Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. sądowy Marta Zdańkowska

przy udziale Prokuratora Artura Oleszka, Małgorzaty Ciećko

po rozpoznaniu w dniach 25 września, 18 listopada 2014 roku oraz 22 stycznia, 20 marca, 18 czerwca, 1 września, 5 października i 9 listopada 2015 roku sprawy Z. O. (1) syna Z. i D. z domu K. urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 03 czerwca 2014 roku w W., gm. S., woj. (...) jechał jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości (wyniki badania Alkometrem: 1,12 mg/l, 1,14 mg/l, 1,01 mg/l i 1,01 mg/l)

to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

o r z e k a

- oskarżonego Z. O. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

- na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II K 400/14

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 czerwca 2014 roku o godzinie 21 ⁴⁰ pełniący służbę patrolową starszy sierżant M. Ś. (1) oraz sierżant P. M. (1) udali się z polecenia dyżurnego Komisariatu Policji w S. do W., na posesję oznaczoną nr 5d,

w związku ze zgłoszoną przez zamieszkałego tam B. O. interwencją domową, jednakże zatrzymali się w S., w trakcie dojazdu na te czynności, przy posesji oznaczonej nr (...), na sygnał B. O., który wskazał im swego ojca Z. pozostającego w odległości kilku metrów od samochodu V. (...), jako jeżdżącego owym autem w stanie nietrzeźwości. Wymieniony na widok policjantów zaczął się oddalać, jednak został zatrzymany i doprowadzony do radiowozu, po czym został przewieziony celem przebadania go urządzeniem stacjonarnym typu Alkometr A2.0 w Komendzie Powiatowej Policji w Ł..

/ dowód : zeznania P. M. – k. 48; zeznania M. Ś. – k. 48v; wyjaśnienia Z. O. – k.47v-48/

Po przebadaniu Z. O. (1) stwierdzono, że w wydychanym przezeń powietrzu znajduje się alkohol w ilościach (w kolejnych próbach) 1,12 i 1,14 mg alkoholu etylowego w litrze wydychanego przezeń powietrza i tym samym, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości. Ponowione po 40 minutach badanie wykazało (w kolejnych próbach) obecność – dwukrotnie 1,01 mg alkoholu etylowego w litrze wydychanego przezeń powietrza.

/ dowód : zeznania P. M. – k. 48; zeznania M. Ś. – k. 48v; wyjaśnienia Z. O. – k.47v-48; protokół użycia alkometru wraz ze świadectwem legalizacji – k. 2-4/

Z. O. (1) ma 52 lata, posiada wykształcenie z zasadnicze zawodowe – z zawodu jest ślusarzem, aktualnie pracującym na stacji paliw w S. jako sprzedawca i utrzymującym się z uzyskiwanego wynagrodzenia w kwocie 1300 złotych netto. Jest on żonaty, ma dorosłego syna, nie posiada nikogo na swym utrzymaniu i nie posiada żadnego majątku większej wartości poza samochodem osobowym V. (...) z 1995 roku o wartości 2000 złotych. Oskarżony nie był karany sądownie.

/ dowód: dane osobopoznawcze oskarżonego – k.17; dane o stanie majątkowym – k.16; dane o karalności – k. 18, 25, 42, 74, 107; wyjaśnienia Z. O. - k. 47v/

Oskarżony w toku przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że wprawdzie jeździł tamtego dnia autem, ale alkohol spożywał już po zatrzymaniu się, a nie przed jazdą oraz potwierdził - po odczytaniu - wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił tożsamo, dodając, że syn go oskarżył fałszywie, ponieważ się pokłócili wcześniej.

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego odnoszącym się do stawianego mu zarzutu, mając na uwadze sposób składania tychże wyjaśnień przez oskarżonego i jego zachowanie na Sali rozpraw, a także – co najistotniejsze – fakt, że nie znalazły one zaprzeczenia w pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodach, albowiem żaden ze świadków, którzy zostali przesłuchani w tej sprawie nie widział, by to on jechał jako kierujący motocyklem w dniu zdarzenia, zaś świadkowie P. M. (1) i M. Ś. (1) potwierdzili w swych zeznaniach jedynie fakt, że w czasie interwencji przeprowadzanej ze zgłoszenia syna oskarżonego zastali Z. O. (1) w pobliżu jego samochodu i znajdował się on w stanie nietrzeźwości.

Zeznania tych świadków sąd uznał za wiarygodne i służące do odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie, albowiem wszystkie one składane były konsekwentnie, a ich logiczna i rzeczowa treść oraz sposób składania na rozprawie, koncentracja świadków na przypomnieniu sobie i odtworzeniu zdarzenia z możliwie wieloma szczegółami nie dają żadnych podstaw, by ową wiarygodność kwestionować. Natomiast weryfikacja opisanych powyżej dowodów pochodzących od źródeł osobowych w drodze przesłuchania żony i syna oskarżonego nie była możliwa, albowiem wymienieni skorzystali z przysługującego im uprawnienia i odmówili składania zeznań w tej sprawie.

