. przy ul. (...). Przedmiotem działalności wskazanego przedsiębiorstwa było przygotowywanie i dostarczanie żywności dla odbiorców zewnętrznych oraz świadczenie usług o charakterze gastronomicznym.

W okresie od 27 listopada 2009 r. do 24 września 2010 r. Urząd Kontroli Skarbowej w W. przeprowadził w „(...)” w Z. przy ul. (...) następujące kontrole skarbowe:

1.  nr (...) – kontrola obejmowała rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczenia i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.;

K. B. oraz jego żona A. B. w dniu 29 kwietnia 2004 r. złożyli w Urzędzie Skarbowym w W. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT 36, w którym zostały opodatkowane ich wspólne dochody, zaś w złożonym zeznaniu uwzględnione zostały faktury wystawione przez firmę (...), jako koszt uzyskania przychodu.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W., decyzją z dnia 30 listopada 2010 r. nr (...) określił zobowiązanie podatkowe A. B. i K. B. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. na kwotę 33.888 złotych.

2.  nr (...) – kontrola obejmowała rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres styczeń – grudzień 2004 r., zaś kontrolą objęto miesięczne deklaracje dla podatku od towarów i usług (...)-7 za okres styczeń – grudzień 2004 r., rejestry zakupu i sprzedaży za okres styczeń – grudzień 2004 r., oryginały faktur zakupu i kopie faktur sprzedaży za okres styczeń – grudzień 2004 r. oraz historię operacji na rachunku bakowym.

W dniu 27 kwietnia 2005 r. K. B. i A. B. złożyli w Urzędzie Skarbowym w W. wspólne zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2004 r., za pośrednictwem formularza PIT 36.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za październik 2004 r. dla „(...)” w wysokości 5.146 złotych, w wyniku wydania decyzji z dnia 15 września 2010 r. o nr (...)//(...).

3.  nr (...) – kontrola obejmowała rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres styczeń – grudzień 2005 r.

Nadto, w wyniku trzeciej z ww. kontroli skarbowych ustalono, że K. B. dokonał odliczenia w deklaracjach VAT-7 podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez firmę (...):

- nr (...) z dnia 5 kwietnia 2005 r. – wartość netto: 9.255 zł, wysokość podatku VAT: 2.036,10 zł;

- nr (...) z dnia 18 kwietnia 2005 r. – wartość netto: 11.060 zł, wysokość podatku VAT: 2.433.20 zł;

- nr (...) z dnia 7 czerwca 2005 r. – wartość netto: 9.415 zł, wysokość podatku VAT: 2.071,30 zł;

- nr (...) z dnia 15 czerwca 2005 r. – wartość netto: 16.056 zł, wysokość podatku VAT: 3.532,32 zł;

- (...) z dnia 15 lipca 2005 r. – wartość netto: 33.800 zł, wysokość podatku VAT: 7.436 zł;

- nr (...) z dnia 29 lipca 2005 r. – wartość netto: 27.967,50 zł, wysokość podatku VAT: 6.152,85 zł;

- nr (...) z dnia 12 sierpnia 2005 r. – wartość netto: 1.475 zł; wysokość podatku VAT: 324,50 zł.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W., decyzją z dnia 15 września 2010 r. nr (...)//(...), określił zobowiązanie w podatku od towarów i usług dla „(...)” za następujące miesiące: kwiecień 2005 r. – kwota 7.478 zł, czerwiec 2005 r. – kwota 12.695 zł, lipiec 2005 r. – kwota 16.799 zł, sierpień 2005 r. – kwota 12.095 zł.

Wskazane powyżej kontrole zostały przeprowadzone przez funkcjonariuszy Urzędu Kontroli Skarbowej w W. i z jego upoważnienia – inspektora kontroli skarbowej A. Ł. oraz referendarza D. Ł..

W latach 2002-2003 A. P. (1) faktycznie prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...), jednakże obok legalnie prowadzonej działalności gospodarczej, wystawiał on również innym osobom faktury poza ewidencją firmy. Proceder ten rozpoczął za namową M. M. , który przywoził mu wykaz firm na rzecz których miał wystawiać owe fikcyjne faktury. Otrzymywał on 2-3 % prowizji od kwoty ujętej w fakturze, zaś wystawiona faktura nie znajdowała faktycznego pokrycia w wykonanych usługach. Wpłaty na konto A. P. (1) były dokonywane na należący do niego rachunek bankowy. Następnie pieniądze te wypłacał z konta i po potrąceniu w/w prowizji, zwracał .

W wyniku przedmiotowych kontroli przeprowadzonych przez Urząd Kontroli Skarbowej w W. ustalono, iż w latach 2003-2005 firma (...) prowadzona przez A. P. (1) wystawiała faktury na rzecz firmy (...), które to faktury dokumentowały czynności i usługi, które nigdy nie zostały wykonane.

Ponadto, w dniu 27 kwietnia 2006 r. K. B. przedłożył w Urzędzie Skarbowym w W. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2005 (PIT-36 L), w którym jako koszt uzyskania przychodów wskazał kwotę 361.316, 48 zł, jako przychód kwotę 527782,15 zł, zaś jako dochód kwotę 166465,67 zł.

Ustalenia powyższe Sad oparł zeznaniach świadka A. P. (1) (k. 144-148, k.625-631, k.632-634, k. 746-747, k. 797-798), zeznaniach świadka E. J. (k. 287-289), zeznaniach świadka M. J. (k. 293-295), zeznaniach świadka K. S. (k. 300-301, k.864-865), zeznaniach świadka R. U. (k. 306-307, k. 866), zeznaniach świadka D. Ł. (k. 637-638, k.747), zeznaniach świadka A. Ł. (k. 641-642), następujące dokumenty z akt niniejszej sprawy: k. 1-28, 58-64, 80-143, 149-168, 193-204, 205-222, 311-315, 317-335, 337-363, 366-406, 452-497, 506-507, 510-548, 573, 587-624, 628-630, 646, 655-656, 659-672, 768, 771, a ponadto dołączone akta postępowania IV Ks 63/10 prowadzonego przez Sąd Rejonowy (...)w W..

W toku postępowania przygotowawczego, w toku pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego, oskarżony K. B. skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W trakcie dochodzenia, w toku drugiego przesłuchania w charakterze podejrzanego, oskarżony K. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przez oskarżyciela publicznego czynów oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Wskazać należy, iż będąc przesłuchiwanym w charakterze strony w dniu 25 marca 2010 r., oskarżony K. B. wskazał, iż nie posiada umów dotyczących współpracy z A. P. (1), ale twierdził, że w latach 2003-2005 nabył od (...)usługi poligraficzne, projektowania elektronicznego, usługi elektroniczne, obróbkę komputerową zdjęć, materiałów reklamowych, ulotki, katalogi, stojaki zdjęcia, które były mu niezbędne do realizacji własnych usług oraz promocji jego firmy, czemu A. P. (1) konsekwentnie przeczył. Oskarżony stwierdził nadto, że firma (...). mieściła się w W. przy ul. (...). Wszystko miały dokumentować zdjęcia z organizowanych przez niego imprez oraz posesji przy ul. (...).

W ocenie sądu wyjaśnienia złożone przez oskarżonego nie zasługują co do zasady na walor wiarygodności ((k.44-46, k. 652-653, k. 743), albowiem nie znajdują potwierdzenia w pozytywnie zweryfikowanym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Z zeznań świadków: A. P. (1), E. J. oraz M. J., w podanym przez oskarżonego miejscu nie była prowadzona przez A. P. (1) żadna działalność poligraficzna.

A. P. (1) twierdził konsekwentnie i jednoznacznie, iż w latach 2003-2005 nie świadczył usług oraz nie wykonywał żadnych usług na rzecz firmy prowadzonej przez K. B. jak też innym. Oświadczył, iż w latach 2003-2005 wystawiał „puste faktury”, na których podpisywał się jako M. J., na rzecz oskarżonego oraz nie podpisywał żadnych umów o współpracy z K. B.. Ponadto świadek w sposób szczegółowy opisał w jaki sposób dochodziło do wystawiania tzw. „pustych faktur”. W przekonaniu sądu zeznania ww. świadka są logiczne, konsekwentne, jasne i precyzyjne. Znajdują tez wsparcie w innych dowodach. Nie sposób ich uznać jedynie za linię obrony we własnej sprawie, co sugerował obrońca. Nic bowiem nie potwierdza, aby A. P. (1) projektował jakąkolwiek stronę internetową, czy też katalogi promocyjne, które miały być umieszczone na stronie dla oskarżonego. K. B. sam przyznał, że takowa strona w efekcie nie powstała, a zatem żaden katalog nie mógł być tam umieszczony. Za co zatem oskarżony miał zapłacić A. P. (1).

Podobnie z ustaleń wynika (k.809-911), iż w zakresie np. imprezy (...), oskarżony nie wykonywał żadnych broszur, ulotek czy katalogów, bowiem zajmował się tym organizator.

Poza tym nie istnieją realne dowody wskazujące, aby A. P. (1) prowadził działalność poligraficzną przy ul. (...) w W.. Poza A. podsiadło negowali to też inni świadkowie. M. J. oraz E. J. wskazały wprost, iż w latach 2003-2005 przy ul. (...) w W. z pewnością nie mieścił się zakład poligraficzny i nie było tam zaplecza technicznego przeznaczonego do prowadzenia takiej działalności gospodarczej. Zeznania M. J. oraz E. J. były zdaniem sądu spójne, logiczne oraz konsekwentne, uwzględniając w szczególności okoliczność, iż obydwie kobiety w latach 2003-2005 przebywały pod adresem przy ul. (...) w W..

Świadek K. S. wskazała, iż nie jest pewna, czy w latach 2004-2005, iż przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, zaś w 2003 r. „chyba” prowadzona była tam działalność gospodarcza, której firma zawierała dwuczłonową nazwę. W ocenie sądu K. S. podała okoliczności stosownie do posiadanej wiedzy, wobec czego sąd nie miał podstaw, by odmówić im wiary, przy czym nie przyczyniły się one jednak w większym stopniu do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

R. U. zeznał podobnie , iż przy ul. (...) w W. nie było żadnych oznak prowadzenia działalności gospodarczej w latach 2003-2005.

Gdyby w przedmiotowym miejscu rzeczywiście istniał zakład poligraficzny, to z pewnością działalność takiej firmy byłaby dostrzegalna na zewnątrz dla wszystkich mieszkających w okolicy.

Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować zeznania świadków D. Ł. oraz A. Ł. – funkcjonariuszy Urzędu Kontroli Skarbowej w W.. Ich wypowiedzi były logiczne, rzeczowe, obiektywne i korespondowały w szczególności z dokumentami zgromadzonymi w niniejszej sprawie dotyczącymi przeprowadzonej kontroli skarbowej w firmie prowadzonej przez oskarżonego.

Odmiennie Sąd ocenił zeznania świadków G. P. (756-758), J. K. (k.758-759 oraz M. M..

G. P., żonie J. M., która w przeszłości prowadziła działalność gospodarczą, a aktualnie jest ciężko chora oraz w firmie (...) i jego żony również zakwestionowano w trakcie kontroli skarbowych faktury wystawione przez A. P. (1). Wszyscy trzej stwierdzili, że na ulicy (...) w W. A. P. (1) prowadził firmą poligraficzną. Zadziwiająca była ich pewność w tym przedmiocie, jeśli zważy się, że żaden z nich nie był wewnątrz budynku, co sami stwierdzili oraz że nikt poza nimi nie widział, aby prowadzono tam działalność gospodarczą. Nie potrafili też podać kto konkretnie miał pracować w tej firmie. Jeśliby np. G. P. pozostawał w tak ścisłej współpracy z A. P. (1) i często u niego bywał, to musiałby znać pracowników, których miał tam widzieć. Reasumując zeznania w/w świadków były nie logiczne, subiektywne, pozbawione realizmu.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, na mocy których można byłoby kwestionować dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie i ujawnione w toku rozprawy głównej. W tym miejscu wskazać jedynie należy, że dokumentów tych nie podważała żadna ze stron.

Dokonane powyżej ustalenia faktyczne pozwalają z całą stanowczością stwierdzić, iż oskarżony K. B. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 56 § 2 k.k.s.

Art. 56 § 2 k.k.s penalizuje zachowanie podatnika, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, przy czym kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości.

Zgodnie z art. 53 § 14 kks mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia.

Wartość uszczuplonego przez oskarżonego podatku za 2005 rok wyniosła co najmniej 20.715 złotych, a zatem kwota ta nie przekraczała oczywiście dwustukrotności obowiązującego minimalnego wynagrodzenia za pracę w czasie popełnienia czynu zabronionego przez K. B., co w konsekwencji spowodowało przypisanie oskarżonemu czynu z art. 56 § 2 kks, stanowiącego typ uprzywilejowany przestępstwa oszustwa podatkowego.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, iż przepis art. 56 § 2 kks ma charakter blankietowy, ponieważ jego treść zawiera odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego. Normy prawa podatkowego pozwalają zatem zrekonstruować i skonkretyzować treść znamion typu czynu zabronionego, wobec czego sąd w niniejszym uzasadnieniu odnosi się do treści tychże przepisów z zakresu prawa podatkowego.

Przestępstwo z art. 56 § 2 kks ma charakter indywidualny, albowiem jego sprawcą może być tylko osoba posiadająca status „podatnika”. Podatnikiem – w myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Oczywistym jest, iż K. B. posiadał status podatnika i ciążyły na nim określone obowiązki podatkowe wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 29 lipca 1991 r. Okolicznością bezsporną jest również, iż prowadzona przez oskarżonego działalność gospodarcza stanowi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z której to działalności źródła przychodów w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy stanowiły podstawę ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu według art. 9a ust. 1 tejże ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy. W tym miejscu należy odnieść się do jednego z warunków, jakie muszą nastąpić, by dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 września 2013 r. - wydatek uznawany jest za koszt uzyskania przychodów, gdy obejmuje transakcje faktyczne, dokonane między wykazanymi w fakturze sprzedawcą i nabywcą. Jeżeli faktura nie dokumentuje żadnej rzeczywistej transakcji dokonanej między tymi podmiotami, wykazany w niej wydatek nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów. Sąd w pełni podziela rozważania zawarte w ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Konstrukcja podatku dochodowego unormowanego w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. powoduje – co do zasady – opodatkowanie dochodu rozumianego jako różnica pomiędzy przychodami a kosztami uzyskania tychże przychodów. W sytuacji, gdy odbiorca faktury VAT obniża w oparciu o ten dokument dochód, zaliczając jednocześnie kwotę netto wynikającą z faktury VAT do kosztów uzyskania przychodów, wówczas dojść może do zaniżenia podstawy opodatkowania, a tym samym do zaniżenia wysokości należnego podatku dochodowego od osób fizycznych. Oczywistym zdaniem sądu, iż do takiego procederu ze strony oskarżonego K. B. niewątpliwie doszło, albowiem w oparciu o faktury VAT: nr (...) oskarżony zaniżył podstawę opodatkowania, uwzględniając w deklaracji podatkowej PIT-36 L (za okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2005 r.), jako koszt uzyskania przychodu, łączną kwotę 109.028,50 złotych, pochodzącą z tychże faktur VAT (przedmiotowa kwota stanowi bowiem sumę wartości netto wskazanych na ww. fakturach VAT). Tym samym oskarżony swoim zachowaniem niewątpliwie spowodował narażenie na uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie co najmniej 20.715 złotych.

Zebrany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwala mieć wątpliwości, iż firma (...) prowadzona przez A. P. (1) nie prowadziła faktycznie współpracy gospodarczej z firmą (...) „(...)”, w tym m.in. ww. podmioty nie zawierały jakichkolwiek umów gospodarczych, jak również firmy nie świadczyły jakichkolwiek usług na swoją rzecz. Jak wynika z akt zgromadzonych w niniejszej sprawie, wymienione powyżej faktury wystawione przez firmę (...) A. P. (1) dokumentowały czynności, które faktycznie nie zostały wykonane, a ponadto – firma (...) wystawiała tzw. „puste faktury” za pośrednictwem pośredników. Nie budzi wątpliwości sądu również okoliczność, iż firma (...) nie posiadała odpowiedniego zaplecza technicznego bądź personalnego, które pozwalałoby jej na świadczenie usług objętych wskazanymi powyżej fakturami. Odnosząc się do zaś do przeprowadzanych przez K. B. operacji na rachunku bankowym, wskazać należy, iż sąd w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie miał wątpliwości, iż operacje te miały na celu uwiarygodnienie dokonania określonych zakupów towarów i usług w firmie (...).

Zebrany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwala mieć wątpliwości, iż przeprowadzona przez funkcjonariuszy Urzędu Kontroli Skarbowej w W. kontrola nr (...) jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony K. B. był odbiorą następujących faktur wystawionych przez A. P. (1):

- nr (...) z dnia 5 kwietnia 2005 r. – wartość netto: 9.255 zł, wysokość podatku VAT: 2.036,10 zł;

- nr (...) z dnia 18 kwietnia 2005 r. – wartość netto: 11.060 zł, wysokość podatku VAT: 2.433.20 zł;

- nr (...) z dnia 7 czerwca 2005 r. – wartość netto: 9.415 zł, wysokość podatku VAT: 2.071,30 zł;

- nr (...) z dnia 15 czerwca 2005 r. – wartość netto: 16.056 zł, wysokość podatku VAT: 3.532,32 zł;

- (...) z dnia 15 lipca 2005 r. – wartość netto: 33.800 zł, wysokość podatku VAT: 7.436 zł;

- nr (...) z dnia 29 lipca 2005 r. – wartość netto: 27.967,50 zł, wysokość podatku VAT: 6.152,85 zł;

- nr (...) z dnia 12 sierpnia 2005 r. – wartość netto: 1.475 zł; wysokość podatku VAT: 324,50 zł.

W tym miejscu wskazać należy, iż sąd podziela rozważania Trybunały Konstytucyjnego zawartego w wyroku z dnia 12 września 2005 r., który wskazał, iż przestępstwo ustanowione w art. 56 k.k.s. określane jest tradycyjnie jako oszustwo podatkowe, przy czym § 1 wyraża typ podstawowy, a § 2 typ uprzywilejowany tego przestępstwa (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy. Komentarz , Warszawa 2001, s. 256; R. Kubacki, A. Bartosiewicz, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2003, s. 250). Oszustwa dopuszcza się podatnik, który umyślnie (wniosek z art. 4 § 1 k.k.s.) działaniem albo zaniechaniem naraża Skarb Państwa (przestępstwo materialne) na uszczuplenie podatku w trakcie postępowania podatkowego, po zgłoszeniu się samego podatnika. Znamieniem przestępstwa jest bowiem, w odróżnieniu od art. 54 i art. 55 k.k.s., złożenie przez podatnika lub płatnika nierzetelnej deklaracji podatkowej lub oświadczenia. Nierzetelność deklaracji lub oświadczenia, tzn. jej nieprawdziwość, polega na podaniu przez podatnika lub płatnika danych niezgodnych z rzeczywistością, np. wykazaniu kosztów związanych z działalnością gospodarczą podatnika jako kosztów uzyskania, mimo że ustawa podatkowa nie zalicza tych kosztów do kosztów uzyskania. Dla stwierdzenia oszustwa nie wystarczy więc sama nierzetelność deklaracji, ale konieczna jest umyślność działania lub zaniechania podatnika lub płatnika.

W przypadku czynu zabronionego stypizowanego w art. 56 § 1 i § 2 kks realizacja znamienia czasownikowego tegoż przestępstwa polega alternatywnie na podaniu przez podatnika w deklaracji lub oświadczeniu nieprawdy, zatajeniu prawdy lub niedopełnieniu obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem danych. Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego przez sąd stanu faktycznego, wskazać należy, iż K. B. w dniu w dniu 27 kwietnia 2006 r. K. B. przedłożył w Urzędzie Skarbowym w W. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2005 (PIT-36 L), w którym jako koszt uzyskania przychodów wskazał kwotę 361.316,48 zł, jako osiągnięty przychód kwotę 527782,15 zł, zaś jako osiągnięty dochód kwotę 166465,67 zł.

Jak już wskazano powyżej, oskarżony K. B. nie był uprawniony do tego, by zaliczyć wydatki w postaci określonych w ww. fakturach VAT rzekomo świadczonych usług, jak i sprzedanych towarów na rzecz firmy prowadzonej przez A. P. (1), albowiem wskazane faktury VAT nie dokumentują żadnej rzeczywistej transakcji dokonanej między K. B. a A. P. (2) w ramach prowadzonych przez nich działalności gospodarczych, a zatem wykazane na tych fakturach wydatki nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów. Nie budzi zatem wątpliwości, iż swoim zachowaniem oskarżony spowodował naruszenie przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się z kolei do zarzuconego oskarżonego czynu, wskazanego w pkt I i III części wstępnej wyroku, sąd na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 414 § 1 kpk umorzył postępowanie z uwagi na przedawnienie karalności wskazanych czynów.

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2012 r. sąd umorzył zaś postępowanie wobec oskarżonego K. B. w zakresie czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia z uwagi na przedawnienie karalności czynu (k. 734).

Oskarżony jest osobą dorosłą, w chwili popełnienia czynów pozostawał w normalnej sytuacji motywacyjnej i był on osobą w pełni poczytalną, a zatem w ocenie Sądu jest zdolny do ponoszenia winy. W przekonaniu sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżony K. B. działał z bezpośrednim zamiarem popełnienia przestępstwa skarbowego, na co w szczególności wskazują wiarygodne zeznania świadka A.

Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przestępstwo Sąd baczył na to aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara miała osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 12 § 2 kks)

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 53 § 7 kks uznając, że w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu jest on znaczny. K. B. swym czynem nie przestrzegał ciążącego na nim obowiązku podatkowego, który kryminalizuje przepis art. 56 § 2 kks. Sąd miał na względzie również sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu. W tym zakresie wskazać należy, że oskarżony przypisany jej czyn popełnił działając w długim okresie. Oceniając motywację oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, iż działała ona w celu uszczuplenia należności podatkowej, co jest niewątpliwie naganne. Oceniając stopień społecznej szkodliwości tego czynu należy zważyć również, że oskarżony naruszył podstawowy obowiązek, jakim jest rzetelne rozliczenie podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie rozliczeniowym, jakim jest okres podatkowy. Opisując elementy strony podmiotowej należy wskazać na motywację, cel działania i umyślność oskarżonej popełniającej przestępstwo. W tej mierze należy wskazać także na poziom rozwoju intelektualnego oskarżonej, który jest na poziomie wyższym niż średni, co ma przemożny wpływ na zawinienie, współdecyduje o zdolności rozpoznania znaczenia czynu i społecznie adekwatnego zachowania.

Na korzyść oskarżonego przemawiał natomiast fakt, iż jest on osobą uprzednio niekaraną. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej nie była znaczna.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że wymierzona oskarżonemu kara 50 stawek dziennych grzywny spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości jej czynu. W przekonaniu sądu zarówno określona wysokość stawki dziennej grzywny w kwocie 50 złotych, jak i wspomniana wyżej ilość stawek dziennych wymierzona oskarżonemu nie może być uznana za nadmiernie surową. Wskazać bowiem należy, że sprawca czynu z art. 56 § 2 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. sąd zasądził od oskarżonego K. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł (dwustu pięćdziesięciu złotych) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 287,62 zł (dwustu osiemdziesięciu siedmiu złotych i sześćdziesięciu dwóch groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji.