Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Jolanty Siwik-Ważny Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r.

sprawy T. K.

syna A. i G. z domu K.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 17 lutego 2015 r. sygnatura akt II K 1119/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punkcie II jego części dyspozytywnej o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz o oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 295/15

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu wniósł akt oskarżenia przeciwko T. K. oskarżając go o to, że:

w dniu 22 października 2014 roku w J. woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości o stwierdzonej zawartości 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem osobowym marki B. o nr rej. (...) w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 178a §1 kk

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2015 roku (sygnatura akt II K 1119/2014) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu

I.  oskarżonego T. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym, że przyjął w opisie czynu, iż oskarżony był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 5 czerwca 2012 roku sygn. akt II K 628/12, tj. popełnienia występku z art. 178a § 1 i 4 kk i za czyn ten na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego T. K. warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 4 (czterech), zaś na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego T. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na 2 (dwa) lata;

IV.  na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wobec oskarżonego T. K. zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy nr pj. (...), tj. okres od 22 października 2014 roku do 17 lutego 2015 roku;

V.  na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego T. K. świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej);

VI.  zasądził od oskarżonego T. K. na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 180 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator, zaskarżając wyrok w części orzeczenia o karze na niekorzyść T. K., zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym przyjęciu przez Sąd, iż w stosunku do T. K. istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego oraz uwzględnienie przy orzekaniu całokształtu okoliczności podmiotowo – przedmiotowych sprawy, w szczególności tego, iż oskarżony był już uprzednio karany za takie samo rodzajowe przestępstwo oraz dwukrotnie za prowadzenie pojazdu wbrew orzeczonemu zakazowi sądowemu i w końcu biorąc pod uwagę okoliczność, iż dotychczas stosowane wobec niego kary nie odniosły żadnych rezultatów, przemawia za zastosowaniem wobec T. K. jedynie bezwzględnej kary pozbawienia wolności

a podnosząc wskazany zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie T. K. kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony T. K., zaskarżając wyrok w całości. We wniesionym środku odwoławczym skarżący zakwestionował poczynione w sprawie ustalenia faktyczne a także wyraził wątpliwości co do sposobu i okoliczności przeprowadzonych przez funkcjonariuszy badań stanu trzeźwości kierującego czyniąc przy tym również uwagi, iż w sprawie miało dojść do naruszenia rozporządzenia Komendanta Głównego Policji nr (...), a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie.

Sąd okręgowy zważył:

apelacji prokuratora nie można odmówić słuszności, niezasadna okazała się natomiast apelacja osobista oskarżonego.

Co do apelacji oskarżonego – zarzuty i wnioski przedstawione przez skarżącego nie zasługują na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego jak również lektura pisemnych motywów wyroku pozwala na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w przedmiotowej sprawie a zgromadzone dowody jak i ujawnione na rozprawie okoliczności wnikliwie, rzeczowo oraz wszechstronnie rozważył i na ich podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne co do sprawstwa i zawinienia oskarżonego co do przypisanego mu czynu z art. 178a § 1 i 4 kk. Dokonana przez Sąd ocena dowodów spełniająca wymogi art. 7 kpk zgodna jest z zasadami wiedzy jak i doświadczenia życiowego i nie wykazuje błędów natury faktycznej czy też logicznej. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy zweryfikował w oparciu o całokształt materiału dowodowego złożone w toku prowadzonego postępowania wyjaśnienia oskarżonego T. K., w których wymieniony kwestionował aby kierując samochodem osobowym w czasie zaistniałego zajścia znajdował się w stanie nietrzeźwości, wskazując w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku z jakich względów uznał za niewiarygodne złożone przez wymienionego wyjaśnienia co do najważniejszej części zdarzenia skutkującej odpowiedzialnością karną oskarżonego.

We wniesionym środku odwoławczym skarżący nie przedstawił rzeczowych argumentów, które mogły by podważyć wydane w sprawie niniejszej rozstrzygnięcie. Przedstawione w uzasadnieniu apelacji wywody sprowadzają się w istocie do zaprezentowania przez skarżącego własnej oceny zgromadzonych dowodów, jak również przedstawienia własnej (subiektywnej) wersji przebiegu zdarzenia i zakwestionowania dokonanego przez Sąd orzekający ustalenia, iż prowadząc samochód osobowy oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Wskazywane zaś w apelacji przez skarżącego Zarządzenia Komendanta Głównego Policji nie odnoszą się do materii przedmiotowej sprawy.

Zauważyć należy, iż w złożonych w sprawie zeznaniach świadek B. M. odniósł się do okoliczności przeprowadzonej w dniu 22.10.2014 roku kontroli drogowej a także z jakich przyczyn w czasie tej kontroli przeprowadzono badania poziomu alkoholu we krwi oskarżonego T. K., które wykazało, iż wymieniony znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości. Złożone przez świadka zeznania Sąd ocenił tak jak wszystkie zgromadzone dowody zgodnie z wymogami art. 7 kpk. Przedstawiona przez B. M. relacja jest zasadniczo zbieżna z zeznaniami złożonymi przez świadków M. J. i K. D.. Analizując powyższe zeznania Sąd Rejonowy dostrzegł pewną niespójność która dotyczyła jednakże pewnych szczegółów samej kontroli drogowej takich jak kwestia kolejności podchodzenia wówczas do oskarżonego przez funkcjonariuszy czy też kwestii czy mężczyzna który przybył na miejsce i zabezpieczył pojazd podawał się za wuja oskarżonego. Dokonując oceny zeznań świadków B. M., M. J. i K. D. Sąd wskazał z jakich względów zeznania te zostały uznane za wiarygodne i zostały one przyjęte za podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych nie ma więc potrzeby powtarzania tych samych argumentów zwłaszcza, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji. Zaznaczyć jedynie w tym miejscu należy, iż wymienieni funkcjonariusze w czasie zdarzenia wykonywali jedynie swoje obowiązki służbowe i nie są osobiście zainteresowani rozstrzygnięciem sprawy a w złożonych w sprawie zeznaniach przedstawiali własne spostrzeżenia.

Brak jest ponadto podstaw do kwestionowania wyników badań stanu trzeźwości oskarżonego, jak zdaje się to czynić skarżący we wniesionym środku odwoławczym. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę m.in. na okoliczność, iż jak wynika z protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – A. o numerze (...) przy użyciu wskazanego urządzenia dokonano w pewnych odstępach czasu trzech pomiarów zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, w aktach sprawy znajduje się zaś świadectwo wzorcowania urządzenia pomiarowego – analizatora wydechu A. o numerze fabrycznym (...) (data wydania 02 września 2014 roku). Wskazane powyżej dowody Sąd I instancji analizował i prawidłowo ocenił w powiązaniu z opinią biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej M. B.. Biegły w swojej opinii zwrócił uwagę, iż stężenie alkoholu w wysokości 0,51 mg/l odpowiada stężeniu w promilach w wysokości ok. 1,1 – 1,2 promila. Aby do takiego stężenia alkoholu doszło, u ważącego 73 kg mężczyzny, musiałby on przyjąć bez względu na drogę podania – czy w sposób doustny, wziewny czy też przez skórny – alkohol w stężeniu około 40 % w ilości ok. 300- 350 ml. Nie ma możliwości aby taką ilość alkoholu dostarczyć do organizmu używając środka do mycia szyb podczas pracy i wykonywania tej czynności. W przedstawionej opinii biegły stwierdził ponadto, że uzyskane w powyższej sprawie trzy wyniki badań w mniej więcej 15 minutowym odstępie nie wykazują aby między nimi znajdowała się taka różnica poziomu, która wskazywałaby na to, że przed którymś z tych badań zostały wprowadzone do organizmu substancje, które mogłyby wpłynąć na zaburzenie otrzymanych wyników. Powyższa opinia jest pełna, jasna, pozbawiona sprzeczności, spełnia wszystkie wymogi art. 201 kpk. Zauważyć w tym miejscu ponadto należy, iż jakkolwiek skarżący poddając w wątpliwość dokonane w sprawie ustalenia w tym zwłaszcza co do kwestii znajdowania się przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości w czasie zdarzenia nie wskazuje w apelacji na braki przedmiotowej opinii.

Zwrócić należy także uwagę, iż w aktach sprawy znajduje się informacja uzyskana z Krajowego Rejestru Karnego o osobie oskarżonego zawierająca zapis o skazaniu wymienionego T. K. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 5 czerwca 2012 roku Sygn. akt II K 628/12 za popełnienie czynu z art. 178a § 1 kk a także odpis wydanego w tej sprawie wyroku.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych uznając, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu z art. 178a §1 i 4 kk.

Co do apelacji prokuratora – zaznaczyć należy, iż warunkiem koniecznym możliwości zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary jest uzasadniona pozytywna prognoza wyrażającej się przekonaniem, że oskarżony pomimo niewykonania orzeczonej kary będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Rozpoznając wniesioną apelację za zasadne uznać zaś należy przedstawione przez skarżącego stanowisko, iż w odniesieniu do oskarżonego T. K. nie istnieją podstawy do zasadnego sformułowania takiej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż oskarżony T. K. był już kilkukrotnie karany sądownie w tym za popełnienie czynu z art. 178a § 1 kk a ponadto także z art. 244 kk co jednakże, jak pokazuje niniejsza sprawa, nie wpłynęło na zmianę jego postępowania i nie powstrzymało przed popełnieniem kolejnego przestępstwa.

Wymienione powyżej okoliczności wskazują na brak poszanowania przez oskarżonego dla prawa i porządku prawnego a także świadczą o demoralizacji wymienionego i jego niepoprawności. Zauważyć ponadto należy, iż stosownie do treści art. 69 §4 kk - wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

W pisemnych motywach wyroku Sąd orzekający nie wykazał aby w przedmiotowej sprawie zaistniały takie szczególne okoliczności. Zastosowanie wobec oskarżonego T. K. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary orzeczonej za przypisany w zaskarżonym wyroku czyn nie realizuje w sposób należyty celów kary zamierzonych ustawą wobec sprawcy a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Z tych też wszystkich względów zaskarżony wyrok podlegał zmianie w ten sposób, że uchylono rozstrzygnięcia zawarte w punkcie II jego części dyspozytywnej o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz o oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, w pozostałym zaś zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art. 624 §1 kpk zwalniając oskarżonego od ponoszenia tych kosztów zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.