Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jolanta Cierpiał

Sędziowie: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: insp.ds.biurowości Agnieszka Perkowicz

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 r. w Poznaniu

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o dalszą rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 23 września 2014 r. sygn. akt VII U 615/13

oddala apelację

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 grudnia 2012 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., Inspektorat w M., odmówił H. S. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swojej decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła podstaw do uznania H. S. w dalszym ciągu za niezdolnego do pracy.

H. S. odwołał się od powyższej decyzji, wskazał, że decyzja jest krzywdząca i wniósł o przyznanie prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko, wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 23 września 2014 r. wydanym w sprawie VII U 615/13 Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił odwołanie H. S..

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

H. S. ma obecnie (...) lat, z wykształcenia jest murarzem. W przeszłości pracował w wyuczonym zawodzie murarza, również w ramach własnej działalności gospodarczej.

Po wyczerpaniu zasiłku chorobowego odwołujący w dniu 26 września 1996 r. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Obwodowa Komisja Lekarska ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia w dniu 8 października 1996 r. rozpoznała u wnioskodawcy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na podłożu wypadnięcia dysku L5-S1 z przewlekłą rwą kulszową lewostronną i na tym tle zaliczyła odwołującego do III grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, wyznaczając jednocześnie termin badania kontrolnego na październik 1999 r. Decyzją ZUS z dnia 21 października 1996 r. H. S. uzyskał prawo do renty inwalidzkiej III grupy.

W związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi w obrębie kręgosłupa, upośledzającymi sprawność ruchową, prawo odwołującego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy uległo przedłużeniu do dnia 31 października 2002 r. (na mocy decyzji ZUS z dnia 15 października 1999 r.), następnie do 31 maja 2003 r. (na mocy decyzji z dnia 13 grudnia 2002 r.), do dnia 31 lipca 2005 r. (na mocy decyzji z dnia 15 lipca 2003 r.).

W listopadzie 2004 r. odwołujący doznał otwartego złamania rzepki prawego kolana. Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 20 lipca 2005 r. stwierdził, że u H. S. utrzymuje się ból kręgosłupa o odcinku lędźwiowo – krzyżowym, z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej, a po złamaniu rzepki utrzymuje się ból prawego kolana ze znacznym ograniczeniem jego ruchomości, co czyni odwołującego w dalszym ciągu częściowo niezdolnym do pracy. Decyzją z dnia 16 sierpnia 2005 r. ZUS przyznał wnioskodawcy prawo do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, do dnia 31 lipca 2007 r.

W dniach 9 sierpnia 2007 r. i 12 października 2009 r. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał nadto niewyrównane nadciśnienie tętnicze i nie stwierdził poprawy stanu zdrowia H. S., uznając odwołującego za nadal częściowo niezdolnego do pracy. Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, na mocy decyzji z dnia 27 sierpnia 2007 r. i z dnia 2 listopada 2009 r., uległo przedłużeniu kolejno do 30 września 2009 r. i do 31 października 2012 r.

W dniu 19 września 2012 r. H. S. ponowił wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres. Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 16 października 2012 r. rozpoznał u wnioskodawcy zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych bez istotnego upośledzenia sprawności, stan po operacyjnym leczeniu złamania rzepki prawej bez istotnego upośledzenia funkcji kolana, guzek skóry nosa do diagnostyki. Nie stwierdzając objawów korzeniowych ze strony kręgosłupa i upośledzenia funkcjonalności prawego stawu kolanowego, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że badany jest zdolny do pracy murarza, wykonywanej w ramach działalności gospodarczej. W wyniku wniesionego sprzeciwu, H. S. został ponownie poddany badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która w dniu 4 grudnia 2012 r. podtrzymała powyższe rozpoznanie i nie stwierdziła podstaw do orzekania dalszej niezdolności do pracy.

Powyższe ustalenie legło u podstaw zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 10 grudnia 2012r.

Aktualnie u H. S. rozpoznaje się chorobę nadciśnieniową pod postacią niepowikłaną narządowo, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, okresowo korzeniowy, bez objawów korzeniowych i neurologicznych objawów ubytkowych, bóle i zawroty głowy naczyniopochodne w wywiadzie, zaburzenia nerwicowe, małe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, małą skoliozę idiopatyczną piersiowo – lędźwiową w lewo, małe zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, prawy staw kolanowy po złamaniu rzepki i małe płaskostopie, stan po doszczętnym wycięciu ogniska raka podstawnokomórkowego skóry twarzy z blizną w fałdzie nosowo – policzkowym prawym.

H. S. w obecnym stanie nasilenia ww. dolegliwości nie jest niezdolny do pracy. Odwołujący nie dokumentuje istotnego defektu hemodynamicznego, utrwalonych zaburzeń rytmu serca czy aktywnej choroby wieńcowej. H. S. nie wymagał hospitalizacji, szczegółowej diagnostyki kardiologicznej, czy stałej opieki kardiologa. Skąpe dolegliwości nerwicowe mają niewielki wpływ na wydolność odwołującego. Występujące u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa oraz zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych nie powodują istotnego naruszenia funkcji organizmu. Nie stwierdza się objawów korzeniowych podrażnieniowych i neurologicznych objawów ubytkowych. Bóle i zawroty głowy są okresowe i łagodne – nie stwierdza się objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Sprawność ogólna odwołującego jest zadowalająca. Powyższe świadczy o poprawie stanu zdrowia w porównaniu z okresem, w którym H. S. pobierał rentę.

Sąd Okręgowy wskazał, że stan zdrowia odwołującego został oceniony przez powołany w sprawie zespół biegłych lekarzy specjalistów z dziedziny kardiologii, neurologii, ortopedii i psychiatrii oraz drugi zespół specjalistów: dermatologa i onkologa. Biegli nie znaleźli podstaw do uznania H. S. za osobę niezdolną do pracy na dalszy okres.

Biegły internista – kardiolog stwierdził u odwołującego zachowaną wydolność układu krążenia i nadciśnienie tętnicze bez zmian narządowych (bez utrwalonych zaburzeń rytmu serca, aktywnej choroby wieńcowej, powikłań mózgowych i nerkowych). Biegły wskazał, że odwołujący jest zdolny do pracy na otwartym rynku pracy.

Biegli ortopeda i neurolog stwierdzili zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, bez objawów korzeniowych, małe zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych bez dysfunkcji ruchowej, naczyniopochodne bóle głowy przy jednoczesnym braku objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Operowane kolano prawe wykazuje niewielkie ograniczenie sprawności w zakresie ruchomości rzepki, nie ogranicza jednak zdolności odwołującego do wykonywanej pracy. U odwołującego nastąpiła poprawa stanu zdrowia, która wyraża się ustąpieniem objawów korzeniowych ze strony kręgosłupa i ograniczenia jego funkcji.

Zgłaszane przez H. S., skąpe dolegliwości nerwicowe, mają niewielki wpływ na jego wydolność i nie uzasadniają w ocenie biegłego psychiatry orzekania niezdolności do pracy w żadnym stopniu.

Biegli dermatolog i onkolog stwierdzili u odwołującego się stan po leczeniu operacyjnym raka podstawnokomórkowego twarzy, bez wpływu na zdolność do pracy. Biegły onkolog wskazał, że jest to specyficzny nowotwór skóry, cechujący się miejscową złośliwością, polegającą na rozroście naciekającym kolejne partie skóry. Jednocześnie bardzo rzadko występują przerzuty odległe. U H. S. przeprowadzono radykalne wycięcie zmiany nowotworowej i jest to leczenie wystarczające, nieskutkujące niezdolnością do pracy. Blizna po zabiegu wygoiła się prawidłowo i odwołujący winien jedynie poddawać się cyklicznej kontroli onkologicznej.

H. S. w piśmie z dnia 24 lutego 2014 r. wskazał, że nie zgadza się z ustaleniami biegłych lekarzy sądowych, albowiem zgodnie z zasadami logiki, dolegliwości związane z bólem kręgosłupa z wiekiem ulegają pogłębieniu i pogorszeniu, a nie poprawie. Odwołujący, powołując się na wynik badania rezonansem magnetycznym, podał, że dolegliwości bólowe kręgosłupa są tak znaczne, że nie jest w stanie normalnie funkcjonować, przebywać stale w jednej pozycji, a tym bardziej wykonywać pracy murarza. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, H. S. wyraził opinię, że Sąd przy wydawaniu wyroku winien mieć na uwadze ogół okoliczności w sprawie, a nie tylko opierać się na opinii biegłych lekarzy sądowych.

W kontekście spostrzeżeń odwołującego, Sąd przeprowadził z urzędu dowód z opinii biegłego lekarza medycyny pracy.

Biegła specjalista medycyny pracy podtrzymała poczynione wcześniej w sprawie rozpoznanie i stwierdziła brak podstaw uznania długotrwałej niezdolności do pracy H. S.. Ustąpienie objawów korzeniowych i ubytkowych oraz unormowanie ciśnienia tętniczego w porównaniu z badaniem w 2009 r., świadczą o poprawie stanu zdrowia odwołującego. Ewentualne zaostrzenie dolegliwości bólowych może być natomiast leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. H. S. jest zdolny do pracy, zgodnie z kwalifikacjami.

Sąd nadał pełną moc dowodową powyższym opiniom biegłych lekarzy sądowych, bowiem w ocenie Sądu, są one przekonujące, obiektywne, logiczne, wewnętrznie spójne i wyczerpujące. Żadne argumenty odwołującego nie przemawiały za tym, aby kwestionować pod względem merytorycznym omawiane dowody z opinii biegłych sądowych. Odwołujący na poparcie swoich twierdzeń złożył do sprawy dokumentację medyczną. W ocenie Sądu, odwołujący jednakże subiektywnie interpretuje wyniki badań, upatrując w ich opisie potwierdzenia własnych odczuć i niedyspozycji. Ocena tych samych wyników badań przez biegłych lekarzy specjalistów, w połączeniu z wynikami badania przedmiotowego, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że H. S. wbrew własnym twierdzeniom, nie jest niezdolny do pracy, także w wykonywanym zawodzie murarza. Sąd przyjął tym samym ustalenia biegłych za własne, podzielając w pełni ich poglądy i oceny.

Tym samym mając na uwadze powyższe, a także treść przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, tj. art. 57 ust. 1 i 2 w zw. z art. 12 i 13 i art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. nr poz. 1440 t.j. ze zm.), Sąd Okręgowy stwierdził, że przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe uzasadnia przekonanie, iż odwołujący H. S. nie jest niezdolny do pracy, tym samym nie spełnia podstawowej przesłanki, warunkującej przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Z tego względu Sąd Okręgowy, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz przepisu art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c., uznając, że nie ma podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji z dnia 10 grudnia 2012 r., oddalił wniesione odwołanie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł osobiście odwołujący H. S..

Odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji odwołujący wskazywał na błędy w ustaleniach dokonanych przez Sąd Okręgowy dotyczące stanu faktycznego. W szczególności odwołujący podkreślał, że stan jego zdrowia został ustalony w oparciu o wybiórcze wyniki badań i nie uwzględniał całości przedłożonej przez niego dokumentacji (biegli nie wzięli pod uwagę opinii doktora N.), opisującej występujące u niego schorzenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Sąd Apelacyjny stwierdza, że argumenty apelującego H. S. podnoszone w treści apelacji nie znajdują żadnego uzasadnienia, zatem wniesiona apelacja podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Rzeczą Sądu Okręgowego w prawidłowo zebranym materiale dowodowym była ocena, czy wnioskodawca jest nadal osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy i czy można mu w związku z tym przywrócić prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w myśl art. 61 w zw. z art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i w zw. rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.-dalej ustawa emerytalna).

