Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. w Lublinie

sprawy D. I.

przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w L.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji D. I.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt VII U 1237/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II i ustala wysokość emerytury D. I. z uwzględnieniem w podstawie wymiaru świadczenia dodatku specjalnego za okres od dnia 1 listopada 2011 roku do dnia 30 marca 2014 roku;

II.  przekazuje Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w L. do rozpoznania wniosek D. I. o odsetki;

III.  zasądza od Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w L. na rzecz D. I. kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Barbara Hejwowska Danuta Dadej-Więsyk

Sygn. akt III AUa 631/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2014 roku Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w L. odmówił D. I. ponownego ustalenia prawa do emerytury wojskowej ustalonego decyzją o zmianie wysokości emerytury wojskowej nr (...) z dnia 31 października 2011 roku (decyzja - k. 75 a.e.).

Odwołanie od tej decyzji złożył D. I., domagając się jej zmiany i przyznania skarżącemu świadczenia emerytalnego w wysokości ustalonej przez organ emerytalny decyzją z dnia 30 maja 2011 roku tj. z uwzględnieniem dwóch prawomocnie przyznanych dodatków: za bezpośrednią obsługę statków powietrznych oraz specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych. Nadto skarżący wniósł o nakazanie organowi emerytalnemu naliczenie świadczenia wraz z w/w dodatkami poczynając od dnia l listopada 2011 roku i wypłacenie wyrównania wraz z odsetkami (k. 2-3 a.s.).

Po złożeniu odwołania od opisanej decyzji Sąd Okręgowy w Lublinie, wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 r. zmienił decyzję z dnia 15 kwietnia 2014 r. i ustalił D. I. prawo do dodatku specjalnego od dnia 31 marca 2014 r. a w pozostałej części oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

D. I., urodzony (...) jest uprawniony do emerytury wojskowej. Emerytura ta została przyznana decyzją Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w L. z dnia 30 maja 2011 roku, poczynając od dnia l maja 2011 roku, w wysokości 2 509,74 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto uposażenie należne wnioskodawcy według stawek obowiązujących w dniu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej:

- uposażenie zasadnicze - 3 100 zł

- dodatek za długoletnią służbę wojskową - 17 lat - 465 zł

- kwotę dodatków o charakterze stałym - 300 zł

- 1/12 dodatkowego uposażenia rocznego - 322,08 zł.
Podstawa wymiaru świadczenia wyniosła 4 187,08 zł (k. 21 a.e.).

Kolejną decyzją z dnia 31 października 2011 roku ustalono wnioskodawcy nową podstawę wymiaru świadczenia, która wyniosła 3 862,08 zł. Organ emerytalny wyłączył bowiem z podstawy wymiaru emerytury dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych. Organ emerytalny uznał, iż w decyzji przyznającej ten dodatek nie zastosowano art. 26 ust. 4 pkt l rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie dodatków do uposażenia żołnierzy zawodowych (k. 26 a.e.).

Decyzję tą zaskarżył wnioskodawca, jednakże odwołanie wniósł ze znacznym przekroczeniem terminu do jego wniesienia. Z tego powodu odwołanie zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 26 marca 2014 roku, sygn. akt VII 2739/13 (bezsporne).

W dniu 31 marca 2014 roku D. I. złożył wniosek o naliczenie przysługującego mu świadczenia emerytalnego w pierwotnie przyznanej i wypłacanej przez WBE wysokości z uwzględnieniem dodatków za bezpośrednią obsługę statków powietrznych oraz specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych i wyrównanie tego świadczenia od dnia l listopada 2011 roku przy uwzględnieniu wszystkich waloryzacji świadczeń dokonywanych po tym dniu (k. 74 a.e.)

W toku postępowania Sąd ustalił, iż wnioskodawca otrzymywał dodatek specjalny w dwóch okresach :

- od 30 czerwca 2004 roku dodatek za bezpośrednią obsługę statków
powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia
10 października 2000 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego
żołnierzy (Dz.U. Nr 90, poz. 1005 ze zm.)

