Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 480/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk (sprawozdawca)

Sędziowie SO Adam Sygit

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant sądowy Mateusz Pokora

przy udziale Jarosława Bittnera Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 20 sierpnia 2015 r.

sprawy R. C. s. J. i M., ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 24 marca 2015 roku - sygn. akt II K 164/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 480/15

UZASADNIENIE

R. C. został oskarżony o to, że:

w dniu 03 sierpnia 2013r. o godz. 23.25 w K. przy ul. (...) kierował

samochodem osobowym m-ki P. o ni* rej. (...) (...) po drodze publicznej,

nie stosując do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu, wyrokiem łącznym

z dnia 15.11.201 Or. sygn. akt IIK 611/10, zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów

mechanicznych,

to jest o czyn z art. 244 lek

Sąd Rejonowy w Szubinie, wyrokiem z 24 marca 2015r. sygn. akt II K 164/14:

I. oskarżonego R. C. uznał za winnego czynu zarzucanego mu w akcie
oskarżenia, to jest przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie tego przepisu
skazał go na karę 7 /siedmiu/ miesięcy pozbawienia wolności;

II. zwolnił oskarżonego z opłaty oraz od pozostałych kosztów procesu w sprawie,
którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku, w części dotyczącej orzeczenia o karze złożył oskarżony, który wywodził, iż orzeczona wobec niego kara jest zbyt surowa i konieczność odbywania kary pozbawienia wolności negatywnie wpłynie na sytuację jego rodziny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie była zasadna.

Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk zachodzić

może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. W przepisie tym nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnice ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco"-niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995r. sygn. akt II KRN 198/94 OSP 1995 Nr 6 poz. 18). Zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, a polegać może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym lub niewłaściwym.

Miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 sierpnia 2005r. II AKa 167/05 KZS 2005/9/28). Nadto zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w orzecznictwie i aprobowanym w doktrynie oceniając współmierność kary nie można poprzestać na jednym tylko elemencie, czy też niektórych tylko elementach kar wymierzonych sprawcy przestępstwa, lecz uwzględniać należy sumę zastosowanych kar, a więc ogół dolegliwości, jakie orzeczono wobec sprawcy (por. m.in. wyrok 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1973 r. V KRN 595/72 OSNKW 1973/12/154, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1986r. III KR 320/86 OSNPG 1987/10/131, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 stycznia 2001

r. II Akr 309/95 Prok. i Pr. 1996/12/24, a także m.in. S. Z. w: Kodeks postępowania karnego. Komentarz. (...)r. - tom II str. 462 - 464).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy sankcja, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wtedy, gdy suma zastosowanych kar zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych wymierzonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1974 r. V KRN 60/74 OSNKW 1974/11/213). W ocenie Sądu Okręgowego zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony w apelacji oskarżonego nie był zasadny. Oskarżony był wcześniej dwunastokrotnie karany za różnego rodzaju przestępstwa, w tym dwukrotnie za przestępstwa z art. 244 lek, za które wymierzano jemu karę pozbawienia wolności. Jak widać nie odniosły one żadnego resocjalizacyjnego skutku wobec oskarżonego, który kolejny raz dopuścił się przestępstwa z art. 244 kk. Przestępstwo z art. 244 kle jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3. Zważywszy na wcześniejszą karalność oskarżonego trudno w tych okolicznościach uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara 7 miesięcy pozbawienia wolności raziła surowością, a co za tym idzie, aby istniała potrzeba korekty orzeczonej wobec oskarżonego kary. Dodać należy, że sąd odwoławczy, podobnie jak Sąd I instancji nie dopatrzył się także

podstaw do warunkowego zawieszania wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony swoją postawą wykazał, iż nie spełnia zasadniczej przesłania do warunkowego zawieszenia wykonania kary określonej w art. 69§1 kk (przed nowelizacją tego przepisu), a mianowicie nie daje gwarancji przestrzegania porządku prawnego w przypadku wymierzenia jemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W tych okolicznościach, sąd odwoławczy nie znajdując jakichkolwiek powodów do uwzględnienia apelacji, zaskarżony wyrok jako słuszny utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

IV Ka 480/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE