Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 listopada 2009 roku powód (...) Bank (...) SA z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od I. F. (1) kwoty 13.399,01 złotych wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi naliczonymi od kwoty 7.636,00 złotych od dnia 16 października 2009 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku poręczenia przez pozwaną umowy pożyczki poprzez podpisane weksla in blanco.

W dniu 26 lutego 2010 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 23 września 2014 roku pełnomocnik I. F. (1) wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty. Dla uzasadnienia wskazał, iż pozwana nigdy nie przybywała pod adresem wskazanym przez powoda – czyli w Ł. na ulicy (...). Dodał, że I. F. (1) od 1987 roku mieszkała w Z. ul. (...). W zarzutach pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa podnosząc zarzut przedawnienia. Jednocześnie wniósł o zabezpieczenie roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego toczącego się pod sygnaturą KM 2373/12. Dla uzasadnienia swojego stanowiska wskazał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, gdyż załączył umowę pożyczki zawartą przez pozwaną lecz poręczoną przez I. F. (2). Pozwana nie była zatem poręczycielem spłaty tego zobowiązania. Dodał, iż powód uzyskał klauzulę wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przeciwko I. F. (1), i skutecznie wszczął egzekucję.

W dniu 5 listopada 2014 roku pełnomocnik powoda złożył wniosek o sprostowanie nakazu zapłaty poprzez wpisanie w miejsce pozwanej I. F. (1) danych poręczyciela, czyli I. F. (2). Strona powodowa podała również adres miejsca zamieszkania właściwej pozwanej. We wniosku potwierdził, iż przeciwko I. F. (1) jest już prowadzone postępowanie egzekucyjne na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi uchylił w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w dniu 26 lutego 2010 roku w sprawie o sygnaturze III Nc 1356/09, oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu stosownie do jego wyniku.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2001 roku została zawarta z Bankiem (...) SA umowa pożyczki o numerze (...). Jako pożyczkobiorcę wskazano J. F. i I. F. (1). Kwota zobowiązania opiewała na 7.000,00 złotych. Spłatę zobowiązania poręczyła I. F. (2). Pożyczkobiorcy poddali się egzekucji do kwoty 9.380,00 złotych. Zabezpieczeniem spłaty zobowiązania był weksel in blanco.

Pismem z dnia 13 lipca 2009 roku (...) Bank (...) SA wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 13.588,01 złotych do dnia 17 sierpnia 2009 roku.

Od 27 sierpnia 1987 rok I. F. (1) była zameldowana w Z. ul. (...).

W dniu 4 września 2003 roku wierzyciel wystawił przeciwko J. F. i I. F. (1) bankowy tytuł egzekucyjny NR (...), który postanowieniem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 27 października 2003 roku został zaopatrzony w klauzulę wykonalności w sprawie o sygnaturze Co 629/03. Na tej podstawie komornik A. N. wszczął postępowanie egzekucyjne zarejestrowane pod sygnaturą KM 1718/03, które zostało umorzone postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2005 roku.

Następny wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko J. F. i I. F. (1) został złożony w dniu 23 listopada 2009 roku i zarejestrowany pod sygnaturą KM 2464/09. W dniu 31 marca 2011 roku wierzyciel złożył wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko I. F. (1) na podstawie nakazu zapłaty wydanego w niniejszym postępowaniu. Toczy się ono pod sygnaturą KM 2373/12. W dniu 31 października 2014 roku wierzyciel wniósł o zwolnienie zajęcia rachunku bankowego należącego do I. F. (1). Jednocześnie jako dłużnika wskazał rzeczywistego poręczyciela czyli I. F. (2).

Dokonując powyższych ustaleń Sąd I instancji uznał, że powództwo podlega oddaleniu.

I. F. (1) skutecznie wniosła zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty. Postanowieniem z dnia 1 października 2014 roku Sąd przywrócił jej termin na dokonanie tej czynności uznając iż wierzyciel wskazał błędne miejsce zamieszkania dłużniczki, choć nawet w treści umowy wskazany był adres w Z..

W toku postępowania rozpoznawczego ponad wszelką wątpliwość ustalono, iż pozwana nie poręczyła umowy pożyczki, gdyż była jednym ze współpożyczkobiorców.

Powództwo powinno być wniesione przeciwko I. F. (2). Przyznał to nawet pełnomocnik powoda, który wnosił o sprostowanie nakazu zapłaty w tym zakresie. Wniosek o sprostowanie nie został uwzględniony.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie doszło do oczywistej omyłki. Strona powodowa podała nie tylko personalia zupełnie innej osoby, ale również jej adres.

Z tych przyczyn nakaz zapłaty podlegał uchyleniu, a powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzenie

Powyższe rozstrzygnięcie apelacją zaskarżył powód w całości żądając zmiany wyroku i utrzymanie w mocy nakazu zapłaty w sprostowanej formie. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa procesowego to jest art.233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że intencją powoda było pozwanie I. F. (1) a nie I. F. (2), art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. oraz art. 494 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że I. F. (1) była legitymowana do złożenia zarzutów od wydanego w sprawie nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest bezzasadna a podniesione w niej zarzuty chybione.

Na wstępie zaznaczyć należy, że postanowieniem z dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy oddalił zażalenie powoda na postanowienie z dnia 19 stycznia 2015 roku wydane przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w przedmiocie odmowy sprostowania nakazu zapłaty. Jest to o tyle istotne, że determinuje ocenę podniesionych w apelacji zarzutów, bowiem ostatecznie petryfikuje oznaczenie i identyfikację strony pozwanej w niniejszym procesie. Cała argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji sprowadza się do twierdzenia, że intencją powoda było pozwanie I. F. (2), a nie omyłkowo pozwanej I. F. (1) i omyłka ta winna być naprawiona poprzez sprostowanie nakazu zapłaty.

W ocenie Sądu Okręgowego z taką argumentacją nie sposób się zgodzić. Uwzględnienie wniosku o sprostowanie nakazu zapłaty w formie proponowanej przez powoda doprowadziłoby do podmiotowego przekształcenia procesu, z obejściem właściwych w tej mierze przepisów art. 194-198 k.p.c. Stosownie zaś do powołanego art. 194 § 1 k.p.c. jeżeli okaże się, że powództwo nie zostało wniesione przeciwko osobie, która powinna być w sprawie stroną pozwaną, sąd na wniosek powoda lub pozwanego wezwie tę osobę do wzięcia udziału w sprawie. To właśnie z tej regulacji prawnej powód winien skorzystać po spostrzeżeniu własnej pomyłki, a nie z instytucji sprostowania. Postępowanie strony powodowej jest o tyle niezrozumiałe, że przez całe postępowanie powód reprezentowany był przez pełnomocnika zawodowego, któremu przepisy proceduralne winny być znane.

Przechodząc do analizy podniesionych w apelacji zarzutów to wskazać na wstępie należy , iż w zasadniczej części są one niezrozumiałe.

Jako chybiony i niezrozumiały należy ocenić zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., polegający na uznaniu, że intencją powoda było pozwanie I. F. (1) a nie I. F. (2). Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, iż w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. W niniejszej sprawie jest okolicznością niekwestionowaną, że powód chciał pozwać poręczyciela kredytu i przedstawiane okoliczności faktyczne w tym podpisany przez poręczyciela weksel In blanco miały na celu wykazanie podstaw odpowiedzialności poręczyciela. Rzecz w tym, że powód pozwał inną osobę to jest pożyczkobiorcę w stosunku do którego jest już prowadzona egzekucja komornicza na podstawie tytułu wykonawczego jakim jest bankowy tytuł egzekucyjny NR (...), który postanowieniem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 27 października 2003 roku został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Podkreślić w tym miejscu wymaga, że ocena materiału dowodowego ma na celu ustalenie zasadności zgłaszanych roszczeń a nie intencji powoda co do zamiaru pozwania konkretnych osób. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Za bezzasadny, a wręcz niezrozumiały ocenić należy zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. Artykuł ten wskazuje jedynie na obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi podstawy wyrokowania sądu i z tego względu nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (wyr. SN z 15.2.2008 r., I CSK 426/07, L.). Adresatem komentowanej normy są strony, a nie sąd, co oznacza, że to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a sąd nie jest władny tego obowiązku wymuszać. Nie może również co do zasady zastępować stron w jego wypełnieniu (wyr. SN z 7.11.2007 r., II CSK 293/07, L.).

Trudno też zrozumieć intencje skarżącego zarzucającego naruszenie art. 494 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że I. F. (1) była legitymowana do złożenia zarzutów od wydanego w sprawie nakazu zapłaty. Jest przecież rzeczą oczywistą, że skoro nakaz zapłaty został wydany przeciwko I. F. (1) to tylko ta osoba mogła wnieść zarzuty od tego nakazu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji i działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Na koszty poniesione przez pozwaną w postępowaniu apelacyjnym złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).