Przepis art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, iż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty, ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Z kolei zgodnie z art. 12 przywołanej ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania odnośnie odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy).

W ocenie odwołującego, Sąd Okręgowy wydał swoje rozstrzygnięcie na podstawie błędnych ustaleń faktycznych, a nadto „nie wziął pod uwagę dobra obywatela – pacjenta, tylko obowiązujące przepisy”. Odwołujący podkreślał, że stan jego zdrowia, wbrew stanowisku organu rentowego zawartego w treści zaskarżonej decyzji i wbrew opinii biegłych sądowych powołanych przez Sąd I instancji, czyni go osobą niezdolną do pracy. Odwołujący kwestionował zasadność opinii biegłych sądowych, wskazując, iż biegli nie uwzględnili całości przedstawianej przez niego dokumentacji i wybierali jedynie wybiórcze dokumenty,
a wyniki badań „niewygodne” były w sprawie pomijane. W szczególności odwołujący podkreślał, że biegli nie uwzględnili zaświadczenia wydanego przez doktora N., które opisywało dokładnie występujące u niego schorzenia.

Z uwagi na zarzuty apelacji kierowane w stosunku do zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, stwierdzić należy, iż spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się zasadniczo do ustalenia czy opinia biegłych sądowych powołanych w sprawie jest adekwatna do istniejącego stanu faktycznego i czy można na jej podstawie ustalić, czy odwołujący jest nadal osobą, co najmniej częściowo niezdolną do pracy.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy w celu ustalenia czy odwołujący spełnia podstawową przesłankę warunkującą przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. w celu ustalenia czy odwołujący jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy, przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: internisty – kardiologa, ortopedy, neurologa, psychiatry, dermatologa, onkologa i specjalisty medycyny pracy – a więc biegłych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń występujących u odwołującego. Biegli przeprowadzili z odwołującym wywiad, dokonali jego bezpośredniego badania, a także ocenili i uwzględnili w swoich rozważaniach wyniki badań przedłożonych przez odwołującego. Biegli rozpoznali u wnioskodawcy: chorobę nadciśnieniową pod postacią niepowikłaną narządowo (kardiolog), przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, okresowo korzeniowy, bez objawów korzeniowych i neurologicznych objawów ubytkowych, bóle i zawroty głowy naczyniopochodne w wywiadzie (neurolog), zaburzenia nerwicowe nieznacznie upośledzające sprawność (psycholog), małe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, małą skoliozę idiopatyczną piersiowo – lędźwiową w lewo, małe zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, prawy staw kolanowy po złamaniu rzepki i małe płaskostopie (ortopeda), stan po doszczętnym wycięciu ogniska raka podstawnokomórkowego skóry twarzy z blizną w fałdzie nosowo – policzkowym prawym (onkolog i dermatolog).

Wszyscy powołani w sprawie biegli jednoznacznie stwierdzili, że odwołujący jest zdolny do pracy, a ocena zgromadzonej dokumentacji medycznej pozwala przyjąć, iż w stosunku do ostatnich badań odwołującego, na podstawie których miał on przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na czas określony do dnia 31.10.2012 r., nastąpiła poprawa stanu jego zdrowia.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że znajdujące się w aktach sprawy pisemne opinie biegłych w pełni spełniają wymogi art. 285 § 1 k.p.c. Wszelkie zastrzeżenia odwołującego kierowane do opinii, skupiające się przede wszystkim na próbie wykazania, iż biegli dokonali niewłaściwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, błędnie przeprowadzili wywiad i nie uwzględnili wszystkich wyników badań i schorzeń występujących u odwołującego, nie znalazły żadnego, logicznego i uzasadnionego potwierdzenia. Sąd Apelacyjny wskazuje, że biegli mieli do dyspozycji całość zgromadzonego materiału dowodowego, bowiem akta sądowe, jak i rentowe, zostały im udostępnione do wglądu. Obowiązkiem biegłego, w celu wydania rzetelnej i kompletnej opinii na temat stanu zdrowia badanego jest, obok przeprowadzenia przedmiotowego badania, zapoznanie się z przedstawioną im dokumentacją medyczną dotyczącą badanego. Biegli w przedmiotowej sprawie w żaden sposób nie uchybili tym obowiązkom.

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że odwołujący nie wskazał których dokładnie orzeczeń i wyników badań nie uwzględnili biegli w swoich rozważaniach, które dokładnie wyniki badań i zaświadczenia lekarskie nie zostały przez biegłych ocenione, a nadto odwołujący nie wskazał również jakie występujące u niego schorzenia nie zostały przez biegłych uwzględnione, a zostały wskazane w zaświadczeniu wydanym przez doktora N., na którego treść odwołujący powoływał się w treści apelacji. Zważyć należy, że w aktach rentowych znajduje się kilka zaświadczeń i dokumentów podpisanych przez przywołanego przez odwołującego doktora N.. Dokumenty te pochodzą z różnych okresów, najwcześniejszy datowany jest na dzień 7.10.1996 r., ostatni na dzień 29.10.2012 r. (vide k. 2, 5, 9, 70 akt rentowych). Przypomnieć w tym miejscu należy, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest prawo do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. Oznacza to, że ocenie biegłych był poddawany stan zdrowia odwołującego występujący po dacie 31 października 2012 r. (do tej daty odwołujący bowiem miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy), zatem z orzeczniczego punktu widzenia przedmiotowe zaświadczenia wydawane przez doktora N., mogą stanowić jedynie odnośnik, na podstawie którego biegli mogli ocenić czy w stosunku do wcześniejszych diagnoz nastąpiła poprawa stanu zdrowia badanego. Zaświadczenia te nie mogły natomiast stanowić podstawy zmiany zapadłego rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny wskazuje także, iż do akt sądowych odwołujący nie przedłożył żadnego zaświadczenia doktora N.. Sąd dostrzegł jedynie, że na podstawie skierowania wydanego przez tego lekarza zostały przeprowadzone w dniu 25.03.2013 r. w pracowni RTG badania odwołującego (k. 19 akt sądowych). Na treść tych badań biegły sądowy z zakresu ortopedii powoływał się w treści wydanej przez siebie opinii, co jednoznacznie oznacza, iż biegły uwzględnił je w swoich rozważaniach przy opisywaniu schorzeń występujących u odwołującego.

Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie dopatrzył się jakichkolwiek błędów przy wydawaniu opinii na temat stanu zdrowia odwołującego. Nie jest tak, jak twierdzi odwołujący, że biegli uwzględnili tylko niektóre wyniki badań, które w sposób wybiórczy wskazują na jego zdolność do pracy, a te badania i zaświadczenia lekarzy, które wskazują na jego niezdolność do pracy, były przez biegłych pominięte.

Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie biegli sądowi – specjaliści w swoich dziedzinach – jednoznacznie podzielili stanowisko powołanych przez organ rentowy lekarzy orzeczników ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS i stwierdzili, że w stosunku do poprzednich lat nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego i nie jest on już niezdolny do pracy.

Mając zatem na uwadze jednoznaczne wnioski wynikające z treści opinii biegłych specjalistów, argumenty podnoszone przez odwołującego w apelacji nie znajdują w oczach Sądu Apelacyjnego żadnego uzasadnienia. Postępowanie dowodowe w sprawie było prowadzone w sposób prawidłowy, gdyż oparte było na wiedzy biegłych lekarzy sądowych i argumenty odwołującego w żaden sposób nie podważyły treści sporządzonych opinii.

Odpowiadając na argumenty apelującego, iż Sąd powinien uwzględnić w swoich rozważaniach jego trudną sytuację materialną i to, że utrzymuje się z pomocy społecznej, bowiem występujące u niego schorzenia nie pozwalają mu podjąć pracy, zatem powinien mieć on przyznane prawo do renty, Sąd Apelacyjny pragnie podkreślić, że rolą Sądu jest przede wszystkim przestrzeganie obowiązujących przepisów prawa i Sąd nie może wydawać rozstrzygnięć wbrew obowiązującym przepisom – tak jak zdaje się sugerować to odwołujący, - wyłącznie w oparciu o subiektywne odczucie odwołującego. Sam fakt, iż H. S. uważa, iż został potraktowany w sposób niesprawiedliwy, w sytuacji, gdy w toku rozstrzygania nie uchybiono obowiązującym przepisom prawa materialnego i procesowego, nie może stanowić podstawy zmiany czy uchylenia niekorzystnego dla odwołującego orzeczenia. Sąd powszechny rozstrzygając spór oczywiście powinien brać pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, jednakże uwzględniając w sprawie stan faktyczny i okoliczności sprawy, nie może działać wbrew przepisom – a te w niniejszym postępowaniu są jednoznaczne. Warunkiem przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest to, aby wnioskodawca został uznany przez biegłych – specjalistów w swoich dziedzinach – za osobę, co najmniej częściowo niezdolną do pracy. Brak stwierdzenia, iż badany jest niezdolny do pracy skutkuje odmową przyznania z tego tytułu prawa do świadczenia rentowego.

W tym miejscu wskazać należy, na co słusznie zwracał uwagę Sąd Okręgowy, że oceny niezdolności, bądź zdolności danej osoby do pracy Sąd nie może dokonać samodzielnie, bowiem jak wynika z orzecznictwa i doktryny, Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy oraz doświadczeniu i w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, Lex nr 558589). Dowód z opinii biegłego, jest w sprawach, w których Sąd nie mając wiadomości specjalnych, korzysta z wiedzy i opinii specjalistów w swoich dziedzinach, jest dowodem głównym. Jeżeli wnioski wynikające z opinii są jednoznaczne i należycie uzasadnione – a tak jest w przedmiotowej sprawie - Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62).

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, odwołujący nie przedstawił żadnych argumentów, które skutecznie podważyłyby zasadność opinii biegłych. Wnioski końcowe wynikające ze sporządzonych w sprawie opinii były jednoznaczne i wzajemnie ze sobą korelowały. Niewątpliwie opinie biegłych zostały sporządzone fachowo, w oparciu o aktualną wiedzę medyczną. Biegli wydali opinię w oparciu o analizę całokształtu zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, a przede wszystkim na podstawie bezpośredniego badania przedmiotowego wnioskodawcy. Spostrzeżenia poczynione przez biegłych przedstawione zostały w sposób szczegółowy i wyczerpujący. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że opinia została opracowana przez osoby kompetentne do dokonania oceny stanu zdrowia odwołującego oraz dysponujące w tym zakresie niezbędną wiedzą i doświadczeniem. Biegli wydali opinię miarodajną i adekwatną do istniejącego w sprawie stanu faktycznego. Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, że postępowanie przed Sądem I instancji zostało przeprowadzone w całości i w pełni, a treść wydanego orzeczenia w żadnej mierze nie narusza obowiązujących przepisów prawa materialnego. Sąd I instancji uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), nie ograniczał stron w możliwości składania wniosków dowodowych, a dla wyjaśnienia istoty sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe uwzględniając wszystkie powołane dowody. W sędziowskiej ocenie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji.

Powyższe uzasadnia wniosek, że ostateczna konkluzja zawarta w opinii biegłych powołanych przez Sąd Okręgowy, iż odwołujący nie jest osobą częściowo niezdolną do pracy, została w sposób wyczerpujący umotywowana. W tym stanie rzeczy prawidłowo Sąd I instancji uznał, iż odwołujący nie spełnił podstawowej przesłanki z art. 61 ustawy emerytalnej - niezbędnej do nabycia prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, a mianowicie nie został uznany przez biegłych za osobę nadal niezdolną do pracy.

Stwierdzając, że zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na uwzględnienie, a rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Poznaniu jest słuszne i prawidłowe, albowiem odpowiada prawu i znajduje odzwierciedlenie w ustalonym należycie stanie faktycznym, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił złożoną w niniejszej sprawie apelację.