- od 30 czerwca 2007 roku - dodatek specjalny za wykonywanie obsługi
wojskowych statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra
Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku, w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz.U. nr 141, poz. 1497 ze zm.).

Decyzją nr (...)z dnia 15 kwietnia 2011 roku kierownik 2 Polowych Warsztatów Lotniczych przyznał D. I. dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych w kwocie 300 zł za ostatni miesiąc pełnienia czynnej służby wojskowej, w oparciu o Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych według wyliczenia:

- kwota ostatnio pobieranego dodatku - 300 zł

- kwota bazowa ( z dnia utraty prawa do dodatku) - 1500 zł

- mnożnik kwoty bazowej (10-20 lat) - 0,02

- okres otrzymywania dodatku - 13 lat i 3 miesiące

- kwota bazowa (w ostatnim miesiącu pełnienia służby) - 1500 zł (k. 15 a.s.).

Organ rentowy zakwestionował powyższą decyzję uznając, iż dla celów ustalenia uprawnień i wysokości dodatku specjalnego za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych nie mogą być sumowane okresy pobierania dodatku za bezpośrednią obsługę statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy oraz dodatku specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku, w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych.

Zgodnie z § 26 ust. l rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1151), obowiązującym w okresie od l lipca 2004 roku do 3 grudnia 2014 roku żołnierzowi zawodowemu, który w dniu 30 czerwca 2004 r. otrzymywał dodatek za bezpośrednią obsługę statków powietrznych lub dodatek inspektorski, na podstawie § 18 lub 20 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. U. Nr 90, poz. 1005, z 2001 r. Nr 66, poz. 669, z 2003 r. Nr 33, poz. 275 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 55) dodatek ten przysługuje w ostatnim miesiącu pełnienia czynnej służby wojskowej. Przepis ten stosuje się odpowiednio do żołnierza, który na podstawie rozporządzenia wymienionego w ust. l otrzymywał w dniu 30 czerwca 2004 r. dodatki o charakterze stałym: dla personelu latającego, za służbę na morzu, desantowy, dla żołnierzy Wojskowych Służb Informacyjnych i Żandarmerii Wojskowej albo za służbę w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych, któremu od dnia l lipca 2004 r. na podstawie § 9, 11, 15, 18 i 20 niniejszego rozporządzenia nie będzie przysługiwał odpowiedni dodatek specjalny o charakterze stałym (ust. 2). Żołnierz zawodowy, który w dniu 30 czerwca 2004 r. spełniał warunki uprawniające do przywrócenia dodatków na podstawie przepisów rozporządzenia wymienionego w ust. l, otrzymuje te dodatki w ostatnim miesiącu pełnienia czynnej służby wojskowej.

4. W zakresie przyznawania dodatków, o których mowa w ust. 1-3, stosuje się odpowiednio § 8, z tym. że:

1) w razie zbiegu prawa do takiego dodatku z dodatkiem specjalnym
przysługującym na podstawie rozporządzenia, żołnierz zawodowy otrzymuje
tylko jeden najwyższy dodatek;

2) określenia wskaźnika, o którym mowa w § 8 ust. 2 pkt l, dokonuje się w
relacji do kwoty uposażenia bazowego w rozumieniu rozporządzenia, o którym

mowa w ust. 1.

Sąd Okręgowy wskazał, iż istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do odmiennego sposobu interpretacji powyższego przepisu przejściowego przez strony.

Wojskowy organ emerytalny przyjął, iż okresów otrzymywania dodatków przyznanych na mocy dwóch rozporządzeń tj. rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 roku oraz późniejszego z dnia 8 czerwca 2004 roku nie można sumować dla celów ustalenia uprawnień i wysokości przedmiotowego dodatku w ostatnim miesiącu służby.

Sąd Okręgowy powołując się na orzecznictwo sądów powszechnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał stanowisko organu rentowego za chybione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja z dnia 15 kwietnia 2014 roku jest nieprawidłowa, a D. I. miał prawo do przyjęcia do wysokości podstawy wymiaru emerytury dodatku specjalnego, otrzymywanego przez okres 13 lat i 3 miesięcy tj. przez zsumowany okres pobierania dodatku na podstawie dwóch w/w rozporządzeń Ministra Obrony Narodowej. Tym samym zastosowany mnożnik kwoty bazowej winien wynosić 0,20 (dla pobierających dodatek przez okres 10-20 lat).

Sąd I instancji wskazał, że przeliczenia takiego organ emerytalny winien dokonać poczynając od dnia 31 marca 2014 roku tj. od daty złożenia wniosku w tej kwestii. Jest to zgodne z przepisem art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2013 r., poz. 666 ze zm.), według którego świadczenia pieniężne wypłaca się od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym złożono wniosek określony w art. 31 ust. 3, jeżeli prawo do tego zaopatrzenia zostało ustalone na wniosek zainteresowanego lub w którym wydano decyzję z urzędu. Wobec powyższego Sąd I instancji uznał, iż brak jest możliwości przeliczenia świadczenia przed dniem 31 marca 2014 r.

Z tych wszystkich względów i na mocy powołanych przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku - art. 477 ¹⁴ § l i 2 kpc.

Apelację od opisanego wyroku złożył ubezpieczony D. I. zaskarżając powyższy wyrok w części dotyczącej nieprzyznania prawa do przeliczenia emerytury od dna 1 listopada 2011 r. tj.

Skarżący zarzucił:

Naruszenie art. 41 Ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin [Dz. U. z 2013 r., poz. 666 z późn. zm.] poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu do stanu faktycznego oraz błędną interpretację polegającą na bezzasadnym pominięciu faktu, iż skarżący miał pierwotnie naliczoną emeryturę z uwzględnieniem obydwu dodatków: za bezpośrednią obsługę statków powietrznych oraz specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych, która to emerytura następnie została mu bezprawnie obniżona przez organ emerytalny.

Wskazując na powyższe wnosił:

1.  o zmianę wyroku Sądu I instancji i przyznanie prawa do dodatku
od czasu jego bezprawnego obniżenia, to jest od dnia l listopada
do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi
2011r.;

2.  o zasądzenie od Wojskowego Biura Emerytalnego w L. kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy co do zasady jest uzasadniona.

Okoliczności faktyczne sprawy były bezsporne, jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy spór w niniejszej sprawie dotyczył odmiennej interpretacji przepisów rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z 8 czerwca 2004 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz. U. 141 poz. 1497 ze zm.).

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2011 r. kierownik 2 Polowych Warsztatów Lotniczych przyznał D. I. dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych w kwocie 300 zł za ostatni miesiąc pełnienia czynnej służby wojskowej, w oparciu o cyt. rozporządzenie.

Wysokość dodatków o charakterze stałym, w kwocie 300 zł stanowiła jeden ze składników uposażenia należnego wnioskodawcy przyjętego do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego D. I. ustalonego decyzją Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w L. z dnia 30 maja 2011 r.

Kolejną decyzją z 31 października 2011 r. organ rentowy wyłączył z podstawy wymiaru dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych.

Organ emerytalny uznał, iż w decyzji przyznającej ten dodatek nie zastosowano art. 26 ust. 4 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie dodatków do uposażenia żołnierzy zawodowych (k. 26 a.e.).

Odwołanie od powyższej decyzji zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 26 marca 2014 roku, sygn. akt VII 2739/13 (bezsporne). W dniu 31 marca 2014 roku D. I. złożył wniosek o naliczenie przysługującego mu świadczenia emerytalnego w pierwotnie przyznanej i wypłacanej przez WBE wysokości z uwzględnieniem dodatków za bezpośrednią obsługę statków powietrznych oraz specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych i wyrównanie tego świadczenia od dnia l listopada 2011 roku przy uwzględnieniu wszystkich waloryzacji świadczeń dokonywanych po tym dniu (k. 74 a.e.)

W toku postępowania Sąd ustalił, iż wnioskodawca otrzymywał dodatek specjalny w dwóch okresach :

- od 30 czerwca 2004 roku dodatek za bezpośrednią obsługę statków
powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia
10 października 2000 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego
żołnierzy (Dz.U. Nr 90, poz. 1005 ze zm.),

- od 30 czerwca 2007 roku - dodatek specjalny za wykonywanie obsługi
wojskowych statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku, w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz.U. nr 141, poz. 1497 ze zm.).

Decyzją nr (...)z dnia 15 kwietnia 2011 roku kierownik 2 Polowych Warsztatów Lotniczych przyznał D. I. dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych w kwocie 300 zł za ostatni miesiąc pełnienia czynnej służby wojskowej.

Organ rentowy zakwestionował powyższą decyzję uznając, iż dla celów ustalenia uprawnień i wysokości dodatku specjalnego za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojskowych statków powietrznych nie mogą być sumowane okresy pobierania dodatku za bezpośrednią obsługę statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy oraz dodatku specjalnego za wykonywanie obsługi wojskowych statków powietrznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku, w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych.

Zgodnie z § 26 ust. l rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 czerwca 2004 roku (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1151), obowiązującym w okresie od l lipca 2004 roku do 3 grudnia 2014 roku żołnierzowi zawodowemu, który w dniu 30 czerwca 2004 r. otrzymywał dodatek za bezpośrednią obsługę statków powietrznych lub dodatek inspektorski, na podstawie § 18 lub 20 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. U. Nr 90, poz. 1005, z 2001 r. Nr 66, poz. 669, z 2003 r. Nr 33, poz. 275 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 55) dodatek ten przysługuje w ostatnim miesiącu pełnienia czynnej służby wojskowej. Przepis ten stosuje się odpowiednio do żołnierza, który na podstawie rozporządzenia wymienionego w ust. l otrzymywał w dniu 30 czerwca 2004 r. dodatki o charakterze stałym: dla personelu latającego, za służbę na morzu, desantowy, dla żołnierzy Wojskowych Służb Informacyjnych i Żandarmerii Wojskowej albo za służbę w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych, któremu od dnia l lipca 2004 r. na podstawie § 9, 11, 15, 18 i 20 mniejszego rozporządzenia nie będzie przysługiwał odpowiedni dodatek specjalny o charakterze stałym (ust. 2). Żołnierz zawodowy, który w dniu 30 czerwca 2004 r. spełniał warunki uprawniające do przywrócenia dodatków na podstawie przepisów rozporządzenia wymienionego w ust. l, otrzymuje te dodatki w ostatnim miesiącu pełnienia czynnej służby wojskowej.

4. W zakresie przyznawania dodatków, o których mowa w ust. 1-3, stosuje się odpowiednio § 8, z tym że:

1) w razie zbiegu prawa do takiego dodatku z dodatkiem specjalnym
przysługującym na podstawie rozporządzenia, żołnierz zawodowy otrzymuje
tylko jeden najwyższy dodatek;

2) określenia wskaźnika, o którym mowa w § 8 ust. 2 pkt l, dokonuje się w relacji do kwoty uposażenia bazowego w rozumieniu rozporządzenia, o którym mowa w ust. l.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do odmiennego sposobu interpretacji powyższego przepisu przejściowego przez strony.

Wojskowy organ emerytalny przyjął, iż okresów otrzymywania dodatków przyznanych na mocy dwóch rozporządzeń tj. rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 roku oraz późniejszego z dnia 8 czerwca 2004 roku nie można sumować dla celów ustalenia uprawnień i wysokości przedmiotowego dodatku w ostatnim miesiącu służby.

Stanowisko to jednak należy uznać za chybione. Zauważyć należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 marca 2013 roku, sygn. I OSK 1821/11 (Lex nr 1218844), wypowiadając się w analogicznej sprawie, stanął na stanowisku, iż dodatek za bezpośrednią obsługę wojskowych statków powietrznych wymieniony w § l0a ust. l rozporządzenia z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych będzie każdorazowo dodatkiem specjalnym w rozumieniu art. 80 ust. l ustawy 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, ponieważ łączy się zawsze ze szczególnymi właściwościami lub warunkami pełnienia zawodowej służby. W tej zaś sytuacji, do okresu pobierania dodatku specjalnego o charakterze stałym, w celu ustalenia wysokości tego dodatku w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej służby wojskowej (§ 7 ust. 1 rozporządzenia), należy wliczyć także okres pobierania dodatku z bezpośrednią obsługę statków powietrznych.

Tym samym Sąd Okręgowy uznając zasadność żądania wnioskodawcy zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił D. prawo do dodatku specjalnego od dnia 31 marca 2014 r., powołując się na treść przepisu art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin i oddalił odwołanie dotyczące ponownego przeliczenia emerytury od dnia 1 listopada 2011 r.

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postepowania. Rozpoznanie sprawy w granicach apelacji oznacza, że sąd drugiej instancji nie koncentruje się jedynie na ocenie zasadności zarzutów apelacyjnych, lecz rozstrzyga merytorycznie o zasadności zgłoszonych roszczeń procesowych. Oznacza to, że sąd drugiej instancji ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. W konsekwencji może, a jeżeli je dostrzeże – powinien, naprawić wszystkie naruszenia prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, ze mieszczą się one w granicach zaskarżenia (por. postanowienie SN z 4 października 2002 r. IIICZP 62/02, OSNC 2004 nr 1 poz. 7).

Apelacja wnioskodawcy zmierzająca do zmiany zaskarżonego wyroku jest zasadna i znajduje uzasadnienie w treści art. 45 ust. 2 i 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. 2013, poz. 666 ze zm.).

Zgodnie z ust. 2 cytowanego przepisu art. 45 jeżeli wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organ emerytalnego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym ją wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż trzy lata wstecz, licząc od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu. Z ustępu 3 natomiast wynika, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w razie ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości, z tym że w przypadku wznowienia postępowania albo wskutek kasacji okres jednego miesiąca lub trzech lat liczy się od miesiąca, w którym wniesiono wniosek o wznowienie postępowania lub wniesiono kasację.

Jak wyżej wskazano do wyłączenia z podstawy wymiaru świadczenia emerytury

D. I. dodatku specjalnego doszło na skutek niewłaściwej interpretacji przepisów rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z 8 czerwca 2004 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych.

Jeżeli chodzi o pojęcie „błędu” organu rentowego, to zauważyć wypada, że w prawie ubezpieczeń społecznych, jest ono swoiste i szerokie tzn. oznacza każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania samego organu rentowego, czy też niewłaściwych działań pracodawców, albo wadliwej techniki legislacyjnej, czyli skutkiem niejednoznaczności norm prawnych, albo też błędnej wykładni obowiązujących przepisów (treść wyroku SA w Gdańsku z 14.02.2013 r. III AUa 1412/12, wyrok SA w Warszawie z 13.06.2013r. III AUa 2715/12, wyrok SA w Warszawie z 5.06.2014 r. III AUa 1109/13).

Wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury ubezpieczony złożył w dniu 31 marca 2014 r. domagając się przeliczenia od dnia 1 listopada 2011 r. tj. od dnia obniżenia wysokości świadczenia.

Tym samym w świetle ustalonych okoliczności oraz w oparciu o treść art. 45 ust.

2 i 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin żądanie ustalenia wysokości emerytury, z uwzględnieniem w podstawie wymiaru dodatku specjalnego, za okres nieuwzględniony przez Sąd Okręgowy tj. od dnia 1 listopada 2011 r. do dnia 30 marca 2014 r. było zasadne.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok w pkt. II i orzekł jak w sentencji w oparciu o treść art. 386 § 1 kpc.

Odnośnie żądania D. I. dotyczącego zasądzenia odsetek od wyrównania świadczenia emerytalnego Sąd Apelacyjny uznał, iż jest to żądanie nowe, dotychczas nie rozpoznane przez organ rentowy i z uwagi na powyższe na mocy art. 477 ¹⁰ § 2 kpc przekazał Dyrektorowi Biura Emerytalnego w L. wniosek ubezpieczonego o odsetki.

Wnioskodawca jest co do zasady osobą wygrywającą sprawę więc w świetle art. 98 kpc przysługuje mu zwrot kosztów procesu. Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia art. 98 § 1 kpc oraz art. 2 i 3 ust. 2 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2014 poz. 1025).