Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

T. S. (1) został obwiniony o to, że będąc użytkownikiem pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi w dniu 28.05.2014 r nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej w P. komu powierzył w/w pojazd do kierowania lub używania w dniu 24.03.2014 r. około godz. 9:10 na ulicy (...) w P.

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78ust. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2005 r. Dz. U. nr 108, poz. 908 z późn. zm.)

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie VII W 984/14:

1. obwinionego T. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 1 kw w zw. z art. 96 § 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych;

2. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 30,00 złotych tytułem opłaty

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obwiniony. Z treści apelacji wynika, iż wywiedziona ona została z treści art 438 pkt 1 i 2 kpk tj. naruszenia przepisów prawa materialnego (dotyczące swobodnej oceny dowodów jak i samego uzasadnienia wyroku) oraz przepisów prawa procesowego. W konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego oraz zwrot poniesionych kosztów.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 września 2015r.

Obwiniony wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego.

Sąd odwoławczy postanowił uznając potrzebę uzupełnienia przewodu sądowego na podstawie art. 106 a kpw dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego na okoliczność czy według oznakowania obowiązującego w dniu 24.03.2014 roku oraz danych zawartych w aktach sprawy IV Ka 339/15 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. samochód marki A. o nr rej. (...) był zaparkowany w dniu 24.03.2014 roku około godz. 09:10 w P. Tryb na ul. (...) w miejscu gdzie obowiązywał znak drogowy pionowy B36 "zakaz zatrzymywania się".

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 2 października 2015 roku

Przewodniczący zreferował dotychczasowy przebieg sprawy i załączoną do akt sprawy opinie biegłego rzeczoznawcy z zakresu ruchu drogowego z k 53-58.

Obwiniony okazał do wglądu kserokopię pisma z Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta z dnia 08 lipca 2015 roku, gdzie w pkt 3 wynika, że we wskazanym okresie, drogi prostopadłe do ul. (...) nie były oznakowane jako drogi wewnętrzne, tzn. brak było oznakowania mówiącego o odwołaniu bądź nie znaku B36.

Przewodniczący po zamknięciu przewodu udzielił głosu obwinionemu.

Obwiniony popiera wniesioną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte. W konkluzji obwiniony wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nałożonych na niego kar i umorzenie postępowania z tego powodu, że pojazd był prawidłowo zaparkowany.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia T. S. (2) kary za inkryminowany mu czyn.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa obwinionego w zakresie zarzucanego mu wykroczenia są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Sąd pierwszej instancji kierując się prawem swobodnej oceny dowodów poczynił ustalenia takie, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego, a także w doktrynie, od wielu lat są prezentowane zgodne poglądy, w myśl których obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu, lub niezastosowaniu, w orzeczeniu, które jest oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu Odwoławczego takiego naruszenia Sąd meriti nie uczynił. Niewątpliwym jest bowiem, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zachowania obwinionego T. S. (1), którą Sąd Odwoławczy w całości podziela. Słusznie bowiem skonstatował, iż zachowanie obwinionego wypełniło dyspozycję art. 96 § 3 kw w zw. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym.

Niespornym jest iż T. S. (1), składając Straży Miejskiej w/m oświadczenie, w którym nie wskazał osoby kierującej użytkowanym przez niego pojazdem marki A. o nr rej (...) w dniu 24 marca 2014 roku zataił posiadaną wiedzę o imionach i nazwiskach osób, które mogły prowadzić przedmiotowy pojazd. Nie budzi przy tym wątpliwości, iż działając w ten sposób, dążył bezpośrednio do tego, aby nie doszło do ukarania osoby odpowiedzialnej za ewentualne wykroczenie drogowe. Słusznie obwiniony wskazuje, iż obowiązkiem Sądu jest dotarcie do prawdy i ustalenia faktów, co uczynił Sąd meriti. Podkreślić bowiem, że obwiniony stoi pod zarzutem popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, nie zaś pod zarzutem z art. 92 § 1 kw dotyczącego niepodporządkowania się znakowi drogowemu „B-36”- zakaz zatrzymywania się. Apelacja obwinionego natomiast w całości skupia się na okoliczności, iż pojazd był zaparkowany prawidłowo. Faktycznie Sąd odwoławczy zlecił biegłemu sądowemu sporządzenie opinii w tym przedmiocie. Z jej treści wynika, że w dacie zarzucanego czyny kierujący samochodem A. o nr rej. (...) mógł zatrzymać pojazd na przedmiotowym odcinku drogi nie popełniając wykroczenia drogowego w postaci nie stosowania się do znaku drogowego pionowego „B- 36”. Pamiętać jednak należy, iż T. S. (1) nie stał pod zarzutem popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 kw dotyczącego niepodporządkowania się znakowi drogowemu, co byłoby dopiero rozważane w postępowaniu skierowanym przeciwko osobie która zaparkowała przedmiotowy pojazd.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy wskazać należy, iż zachowanie sprawcze określone w art. 96 § 3 kw polega na niewskazaniu wbrew obowiązkowi, komu został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie i słusznie Sąd meriti uznał, iż zachowanie obwinionego wypełniło dyspozycję art. 96 § 3 kw w zw. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym. Jednocześnie jednak Sąd odwoławczy doszedł do wniosku, że z uwagi na to, iż obwiniony działał w subiektywnym przeświadczeniu swoich racji, że pojazd użytkowany przez niego był prawidłowo zaparkowany a także mając na uwadze kryteria podmiotowe - właściwości i warunki osobiste sprawcy, zachodzi wskazana w art. 39 § 1 kw sytuacja, kiedy sąd może odstąpić od wymierzenia kary. Mając na względzie dotychczasowy sposób życia T. S. (1), dotychczasową niekaralność, w przekonaniu Sądu Okręgowego, takie właśnie rozstrzygnięcie (i sam fakt toczenia się przeciwko niemu postępowania wykroczeniowego), będzie wystarczające dla uświadomienia mu naganności swojego postępowania. Gdyż obowiązek wskazania osoby kierującej pojazdem ma charakter ustawowy.

Dlatego też w powyższym zakresie należało zmienić zaskarżony wyrok.

Na podstawie przepisów powołanych w sentencji orzeczenia Sąd Odwoławczy zwolnił obwinionego od opłaty za obie instancji i wydatki poniesione w sprawie przez Skarb Państwa.