Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

L. D. został między innymi oskarżony o to, że:

XXXI.w dniu 20 stycznia 2004 roku w B., będąc (...) (...)o w (...), jako funkcjonariusz publiczny i osoba pełniąca funkcję publiczną uprawniona – na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodzie lekarza (Dz. U. RP z 2002 r. nr 21, poz. 204) do wystawiania dokumentów, działając wspólnie i w porozumieniu z J. O. – (...) Oddziału Psychiatrycznego w Szpitalu Wojewódzkim im. (...) (...)I w B. oraz (...) (...)o w (...), w celu osiągnięcia korzyści osobistej, poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mających znaczenie prawne w opinii psychiatrycznej dotyczącej Z. B. wydanej na polecenie Sądu Rejonowego w (...) Wydziału VII Karnego w sprawie o sygnaturze akt VII K 374/95 – w ten sposób, iż w sporządzonej opinii opisał stan zdrowia Z. B., nie odzwierciedlając w opisie rzeczywistego stanu zdrowia psychicznego pacjenta w tym okresie, po czym w końcowym wniosku opinii stwierdził, iż Z. B. nie mógł odbywać w tym czasie kary pozbawienia wolności, czym utrudniał postępowanie karne, pomagając Z. B. w uniknięciu odpowiedzialności karnej, a jako funkcjonariusz publiczny, przekraczając w opisany sposób swoje uprawnienia działał na szkodę interesu publicznego w ten sposób, iż powodował bezzasadne przedłużanie postępowania karnego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 kk i art. 233 § 4 kk i art. 271 § 1 i 3 kk i art. 239 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie (...) K 1025/09 w pkt 28 wyroku z dnia 14 sierpnia 2014 roku:

uznał L. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XXXI z tą zmianą jego opisu i kwalifikacji, że w dniu 20 stycznia 2000 roku w B. woj. (...) pełniąc obowiązki ordynatora Oddziału (...) w Szpitalu Wojewódzkim im. (...) II w B., jako funkcjonariusz publiczny i osoba pełniąca funkcję publiczną uprawniona – na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodzie lekarza (Dz. U. RP z 2002 r. nr 21, poz. 204) do wystawiania dokumentów, działając wspólnie i w porozumieniu z J. O., poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mających znaczenie prawne w opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej Z. B. wydanej na polecenie Sądu Rejonowego w (...) Wydziału VII Karnego w sprawie o sygnaturze akt VII K 374/95 w ten sposób, iż w sposób nieuprawniony rozpoznał u Z. B. przewlekłą reakcję depresyjno – lękową uwarunkowaną organicznym uszkodzeniem (...) i w związku z tym bezzasadnie stwierdził, że opiniowany pacjent z uwagi na aktualny stan psychiczny nie powinien odbywać kary w zakładzie karnym do 31 grudnia 2000 r. pomagając w ten sposób wymienionemu sprawcy przestępstwa w uniknięciu odpowiedzialności karnej poprzez utrudnianie postępowania karnego, które ulegało bezpodstawnemu przedłużaniu i po przyjęciu, iż wymieniony czyn wypełnia znamiona art. 239 § 1 kk i art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na podstawie art. 239 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył wymienionemu oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

29.na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił L. D. na okres próby 2 lat;

30.na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka L. D. grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 50 złotych.

Uniewinniał L. D. od popełnienia pozostałych zarzucanych mu czynów opisanych w punktach: XXX, XXXII oraz XXXIII.

Pobrał od L. D. kwotę 370 złotych opłaty oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1612,40 złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków; kosztami procesu w pozostałym zakresie obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości ( w części skazującej ) zaskarżył obrońca oskarżonego.

Na etapie postępowania odwoławczego obrońca L. D. złożył wniosek o umorzenie postępowania z powodu zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej – przedawnienia karalności czynu XXXI, przypisanego oskarżonemu w punkcie 28 wyroku.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Wniosek zasługuje na uwzględnienie.

W wyniku wniesienia apelacji obrońcy zaistniały podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i umarzenia postępowania karnego w stosunku do L. D. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 28 wyroku.

W niniejszej sprawie w/w czyn został popełniony w dniu 20 stycznia 2000 roku; od jego popełnienia upłynęło ponad 15 lat. Z aktualnego brzmienia art. 101§ 1 pkt 3 kk wynika, iż występki zagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata przedawniają się po 10 latach od czasu ich popełnienia. Zaliczają się do nich przestępstwa przypisane L. D. w punkcie 28 wyroku w kumulatywnej kwalifikacji. W związku z powyższym termin przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu upływał po 10 latach od jego popełnienia, a więc z dniem 20 stycznia 2010 roku. Art. 102 kk wprowadza instytucję przedłużenia karalności; przewidywał on , że jeżeli w okresie przewidzianym w art. 101 kk wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa określonego w § 1 pkt 1 – 3 ustawała z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu. Art. 102 kk został znowelizowany; w brzmieniu ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku ( Dz. U. z 2015 r. poz. 396 ), która weszła w życie 1 lipca 2015 roku obecnie stanowi, że - jeżeli w okresie przewidzianym w art. 101 kk wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa przedawnia się z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu

W przedmiotowej sprawie uznać należy w aktualnie obowiązującym stanie prawnym, iż termin przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu upłynął po 10 latach i dalszych pięciu od jego popełnienia, a więc z dniem 20 stycznia 2015 roku. Odwołać się tu bowiem trzeba do treść art. 4 § 1 kk z którego wynika, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, ( należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy ). Ustawa nowa - wprowadzając negatywną przesłankę procesową ( przedawnienie karalności ) zakazuje dalszego prowadzenie postępowania karnego wobec L. D. i prowadzi do umorzenia wobec niego postępowania -jest najkorzystniejsza dla oskarżonego.

W konsekwencji powyższego, ponieważ art. 17 § 1 pkt 6 kpk nakazuje umorzyć postępowanie, w razie przedawnienia karalności oraz uwzględniając przesłanki z art. 414 § 1 kpk, sąd okręgowy wyrokiem uchylił zaskarżone orzeczenie, co do czynu przypisanego w pkt 28 wyroku i w tej części – umorzył postępowanie karne z uwagi na przedawnienie karalności.

O kosztach postępowania sąd odwoławczy orzekł na podstawie przepisów powołanych w wyroku.