Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2013 r. w O.

sprawy z odwołania Ł. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę socjalną

na skutek odwołania Ł. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 07.05.2012r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje Ł. G. prawo do renty socjalnej od 1 kwietnia 2012r. na stałe;

2.  stwierdza odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 421/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7.05.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w P. Inspektorat w O. odmówił Ł. G. przedłużenia prawa do renty socjalnej, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 27.04.2013r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy

Ł. G. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Odwołujący nie zgadzał się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS i twierdził, że jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, a bez pomocy innych osób nie jest w stanie funkcjonować.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje

W niniejszej sprawie bezspornym było, że Ł. G. otrzymywał od roku 2005 rentę socjalną. Podstawą przyznania tego świadczenia była decyzja ZUS z dnia 17.05.2005r., zgodnie z którą odwołujący się został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy na okres do 30.04.2008r.,kolejną decyzją z dnia 17.04.2008r. ZUS uznał odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy na okres do 30.04.2011r. Następnie decyzją z dnia 13.04.2011r. ZUS uznał Ł. G. za całkowicie niezdolnego do pracy na okres do 31.03.2012r.

W dniu 13.03.2012r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie dalszego prawa do renty socjalnej, co skutkowało wydaniem zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz. U. nr 135, poz. 1268, ze zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia; w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Zgodnie z art. 5 tej ustawy, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004r., Nr 39, poz. 353, ze zm.).

Definicja osoby niezdolnej do pracy zawarta jest w art. l2 ust. 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który stwierdza, iż jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania Ł. G. zależna była od wykazania, czy jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy, a więc czy utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy oraz czy całkowita niezdolność do pracy została spowodowana u odwołującego się naruszeniem sprawności organizmu powstałym u niego przed ukończeniem 18 roku życia (a w przypadku nauki w szkole - przed ukończeniem 25 roku życia). W celu wyjaśnienia tych okoliczności Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 18.06.2013r. dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii, psychologii, neurologii oraz ortopedii.

Biegli sądowi po zapoznaniu się z materiałami dowodowymi i przeprowadzeniu badania odwołującego stwierdzili u niego upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym i orzekli, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej od 1.04.2012r. do 31.03.2015r. Ponadto biegli stwierdzili, że niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonego przed ukończeniem 18 roku życia, upośledzenie umysłowe jest trwałe i istnieje od urodzenia. Biegli uzasadnili swoją opinię dodatkowo tym, iż występujące u odwołującego upośledzenie umysłowe jest stanem nieodwracalnym, który ma charakter kalectwa trwającego całe życie. Biegli potwierdzili, że upośledzenie umysłowe u ubezpieczonego nie ulegnie zmianie dzięki zaliczeniu kolejnych szczebli edukacji oraz nie zmienia tego fakt, iż Ł. G. jest osobą zdrową i sprawną fizycznie.

Odwołujący nie wnosił żadnych uwag do opinii biegłych, natomiast organ rentowy w piśmie z dnia 23.01.2013r. zarzucił opinii niejednoznaczność gdyż w tej samej opinii ubezpieczony jest okresowo niezdolny do pracy od dnia 1.04.2012r. następnie zaś w tej samej opinii biegli twierdzą, że niezdolność ta mam charakter trwały i istnieje od urodzenia.

Sąd Okręgowy zarządzeniem z dnia 17.10.2012r.wezwał biegłych lekarzy do wyjaśnienia niejasności w opinii poprzez wskazanie czy Ł. G. jest okresowo czy trwale całkowicie niezdolny do pracy i od kiedy istnieje jego niezdolność.

Biegli sądowi w uzupełnieniu opinii jednoznacznie stwierdzili, że odwołujący jest upośledzony umysłowo w stopniu umiarkowanym oraz, że jest on całkowicie niezdolny do pracy na stałe. Ponadto zaznaczyli, że inwalidztwo to istnieje od dzieciństwa odwołującego i nie rokuje poprawy stanu zdrowia w istotny sposób.

Ponownie organ rentowy złożył zastrzeżenia do uzupełnienia opinii. W piśmie z dnia 23.01.2013r. kwestionował rozpoznanie przez biegłych u odwołującego upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym, zdaniem ZUS takiej tezie przeczy opina psychologiczna z dnia 8.04.2011r. informacja wychowawcy o uczniu z dnia 25.03.2011r. oraz badanie przeprowadzone przez biegłych.

Sąd Okręgowy w celu rozwiania wszelkich wątpliwości dotyczących niezdolności do pracy odwołującego postanowieniem z dnia 25.01.2013r. powołał inny zespół biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii.

Nowy zespół biegłych po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz przeprowadzeniu badania odwołującego jednoznacznie stwierdził, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy i niezdolność ta ma charakter trwały. Ponadto biegli orzekli, iż niezdolność ta powstała przed ukończeniem przez niego 18 roku życia.

W uzasadnieniu opinii biegli wyraźnie zaznaczyli, że upośledzenie odwołującego nie jest chorobą, z której mógłby się wyleczyć, lecz jest stanem nieodwracalnym i ma charakter kalectwa trwającego całe życie.

Odwołujący nie wniósł żadnych zastrzeżeń do opinii biegłych, organ rentowy w piśmie z dnia 27.05.2013r. oświadczył, że nie wnosi żadnych uwag do drugiej opinii biegłych ( zgodnie ze stanowiskiem Przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS).

W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych lekarzy nie budzą żadnych wątpliwości i są miarodajne dla ustalenia, że odwołujący jest osobą całkowicie niezdolną do pracy oraz ustalenia charakteru tej niezdolności na trwałą. Ponadto zdaniem Sądu uzupełniona opinia biegłych oraz opinia drugiego zespołu biegłych w sposób zupełnie bezsporny pozwala przyjąć, że niezdolność do pracy odwołującego powstała przed osiągnięciem przez niego 18 roku życia oraz, że nadal trwa.

Sąd w zupełności podziela zdanie biegłych sądowych, którzy w dwóch kolejnych opiniach potwierdzili, że stan kalectwa Ł. G. jest nieodwracalny i nie daje żadnych rokowań odzyskania zdolności do pracy dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję zgodnie z sentencją wyroku.

Stosownie do treści art.118 ust.1a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. W ocenie Sądu w niniejszym wypadku organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej niezbędnej okoliczności do wydania decyzji. Odwołujący na etapie postępowania przed ZUS przedstawił wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające ustalić stopień jego niezdolności do pracy oraz jej charakter. Organ rentowy nie przeprowadził prawidłowo oceny zdrowia ubezpieczonego mając na względzie ten sam materiał dowodowy przedstawiony biegłym sądowym którzy jednogłośnie i bez jakichkolwiek wątpliwości potrafili ustalić stan zdrowia odwołującego który nie uległ jakiejkolwiek zmianie od czasu postępowania przed organem rentowym. Materiał dowodowy oraz rzetelne badanie odwołującego już na etapie postępowania przed organem rentowym było dostateczną podstawą dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego a tym samym wydania prawidłowej decyzji bez konieczności wstępowania na drogę postępowania sądowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał odpowiedzialność organu za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i orzekł jak w pkt 2 wyroku.