Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2015r. w S.

odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 15 listopada 2013 r. Nr (...)

w sprawie M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzje i ustala M. K. prawo do emerytury od dnia 01 października 2013r.

Sygn. akt IV U 26/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 listopada 2013 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy M. K. przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015, poz. 748 j.t.) w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43), albowiem na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach. Do pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył okresu od 5 października 1974 r. do 31 grudnia 1977 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) na podstawie świadectwa wystawionego przez Kombinat Budownictwa Miejskiego (...) oraz od 2 stycznia 1978 r. do 31 sierpnia 1989 r. w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), ponieważ praca na stanowiskach wymienionym w wykazie C załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie uprawnia do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym wynoszącym dla mężczyzn 60 lat.

Od ww. decyzji odwołanie złożył ubezpieczony M. K., kwestionując ustalenia poczynione przez organ rentowy, w tym dotyczące braku zaliczenia wskazanych okresów pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony M. K., urodzony (...), złożył w dniu 24 października 2013 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury. Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy przyjął, że na dzień 1.01.1999 r. ubezpieczony wykazał okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze 29 lat i 2 dni, w tym 28 lat, 11 miesięcy i 22 dni okresów składkowych oraz 10 dni okresów nieskładkowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu pracy jako pracy w szczególnych warunkach. Do pracy w szczególnych warunkach nie został zaliczony okres zatrudnienia od 5 października 1974 r. do 31 grudnia 1977 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) „H.-1” na podstawie świadectwa wystawionego przez Kombinat Budownictwa Miejskiego (...) oraz od 2 stycznia 1978 r. do 31 sierpnia 1989 r. w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), ponieważ praca na stanowisku wymienionym w wykazie C załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie uprawnia do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym wynoszącym dla mężczyzn 60 lat (k. 12 a.e.).

Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie zeznań ubezpieczonego M. K. oraz świadków: Z. S. (k. 24v-25 a.s.) i K. B. (k. 25 a.s.), a także na podstawie dokumentów zgromadzony w aktach osobowych ubezpieczonego, które Sąd ocenił jako w całości wiarygodne. Zeznania wymienionych są spójne, logiczne korespondują ze sobą i z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentacji pracowniczej zgromadzonej w aktach osobowych.

Powyższe dowody pozwoliły ustalić, że w okresie od dnia 5 października 1974 r. do 31 grudnia 1977 r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) „H.-1” w W. na stanowisku murarza. W okresie od 2 stycznia 1978 r. do 31 sierpnia 1989 r. ubezpieczony pracował w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), gdzie – zgodnie ze świadectwem pracy z 30.08.1989 r. – zajmował następujące stanowiska: od 2 stycznia 1978 r. do 30 września 1982 r. stanowisko murarza, od 1 października 1982 r. do 31 grudnia 1983 r. – majstra budowy, od 1 stycznia 1984 r. do 15 września 1985 r. – kierownika obiektu, zaś od 16 września 1985 r. do końca zatrudnienia – kierownika budowy. W okresie od 1 września 1989 r. do 30 listopada 1990 roku ubezpieczony zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku kierownika budowy, przy czym w okresie od 20 kwietnia 1990 r. do 29 maja 1990 r. przebywał na urlopie bezpłatnym (świadectwo pracy z 30.11.1990 r., k. 10-10v akt osobowych ubezpieczonego). Na mocy porozumienia pomiędzy zakładami pracy Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. oraz Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. ubezpieczony został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w W. od dnia 1 grudnia 1990 r., gdzie pracuje do chwili obecnej (akta osobowe ubezpieczonego).

Podkreślić należy, że o zakwalifikowaniu pracy do pracy w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa stanowiska, ale rodzaj wykonywanych czynności. Ubezpieczony wyjaśnił, że jako kierownik obiektu zajmował się prowadzeniem robót kanalizacyjnych i wodociągowych, zaś na stanowisku kierownika budowy nadzorował proces uzbrojenia terenu w instalacje wodnokanalizacyjne, przy czym wszystkie prace były prowadzone w głębokich wykopach. Jak wynika z zeznań świadków – współpracowników ubezpieczonego, przez cały okres zatrudnienia M. K. jako murarza we wskazanych zakładach pracy wykonywał on pracę w wykopach: murował studzienki, robił betonowe kielichy w wykopach, zajmował się budową studni rewizyjnych na kanale, wykładał klinkierem komory przesyłowe na dnie kanału. Prace były przeprowadzane w wykopach o głębokości od 3 m do 10 m, przygotowywanych pod kanalizację. Wskazaną pracę ubezpieczony wykonywał zarówno w (...) Przedsiębiorstwie (...) „H.-1” w W., jak i w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w W.. Jak zeznał świadek Z. S., ubezpieczony, pracując jako majster w Kombinacie Budownictwa Miejskiego, nadzorował pracę robotników, jednak nadal wchodził do wykopów celem sprawdzenia jakości wykonanych prac, cały czas przebywając na budowie. Powyższe potwierdziły również zeznania ubezpieczonego, który wyjaśnił, że jako majster budowy miał obowiązki dotyczące pracowników, takie jak przeszkolenie pracowników z bhp, zebranie brygady, nadto jednak schodził do wykopów, nadzorował prace w wykopach, dokonywał pomiarów zagęszczenia i położenia rur, pomiarów wykonania zasypki, prowadził roboty. Zajmował się nadzorowaniem budów kanalizacji i wodociągów. Prace były wykonywane na terenie W., w tym od 1 stycznia 1984 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko kierownika obiektu na budowie Trasy (...) w W. – ubezpieczony pracował przy przebudowie uzbrojenia terenu przy Moście G.-R., gdzie budowane były kanały przeciwdeszczowe: 3-metrowy i 1-metrowy, a następnie pracował w R. przy budowie kanału o długości 3 km oraz na T.. Niezależnie od zajmowanego stanowiska M. K. osobiście nadzorował wykonywane prace murarskie w wykopach, stale przebywając na terenie budowy. Jak wyjaśnił ubezpieczony od 1974 roku pracował jako murarz, ale dopiero od 5 października 1974 r. wykonywał czynności robotnicze w wykopach, a potem czynności nadzorcze pracowników zatrudnionych przy robotach wodnokanalizacyjnych w wykopach. Będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o., gdzie M. K. pracuje do chwili obecnej, ubezpieczony także wykonywał wyżej opisane prace, przy czym roboty były prowadzone w wykopach o większej głębokości – nawet do 15 m (zeznania świadka Z. S., k. 25 a.s.).

W ocenie Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci akt osobowych ubezpieczonego oraz z zeznań ubezpieczonego i świadków daje podstawę do przyjęcia, iż ubezpieczony we wskazanych zakładach pracy wykonywał pracę murarza w wykopach o głębokości około 10 m przeznaczonych pod kanalizację, później zaś do jego obowiązków należały także czynności nadzorcze nad murarzami wykonującymi prace w wykopach. Nawet wówczas, gdy ubezpieczony pełnił funkcję majstra budowy, kierownika obiektu, czy kierownika budowy, wtedy również schodził do wykopów celem nadzoru pracy robotników, sprawdzenia zrealizowanych prac, prowadzenia robót, czy też osobistego wykonania prac murarskich przy robotach wodnokanalizacyjnych. Jak wynika bowiem z zeznań świadka Z. S. oraz ubezpieczonego, M. K. był „majstrem pracującym”. Czynności wykonywane przez ubezpieczonego należą do kategorii pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazanych w wykazie A, Dział V, pozycja 1, tj. roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach, w związku z pracą określoną w wykazie A, Dział XIV, pozycja 24 – kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Praca ubezpieczonego jako murarza przy robotach wodnokanalizacyjnych oraz budowie rurociągów w głębokich wykopach została precyzyjniej określona w Wykazie A, Dziale V pozycja 1 punkt 3 zarządzenia nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. Z materiału dowodowego w postaci zeznań świadków oraz zeznań ubezpieczonego jednoznacznie wynika, że prace murarskie w wymienionych zakładach pracy wykonywane były w wykopach o głębokości około 10 m, a wykopy te były przeznaczone pod instalację wodnokanalizacyjną. Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że takie wykopy należało uznać za głębokie.

Co za tym idzie, łączny okres zatrudnienia ubezpieczonego na dzień 1.01.1999 r. wyniósł wymagane ustawą co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Bezsporne jest, że ubezpieczony spełniał inne przesłanki do uzyskania prawa do emerytury, tj. wymienione w § 3 i § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r., a także przesłanki z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przy czym te warunki spełnił w dacie złożenia wniosku o emeryturę.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. K. prawo do emerytury od dnia 1 października 2013 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek o przyznanie prawa do emerytury

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.