Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2015 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 października 2014 r. Nr (...)

w sprawie T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do dodatku pielęgnacyjnego

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo T. K. do dodatku pielęgnacyjnego w okresie od dnia 01 października 2014 r. do dnia 29 lutego 2016 r.

Sygn. akt IV U 1353/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 28 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.75 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił T. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 października 2014r., w którym ustalono, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony T. K., wskazując, że z uwagi na powypadkowe obrażenia i wielonarządowe urazy nie jest w stanie poruszać się samodzielnie i wymaga stałej pomocy drugiej osoby. Do odwołania ubezpieczony dołączył uzupełniającą dokumentację z ostatnio odbytych badań ortopedycznych, neurologicznych, urologicznych oraz badań specjalistycznych z pracowni urodynamiki i tomografii komputerowej kręgosłupa (odwołanie wraz z załącznikami k.1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 21 października 2014r., która nie stwierdziła ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, uzasadniających zmianę decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.3-4).

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 17 stycznia 2007r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał T. K. prawo do emerytury od dnia 30 grudnia 2006r. (decyzja z 17 stycznia 2007r. k.35 akt emerytalnych).

Decyzją z 7 października 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. ustalił ubezpieczonemu T. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego od 1 sierpnia 2013r. (tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek) do 30 września 2014r. (decyzja z 7 października 2013r. o przyznaniu dodatku pielęgnacyjnego k.119 akt emerytalnych). W dniu 29 sierpnia 2014r. ubezpieczony wniósł o skierowanie go do lekarza orzecznika ZUS celem ustalenia niezdolności do samodzielnej egzystencji na dalszy wniosek (wniosek k.121 akt emerytalnych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 17 września 2014r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (orzeczenie lekarza orzecznika z 17 września 2014r. k.123 akt emerytalnych).

Na skutek wniesionego sprzeciwu ubezpieczony został skierowany na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 21 października 2014r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika k.33 akt lekarskich i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 21 października 2014 r., k.128 akt emerytalnych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 28 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do dodatku pielęgnacyjnego (decyzja z 28 października 2014r. k.129 akt emerytalnych).

Ubezpieczony T. K., urodzony (...), posiada wykształcenie wyższe, a ostatnio pracował jako nauczyciel – był dyrektorem Zespołu Szkół w Ł.. W 2013r. w wyniku upadku z wysokości doznał urazu wielonarządowego. Wówczas rozpoznano u ubezpieczonego: ostrą niewydolność oddechową, wstrząs urazowy, uraz klatki piersiowej ze stłuczeniem płuc, wielomiejscowe niestabilne złamanie miednicy z rozerwaniem spojenia łonowego, złamanie kości udowej prawej, złamanie kręgosłupa kręgu TH-7, L-1, L-4, wyrostków poprzecznych kręgów L-1, L-2, L-4 oraz odłamane zmiany zwyrodnieniowe kręgów L4-L5, przewlekłą niewydolność nerek. U ubezpieczonego wykonano wówczas stabilizację śródszpikową prawego uda prętem śródszpikowym. W marcu 2013r. T. K. był hospitalizowany na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii w P., następnie na Oddziale Ortopedii, a także przebywał na Oddziale (...). W kwietniu 2013r. rozpoznano u ubezpieczonego infekcyjne zapalenie wsierdzia. Od maja 2013r. kontynuowano leczenie na Oddziale (...) i (...) w Ł.. Obecnie ubezpieczony znajduje się pod kontrolą Poradni Neurologicznej, Kardiologicznej, Ortopedycznej i Urologicznej. Po przeprowadzeniu badania biegli lekarze kardiolog, neurolog i ortopeda-traumatolog, stwierdzili, że ubezpieczony porusza się z trudem, używając dwóch lasek łokciowych, ma trudności z samodzielnym rozbieraniem się oraz ubieraniem, a jego stan powoduje znaczne utrudnienie w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych, takich jak samodzielne przemieszczanie się, toaleta ciała, rozbieranie i ubieranie. Stan ubezpieczonego wynika z zaawansowanych schorzeń zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz pourazowych wielomiejscowych zmian spowodowanych przebytym urazem wielonarządowym. Ubezpieczony jest nadal okresowo niezdolny do samodzielnej egzystencji do dnia 29 lutego 2016 r. (opinia biegłych z zakresu kardiologii, neurologii i ortopedii k.9-11v akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego T. K. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.75 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015, poz. 748 j.t.) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta uznana została za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, przy czym w myśl art.13 ust. 5 w/w ustawy niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W sprawie niesporne było, że ubezpieczony jest osobą uprawnioną do emerytury. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony jest nadal ,tj. po dniu 30 września 2014r. niezdolny do samodzielnej egzystencji w rozumieniu powyższego przepisu. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu kardiologii, neurologii i ortopedii. Bieli lekarze rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia: przebyty uraz wielonarządowy, niewydolność statyczno-dynamiczną kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu zmian pourazowych i zwyrodnieniowych, niedowład z zanikami mięśniowymi prawej kończyny dolnej, przykurcz zgięciowo-wyprostny prawego biodra, kolana i stawu skokowo-goleniowego, niedowład z zanikami mięśniowymi prawej kończyny dolnej, przebyte zapalenie wsierdzia, nadciśnienie tętnicze I/II. Ze sporządzonej przez biegłych opinii wynika, że aktualny stan zdrowia ubezpieczonego powoduje, iż ubezpieczony jest nadal okresowo niezdolny do samodzielnej egzystencji do dnia 29 lutego 2016r. Ubezpieczony porusza się z trudem, używając dwóch lasek łokciowych, ma trudności z samodzielnym rozbieraniem się oraz ubieraniem, a jego stan powoduje znaczne utrudnienie w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych. Stan ubezpieczonego wynika z zaawansowanych schorzeń zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz pourazowych wielomiejscowych zmian spowodowanych przebytym urazem wielonarządowym, którego ubezpieczony doznał w 2013r. po upadku z wysokości. W ocenie biegłych nie nastąpiła istotna poprawa wydolności narządów ruchowych ubezpieczonego.

Analizując powyższą opinię Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów odpowiednich do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej, a także kompleksowym badaniem ubezpieczonego. Opinia jest spójna, miarodajna i należycie uzasadniona. Nadto żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń do sporządzonej opinii, w tym organ rentowy nie kwestionował płynących z niej wniosków.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił ubezpieczonemu T. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego w okresie od 1 października 2014r. do 29 lutego 2016r.