Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lipca 2015r. w S.

odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 12 września 2014 r. Nr (...)

w sprawie B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonej B. K. przysługuje prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2014 roku.

Sygn. akt IV U 1071/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił ubezpieczonej B. K. przyznania prawa do emerytury. Ubezpieczona nie udowodniła bowiem, aby na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymowała się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż do okresu zatrudnienia w wyżej wymienionych warunkach nie zaliczył pracy od 1 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. w Fabryce (...) w S., ponieważ ubezpieczona nie przedstawiła świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła B. K.. Wskazała, iż od 1982 r. do 2009 r. wykonywała pracę szlifierza (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, iż nie wnosi ono do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonej decyzji i pozwalałyby na uwzględnienie odwołania (odpowiedź na odwołanie k. 2-3).

Sąd ustalił, co następuje:

B. K., ur. (...), w dniu 6 sierpnia 2014 r. złożyła do (...) Oddział w S. ponowny wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Poprzednio na podstawie decyzji z dnia 11 marca 2014 r., 28 kwietnia 2014 r., 17 czerwca 2014 r., 23 lipca 2014 r., ZUS odmawiał jej prawa do wnioskowanego świadczenia (decyzje k. 17, 34, 53, 56 a. e.).

Na podstawie przedłożonych dokumentów, organ rentowy, w decyzji z dnia 12 września 2014 r. uznał, iż B. K. posiada staż ubezpieczeniowy w wymiarze 20 lat, z czego okresy składkowe stanowią 19 lat 4 miesiące i 23 dni, a okresy nieskładkowe 1 miesiąc i 6 dni. ZUS stwierdził, że ubezpieczona przepracowała w warunkach szczególnych 13 lat, 7 miesięcy i 7 dni w okresie od 15 lipca 1982 r. do 31 marca 1996 r. ( z wyłączeniem zwolnień lekarskich). Organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonej, jako pracy w szczególnych warunkach, zatrudnienia od 1 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. w Fabryce (...) w S., wskazując iż zeznania świadków nie stanowią środka dowodowego na potwierdzenie okresów pracy w szczególnych warunkach (decyzja k. 62 a. e.).

B. K. w okresie od 15 lipca 1982 r. do 31 lipca 2009r. zatrudniona była w Fabryce (...) Spółka z o.o. w pełnym wymiarze czasu pracy i stale wykonywała pracę szlifierza ręcznego na paskach (świadectwo pracy k. 7 a.e., akta osobowe, zeznania świadków: B. J. k.13v-14v, L. K. k. 14v-15). Bezsporny w okolicznościach niniejszej sprawy pozostaje okres od 15.07.1982 r. do 31.03.1996 r., który został uznany przez organ rentowy za staż pracy w warunkach szczególnych.

W okresie od 1 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. B. K. nadal była zatrudniona w Fabryce (...) w S. i wykonywała pracę szlifierza ręcznego (zeznania świadków: B. J. k.13v-14v, L. K. k. 14v-15). Natomiast z angażu ubezpieczonej z dnia 19 kwietnia 1996r. (k.39 akt osobowych) wynika, że od 01 kwietnia 1996 r. powierzono jej obowiązki szlifierza ręcznego z wynagrodzeniem w formie akordowej i pracownika wielozawodowego z wynagrodzeniem w formie czasowo-premiowej wg. V kat. tj. 2,14 zł za roboczogodzinę plus premię uznaniową. Po 1 kwietnia 1996 r. wielu pracownikom zmieniono angaże dopisując stanowisko: pracownik wielozadaniowy”, jednakże w dalszym ciągu wszystkie osoby, w tym ubezpieczona wykonywały prace na stanowiskach powierzonych im pierwotnie (zeznania w/w świadków, zeznania ubezpieczonej k.15v).

Faktycznie B. K. od 01 kwietnia 1996 r. nadal wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zadania należące do szlifierza ręcznego na paskach. W Fabryce (...) w S. produkowano m. in. artykuły gospodarstwa domowego, sztućce, ramki do lusterek samochodowych. Zasadniczym obowiązkiem B. K. było szlifowanie wyrobów wytwarzanych przez pracodawcę przy maszynie, która składała się z dwóch kół połączonych paskiem ściernym. Jedynie sporadycznie, w razie potrzeby spowodowanej nieobecnością innych pracowników lub na skutek ustnego polecenia przełożonego, przez około godzinę w ciągu dnia ubezpieczona pracowała na innym stanowisku np. przy polerowaniu za pomocą tarcz elementów aluminiowych i nierdzewnych (prace szlifierskie), lub przygotowywała sobie na obcinarni elementy, które następnie był przez nią szlifowanie, czy przy pakowaniu gotowych wyrobów na wysyłkę. Powyższe miało związek z potrzebą pilnego wysłania produktów z przedsiębiorstwa będącego jej pracodawcą i zdarzało się sporadycznie ok. raz na trzy miesiące.

Ubezpieczona nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek o przyznanie emerytury z dnia 26 lutego 2014 r. k. 1-4 a. e.).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej B. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art. 27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Z kolei § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 20 lat kobieta), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczona spełnia przesłankę wymaganego na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczona osiągnęła wymagany ustawą wiek oraz spełniła przesłankę „ogólnego” stażu pracy. B. K. nie była członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Ubezpieczona podnosiła, że posiada 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, bowiem wykonywała pracę w takich warunkach również w okresie od 1 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. w Fabryce (...) w S..

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe dało podstawy do ustalenia, że w wymienionym okresie ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze pracowała jako szlifierz ręczny. Do obowiązków ubezpieczonej należało szlifowanie produktów wytwarzanych przez pracodawcę m. in. sztućców. Powyższe odbywało się przy użyciu maszyny składającej się z dwóch kół połączonych paskiem ściernym. Jedynie sporadycznie, na skutek ustnego polecenia przełożonego lub gdy akurat wykonała swoje zasadnicze zadania, ubezpieczona pracowała na innych wydziałach lub pomagała w pakowaniu gotowych wyrobów. Powyższe trwało krótko (ok. godziny) i miało miejsce bardzo rzadko ok. raz na trzy miesiące. Wskazany obraz pracy ubezpieczonej od 1 kwietnia 1996 r. wyłania się z zeznań ubezpieczonej oraz świadków: B. J. i L. K.. Sąd uznał, iż wskazane zeznania sią wiarygodne. Ponadto, są one logiczne i zbieżne z sobą. Świadkowie pracowali w tożsamym co ubezpieczona okresie w Fabryce (...) w S., pierwsza z wymienionych zatrudniona była w kontroli jakości, jako rozdzielca robót oraz w wypożyczalni narzędzi, zaś drugi pracował jako wytapiacz metali nieżelaznych na odlewni. Oboje mogli więc zaobserwować, jakiego rodzaju prace oraz w jakim wymiarze wykonywała B. K.. Sąd uznał, iż pomimo treści angaży znajdujących się w aktach osobowych, z których wynika, iż ubezpieczona była zatrudniona na stanowisku pracownika wielozadaniowego, w rzeczywistości wykonywała ona pracę szlifierza ręcznego. Z treści złożonych w sprawie zeznań wynika bowiem, że od 1 kwietnia 1996 r. wielu pracownikom zmieniono nazwę zajmowanych stanowisk pomimo, iż faktycznie wykonywali oni takie same obowiązki jak sprzed zmiany nazewnictwa. Wymienieni świadkowie oraz ubezpieczona potwierdzili, iż od 1 kwietnia 1996 r. charakter jej pracy nie uległ zmianie i w dalszym ciągu wykonywała ona pracę szlifierza ręcznego. Ponadto sporadyczne i przez krótki okres w ciągu dni wykonywanie przez ubezpieczoną czynności tj. obcinanie sztućców z odlewów, które przygotowywała dla siebie, aby je następnie poddać procesowi szlifowania, czy też godzinna praca przy pakowaniu wyrobów gotowych na paczkowali raz na trzy miesiące nie pozbawia charakteru pracy ubezpieczonej jako pracy w warunkach szczególnych. Ponadto, skoro organ rentowy uznał za okres pracy w warunkach szczególnych czas zatrudnienia B. K. od 15 lipca 1982 r. do 31 marca 1996 r., to przy stwierdzeniu, iż zakres czynności ubezpieczonej po 1 kwietnia 1996 r. nie uległ zmianie, należało uznać za pracę w wymienionych warunkach również tę wykonywaną w od 1 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. Druga z wskazanych dat wynika z faktu, iż 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych powinien przypadać przed dniem 1 stycznia 1999 r.

W ocenie Sądu, praca wykonywania przez ubezpieczoną powinna być zakwalifikowana jako wykonywana w warunkach szczególnych, gdyż odpowiada ona rodzajowo pracy kwalifikowanej w wykazie A, dziale III poz. 78 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. jako szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych lub polerowanie mechaniczne.

Podkreślić jednak należy, że o zakwalifikowaniu pracy do pracy w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa stanowiska, ale rodzaj wykonywanych czynności. Skoro zatem od 1 kwietnia 1996 r. ubezpieczona wykonywała taką samą prace jak przed tą datą to mimo zmienionego angażu jej praca była faktycznie tożsama i polegała na wykonywaniu czynności szlifierza ręcznego. Po zaliczeniu okresu od 01.04.1996 r. do 31.12.1998 r. i niezasadnie odliczonych przez organ rentowy zwolnień lekarskich, na których ubezpieczona była w okresie od 15.07.1982 r. do 31.03.1996 r. (36 dni) do okresu uznanego przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji ubezpieczona na datę 1 stycznia 1999 r. udowodniła staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 16 lat, 5 miesięcy i 13 dni..

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że ubezpieczonej B. K. przysługuje prawo do emerytury od 1 sierpnia 2014 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury.