Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Jacek Kulesza

Protokolant : Dominika Witkowska

Przy udziale Prokuratora Michała Magiera

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r.

sprawy W. R. urodzonego (...) w W., syna K. i J. zd. (...)

oskarżonego o to, że

w okresie od 9 września 2003 r. do 24 września 2003 r. w banku (...) S.A. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania dla siebie i dla innej ustalonej osoby najbliższej kredytu budowlano-hipotecznego nr (...)- (...) w kwocie 88.200 (...), stanowiącej wówczas równowartość 245.196 zł, mając świadomość, że nie posiada zdolności kredytowej z uwagi na niewystarczające dochody, przedłożył podrobione dokumenty w postaci:

- nierzetelnego pisemnego oświadczenia stanowiącego wniosek kredytowy podpisany przez inną ustaloną osobę najbliższą z dnia 9 sierpnia 2003 r. w treści którego wskazano, że ww. osoba jest zatrudniona w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku zastępcy dyrektora handlowego i z tego tytułu osiąga zarobki 8.900 zł miesięcznie

- informacji o zatrudnieniu innej ustalonej osoby najbliższej w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ds. handlowych i osiąganych zarobkach w kwocie 26.700 zł z trzech miesięcy opatrzonych imienną pieczęcią i podpisem Prezesa Zarządu S. M.noszącego datę: 04.09.2003 r.

- sfałszowanej kserokopii informacji PIT-11 za okres od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2002 r., stwierdzającej, że inna ustalona osoba najbliższa z tytułu pracy w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. uzyskała dochód w wysokości 78.444,88 zł opatrzonego podpisem i pieczęcią imienną Prezesa Zarządu S. M.

przy czym powyższe dokumenty i zawarte w nich nieprawdziwe okoliczności miały istotne znaczenie dla uzyskania ww. kredytu konsolidacyjnego

tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka

1.  Oskarżonego W. R. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 24 września 2003 r. skazuje go, zaś na podstawie art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego W. R. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 160 (sto sześćdziesiąt) złotych w części na niego przypadające.

Zakres uzasadnienia ograniczono na postawie art. 424 § 3 kpk.

Sygn. akt IIK 695/13

UZASADNIENIE

W przedmiotowej sprawie oskarżony W. R. złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego na podstawie art. 387 § 1 kpk. i wymierzenie wobec niego kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, albowiem okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości, cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, zaś uwzględnieniu wniosku nie sprzeciwił się Prokurator ani pokrzywdzony.

Uznać należy, iż oskarżony zachowaniem swym polegającym na tym, że w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu uzyskania dla siebie i dla innej ustalonej osoby najbliższej kredytu budowlano-hipotecznego nr (...)- (...) w kwocie 88.200 (...), stanowiącej wówczas równowartość 245.196 zł, mając świadomość, że nie posiada zdolności kredytowej z uwagi na niewystarczające dochody, przedłożył podrobione dokumenty, które miały istotne znaczenie dla uzyskania ww. kredytu konsolidacyjnego wyczerpał dyspozycję art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Orzekając w przedmiotowej sprawie, Sąd zastosował przepisy ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 24 września 2003 r. a więc w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Poprzednia ustawa jest z pewnością względniejsza dla oskarżonego z uwagi na brak obowiązku orzekania jednego z zobowiązań wynikających z art. 72§1 kk.

Sąd zatem wyrokiem uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i wymierzył mu zaproponowaną wcześniej karę. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd wziął pod uwagę ogólne dyrektywy zawarte w art. 53 § 1 k.k. oraz wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie. W szczególności miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, ustawowe zagrożenie kara, cele indywidualne kary oraz cele prewencji generalnej, wysokość szkody. W przedmiotowej spawie jako okoliczności łagodzące Sąd uznał to, że oskarżony nie był uprzednio karany, jak również fakt, że przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Niewątpliwie też oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną.

Co prawda z żadnego przepisu prawa materialnego i procesowego nie wynika wprost uprawnienie sądu do łagodzenia kary wymierzonej wyrokiem bez przeprowadzenia postępowania dowodowego poza granice wytyczone dyrektywami wymiaru kary, lecz wydaje się oczywiste, że oskarżony rezygnując z pełnego postępowania i wnosząc o jego zaniechanie, ma prawo liczyć na łagodniejsze potraktowanie ( vide uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1999 r., (...) 32/99, OSNKW 11-12/1999, poz. 77).

W tej sytuacji mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że wymierzona kara pozbawienia wolności i okres próby spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu.

W tym miejscu wskazać należy, iż przed rozprawą zarówno do pełnomocnika jak i oskarżyciela posiłkowego było przesyłane pismo w celu zajęcia stanowiska wskazujące, iż brak jest podstaw do orzekania wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, gdyż bank uzyskał tutuł wykoanwczy wobec niego z tytułu udzielonego kredytu. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 17 lipca 2014 r. III KK 54/14. „z art. 415 § 5 zd. 2 KPK wynika, że obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Zakaz ten odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody, nie ma przy tym znaczenia, czy roszczenie zasądzone w postępowaniu cywilnym, w tym wynikające z bankowego tytułu egzekucyjnego, zostało skutecznie wyegzekwowane.

W odpowiedzi pełnomocnik wskazał iż jego wcześniejszy wniosek o naprawienie szkody jest bezprzedmiotowy.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami Sąd zasądził od oskarżonego opłatę sądową w kwocie 180 złotych (art. 2 ust. 1 pkt. 3, ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych) i obciążył go kosztami procesu nie znajdując podstaw do zwolnienia go od ich uiszczenia biorąc pod uwagę, jego sytuację majątkową (art. 627 kpk.)

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.