Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Bartkowiak

SSO Małgorzata Winkler-Galicka

SSO Dariusz Śliwiński (spr.)

Protokolant: apl. sędz. A. N.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej w Poznaniu M. N.

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015 r.

sprawy S. S.

oskarżonego z art.157 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.

z dnia 19 maja 2015 r. sygn. akt VIII K 841/13

I.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

II. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za drugą instancję, w tym od opłaty.

D. Ś. H. M. W.-G.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P. uznał oskarżonego S. S. za winnego przestępstwa z art. 157 § 1 kk i za to na podstawie art. 157 § 1 kk 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby oraz orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 1500 zł. (k. 332)

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony (k. 366) zaskarżając wyrok w całości.

Sąd Okręgowy zważył co, następuje:

Apelacje oskarżonego okazała się bezzasadna.

Na wstępie Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk, co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Zarzuty apelacji oskarżonego uznać należy za wyjątkowo ogólnikowe i w praktyce uniemożliwiające precyzyjne ustosunkowanie się do nich. Skarżący wskazuje na rozbieżności w zeznaniach świadków nie uściślając jednak, o zeznaniach których świadków pisze i jakich rozbieżności w zeznaniach tych się dopatruje. Sąd Okręgowy analizując akta sprawy nie dopatrzył się takich rozbieżności w zeznaniach świadków lub pozostałym materiale dowodowym, które powodowałyby konieczność zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub wymagały wyjaśnienia w ponownym procesie. Zauważyć tu należy, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał, na których dowodach oparł swoją decyzję i i w tym zakresie decyzja ta zasługuje na aprobatę.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie dopatrzył się też w sprawie jakichkolwiek wątpliwości, które miałyby zostać nieprawidłowo zinterpretowane na niekorzyść oskarżonego. Również tego zarzutu skarżący nie poparł żadnym przykładem, a taka sytuacja uniemożliwia praktycznie ustosunkowanie się do tak sformułowanego zarzutu. Skarżący nie wskazał także jakie w jego ocenie zasady prawa narusza wskazany wyrok.

Zauważyć tu należy, że analiza zarzutów apelacyjnych jest możliwa jedynie wtedy gdy będą one wsparte konkretnymi przykładami wynikającymi z akt lub przebiegu sprawy a nie ograniczać się do ogólnikowych zarzutów pozostających w oderwaniu od realiów niniejszej sprawy. Samo przekonanie skarżącego o swojej niewinności nie może bowiem zastępować materiału dowodowego, który w niniejszej sprawie wskazuje na sprawstwo i winę oskarżonego, a którego to materiału dowodowego skarżący w żaden sposób w swojej apelacji nie zdołał podważyć.

W ocenie Sądu Okręgowego wina i sprawstwo oskarżonego zostały prawidłowo wykazane i uzasadnione przez Sąd Rejonowy..

Z uwagi na skierowanie apelacji przeciwko całości wyroku Sąd Okręgowy musiał się również ustosunkować do wymierzonej oskarżonemu kary..

Podkreślenia wymaga, iż podstawą ewentualnej zmiany wyroku w przedmiocie kary może być tylko zarzut jej rażącej niewspółmierności. O „rażącej niewspółmierności kary” w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, kiedy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową, wynikającą z reguł zawartych w art. 53 § 1 kk, zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary.

Należy podkreślić, iż niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie całego bezprawia popełnionych czynów i nie spełnia celów kary. Należy mieć na uwadze, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczą, że kara wymierzona jawi się jako kara rażąco niewspółmierna, a więc nie dającą się zaakceptować.

Sąd Okręgowy pozytywnie ocenił orzeczoną wobec oskarżonego karę. Zdaniem Sądu Odwoławczego stanowi ona sankcję sprawiedliwą, w pełni odpowiadającą dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk. I tak Sąd I instancji orzekając o karze pozbawienia wolności nie przekroczył w żaden sposób zasad wyrażonych w cytowanym artykule, tak by można było mówić o rażącej niewspółmierności, to jest niewspółmierności w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18). Przeciwnie, Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności sprawiedliwe, nie przekraczając granic przewidzianych przez ustawę, dostosował dolegliwość do stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W tym zakresie wskazać należy przede wszystkim na: gwałtowność ataku oskarżonego, rozmiar spowodowanych obrażeń, a zwłaszcza ich konsekwencje dla zdrowia pokrzywdzonej, a także dotychczasową niekaralność oskarżonego, prowadzenie przez niego ustabilizowanego trybu życia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy ocenił, iż orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn kwalifikowany z art. 157 § 1 kk nie może być zasadnie uznana za niewspółmiernie surową i to w dodatku w stopniu rażącym.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił także możliwości sformułowania wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, zważywszy na dotychczasowy tryb życia oskarżonego i jego dotychczasową niekaralność. Z tym względów Sąd Okręgowy w pełni podziela trafność rozstrzygnięcia zawartego w pkt II zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy aprobuje także rozstrzygniecie w przedmiocie nawiązki.

Reasumując należy kategorycznie stwierdzić, że Sąd Rejonowy precyzyjnie wyważył wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar represji karnej, ustalając jej wymiar na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopnia jego zawinienia – prawidłowo spełniając tym samym zasady prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację oskarżonego za bezzasadną, nie znajdując żadnych przesłanek przemawiających za zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu kosztów procesu za postępowanie odwoławcze mając na uwadze jego aktualną sytuację życiową..

D. Ś. H. M. W.-G.