Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 czerwca 2015 r., 1 września 2015 r., 14 października 2015 r. i 4 listopada 2015 r. sprawy przeciwko D. K. s. S. i F. z domu R. ur. (...) w miejscowości D.

obwinionego o to że:

W dniu 30.04.2014r. około godz. 15:10 w W. stworzył zagrodzenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) drugim od lewej krawędzi pasem ruchu ul. (...). (...) w kierunku ul. (...), znajdując się na wysokości posesji Al. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...) jadącego tym samym pasem w tym samym kierunku. W wyniku zdarzenia kierujący F. (...) S. J. doznał obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni,

to jest za wykroczenie z art. 86 § 1 KW

orzeka

1)  Obwinionego D. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty, obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 258,99 ( dwieście pięćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy)

Sygn. akt V W 1078/15

UZASADNIENIE

D. K. został obwiniony o to, że w dniu 30.04.2014r. około godz. 15:10 w W. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) drugim od lewej krawędzi pasem ruchu ul. (...). (...) w kierunku ul. (...), znajdując się na wysokości posesji Al. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...) jadącego tym samym pasem w tym samym kierunku. W wyniku zdarzenia kierujący F. (...) S. J. doznał obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni, to jest za wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2014 r. ok. godz. 15:10 D. K. kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) i jechał ul. (...). (...) w kierunku ul. (...) w W.. Ulica (...). (...) w tym miejscu posiada dwie jezdnie oddzielone od siebie pasem zieleni i jezdnia, prowadząca z Centrum (...) na wysokości posesji Al. (...) posiada cztery pasy ruchu, z tego dwa pasy – skrajny lewy i drugi od lewej, umożliwiają bezkolizyjny przejazd najbliższego skrzyżowania wiaduktem, zaś ruch na dwóch pozostałych pasach (skrajnym prawym i drugim od prawej) na skrzyżowaniu (a także przed nim) jest sterowany przez sygnalizację świetlną. D. K. poruszał się drugim od lewej krawędzi pasem ruchu. Przed kierowanym przez niego pojazdem znajdował się samochód marki F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez S. J.. Z uwagi na to, że samochody znajdujące się przed samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) zatrzymały się, S. J. również zatrzymał kierowany przez siebie pojazd. Jadący za pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) D. K. również zaczął hamować, jednakże nie uniknął zderzenia z pojazdem go poprzedzającym uderzając kierowanym pojazdem w tył samochodu marki F. (...) o nr rej. (...). W chwili wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu oba pojazdy poruszały się po równoległych torach ruchu lub po torach, których wzajemne zorientowanie było bliskie równoległemu – tor ruchu samochodu F. (...) znajdował się na lewo od toru ruchu samochodu F. (...). D. K. dysponował możliwością obserwacji sytuacji nie tylko w obszarze od samochodu marki F. (...) do samochodu marki F. (...), ale także w obszarze przed samochodem marki F. (...) – na lewo od tego pojazdu. Obaj kierujący, tj. zarówno D. K., jak i S. J., w momencie zdarzenia byli trzeźwi. W chwili zdarzenia D. K. nie posiadał uprawnień do kierowania samochodem osobowym.

W wyniku kolizji w samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń: pęknięty tylny zderzak z lewej strony w okolicy tablicy rejestracyjnej. Samochód ten posiadał również otarty tylny zderzak od lewej strony do środka, jednakże uszkodzenia te nie powstały podczas powyższego zdarzenia. Z kolei w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji doszło do następujących uszkodzeń: wgnieciona i zarysowana pokrywa silnika od przodu w części środkowej i prawej, pognieciona przednia tablica rejestracyjna, pęknięta ramka tab. rej., z przodu potłuczone szkło reflektora prawego, potłuczone szkło przedniego prawego kierunkowskazu, wgnieciony od przodu i wybrzuszony przedni prawy błotnik, cofnięty przedni prawy reflektor i kierunkowskaz, otarty zderzak przedni z prawej strony i wybrzuszony wraz z błotnikiem, widoczny wyciek płynu eksploatacyjnego, przedni zderzak z prawej strony cofnięty ku tyłowi.

Po zaistniałym zdarzeniu S. J. został przewieziony karetką do Szpitala. W wyniku wypadku S. J. odniósł obrażenia ciała w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa typu „smargnięcie biczem” – bez zaburzeń neurologicznych, bez zmian pourazowych w badaniu rtg, które skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego D. K. /k. 86, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:04:20 do godz. 00:24:41, e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:22:58 do godz. 00:29:20, e-protokół rozprawy z dnia 14 października 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 01:11:16, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:10:24 do godz. 00:14:57 oraz od godz. 00:25:25 do godz. 00:26:04/, zeznań świadka S. J. /k. 23v, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:04:53 do godz. 00:10:23 oraz od godz. 00:14:58 do godz. 00:24:20/, częściowo opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K. /k. 259-273, e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:05:19 do godz. 00:22:57, od godz. 00:29:21 do godz. 00:40:16, e-protokół rozprawy z dnia 14 października 2015 r. od godz. 01:11:21 do godz. 01:14:47, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:24:29 do godz. 00:25:18/, a także dokumentów: notatek urzędowych /k. 2-3, 46, 47/, protokołów użycia alkomatu /k. 4, 5/, szkicu /k. 6/, protokołów oględzin /k. 7, 8/, protokołów oględzin pojazdu /k. 9-10, 11-12/, częściowo pism obwinionego /k. 13-20, 26-42, 49-83, 95-115, 125-167, 171-196, 202-231, 234-245, 274-276, 278-295, 307-332, 335-340, 350-401/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 44/, dokumentacji fotograficznej /k. 251, 252/ oraz częściowo korespondencji złożonej przez obwinionego /k. 408-429/.

Obwiniony D. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zdarzenia wyjaśnił, że samochód marki F. (...) zmieniając zajmowany pas ruchu z pasa trzeciego na pas pierwszy zahamował i zatrzymał się na pasie drugim. Wyjaśnił on, iż samochód ten jechał ok. 50 metrów przed jego samochodem oraz, że przed jego samochodem nie znajdowały się wówczas inne samochody. Oświadczył on także, że gdy rozpoznał wykonywanie przez kierującego w/w samochodem manewru hamowania, również rozpoczął on wykonywanie manewru hamowania, dojeżdżając do samochodu, który się zatrzymał. Obwiniony potwierdził, iż doszło wówczas do kontaktu obu pojazdów, w ten sposób, że prawy reflektor jego samochodu uderzył lekko w lewy tylny zderzak, w wyniku czego lewy reflektor samochodu marki F. (...) uległ uszkodzeniu. Obwiniony wyjaśnił, iż podczas powyższego zdarzenia uszkodzeniu uległa chłodnica jego samochodu oraz maska jego samochodu wymagała wyprostowania. Wyjaśnił on także, iż po wystąpieniu kolizji poprosił on kierującego samochodem marki F. (...) o nieodjeżdżanie z miejsca zdarzenia. Wskazał on jednak, iż kierujący w/w samochodem, aby nie blokować ruchu, cofnął kierowany pojazd, a następnie wysiadł z samochodu i zapytał się czy może wjechać na parking. Obwiniony wyjaśnił również, iż zapytał się kierującego samochodem marki F. (...) o to czy coś go boli, na co kierujący samochodem marki F. (...) podał jemu oraz później załodze Policji, która przyjechała na miejsce zdarzenia, że nie odczuwa on żadnego bólu. Obwiniony wyjaśnił, że ani on sam ani drugi kierujący nie wyrażali zgody na przyjazd karetki pogotowia. Podał on nadto, że gdy na miejscu zdarzenia pojawiła się karetka pogotowia kierujący samochodem marki F. (...) wyszedł z krzaków i tam prawdopodobnie się podrapał. /k. 86, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:04:20 do godz. 00:24:41, e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:22:58 do godz. 00:29:20, e-protokół rozprawy z dnia 14 października 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 01:11:16, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:10:24 do godz. 00:14:57 oraz od godz. 00:25:25 do godz. 00:26:04 wyjaśnienia obwinionego D. K. /

D. K. ma 85 lat. Jest żonaty. Utrzymuje się z emerytury w wysokości ok. 1950 zł. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:20 do godz. 00:03:09 wyjaśnienia obwinionego D. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego D. K., w których zaprzecza on sprawstwa przedmiotowego wykroczenia w ruchu drogowym, stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Okoliczność, że D. K. jest sprawcą przypisanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie niniejszej materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach świadka S. J. i opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych J. K..

W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym jest, iż doszło do kolizji z udziałem przedmiotowych pojazdów. Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, że w czasie i miejscu wskazanym w zarzucie, przed wystąpieniem kolizji, gdy rozpoznał on wykonywanie przez kierującego poprzedzającego go samochodu manewru hamowania, również rozpoczął on wykonywanie manewru hamowania. Za wiarygodne należało uznać również wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, że w wyniku zdarzenia doszło do kontaktu obu pojazdów. Te wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego.

Natomiast wyjaśnienia obwinionego, w których twierdzi on jakoby pokrzywdzony bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji zmieniał zajmowany pas ruchu nie są wiarygodne. Z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego wynika, iż faktycznie zmieniał on zajmowany pas ruchu, lecz czynił to znacznie wcześniej i nie bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji.

Za niewiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których podał on, że samochód pokrzywdzonego po wystąpieniu kolizji był umiejscowiony pod kątem w stosunku do osi jezdni oraz w zakresie w jakim wskazywał on, że pokrzywdzony bezpośrednio po wystąpieniu kolizji przestawił kierowany samochód w inne miejsce, aby nie blokować przejazdu. Z wiarygodnych wyjaśnień pokrzywdzonego wynika bowiem, że jego samochód nie był przestawiany po wystąpieniu kolizji i stał równolegle do osi jezdni na tym samym pasie ruchu oraz został przestawiony dopiero wówczas, gdy kierujący zjechali na pobocze.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazywał on, że ani on sam ani drugi kierujący nie wyrażali zgody na przyjazd karetki pogotowia, gdyż z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego wynika, że decyzję o wezwaniu na miejsce zdarzenia karetki pogotowia podjęli funkcjonariusze Policji. Jednocześnie Sąd uznał za niewiarygodne te wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał on, że pokrzywdzony sam zadał sobie rany w postaci znaków na szyi. Trudno bowiem uznać, że pokrzywdzony zadał sobie obrażenia, które skutkowały urazem odcinka szyjnego kręgosłupa. Brak wcześniejszego kontaktu między stronami, brak pomiędzy nimi konfliktu, wyklucza tego rodzaju motywację. W ocenie Sądu powyższe twierdzenie obwinionego stanowią rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Sąd obdarzył zeznania pokrzywdzonego S. J. /k. 23v, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:04:53 do godz. 00:10:23 oraz od godz. 00:14:58 do godz. 00:24:20/ walorem wiarygodności. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie przebiegu zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K. , który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Oceniając opinie złożone przez biegłego sądowego J. K., Sąd nie dał wiary jedynie tej części opinii pisemnej, w której biegły podał, że „podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie zastosował się do wymagań art.88 ust. 1 i związanego z nim art.92 Prawa o Ruchu Drogowym”, gdyż powołane przez biegłego przepisy ustawy Prawo o Ruchu Drogowym zostały uchylone.

W ocenie Sądu opinie biegłego w pozostałym zakresie były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe zaistniało w środę 30 kwietnia 2014 r. około godziny 15:10 w W., na ul. (...). (...) w pobliżu posesji o nr (...). Biegły wskazał, iż oba pojazdy poruszały się z kierunku od centrum W., po pasie ruchu trzecim od prawej i kolizja między pojazdami polegała na najechaniu samochodu F. (...) na jadący przed nim samochód F. (...). Zdaniem biegłego dowody materialne, przede wszystkim w postaci zinwentaryzowanych uszkodzeń obu pojazdów wskazują że podczas zdarzenia zaistniało zderzenie czołowo tylne niesymetryczne.

Biegły wskazał nadto, iż w chwili wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu oba pojazdy poruszały się po równoległych torach ruchu lub po torach, których wzajemne zorientowanie było bliskie równoległemu – tor ruchu samochodu F. (...) (kierowanego przez obwinionego) znajdował się na lewo od toru ruchu samochodu F. (...). Dlatego też zdaniem biegłego obwiniony dysponował możliwością obserwacji sytuacji nie tylko w obszarze od samochodu marki F. (...) do samochodu marki F. (...), ale także w obszarze przed samochodem marki F. (...) – na lewo od tego pojazdu. Biegły dodał przy tym, że w przypadku wzajemnie ukośnego zorientowania pojazdów podczas zderzenia główny impuls oddziaływania musiałby być przyłożony w obszarze jednego z naroży (albo przedniego naroża samochodu S., albo tylnego naroża samochodu P.). Tymczasem w żadnym z pojazdów nie można stwierdzić śladów takich oddziaływań.

Zdaniem biegłego mechanizm przedmiotowego zdarzenia polegał na najechaniu przez samochód marki F. (...) na samochód marki F. (...). W opinii biegłego brak jest przesłanek, które mogłyby wskazywać, że hamowanie samochodu marki F. (...) było nieuzasadnionym lub błędnym działaniem kierującego samochodem F. (...) i prawdopodobnie wynikało ono ze zmiany sytuacji drogowej i brak jest dowodów, które świadczyłyby o tym, że wywołało ono wystąpienie stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Biegły wskazał nadto, iż brak jest dowodów materialnych, które świadczyłyby o ukośnym zorientowaniu pojazdów w chwili kolizji. Zdaniem biegłego przedmiotowe zdarzenie drogowe prawdopodobnie wystąpiło na skutek nieutrzymywania przez obwinionego odpowiedniego odstępu od poprzedzającego go samochodu F. (...) i obwiniony prawdopodobnie podczas przedmiotowego zdarzenia nie zastosował się do art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. W opinii biegłego nie można jednocześnie wykluczyć, że obwiniony fizycznie nie był w stanie zrealizować we właściwym czasie działania, którego wykonania wymagała sytuacja drogowa (niebędąca stanem zagrożenia bezpieczeństwa ruchu) poprzedzająca wystąpienie analizowanego zdarzenia. Biegły podniósł nadto, iż nie jest spornym, że do przedmiotowego zdarzenia doszło w warunkach braku uprawnienia obwinionego do kierowania samochodem osobowym, gdyż obwiniony nie spełniał wymagań lekarskich umożliwiających dopuszczenie go do kierowania pojazdem silnikowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż kierowanie przez obwinionego samochodem F. (...) podczas przedmiotowego zdarzenia, mimo braku uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym, stanowiło poważny błąd taktyki jazdy. Zdaniem biegłego najechanie przez obwinionego na poprzedzający go samochód F. (...) mogło być bezpośrednią konsekwencją powyższego błędu taktyki jazdy polegającego na decyzji kierowania samochodem mimo braku do tego uprawnień, zaś kolizja mogła być rezultatem istotnego pogorszenia się techniki jazdy obwinionego. Zdaniem biegłego nie można wykluczyć, że obwiniony popełnił, ograniczony do czynności wykonywanych bezpośrednio przed zdarzeniem, błąd taktyki jazdy.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierującego samochodem F. (...) biegły wskazał, iż występujący w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do wypowiadania się o taktyce i technice w/w kierującego. /k. 259-273, e-protokół rozprawy z dnia 1 września 2015 r. od godz. 00:05:19 do godz. 00:22:57, od godz. 00:29:21 do godz. 00:40:16, e-protokół rozprawy z dnia 14 października 2015 r. od godz. 01:11:21 do godz. 01:14:47, e-protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2015 r. od godz. 00:24:29 do godz. 00:25:18 opinia pisemna oraz ustne opinie uzupełniające biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 2-3, 46, 47/, protokołów użycia alkomatu /k. 4, 5/, szkicu /k. 6/, protokołów oględzin /k. 7, 8/, protokołów oględzin pojazdu /k. 9-10, 11-12/, dokumentacji fotograficznej /k. 251, 252/, które zostały na rozprawie uznane za ujawnione. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Podobnie Sąd dał w pełni wiarę opinii sądowo-lekarskiej /k. 44/, albowiem została sporządzona w sposób rzetelny, fachowy i nie zawiera sprzeczności.

Jednocześnie niewiele do niniejszej sprawy wniosły liczne pisma obwinionego /k. 13-20, 26-42, 49-83, 95-115, 125-167, 171-196, 202-231, 234-245, 274-276, 278-295, 307-332, 335-340, 350-401/ oraz złożona przez niego korespondencja /k. 408-428/. Wskazać należy bowiem, iż powyższe stanowią głównie kserokopie oraz oryginały pism kierowanych przez obwinionego do różnych instytucji państwowych, w których wskazywał on m.in. na liczne jego zdaniem nieprawidłowości w związku z orzeczeniem o nieprzedłużeniu ważności jego prawa jazdy. W niniejszych pismach obwiniony wskazywał również na liczne jego zdaniem nieprawidłowości związane z działaniem m.in. Policji i sądownictwa, które nie zawierały okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Odnosząc się zaś do części z tych pism związanych z niniejszą sprawą (w tym szczególnie pismo z k. 15, 16), wskazać należy, że informacje w nich zawarte stanowią przede wszystkim powtórzenie wyjaśnień obwinionego, które złożył on w postępowaniu wyjaśniającym, jak i przed Sądem. Sąd odniósł się do nich przy okazji oceny wyjaśnień obwinionego.

Wśród pism złożonych przez obwinionego znajduje się m.in. kserokopia specyfikacji naprawy jego samochodu /k. 211/, w której szczegółowo przedstawiono dane na temat wykonanej przez mechanika samochodowego naprawy samochodu obwinionego. Sąd dał w pełni wiarę w/w kserokopii specyfikacji naprawy, gdyż informacje w niej zawarte są spójne z protokołem oględzin samochodu pokrzywdzonego.

Obwinionemu D. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące prędkości i hamowania zostały określone w art. 19 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi (art. 19 ust. 2 pkt. 3 w/w ustawy) kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Wielkość odstępu między pojazdami znajdującymi się w ruchu, zapewniającego możliwość uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu, nie sposób określić za pomocą parametrów numerycznych. Jest on bowiem uzależniony przede wszystkim od prędkości pojazdów i nawierzchni drogi, co wiąże się ze skutecznością hamowania. Obowiązuje wówczas zasada, że im większa prędkość, tym większy należy zachować odstęp.

W wydanym orzeczeniu z dnia 24 kwietnia 1982 r. w sprawie o sygn. akt V KRN 45/82 Sąd Najwyższy uznał, że: „zgodnie z ustaloną w tym zakresie praktyką za "wystarczający odstęp" pomiędzy będącymi w ruchu pojazdami może być uznany tylko taki odstęp, przy którym kierujący może bez trudu i z całą pewnością zatrzymać swój pojazd w razie nieoczekiwanego, zaskakującego i gwałtownego hamowania pojazdu poprzedzającego”. (wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1982 r., V KRN 45/82 (w:) R.A. Stefański, Przestępstwa i wykroczenia ..., poz. 335).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że obwiniony D. K. w dniu 30.04.2014r. około godz. 15:10 w W. stworzył zagrodzenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) drugim od lewej krawędzi pasem ruchu ul. (...). (...) w kierunku ul. (...), znajdując się na wysokości posesji Al. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...) jadącego tym samym pasem w tym samym kierunku. W wyniku zdarzenia kierujący F. (...) S. J. doznał obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni. D. K. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Nie budzi również wątpliwości wina obwinionego. W chwili popełnienia czynu D. K. był osobą dojrzałą życiowo i w pełni poczytalną oraz nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego winę.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. D. K. kierując pojazdem nie zachował szczególnej ostrożności oraz należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego doprowadził do wypadku z samochodem marki F. (...), w wyniku której kierujący F. (...) S. J. doznał obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu. Doszło również do uszkodzenia pojazdu marki F. (...). W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn D. K.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł, stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.

Kierując się zasadami słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo kosztami postępowania w tej sprawie w kwocie 258,99 złotych, uznając, że osiągane przez niego dochody i jego sytuacja majątkowa pozwalają na ich uiszczenie tylko w tym zakresie.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.