Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Grażyna Kornas

Sędziowie: SA Witold Okniński (spr.)

SO del. Anna Michalik

Protokolant: asystent sędziego Eligiusz Gala

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2013 r. w Warszawie

sprawy K. P.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji K. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 lipca 2011 r. sygn. akt XIII U 6470/10

oddala apelację.

/-/ G. K.

/-/ W. O.

/-/ A. M.

Sygn. akt III AUa 2035/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2października 2009 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury K. P. poczynając od dnia 1 stycznia 2010 r. i określił nową wysokość tego świadczenia na kwotę 944,38 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do ustalenia wysokości emerytury z uwzględnieniem okresów wskazanych w Informacji z IPN przyjęto wysługę emerytalną określoną w załączonym zestawieniu – (...), będącym integralną częścią decyzji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła K. P. wnosząc o uznanie jaj za niezgodną z prawem w całości, wstrzymanie wykonania decyzji, bezpośrednie stosowanie przepisów Konstytucji RP (art. 2, 10, 32 i 67) przy wydawaniu wyroku oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 28 lipca 2011 r. oddalił odwołanie (punkt 1); nie obciążył K. P. zwrotem kosztów zastępstwa prawnego na rzecz organu emerytalnego (punkt 2).

Z uzasadnienia orzeczenia wynika, że zostało ono wydane na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

(...)

K. P., ur. (...), w okresie od 6 kwietnia 1959 r. do 31 marca 1990 r. pełniła służbę w Milicji Obywatelskiej.

W podanym okresie odwołująca się pełniła służbę od 1 września 1960 r. do 31 grudnia 1960 r. w Samodzielnej Sekcji Rejestracji(...) (...) Milicji Obywatelskiej w W., na stanowisku podoficera ewidencji operacyjnej, od 1 stycznia 1961 r. do 31 marca 1967 r. w tej samej jednostce, na stanowisku oficera ewidencji operacyjnej, od 1 kwietnia 1967 r. do 31 marca 1972 r. w Wydziale Kontroli (...) w W., na stanowisku oficera ewidencji operacyjnej, od 1 kwietnia 1972 r. do 31 sierpnia 1972 r. w Wydziale(...) w W., na stanowisku oficera na wolnym etacie inspektora, od 1 września 1972 r. do 15 marca 1984 r. w tej samej jednostce, na stanowisku inspektora, od 16 marca 1984 r. do 31 marca 1990 r. w Wydziale(...)Urzędu Spraw Wewnętrznych, na stanowisku starszego inspektora. Ponadto w okresie od 2 stycznia 1987 r. do 2 kwietnia 1987 r. odwołująca się została skierowana do pracy w Wydziale Konsularnym Ambasady PRL w K..

Decyzją z 18 maja 1990 r. przyznano odwołującej się prawo do emerytury milicyjnej. Świadczenie z tytułu wysługi lat wyniosło 91 % podstawy wymiaru.

W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin organ rentowy otrzymał z informację Instytutu Pamięci Narodowej z dnia 9 czerwca 2009 r. o przebiegu służby odwołującej się w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, sporządzoną na podstawie posiadanych przez IPN akt osobowych. Wynikało z niej, że K. P. w okresie od dnia 1 września 1960 r. do dnia 31 marca 1990 r. pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa.

Wobec powyższego Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. decyzją z dnia 23 października 2009 r. dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej odwołującej się, określając ją od dnia 1 stycznia 2010 r. na kwotę 944,38 zł.

Wskaźnik podstawy wymiaru emerytury za okres służby w organach bezpieczeństwa obniżono z 2,6 % podstawy wymiaru do 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby we wskazanym okresie. Ponownie ustalona wysokość świadczenia z tytułu wysługi wraz z podwyższeniem, o którym mowa w art. 15 ust. 2, 3, 3a policyjnej ustawy emerytalnej od dnia 1 stycznia 2010 r. wyniosła łącznie 26,78 % podstawy wymiaru.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i w aktach rentowych. W ocenie Sądu treść dokumentów nie budzi wątpliwości i nie były one także kwestionowane przez żadną ze stron.

Przystępując do oceny prawnej sprawy Sąd Okręgowy stwierdził, że w dniu 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 67 ze zm.) przepis art. 15b określający zasady obliczania wysokości emerytury dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa.

Następnie Sąd Okręgowy przypomniał treść art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r., czyli wymienił organy bezpieczeństwa państwa w rozumieniu tego przepisu, a także brzmienie § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu we zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji… Sąd I instancji przytoczył też treść przepisów art. 13a ust. 1, art. 13a ust. 5, art. 15b ust. 1 oraz art. 15 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji… .

Sąd Okręgowy przypomniał, że kwestia zgodności ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem jej zgodności z ustawą zasadniczą. Trybunał Konstytucyjny w pkt 4 w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. uznał, że art. 15b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Następnie Sąd przytoczył fragmenty uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnoszące się do zgodności kwestionowanych przepisów z zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa, ochrony praw nabytych, zasadą równości i nie przekroczenia kompetencji władzy ustawodawczej. Sąd I instancji podkreślił, iż Trybunał Konstytucyjny odniósł się również do zarzuty rażącej sprzeczności kwestionowanych przepisów z rezolucją Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1096 z 27 czerwca 1996 r. oraz ze związanym i z tym dokumentem wytycznymi mającymi zapewnić zgodność ustaw lustracyjnych i podobnych środków administracyjnych z wymogami państwa opartego na rządach prawa.

W kolejnej części uzasadnienia Sąd Okręgowy wymienił argumenty wskazujące, że przepis art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 15, zmienia zasady liczenia emerytury policyjnej dla określonej grupy osób. Treść art. 15b ust. 1 odnosi się do okresów służby w określonym charakterze, która w innej sytuacji (gdyby nie była to służba w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990) stanowiłaby 40 % podstawy wymiaru za 15 lat służby (przeciętnie 2,6 % za każdy rok) i po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że ust. 2 tego przepisu mówi o odpowiednim stosowaniu przepisów 14 i 15.

Sąd I instancji przytoczył też treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2011 r. (sygn. akt II UZP 2/11) dotyczącej interpretacji art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, a o kosztach zastępstwa procesowego orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych złożyła K. P.. Zaskarżyła wyrok w całości i zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie: 1. art. 13a ust. 4 i art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin; 2. art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów; 3. art. 6, art. 7, art. 13, art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 r., ratyfikowanej przez Polskę 19 stycznia 1993 r. oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, poprzez ich niezastosowanie, czego skutkiem było wydanie przez Sąd I instancji orzeczenia naruszającego prawa wynikające ze wskazanych przepisów Konwencji, a ponadto Rezolucji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1096 poprzez jej niezastosowanie.

Wskazując na te zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i ustalenie podstawy wymiaru wysokości emerytury policyjnej zgodnie z art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, czyli na poziomie sprzed wydania decyzji o ponownym ustaleniu emerytury policyjnej, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, gdyż żaden zarzut nie okazał się słuszny.

W szczególności zdaniem Sądu II instancji chybiony jest zarzut o naruszeniu prawa materialnego, wskazanego przez skarżącą jako art. 13a ust. 4 i art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

Ponowne ustalenie wysokości emerytury policyjnej K. P. nastąpiło w związku z zakwalifikowaniem całego okresu jej służby jako pełnionej w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, co zostało wyrażone w informacji Instytutu Pamięci Narodowej i potwierdzone w dokumencie obrazującym przebieg służby odwołującej się, nadesłanym przez IPN na żądanie Sądu Okręgowego. Z tego ostatniego dokumentu wynika, iż K. P. pełniła początkowo służbę w Samodzielnej Sekcji Rejestracji (...), potem w Wydziale Kontroli (...), następnie w Wydziale (...) a w latach 1984-1990 w Wydziale(...)

Ten przebieg służby nie był kwestionowany i, co warto podkreślić, odwołująca nie twierdziła, iż jednostki w których służyła nie były organami bezpieczeństwa państwa. Wręcz przeciwnie w piśmie procesowym z dnia 26 kwietnia 2012 r. przyznała, że Samodzielna Sekcja Rejestracji (...)w W. na skutek reorganizacji została włączona w organy bezpieczeństwa państwa.

Zasady zgodnie z którymi następuje ponowne ustalenie wysokości emerytury osobom, które pełniły służbę w organach bezpieczeństwa państwa, określa art. 15b powołanej ustawy i dlatego jego zastosowanie nie może być poczytane jako naruszenie prawa materialnego.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. jest bardzo ogólny i dopiero w uzasadnienia apelacji można się zorientować, że apelująca podjęła próbę podważenia ustaleń, iż Samodzielna Sekcja Rejestracji(...) Wydział Kontroli (...) oraz Wydział Paszportów nie były organami bezpieczeństwa państwa, chociaż należało to czynić przed Sądem Okręgowym. Odnosząc się do tego wątku należy stwierdzić, że Biuro Rejestracji (...) w MSW oraz Samodzielne Sekcje Rejestracji Cudzoziemców w Komendach Wojewódzkich MO i równorzędnych zostały powołane zarządzeniem nr 0127/60 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 lipca 1960 r. i funkcjonowały do lipca 1965 r. kiedy to Minister Spraw Wewnętrznych zarządzeniem organizacyjnym nr 077 rozwiązał Biuro Rejestracji(...) i na to miejsce powołał Zarząd Kontroli (...) G. MSW. Zgodnie z tymczasowym zakresem działania Samodzielnej Sekcji Rejestracji Cudzoziemców KW MO do jej zadań należało: organizacja i nadzór pracy z cudzoziemcami wykonywanej przez Grupy Rejestracji Cudzoziemców Powiatowych K. MO, ewidencja cudzoziemców przebywających na terenie województwa, prowadzenie kartoteki, dokumentacji i wydawanych wiz oraz aktualizowanie danych związanych z legalizacją pobytu, prowadzenie opartej na materiałach oficjalnych i operacyjnych dokumentacji pobytu cudzoziemców, występowanie do Biura Rejestracji Cudzoziemców MSW z wnioskami oraz wydawanie cudzoziemcom po uzyskaniu zgody z Biura Rejestracji (...) – wiz i kart osiedleńczych, prowadzenie analizy pobytu, rozmieszczenia i dyscypliny cudzoziemców oraz przedstawianie odpowiednich opinii wydziałom kontrwywiadu służby bezpieczeństwa KW MO i Biuru Rejestracji (...), ścisłe współdziałanie z wydziałami operacyjnymi, w szczególnie z miejscowym wydziałem kontrwywiadu (...), ścisła współpraca z terenowymi radami narodowymi w zakresie wynikającym z ich uprawnień, określonych w ustawie o cudzoziemcach.

Ponadto zważyć należy, że Wydział Kontroli (...) G., w którym odwołująca się pełniła służbę poczynając od 1 kwietnia 1967 r., zgodnie z zarządzeniem organizacyjnym nr 067/69 Komendanta (...) MO w W. w sprawie organizacyjnego podporządkowania jednostek Komendy(...)MO podlegał zastępcy Komendanta (...) ds. Służby Bezpieczeństwa, co dowodzi przynależności tego Wydziału do organów bezpieczeństwa państwa.

Z kolei następna reorganizacja w MSW, polegająca na rozwiązaniu z dniem 1 stycznia 1972 r. Zarządu Kontroli (...) G., spowodowała przekazanie Biuru Paszportów i(...) MSW operacyjnego rozpoznania niektórych kategorii cudzoziemców przebywających na terytorium PRL w zakresie będącym dotychczas w gestii Zarządu (...), opiniowanie wniosków dotyczących udzielania wiz niektórym kategoriom cudzoziemców oraz ustalanie zasad postępowania w tym zakresie, ewidencję obywateli PRL przekraczających granicę, ewidencję cudzoziemców przekraczających granicę PRL wraz ze składnicą akt osobowych cudzoziemców.

W ocenie apelującej sporna pozostaje też kwestia kwalifikacji Wydziału (...)/Wydziału Paszportów (...) jako organu bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 nr 63, poz. 425 ze zm., zwanej dalej ustawą o ujawnianiu informacji). Zadania istniejącego w strukturze Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Biura Paszportów w terenie realizowały wydziały paszportów(...) podlegające zastępcom szefów (...) ds. SB. Ze statutu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, będącego załącznikiem do uchwały Nr 144/83 Rady Ministrów z dnia 21 października 1983 r., wynika, że (§ 6 tego zarządzenia) w skład Ministerstwa wchodziły wymienione w ust. 1 (...) oraz wymienione w ust. 2 jednostki organizacyjne, w tym wskazane w pkt 20 Biuro Paszportów. W Biurze Paszportów MSW i w wydziałach paszportów komend wojewódzkich MO/(...) była prowadzona praca operacyjna. Wynika to z zarządzenia Nr 001/80 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 stycznia 1980 r. w sprawie zasad i organizacji pracy operacyjnej Biura Paszportów MSW i wydziałów paszportów komend wojewódzkich MO.

Biuro Paszportów MSW podlegało rozwiązaniu z mocy prawa jako instytucja centralna (jednostka) Służby Bezpieczeństwa MSW. Zastosowanie miał tu § 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1990 r. w sprawie zaprzestania działalności Służby Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych oraz przepis art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (tekst jednolity: Dz. U. z 1999 r. nr 51, poz. 526 ze zm.) ustanawiający zasadę rozwiązania Służby Bezpieczeństwa z chwilą utworzenia Urzędu Ochrony Państwa, co organizacyjnie powierzono Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Biuro Paszportów podlegało rozwiązaniu w następstwie wejścia w życie ustawy o UOP. Nadzór nad sprawami paszportowymi sprawował Minister Spraw Wewnętrznych początkowo bezpośredni, a następnie od 8 kwietnia 1991r. zwierzchni. Miało to miejsce, ponieważ ustawodawca w odniesieniu do wydziałów paszportowych w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. nr 30, poz. 179 ze zm., obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.), która również – jak ustawa o UOP - weszła w życie 10 maja 1990 r., postanowił, że działające dotychczas w wojewódzkich urzędach spraw wewnętrznych wydziały paszportów, do czasu przekazania spraw paszportowych do właściwości wojewodów, funkcjonują przy komendach wojewódzkich Policji pod bezpośrednim nadzorem Ministra Spraw Wewnętrznych. Nastąpiło więc przedłużenie funkcjonowania wydziałów paszportowych – i to tylko na poziomie wojewódzkich urzędów spraw wewnętrznych. Nie dotyczyło to ich funkcjonowania jako jednostek organizacyjnych Służby Bezpieczeństwa, bo te z mocy prawa ulegały rozwiązaniu, skoro Służba Bezpieczeństwa została rozwiązana z chwilą utworzenia UOP. Żadna z jej jednostek organizacyjnych nie została wyłączona spod „ustawowego rozwiązania”, które nastąpiło w określonym czasie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zapis ustawowy z ust. 3 art. 2 ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach, składający się na legalną definicję organów bezpieczeństwa państwa: „Jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.” należy odczytywać mając na uwadze całokształt unormowań związanych z rozwiązaniem SB, a więc rozumieć to pojęcie - podlegające z momentem zorganizowania UOP rozwiązaniu z mocy prawa – jako obejmujące i faktyczne, fizyczne rozwiązanie w tej dacie, jak i rozpoczęcie procesu rzeczywistej likwidacji, na skutek prawnego rozwiązania w konkretnej dacie, przy czym przejściowo na czas przejęcia przez właściwe organy zadań koniecznych ze względu na funkcjonowanie państwa dopuszczalne było pozostawienie pewnych struktur, które jako jednostki SB podlegały rozwiązaniu i jako takie jednostki z mocy prawa uległy rozwiązaniu. Pozostawienie ich w dotychczasowym kształcie z innym podporządkowaniem (nie Biuru Paszportów, zlikwidowanemu) i z wykluczeniem zadań charakterystycznych dla tajnej policji politycznej nie oznacza, że nie podlegały one rozwiązaniu, rozwiązanie z mocy prawa doprowadziło do likwidacji odsuniętej w czasie. Rozważania powyższe wskazują, że Wydział Paszportów(...) (...) Spraw Wewnętrznych w W. spełnia kryterium wynikające z art. 2 ust. 3 ustawy o ujawnianiu informacji, gdyż został rozwiązany z chwilą zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa.

Natomiast zarzut trzeci odwołujący do przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności nie jest ani odkrywczy, ani skuteczny. Wywiedzione w powołanych przepisów Konwencji generalne zasady jak: prawo do rzetelnego procesu, zakaz karania bez podstawy prawnej, prawo do skutecznego środka odwoławczego, zakaz dyskryminacji, zasada ochrony własności, są znane jako obowiązujące w polskim systemie prawnym i dlatego w sprawie nie występuje kolizja norm prawa polskiego i międzynarodowego. Zgodnie z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Jednak w niniejszej sprawie nie występuje przypadek prymatu umowy międzynarodowej, bo jak zaznaczono mamy tożsamość zasadniczych norm prawnych i Trybunał Konstytucyjny wedle tych wspólnych zasad dokonał oceny kwestionowanych przepisów i orzekł, że są one zgodne z Konstytucją i prawem międzynarodowym.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędziowie PRZEWODNICZĄCY

W. G. K.

A. M.