Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Tomasz Skowron

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2013 r.

sprawy T. G.

oskarżonego z art. 284 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt IIK 695/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. G.uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych.

Sygn. akt VI Ka 250/13

UZASADNIENIE

T. G.został oskarżony o to, że:

I. w dniu 13 grudnia 2009r. w L.woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru wypłaty wygranej na automacie do gier hazardowych w kwocie 4.700 złotych doprowadził R. K.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę 4.700 zł w ten sposób, iż w dniu wygranej odmówił mu wypłaty należności a następnie posłużył się przed wymienionym podrobionym dokumentem w postaci zaświadczenia potwierdzającego wygraną na kwotę 470 złotych podstępnie zamieniając je z oryginalnym zaświadczeniem stwierdzającym rzeczywistą wygraną na kwotę 4.700 złotych i jednocześnie ukrywając te oryginał, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać kategorycznie odmawiając mu wypłaty jakiejkolwiek należności, działając tym samym na szkodę R. K.,

tj. o czyn z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk i art. 276 kk w zw. z art.11§2 kk.

II. w grudnia 2009r. w L.woj. (...)kierował pod adresem R. K.groźby karalne pobicia i pozbawienia życia, które wzbudziły w zagrożonym uzasadnione obawy spełnienia,

tj. o czy n z art. 190§1 kk.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 19 marca 2013r. w sprawie II K 695)12:

1. uznał oskarżonego T. G.za winnego tego, że w dniu 13 grudnia 2009r i następnych dniach miesiąca grudnia 2009r w L.woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej odmówił R. K.wypłaty należnej mu wygranej w wysokości 4.700 złotych a następnie ukrywał dokument stwierdzający wygraną na kwotę 4.700 złotych, a posłużył się przed wymienionym podrobionym dokumentem w postaci zaświadczenia potwierdzającego nieprawdziwą wygraną na kwotę 470 złotych tj. czynu z art. 284§1 kk i art. 270§1 kk, art. 176 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 284§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

2. uznał oskarżonego T. G.za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach po 13 grudnia 2009r. L.woj. (...)grodził R. K.pozbawieniem życia zaś powyższe groźby wywołały u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia tj. występku z art. 190§1 kk i za to na podstawie art. 190§1 kk wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

3. Na podstawie art. 85 kk, 86§1 kk połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności,

4. na podstawie art. 69§1 k i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres próby 3 lat,

5. na podstawie art. 72§2 kk zobowiązał oskarżonego T. G.do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego R. K.kwoty 4700 zł tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w terminie 4 miesięcy od daty uprawomocnienia wyroku,

6. na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego koszty postępowania zaś na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dni 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów i opłaty w sprawie.

Od wyroku powyższego wniósł apelację obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 427 kpk i art. 438 pkt 2,3 i 4 kpk wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony T. G.dopuścił się czynu opisanego w pkt I części wstępnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy bezstronna analiza materiału dowodowego , a w szczególności wiarygodnych zeznań świadków, w sposób ewidentny wskazuje, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu występku,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony T. G.dopuścił się czynu opisanego w pkt II zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy bezstronna i wnikliwa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania karnego nie pozwala na poczynienie wskazanych ustaleń,

3)  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 190§1 kk skutkującą nieuzasadnionym przyjęciem, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa opisanego w powołanym przepisie,

4)  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności art. 7 kpk poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się przede wszystkim niewłaściwą oceną wiarygodności zeznań świadków złożonych w toku postępowania karnego, w szczególności uznanie za w pełni wiarygodne zeznań D. D., K. D., L. D., R. K., M. K., M. L.gdy ocena ich zeznań winna być przeprowadzona z dużą dozą ostrożności,

5)  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku a w szczególności art. 4,5 i 7 kpk poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się przede wszystkim uznaniem za niewiarygodne zeznań świadków N. K., E. M.., D. A.gdy zeznania te były logiczne, wiarygodne, rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały a także nieuwzględnieniem wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

6)  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku a w szczególności art. 7 kpk poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału do2wodoiwego wyrażającą się przede wszystkim uznaniem za niewiarygodne zeznań świadków B. G.i A. M., podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk oraz art. 190§1 kk.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Stawiając zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy art. 7 k.p.k. , art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. skarżący w istocie kwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzącą do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego T. G.odnośnie przypisanych mu czynów, prezentując jednocześnie własną ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów. Przypomnieć w tej sytuacji należy że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochrona prawa procesowego mieszcząc się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. wyrok SN z 9.11.1990 r., WRN 149/90, OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w apelacji zdaniem Sądu Okręgowego warunki powyższe spełnił Sąd I instancji ponownie rozpoznając niniejszą sprawę. Sąd ten w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy istotny z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, następnie poszczególne dowody poddał gruntownej ocenie rozważając okoliczności zarówno korzystne jak i niekorzystne dla oskarżonego, czego odzwierciedleniem było pisemne uzasadnienie wyroku. Odnosząc się do pierwszego z przypisanych oskarżonemu przestępstw kwalifikowanego z art. 284 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. oraz art. 276 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. Sąd I instancji opierając się na całokształcie dowodów podkreślił, że można było zarysować dwie konkurencyjne wersje zdarzeń, a następnie wskazał powody dla których przyjął wersję korzystną dla pokrzywdzonego R. K.dając wiarę jego zeznaniom oraz zeznaniom świadków D. D., L. D., M. K., M. L.i pierwszym P. R., odrzucił zaś drugą z wersji oceniając jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków m.in. B. G., N. K., D. A.( str. 5 – 10 uzasadnienia, k. 311 – 313 odwrót akt ). Sąd ten odniósł się także do ekspertyzy biegłego z Katedry (...)Politechniki (...) wskazując powody dla których uznał że jej konkluzje nie przeczą zeznaniom pokrzywdzonego ( str.6 – 7 uzasadnienia, k. 311 odwrót – 312 akt ). Wyjaśnił również Sąd I instancji podstawę prawną rozstrzygnięcia w zakresie tego czynu, trafnie argumentując za przyjęta kwalifikacja prawną ( str.11 uzasadnienia, k.314 akt ). Z faktu iż skarżący nie zgadza się z powyższymi ocenami prezentując własne, odmienne, nie oznacza jeszcze że stanowisko Sądu I instancji jest błędne.

Odnosi się to również do drugiego przypisanego oskarżonemu czynu kwalifikowanego z art. 190 § 1 k.k. W tym zakresie skarżący podniósł także zarzut obrazy prawa materialnego kwestionując zaistnienie ustawowego znamienia w postaci wzbudzenia w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy że groźba będzie spełniona. Pomijając już fakt iż zarzut naruszenia prawa materialnego stoi w sprzeczności z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych ( może być bowiem skutecznie podnoszony jedynie wówczas gdy skarżący ustaleń faktycznych nie kwestionuje ) wskazać należy że nie znajduje on odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Pokrzywdzony R. K. jednoznacznie zeznawał o swoich obawach spełnienia gróźb przez oskarżonego ( k. 7 odwrót, k.96, ). Pokrętny wydaje się argument skarżącego że „…adresat gróźb unika osoby która je kieruje nie zaś dąży do kolejnych spotkań z nią”, nie sposób bowiem dziwić się pokrzywdzonemu że – pomimo obaw – nachodził oskarżonego starając się odzyskać swoje pieniądze, a i tego w końcu zaniechał właśnie ze względu na obawy że oskarżony „może…dotkliwie pobić lub nawet zabić” ( k. 7 odwrót ). Dodać należy że trafnie Sąd I instancji wskazał że zeznania pokrzywdzonego w zakresie tego czynu znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych, wskazywanych już wyżej świadków ( str.10 uzasadnienia, k.313 odwrót ).

W tym stanie rzeczy – zważywszy ponadto że wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe jak i kara łączna pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania nie są rażąco surowe - Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy wobec T. G.uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sadowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 zł ( 20 zł. ryczałt za doręczenia + 180 zł. oplata za II instancję ).