Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale ---------------

po rozpoznaniu dnia 13 listopada 2015 r.

sprawy K. K. s. D. i A. ur. (...) w S.

obwinionego z art. 92 a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie X Zamiejscowego Wydziału Karnego w Żninie

z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt X W 53/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40,00 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

K. K. obwiniony został o to, że w dniu 30 grudnia 2014r. o godz.16:10 w miejscowości C., droga krajowa (...), kierując samochodem marki B. nr rej. (...) nie dostosował się do znaku (...) i przekroczył dopuszczalną prędkość o 49 km/h, tj. o wykroczenie z art.92a kw.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2015r w sprawie sygn. X W 53/15 Sąd Rejonowy w Szubinie X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Żninie uznał obwinionego K. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art.92a kw i za to na podstawie art.92a kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 zł. Na podstawie art.118§1 i §4 kpw obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 50 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony osobiście, zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie :

a.  art.7§1 kpk w zw. z art.8 kpw poprzez dozwoloną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na pobieżnej i wybiórczej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkująca błędnym ustaleniem, iż samochodem, którym kierował obwiniony, poruszał się z prędkością 99 km/h i przekroczył tym samym dopuszczalną prędkość o 49 km/h;

b.  art.424 kpk w zw. z art.82§1 kpw, poprzez nie wykazanie w sposób przekonujący w uzasadnieniu wydanego orzeczenia, iż przeprowadzone w toku postępowania dowody, pozwalają na przyjęcie określonych ustaleń faktycznych, a także nie wykazanie w sposób przekonujący, dlaczego uznano zeznania funkcjonariuszy policji za wiarygodne, zaś wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne.

Powołując powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obwinionego K. K. jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu obrazy przepisów postępowania.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o należytą analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk.

Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono prawidłowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Apelacja obwinionego w zakresie podniesionych zarzutów podejmuje w gruncie rzeczy jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami.

Odnosząc się zaś bardziej szczegółowo do poszczególnych zarzutów odwoławczych, stwierdzić należy, co następuje :

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów. Obwiniony nie wykazał w skardze apelacyjnej, aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk. W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla obwinionego.

Nie są uprawnione te zarzuty apelującego, wedle których Sąd Rejonowy miałby oprzeć swój wyrok na dowodach ocenionych w sposób dowolny, z naruszeniem art. 7 kpk a także, iż swojego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku należycie nie umotywował , stosownie do wymogu przewidzianego treścią art.424 kpk. Apelacja nie dostarcza po temu jakichkolwiek rzeczowo brzmiących argumentów.

Cała linia obrony obwinionego oparta jest na jego twierdzeniu, iż krótko przed zatrzymaniem wyprzedzał go samochód (...), poruszający się z dużą prędkością. W jego ocenie zatem policjant dokonał pomiaru prędkości samochodu (...), a nie jego. Tymczasem okoliczność ta była przedmiotem analizy Sądu, który w należyty sposób ją ocenił. W szczególności bowiem Sąd zdyskwalifikował te twierdzenia obwinionego jako nie mające należytego oparcia w obiektywnym materiale dowodowym. Przeczą bowiem temu bezstronne i stanowcze zeznania świadków S. N. i K. L.. Konsekwentnie i stanowczo na przestrzeni całego postępowania zaprzeczali by owo wyprzedzanie pojazdu obwinionego w chwili pomiaru miało miejsce, a obwiniony nie podnosił tej okoliczności, odmowę przyjęcia mandatu tłumacząc dużą ilością punktów karnych. I tak na karcie 11 S. N. zeznał : „… obwiniony twierdził, że nie może przyjąć mandatu, bo ma za dużo punktów karnych…”, a na karcie 35 „… innych pojazdów nie było w polu widzenia, nie miał obwiniony wątpliwości co do wyniku pomiaru, odmówił z uwagi na ilość punktów karnych”. Z kolei K. L. na karcie 42 zeznała, iż „… w chwili pomiaru nie było innych pojazdów … do pomiaru nie miał zastrzeżeń, odmówił z uwagi na ilość punktów .. „ . W świetle powyższego nie budzi wątpliwości prawidłowość ustaleń Sądu Rejonowego. Nie ma też jakichkolwiek podstaw dla podważenia zeznań świadków. Tym bardziej, że sam apelujący tego rodzaju okoliczności nie podnosi.

Reasumując, stwierdzić należy, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odnośnie uznania zawinienia obwinionego w zakresie stawianego jemu zarzutu jest słuszne i podlegało akceptacji instancji odwoławczej.

Mając powyższe argumenty na uwadze, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk.