Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 sierpnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący SSA Jacek Witkowski (spr.)

Sędziowie: SSA Jarosław Błaszczak

SSA Maria Pietkun

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2012 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku R. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy

na skutek zażalenia R. M.

od postanowienia Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 28 maja 2012 r. sygn. akt V U 862/12

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2012 r. wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazał grudzień 2010 r. Jednocześnie Lekarz Orzecznik ZUS wskazał, że brak jest jakichkolwiek podstaw do ustalenia niezdolności do pracy przed dniem 30 lipca 2012 r.

Wnioskodawca nie złożył sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 8 marca 2012 r., którą organ rentowy odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W odwołaniu wnioskodawca przyznał, że prawdą jest, że przez okres 10 lat nie odprowadzał składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, ponieważ w 2001 r. wyjechał do Hiszpanii i tam pracował, jednak nie była to praca zarejestrowana w sposób formalny. Jednocześnie sam wnioskodawca wskazał, że zaczął chorować w 2009 r. i w styczniu 2010 r. wrócił do kraju. Lekarz orzecznik ZUS ustalił natomiast powstanie niezdolności do pracy w grudniu 2010 r. Niezdolność do pracy powstała zatem blisko 10 lat po ustaniu okresów ubezpieczenia.

Wobec tak poczynionych ustaleń Sąd I instancji odrzucił odwołanie wnioskodawcy na mocy art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc, wskazując, że wnioskodawca nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że wnioskodawca nie wykazał 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych w ostatnim 10-leciu przed ustaleniem powstania niezdolności do pracy.

Zażalenie na wyżej opisane postanowienie wywiódł wnioskodawca zaskarżając je w całości i domagając się przyznania prawa do renty. Wnioskodawca podniósł, że po otrzymaniu orzeczenia lekarza Orzecznika ZUS, którym został uznany za częściowo niezdolnego do pracy od grudnia 2010 r. nie zorientował się, że winien był odwołać się do Komisji lekarskiej ZUS. Wnioskodawca uznał, że fakt, iż jest on chory uzasadnia przyznanie mu prawa do renty. Odnośnie natomiast okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawca wskazał, że przez 10 ostatnich lat pracował za granica, jednakże nie była to praca legalna i nie podlegał on przez ten cały okres ubezpieczeniu społecznemu.

Wnioskodawca podał, że pod koniec 2009 r. zaczął chorować i w związku z pogarszającym się stanem zdrowia w styczniu 2010 r. wrócił do kraju. Wnioskodawca ma zdiagnozowaną zaawansowaną miażdżycę, ma zawroty głowy, bóle nóg oraz chwilowe omdlenia spowodowane niedotlenieniem mózgu. Jednocześnie wskazał, że jego sytuacja materialna jest bardzo trudna.

Wobec tak przedstawionych zarzutów wniósł o przyznanie mu prawa do renty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w istocie zgodnie z treścią art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc, Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

W niniejszej sprawie wnioskodawca orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy od grudnia 2009 r.

Ostatni okres ubezpieczenia ustał 30 stycznia 2000 r., a okres 18 - miesięcy od ustania ubezpieczeń upłynął w dniu 30.07.2001 r. Oznacza to, że tylko w sytuacji gdyby wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy najpóźniej w dniu 30 lipca 2001 r., a nadto gdyby spełnił pozostałe warunki określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS możliwym byłoby rozważenie przyznania prawa do renty.

Ze stanu sprawy wynika jednak, że wnioskodawca do końca 2009 r. świadczył pracę za granicą, a więc był osobą niewątpliwie zdolną do pracy. Sam wnioskodawca wskazał na powyższe okoliczności.

Wnioskodawca udowodnił łącznie 21 lat i 9 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych i nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy, zatem nie ma względem niego zastosowania art. 58 ust 4 ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny stwierdza, że jakkolwiek pouczenie zawarte w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS, nie wskazuje w sposób precyzyjny, iż możliwe jest wniesienie sprzeciwu również w sytuacji, gdy ubezpieczony został uznany za niezdolnego do pracy, w zakresie ustalenia daty powstania tejże niezdolności, to niecelowym i niezasadnym jest orzeczenie o uchyleniu zaskarżonego postanowienia.

Wskazać bowiem należy, że sam wnioskodawca wskazał na fakty mające kluczowe znaczenie dla sprawy, z których wynika, iż nie ma możliwości ustalenia niezdolności do pracy blisko 10 lat wstecz. Wnioskodawca wprost wskazuje w odwołaniu, że „choroba zaczęła się już w 2009 r.”, co oznacza, że nawet gdyby Lekarz Orzecznik ustalił powstanie częściowej niezdolności do pracy w 2009 r., to i tak wnioskodawca z uwagi na 10-letnią przerwę w odprowadzaniu składek na ubezpieczenie społeczne, nie spełniłby warunków od których uzależnione jest przyznanie prawa do renty. Jednocześnie z uwagi na fakt, że łączny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy wynosi 21 lat i 9 miesięcy, jak również nie orzeczono względem wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy, nie ma możliwości skorzystania z regulacji zawartej w art. 58 ust. 4 ustawy, która jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczonego 30 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy, zwalnia z wymogu wykazania 5 lat ubezpieczenia w ostatnim 10-leciu przed powstaniem tejże niezdolności.

Tym samym Sąd Apelacyjny mając na względzie zasady ekonomiki procesowej, pomimo stwierdzenia, iż pouczenie zawarte w orzeczeniu Lekarza Orzecznika ZUS jest nieprecyzyjne, na mocy art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc orzekł o oddaleniu zażalenia wnioskodawcy.