W związku z faktem, iż żadna ze stron - także oskarżyciel publiczny - nie wnosiła o uzupełnienie materiału dowodowego ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego, zeznaniach świadków i dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

W związku z powyższym, Sąd zważył co następuje:

Z. O. (1) oskarżony został o to, że w dniu 3 czerwca 2014 roku w W., gminy S., województwa (...) jechał jako kierujący w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości (wyniki badania Alkometrem: 1,12 mg/l, 1,14 mg/l, 1,01 mg/l i 1,01 mg/l), to jest o przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k.

Czyn zabroniony z art. 178a § 1 k.k. popełnia ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowy, wodnym lub powietrznym.

Ma ono charakter powszechny, może je popełnić każdy, przy czym należy do przestępstw formalnych, z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, dla dokonania których nie jest niezbędne nastąpienie skutku.

Występek z art. 178a § 1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie, przy czym samo uruchomienie i prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym. W każdym razie niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwością.

W rozumieniu kodeksu stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi lub 1 dm ³ (litrze) wydychanego powietrza przekracza odpowiednio 0,5 ‰ lub 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Prowadzącym pojazd jest zarówno osoba kierująca nim, jak również spełniająca jakiekolwiek czynności związane bezpośrednio z ruchem danego pojazdu, zaś pod pojęciem prowadzenia pojazdu rozumieć należy każdą czynność wpływającą bezpośrednio na jego ruch, w szczególności rozstrzygającą o kierunku i prędkości jazdy.

Pojazd mechaniczny w ruchu lądowym to każdy pojazd drogowy czy szynowy napędzany umieszczonym w nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower oraz pojazdy szynowe. Prowadzenie pojazdu mechanicznego oznacza zgodne z jego konstrukcją wprawienie w ruch, kierowanie nim, nadawanie prędkości i hamowanie.

Przestępstwo to może być popełnione w ruchu (…) lądowym, którym jest nie tylko ruch na drogach publicznych, w strefach zamieszkania, lecz także ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku (wyrok SN z dnia 5 maja 2009 r., IV KK 432/08, OSNwSK 2009, nr 1, poz. 1068).

Występek ten zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat dwóch.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje w ocenie Sądu żadnych podstaw do tego, aby uznać oskarżonego za winnego dokonania zarzuconego mu przestępstwa.

Jest rzeczą bezsporną, że w dniu 3 czerwca 2014 roku w W., podczas interwencji domowej funkcjonariusze Policji zgłoszonej w związku z nieporozumieniem rodzinnym pomiędzy Z. O. (1) i jego żoną T. uzyskali informację od syna wymienionych B., że Z. O. (1) jeździł samochodem w stanie nietrzeźwości, jednakże nie zatrzymali go na gorącym uczynku przestępstwa, a jedynie stojącego nieopodal pojazdu, już zaparkowanego na posesji. Wymieniony znajdował się pod wyraźnym działaniem alkoholu, początkowo nawet próbował się od niego oddalać widząc policjantów, a później – po zatrzymaniu go i przebadaniu – podawał rozbieżne wersje na temat tego kiedy, gdzie i z kim spożywał alkohol, co wszak jest zrozumiałe, albowiem po pierwsze: nie miał on obowiązku dostarczać dowodów na swą niekorzyść, a po wtóre – mając stwierdzone 1,12 i 1,14 mg alkoholu etylowego w litrze wydychanego powietrza znajdował się w stanie na tyle znacznej nietrzeźwości, że informacji po prostu nie był w stanie podać, co wynika z tego, w jaki sposób na ośrodkowy układ nerwowy oddziałuje alkohol.

Jednakże już czas spożywania tego alkoholu przez oskarżonego wynika li i wyłącznie z treści jego wyjaśnień, a w tych – jak już wspomniano – podawał on, że alkohol pił na około półtorej godziny przed przebadaniem go przez funkcjonariuszy Policji po zatrzymaniu i miało to związek z kłótnią z synem, jaka miała miejsce w dniu zdarzenia, potwierdzając ową wersję, przedstawioną jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, także i na rozprawie.

Przeprowadzone na rozprawie, omówione powyżej, dowody nie dają żadnych podstaw do zanegowania wersji przedstawionej przez oskarżonego w sytuacji, gdy wszyscy jego najbliżsi skorzystali z przysługującego im uprawnienia do odmowy złożenia zeznań, zaś funkcjonariusze Policji nie zatrzymali go w czasie jazdy. Mając powyżej przedstawiony materiał dowodowy zebrany w sprawie Sąd nie znalazł podstaw do uznania oskarżonego winnym dokonania zarzuconego mu czynu.

Uniewinniając oskarżonego od dokonania zarzuconego mu czynu Sąd na podstawie art. 632 pkt 2 kpk obciążył kosztami procesu Skarb Państwa.